GJdeBruijn schreef:Ander schreef:GJdeBruijn schreef:@Ander, wat zeg je tegen iemand die in eigen beleving onbekeerd is, maar vanuit een zuchten om zijn ellende tot God gaat om vergeving? Mag zo iemand pleiten op zijn doop?
Volgens mij doelt Wilhelm daar op? Want dan kom je niet weg met een theologisch standpunt dan onbekeerden niet mogen pleiten.
De vraag is mijns inziens niet of onbekeerden mogen pleiten ja dan nee, maar veelmeer hoe ze moeten pleiten: Als een onwaardige, rechteloze(!) zondaar. Die in zichzelf geen pleitgrond heeft, geen recht op wat dan ook. Die zal zich als onbekeerde aan laten spreken en niet als een bekeerde die dan eerst mag pleiten volgens de rechtzinnige dogmatiek.
In het artikel waar jij je citaat uit hebt wordt daar een mooi antwoord op gegeven!
Zie mijn aanvulling. Naar mijn bescheiden mening zegt ds. Elshout iets anders dan jij poneert in dit topic.
Want jij ageert tegen de opvatting die Wilhelm opvoert, maar die is toch gelijk aan die van jou én aan die van ds. Elshout. Jij denkt vanuit de dogmatiek, Wilhelm denkt vanuit de beleving vanuit de zondaar die onbekeerd is in eigen waarneming. Dan kom je toch op een paradox uit! Ik neem tenminste aan dat jij niet de consequentie aanvaard om iemand die in zijn ellende zichzelf voor onbekeerd houdt, het pleiten op zijn doop zal verbieden op grond van de mening dat onbekeerden niet mogen pleiten op hun doop. Dan moet je toch zonder dat er een aanwijsbare bekering is, toch water bij de wijn doen, puur dogmatisch, theologisch gezien.
Dank voor dit antwoord aan Ander.
Het pleiten heeft niets rechthebbends inzich, maar het gaat om de vraag of we een geopende toegang hebben tot Jezus Christus en of de HEERE ons een belofte doet in de doop.
En dan mag je de HEERE wijzen op Zijn Eigen werk en mag je je gedoopte voorhoofd aan Hem tonen.
En of je dat nu pleiten noemt of hoe dan ook, dat is mij om het even. Maar we mogen dit onze kinderen voorhouden. Wat is dat een wonder. Het voorhangsel is gescheurd, we hebben een geopende toegang! En ik meen dat het Melanchton was die met verlangen uitkeek naar het leven na dit leven en dat hij uitzag naar de tijd dat het getheologiseer over was.
En begrijp me goed, dogmatiek is zeer belangrijk. Maar ik ben wel eens bang dat deze dogmatiek in onze gezindte voor velen een sta in de weg is.
De laatste tijd spreek ik regelmatig mensen die uit de goot komen, en nooit van God en Zijn Woord hebben gehoord.
Mensen die niets van dogmatiek of theologie weten maar die velen levensvragen hebben. Die vragen hebben over God en over de Persoon Jezus Christus. Die worstelen met allerlei zonden. Maar wat een honger en dorst mag je dan soms bemerken. Maar ook dat ze antwoorden krijgen uit Zijn Woord. En wat mogen ze dan groot spreken over de Heere terwijl ze tegelijkertijd dogmatisch de zaken nogal eens verkeerd verwoorden.
Als ik dat hoor, verlang ik er wel eens naar dat we dit ook in de kerken meer tegen zouden komen. Dan houdt ons spreken op, dan worden niet alle woorden op de dogmatische weegschaal gelegd, maar dan komt er werkelijk ruimte voor een levend geloof en ware gemeenschap van heiligen.
Ik dwaal een beetje af lees ik. Maar als ik dan met mijn kinderen spreek, wat is het dan een wonder om ze voor te mogen houden dat de HEERE al zo jong naar hen vroeg. Dat de HEERE het Zelf gezegd heeft: "Ik wil je Vader zijn"
Dan mag je je kinderen leren pleiten op deze zaken die ons in de Heilige Doop aangeboden worden.
Maar de paradox blijft bestaan. Ook een gedoopt kind moet van dood, levend gemaakt worden. Dan is het geen "tussenfase" waar Ander terecht bang voor is. Maar wel een onbeschrijfelijk voorrecht. In zekere zin geldt het dan al "Waarom was het op mij gemunt." Calvijn noemde niet voor niets de H. Doop de eerste graad van verkiezing.
