Ik heb het artikel van Ds Vermeij niet gelezen. Maar als ik onderstaand artikel lees zie ik weinigs onoorbaars.
Ik verbaas me regelmatig over de hardheid, scherpheid en veroordelende gezindheid waarmee predikanten in Nederland - zonder goed geïnformeerd te zijn of kennis genomen te hebben van het hele verband waarin dingen gezegd zijn - andere predikanten kunnen veroordelen en zelfs durven te waarschuwen tegen hen.
Hier geeft iemand een mening hoe zaken ervaren worden. Het is iemand die regelmatig (reeds jaren) in Nederland is en die zeker met scherp van diverse zijden onder vuur is genomen. Waarbij hij de terechte aantekening maakt dat er vaak zonder goede en volledige informatie wordt geschoten zo niet afgeschoten. Oftewel er wordt terecht op hoor en wederhoor aangedrongen. Dan is het inderdaad kwalijk om iemand een sticker op te plakken en in een hoek te zetten. Met vaak alleen als doel en zeker tot gevolg dat er een karikatuur wordt geschetst. Door vervolgens tegen die karikatuur ten strijden te trekken.
Ik dacht dat er ook nog ergens in de HC staat dat wij juist het goed gerucht van de ander moeten voorstaan.
Samenvattend geeft iemand hier een analyse vanuit eigen ervaring die de plank niet misslaat. Het is mijns inziens geen oordeel maar een constatering...die zeker ter harte mag worden genomen.
De Schrift is duidelijk dat we alleen door geloof gerechtvaardigd worden. We worden niet door zondeovertuiging of zondebelijdenis gered. In mijn boodschap op de Heart Cry conferentie heb ik uitgelegd dat zondeovertuiging en zondebelijdenis geen aparte gebeurtenissen zijn die plaats moeten vinden voor je tot geloof kunt komen. In mijn preek op de conferentie heb ik benadrukt dat de Schrift niet leert dat we eerst gedurende een lange tijd een bepaalde mate van berouw over onze zonde moeten beleven en hier een tijd lang onder gebukt moeten gaan, voor we tot geloof kunnen komen. De vraag is dan namelijk hoeveel zondeovertuiging en welke mate van zondebelijdenis genoeg is?!
Vervolgens een uitleg hoe het wel bedoeld is en hoe de visie van deze predikant is. Volgens mij ook een visie waar wij ons in kunnen vinden. Als ds Vermeij (nogmaals ik ken het artikel niet) eerst om toelichting had gevraagd aan Ds Maritz en hij dit antwoord gekregen had....was dan het artikel nog naar he RD gestuurd?
Ik begrijp niet dat een gereformeerde predikant een andere gereformeerde predikant zo kan beledigen door te beweren dat hij het verhaal van de verloren zoon niet kent en begrijpt. Het is overigens opmerkelijk dat de verloren zoon nog niet eens helemaal klaar is met het belijden van zijn zonden (zoals hij had voorgenomen), toen hij volledig door zijn vader omhelsd en ontvangen werd.
Volgens mij is er aan dit deel ook niets onoorbaars. Iemand mag toch zijn verbazing en pijn uit spreken als deze zich beledigd voelt?
Begrijp me goed: ik belijd ook van harte dat het ware geloof zondeovertuiging en zondebelijdenis insluit. Maar ons berouw redt ons niet. Je kunt zelfs tot berouw komen en je zonden belijden zonder te vertrouwen op Christus offer aan het kruis tot vergeving, en daardoor alsnog verloren gaan. Het Griekse woord -dia- in Romeinen 3:25 laat ons duidelijk zien dat geloof slechts het kanaal is waardoor we verzoening ontvangen.
Zondebesef en zondebelijdenis zijn meer een vrucht van geloof in plaats van een voorwaarde van het ware geloof. De kennis van hoe groot onze zonde en ellende is, is geen voorafgaande fase die na een bepaalde tijd opgevolgd wordt door geloof als de volgende stap. Dat vindt gelijktijdig plaats omdat zondeovertuiging geen voorwaarde voor geloof is, maar een vrucht ervan. De droefheid naar God, zoals verwoord in 2 Korinthe 7:10, is ook een vrucht van het geloof, want hoe zullen zij Hem aanroepen in Welken zij niet geloofd hebben? (Romeinen 10:13-14).
Weer een duidelijke uitleg.... Ik ga even niet in op de theologische discussie maar benader dit als een duiding van ds Maritz hoe zaken bedoeld zijn.
In Zuid-Afrika zijn wij gewend om in liefde over deze facetten van geloof met elkaar te spreken en van gedachte te wisselen, zonder elkaar in hokjes te plaatsen en zodoende elkaar te veroordelen. Moge de Nederlandse Kerk van deze koude kritische geest verlost worden, want wereldwijd behalen jullie de eerste prijs voor de hyperkritische gezindheid.
Hier veroordeeld hij niemand maar richt zich tot de Nederlandse Kerk..... Het in hokjes plaatsen en veroordelen is inderdaad een gegeven. Blijkbaar springt voor iemand die over de gehele wereld het Woord brengt deze eigenschap in Nederland eruit. Je kan het leuk vinden of niet maar ik ben ook bang dat deze constatering wel eens kan kloppen. Als het niet zo is dan moeten we maar eens afvragen waardoor het beeld blijkbaar wel ontstaat.
Mogen jullie leren om meer te streven naar onderlinge liefde en verdraagzaamheid, terwijl jullie toch bij de zuivere leer blijven. Hieraan zullen zij allen bekennen, dat gij Mijn discipelen zijt, zo gij liefde hebt onder elkander. (Johannes 13:35). Ik ben er van overtuigd dat ds. A. Vermeij Filippenzen 2:1 en 2 kent, maar ik beleef deze gezindheid helaas niet in zijn schrijfstijl.
Ik heb de tekst eens opgezocht:
Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zo veel ontferming en medelijden, 2 maak mij dan volmaakt gelukkig door eensgezind te zijn, één in liefde, één in streven, één van geest.
Maak zelf maar de eindconclusie op, degene die het artikel van Ds van der Meij hebben gelezen. Voldoet het artikel hieraan? Zo nee is het dan vreemd dat Ds Maritz het artikel ervaart zoals hij weergeeft? Mag hij daar dan niet op reageren? Hij valt m.i. nergens Ds Vermeij op de persoon aan....maar wel zijn schrijfstijl en wijze van handelen.
Our God is an awesome God. He reigns from heaven above