wordt dan gezegd 'van nature kunnen we dat niet'. Of in een preek overMattheus 11:28 schreef:Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven.
wordt er direct bijgezegd 'de oude mens wil dat niet'. Dit heeft als gevolg dat de boodschap van eigenlijk alle preken en meditaties ongeveer op hetzelfde neerkomt: 'we moeten ons bekeren/een heilig leven leiden, we kunnen/willen dat van nature niet, God moet het doen, bidt er maar veel om'. Dit is niet alleen een beetje... saai (je weet van te voren precies wat er gezegd gaat worden), maar ik ben bang dat het de luisteraars/lezers op den duur ook niet meer prikkelt, dat de waarheden in deze preken/meditaties (want dat zijn het!) verworden tot een reeks bekende klanken, die het hart niet meer raken.2 Tim. 3:14 schreef:Maar zoals Hij Die u geroepen heeft, heilig is,word zo ook zelf heilig in heel uw levenswandel
Ik vraag me dan ook af: is deze evenwichtigheid een goede zaak? Sommige bijbelgedeelten lijken erg dicht tegen - wat wij dan zouden noemen - activisme aan te schurken (werk je eigen bekering!), terwijl andere gedeelten juist richting passivisme neigen (wacht tot God het doet!). Moeten preken ook over eenzijdige gedeelten ook niet eenzijdig zijn? De preken worden er een stuk prikkelender, sprankelender door. Bovendien blijf je dicht bij de tekst. Door de hele bijbel te preken, ontstaat er ook een bijbelse evenwichtigheid, maar op een hoger niveau.
Wat vinden jullie?