De prediking van het Evangelie

[memento]

Dat laat zich niet echt vangen in citaten, omdat het gaat over de verhouding, over het evenwicht in de aandacht die hij beide zaken geeft.

Dan ga ik er vanuit dat je ongelijk hebt, tenzij je het echt aan kunt tonen.

Het gaat me ook helemaal niet om het bewijzen van mijn gelijk ofzo. Ik beschrijf slechts dat ik zie dat Calvijn anders spreekt dan ikzelf zou doen, en dat ik nog zoek naar een manier om dat te duiden. Zijn evenwicht en nadruk (turf maar) ligt meer op de beloften, dan op het omhelzen van Christus, hoewel dat laatste niet geheel achterwege blijft.

Dit is toch iig ook discussietechnisch nogal zwak. Beweren dat Calvijn iets zegt en bij navraag enkel opmerken dat het lezen van deel 3 van de Institutie bij hem deze indruk wekt.

Je mag de opmerking ook negeren. Ik geef alleen - bij wijze van eerlijkheid en volledigheid - aan waar ik ietwat van Calvijn afwijk naar mijn eigen beleving. Iedereen is vrij om daar anders over te denken, en te menen dat in het punt waarvan ik afwijk van Calvijn ik ook geheel calvinistisch ben

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

[Afgewezen]

Je mag de opmerking ook negeren. Ik geef alleen - bij wijze van eerlijkheid en volledigheid - aan waar ik ietwat van Calvijn afwijk naar mijn eigen beleving. Iedereen is vrij om daar anders over te denken, en te menen dat in het punt waarvan ik afwijk van Calvijn ik ook geheel calvinistisch ben

Je denkt af te wijken van Calvijn. Je dicht hem namelijk een opvatting toe, die vervolgens de jouwe niet is, maar waarvan je ook niet aannemelijk maakt dat ze die van Calvijn is.

[Fjodor]

Welke benadering ik voorsta, heb ik al aangegeven. Ik herhaal hier de betreffende post:

Om nu tot de kern te komen waar het in de prediking van het Evangelie om gaat, citeer ik uit een boekje van George Cutting:

Kort samengevat:
God heeft het offer, dat Christus voor onze zonden gebracht heeft aanvaard; uw en mijn waardeoordeel over dat werk wordt niet gevraagd en heeft niets te betekenen.

God laat de boodschap van het heil verkondigen, en onze verantwoordelijkheid is het dit Evangelie aan te nemen [te geloven dat het waar is en betrekking heeft op mij Afg.] en te geloven in Jezus Christus.

Naar dat geloof reinigt Hij ons en geeft Hij ons vrede; en Hij doet dat naar Zijn Woord.

Deze boodschap heeft ook Piet op zijn sterfbed nodig.

Zoals hier geformuleerd, is het niet echt concreet. De vraag is, hoe dit verder ingevuld wordt. Want zoals het er nu staat, doet het me meer denken aan het Amerikaanse evangelicalisme a la Billy Graham, met sterke nadruk op aannemen als daad, iets waar ik als bevindelijk-gereformeerde niet zo heel enthousiast van worden kan.

Vandaar ook mijn vraag naar een voorbeeld van een goede preek. Zodat een beetje concreet wordt hoe je dit graag uitgewerkt zou zien.

Haha. Memento vind Afgewezen niet bevindelijk genoeg :)

[Afgewezen]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het al meer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

[memento]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het almeer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

Ik koppel het juist sterk aan elkaar vast. Maar bij Calvijn mis ik die koppeling af en toe, of is die koppeling niet zo sterk als dat ik hem zelf zou maken.

[Afgewezen]

Om nu tot de kern te komen waar het in de prediking van het Evangelie om gaat, citeer ik uit een boekje van George Cutting:

Kort samengevat:
God heeft het offer, dat Christus voor onze zonden gebracht heeft aanvaard; uw en mijn waardeoordeel over dat werk wordt niet gevraagd en heeft niets te betekenen.

God laat de boodschap van het heil verkondigen, en onze verantwoordelijkheid is het dit Evangelie aan te nemen [te geloven dat het waar is en betrekking heeft op mij Afg.] en te geloven in Jezus Christus.

Naar dat geloof reinigt Hij ons en geeft Hij ons vrede; en Hij doet dat naar Zijn Woord.

Deze boodschap heeft ook Piet op zijn sterfbed nodig.

Zoals hier geformuleerd, is het niet echt concreet. De vraag is, hoe dit verder ingevuld wordt. Want zoals het er nu staat, doet het me meer denken aan het Amerikaanse evangelicalisme a la Billy Graham, met sterke nadruk op aannemen als daad, iets waar ik als bevindelijk-gereformeerde niet zo heel enthousiast van worden kan.

Vandaar ook mijn vraag naar een voorbeeld van een goede preek. Zodat een beetje concreet wordt hoe je dit graag uitgewerkt zou zien.

En toch is dit de boodschap van het evangelie, voor de reformatorische kerkmens een ergernis, en voor de wereldling een dwaasheid. De enige voorwaarde die ons gesteld wordt, is 'geloof!'

[GJdeBruijn]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het almeer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

Terwijl de beloften IN Christus ja en amen zijn! Memento, ik denk dat je Calvijn tekort doet. Calvijn kan dan wel de zaken vanuit verschillende hoeken afzonderlijk belichten; daarmee is het nog wel steeds dezelfde zaak, ook in bevinding!

[memento]

Om nu tot de kern te komen waar het in de prediking van het Evangelie om gaat, citeer ik uit een boekje van George Cutting:

Kort samengevat:
God heeft het offer, dat Christus voor onze zonden gebracht heeft aanvaard; uw en mijn waardeoordeel over dat werk wordt niet gevraagd en heeft niets te betekenen.

God laat de boodschap van het heil verkondigen, en onze verantwoordelijkheid is het dit Evangelie aan te nemen [te geloven dat het waar is en betrekking heeft op mij Afg.] en te geloven in Jezus Christus.

Naar dat geloof reinigt Hij ons en geeft Hij ons vrede; en Hij doet dat naar Zijn Woord.

Deze boodschap heeft ook Piet op zijn sterfbed nodig.

Zoals hier geformuleerd, is het niet echt concreet. De vraag is, hoe dit verder ingevuld wordt. Want zoals het er nu staat, doet het me meer denken aan het Amerikaanse evangelicalisme a la Billy Graham, met sterke nadruk op aannemen als daad, iets waar ik als bevindelijk-gereformeerde niet zo heel enthousiast van worden kan.

Vandaar ook mijn vraag naar een voorbeeld van een goede preek. Zodat een beetje concreet wordt hoe je dit graag uitgewerkt zou zien.

En toch is dit de boodschap van het evangelie, voor de reformatorische kerkmens een ergernis, en voor de wereldling een dwaasheid. De enige voorwaarde die ons gesteld wordt, is 'geloof!'

De vraag is: Hoe geef je zulks concreet vorm in een preek. Op een Billy Graham manier, op een Calvijn manier, op een Nadere Reformatie manier, etc? Daarom vraag ik naar een voorbeeld. De verwoording van jouw citaat doet me nl. erg denken aan het Amerikaanse evangelicalisme van Billy Graham, met toestanden als handen opsteken wanneer je voor Jezus kiest, of waarbij je een standaardgebedje doet waarin je Jezus aanneemt, etc.

[Fjodor]

Calvijn (in deel 3 vd Institutie) gaat hierin ietsjes verder. Hij kan van het vertrouwen op de beloften Gods, waarin God Zijn goedwilligheid jegens ons betoond, spreken lós van de bevindelijke openbaring van Christus.

Waar dan?

Dat laat zich niet echt vangen in citaten, omdat het gaat over de verhouding, over het evenwicht in de aandacht die hij beide zaken geeft. Mijn idee is, wanneer je deel 3 vd Institutie achter elkaar doorleest, dat bij Calvijn het vertrouwen op de beloften en de goedwilligheid van God veel centraler staat dan het bevindelijk omhelzen van Christus. Hoewel dat laatste bij Calvijn ook wel voorkomt. Zelf zit ik met de vraag: Doet Calvijn dit bewust? Bedoeld hij dat geloven begint met het vertrouwen op de beloften en goedwilligheid van God en dat daarop de Christus-openbaring een keer volgt?

Lastig hierbij is, dat het bij Calvijn ook niet altijd even duidelijk is, of hij met zijn schrijven onbekeerden of gelovigen bedoeld. In mijn beleving is het oproepen van gelovigen om op de beloften te vertrouwen als zij het zicht op Christus kwijt zijn, toch iets anders dan diezelfde oproep aan een onbekeerde (alsof de beloften zonder de bevindelijke kennis van Christus zouden kunnen).

Ik denk dat dit een verkeerde tegenstelling is. In III,II,8 spreekt Calvijn over het ongevormde geloof waar hij niets van moet hebben. Dan zegt hij: "indien iemand het nog duidelijker gezegd wil hebben: het geloof is gelegen in de kennis van Christus."
Calvijn spreekt juist zoveel over de beloften Gods omdat het vertrouwen daarop juist de kern is van het geloof. Het gaat dan ook altijd gepaard met de kennis van Christus. En wat doet de kennis van Christus? Die richt zich op de beloften Gods. Of in dezelfde paragraaf: "het begin van het geloven houdt reeds de verzoening in, waardoor de mens tot God nadert."

[Fjodor]

De vraag is: Hoe geef je zulks concreet vorm in een preek. Op een Billy Graham manier, op een Calvijn manier, op een Nadere Reformatie manier, etc? Daarom vraag ik naar een voorbeeld. De verwoording van jouw citaat doet me nl. erg denken aan het Amerikaanse evangelicalisme van Billy Graham, met toestanden als handen opsteken wanneer je voor Jezus kiest, of waarbij je een standaardgebedje doet waarin je Jezus aanneemt, etc.

Als maar goed duidelijk gemaakt is wat de mens is, wie Christus is, en wat geloof is dan is dat helemaal geen probleem.

[Afgewezen]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het almeer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

Ik koppel het juist sterk aan elkaar vast. Maar bij Calvijn mis ik die koppeling af en toe, of is die koppeling niet zo sterk als dat ik hem zelf zou maken.

Dan herinner ik je even aan wat je zelf een tijdje terug postte (de onderstrepingen zijn van mij):

Met de woorden: Christus komt precies op tijd kan ik het eens zijn. God komt altijd op Zijn tijd. Hij kan ons laten wachten. Totdat Hij Zich openbaart moeten en mogen wij vertrouwen op de beloften die Hij in Zijn Woord geeft, in het vaste vertrouwen dat Hij betrouwbaar is, en Zijn belofte ten uitvoer zál brengen. Rusten in de belofte van God, zonder dat dit in mindering komt op het uitziende verlangen naar het moment dat Hij Zich Persoonlijk openbaart (Luther schrijft in zijn boek over de gebondenheid van de wil hier hele mooie en diepe dingen, en ook bij Calvijn komen we de notie tegen dat God soms op zich laat wachten, en het dan toch vertrouwen op Zijn beloften).

Misschien ben je inmiddels van gedachten veranderd, dat kan.

[Afgewezen]

En toch is dit de boodschap van het evangelie, voor de reformatorische kerkmens een ergernis, en voor de wereldling een dwaasheid. De enige voorwaarde die ons gesteld wordt, is 'geloof!'

De vraag is: Hoe geef je zulks concreet vorm in een preek. Op een Billy Graham manier, op een Calvijn manier, op een Nadere Reformatie manier, etc? Daarom vraag ik naar een voorbeeld. De verwoording van jouw citaat doet me nl. erg denken aan het Amerikaanse evangelicalisme van Billy Graham, met toestanden als handen opsteken wanneer je voor Jezus kiest, of waarbij je een standaardgebedje doet waarin je Jezus aanneemt, etc.

Zeker, je kunt er een karikatuur van maken. Maar dat is niet wat ik bedoel.

[Willem]

Met de woorden: Christus komt precies op tijd kan ik het eens zijn. God komt altijd op Zijn tijd. Hij kan ons laten wachten. Totdat Hij Zich openbaart moeten en mogen wij vertrouwen op de beloften die Hij in Zijn Woord geeft, in het vaste vertrouwen dat Hij betrouwbaar is, en Zijn belofte ten uitvoer zál brengen. Rusten in de belofte van God, zonder dat dit in mindering komt op het uitziende verlangen naar het moment dat Hij Zich Persoonlijk openbaart (Luther schrijft in zijn boek over de gebondenheid van de wil hier hele mooie en diepe dingen, en ook bij Calvijn komen we de notie tegen dat God soms op zich laat wachten, en het dan toch vertrouwen op Zijn beloften).

Ben er ook wel erg benieuwd naar. Want ik vind het wel een prima quote om b.v. het topic over Ruth nieuw leven in te blazen.
Om met een vrije interpretatie van het arrestatiebevel te zeggen "Alles wat u post kan in andere topics tegen u gebruikt worden".

[Fjodor]

Een heel verkeerde benadering. Een onbekeerde kan niet 'in vertrouwen smekend' naderen. Vertrouwen hoort bij het geloof, en als een onbekeerde gelooft, is hij geen onbekeerde meer, maar een verloste zondaar.

Klopt. De vervulling van de "Ik zal" beloften is nodig, om met vertrouwen op de "Ik zal" beloften te kúnnen vertrouwen. Iemand als Luther zegt daarom ook, dat waar de mens uitgewerkt is (leert zien dat hij zichzelf niet zalig maken kan) de "Ik zal" beloften vervuld worden.

Dus jouw benadering is een verkeerde benadering. Het is veel te veel een de mensen aan het werk zetten, in plaats van ze rechttoe rechtaan op het Evangelie te wijzen.

Bij Luther is vertrouwen op God en Zijn beloften, en het alleen van Hem verwachten, niet strijdig met uitgewerkt zijn. Smeken staat bij hem haaks op werken. Bij werken wil de mens zichzelf zalig maken. In het smeken ligt echter de erkenning: Ik kan het niet, en daarom verwacht ik het alleen van U.

En dan is de belofte net iets anders geworden. Dan is het: smeekt en u zal zalig worden. Dus toch een soort van voorwaarde, hoewel die voorwaarde haaks staat op het werken. Het is een voorwaarde die we geen werk noemen kunnen. In de bijbel is die voorwaarde over het algemeen bekering en geloof.
Daarom hadden ook zovelen geen problemen met jouw voorbeeld. Het komt zo op hetzelfde neer.
Nu blijkt ook de leegheid van jouw aanbieding van de 'Ik zal' beloften aan alle hoorders. Er moet een voorwaarde (middel) voorafgaan, anders is er ook geen Ik zal. Veel van die 'Ik zal' beloften worden trouwens aan een collectief gegeven, en dan ook nog aan een collectief die misschien wel als schaduwbeeld gezien moet worden van de uitverkoren gemeente. Dat kan je niet zomaar op alle individuen overzetten.

[memento]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het almeer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

Terwijl de beloften IN Christus ja en amen zijn! Memento, ik denk dat je Calvijn tekort doet. Calvijn kan dan wel de zaken vanuit verschillende hoeken afzonderlijk belichten; daarmee is het nog wel steeds dezelfde zaak, ook in bevinding!

Toch vraag ik me af, of we Calvijn recht doen als wij onze sterke koppeling tussen beloften en Christus teruglezen in Calvijn. Hoewel Calvijn die koppeling soms sterk maakt, maakt hij die koppeling soms ook niet of minder sterk als dat ikzelf (en ik denk velen hier) zouden doen. Ik vind het te voorbarig om te zeggen: Calvijn bedoelt in die gedeelten waar hij die koppeling NIET maakt, NATUURLIJK dat dat niet buiten Christus om gaat.

Juist zo'n opmerking als ik hier citeer: Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom (...) op de beloften te steunen. Wat zou Calvijn hier mee bedoelen. Waarom zegt hij dit? Wat bedoelt hij te zeggen, met dat onze zaligheid "verborgen is in hoop"? Waarom noemt hij hier de belofte, en niet Christus? En zo zijn er meer gedeeltes waarbij je die vragen zou kunnen stellen, met name: Waarom spreek je hier over de beloften, zonder hier de openbaring van Christus bij te noemen.