De prediking van het Evangelie

[memento]

Het probleem is, dat in de praktijk van de prediking wel een verschil is. In rechtsere gemeenten hoor je zelden, dat de "Ik zal" beloften aangeboden worden aan niet-bekeerden.

Tja, jij tuigt ook een heel verhaal op, en als je uiteindelijk een praktijkvoorbeeld geeft is dat in flagrante tegenstelling met je verhaal. Ik vind het niet erg, want met dat praktijkvoorbeeld kan ik leven, net als Willem en Ander. Maar refo niet. Die dacht door al de theorie die je hier gespuid hebt dat je het ook wel in praktijk zou brengen.

Sja, in mijn beleving is het hele verhaal wat ik opgetuigd heb, niet strijdig met mijn praktijkvoorbeeld, maar ondersteund juist wat ik wilde zeggen.

Daarbij is het verschil wat ik benoem niet weg. In rechtere gemeenten hoor je praktisch nooit, dat de "Ik zal" beloften aangeboden worden aan niet-bekeerden of niet-ontdekten. Dat is niet alleen strijdig met het verhaal wat ik heb opgetuigd, maar ook met mijn praktijkvoorbeeld...

Kortom, zowel in theorie en praktijk is er een wezenlijk verschil.

In de praktijk bied jij ook niet aan, zoals blijkt uit in ieder geval het eerste voorbeeld. Het tweede voorbeeld vind ik wat waziger; die laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.

1. Misschien kan je ingaan op dat 2e voorbeeld. Wat zou je anders willen doen?
2. In het eerste voorbeeld bedoel ik wel degelijk een aanbod van de "Ik zal" belofte aan onbekeerde Piet. Tegelijkertijd functioneert die belofte niet als automatisme, maar wordt deze slechts door een weg van smeking, bekering, boete, berouw, geloof vervuld. De belofte pleitgrond, geen concludeer-grond.
3. Er is natuurlijk een duidelijk verschil tussen de "Ik zal" belofte als pleit-grond aan onbekeerde Piet aanbieden, en de "Ik zal" belofte helemaal niet aan onbekeerde Piet aanbieden, maar slechts aan een bekeerd en een ontdekt volk.

[Afgewezen]

Om nu tot de kern te komen waar het in de prediking van het Evangelie om gaat, citeer ik uit een boekje van George Cutting:

Kort samengevat:
God heeft het offer, dat Christus voor onze zonden gebracht heeft aanvaard; uw en mijn waardeoordeel over dat werk wordt niet gevraagd en heeft niets te betekenen.

God laat de boodschap van het heil verkondigen, en onze verantwoordelijkheid is het dit Evangelie aan te nemen [te geloven dat het waar is en betrekking heeft op mij Afg.] en te geloven in Jezus Christus.

Naar dat geloof reinigt Hij ons en geeft Hij ons vrede; en Hij doet dat naar Zijn Woord.

Deze boodschap heeft ook Piet op zijn sterfbed nodig.

[Willem]

Goed, nog een voorbeeld:
Piet ligt op zijn sterfbed, hij heeft waarschijnlijk nog enkele dagen. De dominee komt op bezoek. Piet zegt: Ik ben zo bang om te sterven, want dan moet ik voor Gods rechterstoel verschijnen. Mijn hart is koud. Hoe moet het nu? De dominee zegt: Piet, God biedt jou zijn belofte aan. "Ik zal". Onze God is een God die goedwillig is, ook tegenover jou. Hij heeft geen lust in jouw dood, maar dat je je bekeerd en leeft. Hij wil je alles geven wat tot jouw redding nodig is. Vertrouw je op Hem, Piet? Vertrouw je, dat Hij echt meent als Hij zegt: "Ik zal". Piet, onze God is betrouwbaar. Vertrouw op Hem, op Zijn beloften, dan ben je behouden. Vervolgens gaat de predikant in gebed, om God te smeken Piet Zijn barmhartigheid te bewijzen, en hem het vertrouwen te schenken op Hem en Zijn beloften.

Het is idd wel wat lastiger. Maar de laaste zin geeft al aan dat het een eenzijdig Godwerk is en dat ook jij wel beseft dat je Piet wel kan aanraden op God te vertrouwen maar het loze woorden zijn als de Heere het niet Zelf werkt. Dus ja, ik kan hier nog wel mee leven.

Het verschil is: Wordt die "Ik zal" beloften aan een ieder aangeboden in de prediking. Dat is gewoon in veel rechtsere gemeenten niet zo. Dat is toch een verschil, of niet soms? In het ene geval krijgt onbekeerde Piet een "Ik zal" belofte toegezegd, in het andere geval is die belofte niet voor onbekeerde Piet.

Het is iig enkel een theoretisch verschil. Ook als je let op je eigen voorbeelden. Piet kan niets ontlenen aan aan een pleit-grond alvorens hij de zekerheid des geloofs heeft ontvangen.

Verder is er één heel wezenlijk verschil, namelijk: mag je met vertrouwen smeken om de vervulling van de beloften. Smeek je om de vervulling van een belofte die niet aan jou is aangeboden. Of mag je met vertrouwen smekend naderen tot een God, die uit onverdiende genade jou een belofte heeft gegeven, en goedwillig staat tegenover jouw zaligheid.

Wat is het verschil dan? Ik hoop dat je niet wilt beweren dat de manier van ons bidden bepalend is voor de verhoring.

Niet de mate van bidden is bepalend. Maar ik geloof dat God een prediking wil, zoals de Schrift ons leert. En als de Schrift ons door vele voorbeelden laat zien dat de "Ik zal" beloften hetzelfde adres hebben als de oproep tot bekering en geloof, dan moet dat ook zo gepredikt worden.
Zoals al eerder gezegd: Ik denk dat we het over de bevinding en ervaring van de bekering op de meeste dingen wel eens zijn. Maar dat maakt niet, dat er in prediking en dogmatiek geen verschillen zijn.

Aanvullend hierop, ik bespeur hier toch hopenlijk niet een aanmoediging aan een onbekeerde om zijn vertrouwen en rust te gronden in de "belofte" alvorens deze belofte aan het hart is verzegeld door de openbaring van Christus?

[memento]

Het verschil is: Wordt die "Ik zal" beloften aan een ieder aangeboden in de prediking. Dat is gewoon in veel rechtsere gemeenten niet zo. Dat is toch een verschil, of niet soms? In het ene geval krijgt onbekeerde Piet een "Ik zal" belofte toegezegd, in het andere geval is die belofte niet voor onbekeerde Piet.

Het is iig enkel een theoretisch verschil. Ook als je let op je eigen voorbeelden.

Het is m.i. ook een praktisch verschil. Ik geloof namelijk dat God met name door de prediking van Zijn Woord. Hoe dat Woord gepredikt wordt, en of daarin het volle getuigenis der Schrift klinkt, is daarom ook van wezenlijk belang. Waar de "Ik zal" beloften niet aan onbekeerde Piet verkondigd worden, wordt aan Piet een wezenlijk element van de Bijbelse boodschap onthouden.

Luther onderscheid tussen wet (waaronder hij alle oproepen der Schrift, zoals bekeerd u, gelooft, etc verstaat), en evangelie (de onvoorwaardelijke beloften, waaronder de "Ik zal" beloften). In termen van Luther: Er wordt aan onbekeerden alleen wet en geen evangelie verkondigd!

Verder is er één heel wezenlijk verschil, namelijk: mag je met vertrouwen smeken om de vervulling van de beloften. Smeek je om de vervulling van een belofte die niet aan jou is aangeboden. Of mag je met vertrouwen smekend naderen tot een God, die uit onverdiende genade jou een belofte heeft gegeven, en goedwillig staat tegenover jouw zaligheid.

Wat is het verschil dan? Ik hoop dat je niet wilt beweren dat de manier van ons bidden bepalend is voor de verhoring.

Niet de mate van bidden is bepalend. Maar ik geloof dat God een prediking wil, zoals de Schrift ons leert. En als de Schrift ons door vele voorbeelden laat zien dat de "Ik zal" beloften hetzelfde adres hebben als de oproep tot bekering en geloof, dan moet dat ook zo gepredikt worden.
Zoals al eerder gezegd: Ik denk dat we het over de bevinding en ervaring van de bekering op de meeste dingen wel eens zijn. Maar dat maakt niet, dat er in prediking en dogmatiek geen verschillen zijn.

Aanvullend hierop, ik bespeur hier toch hopelijk niet een aanmoediging aan een onbekeerde om zijn vertrouwen en rust te gronden in de "belofte" alvorens deze belofte aan het hart is verzegeld door de openbaring van Christus?

Zelf zou ik zeggen: Het vertrouwen en het rusten op de belofte gaat altijd gepaard met de verzegeling en openbaring van Christus aan het hart.

Calvijn (in deel 3 vd Institutie) gaat hierin ietsjes verder. Hij kan van het vertrouwen op de beloften Gods, waarin God Zijn goedwilligheid jegens ons betoond, spreken lós van de bevindelijke openbaring van Christus. Zelf zou ik die 2 niet los van elkaar noemen, en hoogstens zo spreken tegen mensen die bekeerd zijn (en de openbaring van Christus al meegemaakt hebben) en daarna in vertwijfeling terecht zijn gekomen.

[Afgewezen]

Een heel verkeerde benadering. Een onbekeerde kan niet 'in vertrouwen smekend' naderen. Vertrouwen hoort bij het geloof, en als een onbekeerde gelooft, is hij geen onbekeerde meer, maar een verloste zondaar.

Klopt. De vervulling van de "Ik zal" beloften is nodig, om met vertrouwen op de "Ik zal" beloften te kúnnen vertrouwen. Iemand als Luther zegt daarom ook, dat waar de mens uitgewerkt is (leert zien dat hij zichzelf niet zalig maken kan) de "Ik zal" beloften vervuld worden.

Dus jouw benadering is een verkeerde benadering. Het is veel te veel een de mensen aan het werk zetten, in plaats van ze rechttoe rechtaan op het Evangelie te wijzen.

[memento]

Een heel verkeerde benadering. Een onbekeerde kan niet 'in vertrouwen smekend' naderen. Vertrouwen hoort bij het geloof, en als een onbekeerde gelooft, is hij geen onbekeerde meer, maar een verloste zondaar.

Klopt. De vervulling van de "Ik zal" beloften is nodig, om met vertrouwen op de "Ik zal" beloften te kúnnen vertrouwen. Iemand als Luther zegt daarom ook, dat waar de mens uitgewerkt is (leert zien dat hij zichzelf niet zalig maken kan) de "Ik zal" beloften vervuld worden.

Dus jouw benadering is een verkeerde benadering. Het is veel te veel een de mensen aan het werk zetten, in plaats van ze rechttoe rechtaan op het Evangelie te wijzen.

Bij Luther is vertrouwen op God en Zijn beloften, en het alleen van Hem verwachten, niet strijdig met uitgewerkt zijn. Smeken staat bij hem haaks op werken. Bij werken wil de mens zichzelf zalig maken. In het smeken ligt echter de erkenning: Ik kan het niet, en daarom verwacht ik het alleen van U.

[Afgewezen]

Calvijn (in deel 3 vd Institutie) gaat hierin ietsjes verder. Hij kan van het vertrouwen op de beloften Gods, waarin God Zijn goedwilligheid jegens ons betoond, spreken lós van de bevindelijke openbaring van Christus.

Waar dan?

[Afgewezen]

Dus jouw benadering is een verkeerde benadering. Het is veel te veel een de mensen aan het werk zetten, in plaats van ze rechttoe rechtaan op het Evangelie te wijzen.

Bij Luther is vertrouwen op God en Zijn beloften, en het alleen van Hem verwachten, niet strijdig met uitgewerkt zijn.

Ik heb het niet over Luther, ik heb het over jouw benadering. Jij wilt het zoeken en bidden en vragen in een soort geloofsvertrouwen gaan inkaderen, maar dat moet je niet doen. Er is één weg: geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden... en als je ontdekt wordt aan de onmogelijkheid om die weg te gaan, bíd dan tot God om dat geloof. Maar noem dat geen geloof en vertrouwen.

[memento]

Calvijn (in deel 3 vd Institutie) gaat hierin ietsjes verder. Hij kan van het vertrouwen op de beloften Gods, waarin God Zijn goedwilligheid jegens ons betoond, spreken lós van de bevindelijke openbaring van Christus.

Waar dan?

Dat laat zich niet echt vangen in citaten, omdat het gaat over de verhouding, over het evenwicht in de aandacht die hij beide zaken geeft. Mijn idee is, wanneer je deel 3 vd Institutie achter elkaar doorleest, dat bij Calvijn het vertrouwen op de beloften en de goedwilligheid van God veel centraler staat dan het bevindelijk omhelzen van Christus. Hoewel dat laatste bij Calvijn ook wel voorkomt. Zelf zit ik met de vraag: Doet Calvijn dit bewust? Bedoeld hij dat geloven begint met het vertrouwen op de beloften en goedwilligheid van God en dat daarop de Christus-openbaring een keer volgt?

Lastig hierbij is, dat het bij Calvijn ook niet altijd even duidelijk is, of hij met zijn schrijven onbekeerden of gelovigen bedoeld. In mijn beleving is het oproepen van gelovigen om op de beloften te vertrouwen als zij het zicht op Christus kwijt zijn, toch iets anders dan diezelfde oproep aan een onbekeerde (alsof de beloften zonder de bevindelijke kennis van Christus zouden kunnen).

Dus jouw benadering is een verkeerde benadering. Het is veel te veel een de mensen aan het werk zetten, in plaats van ze rechttoe rechtaan op het Evangelie te wijzen.

Bij Luther is vertrouwen op God en Zijn beloften, en het alleen van Hem verwachten, niet strijdig met uitgewerkt zijn.

Ik heb het niet over Luther, ik heb het over jouw benadering. Jij wilt het zoeken en bidden en vragen in een soort geloofsvertrouwen gaan inkaderen, maar dat moet je niet doen. Er is één weg: geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden... en als je ontdekt wordt aan de onmogelijkheid om die weg te gaan, bíd dan tot God om dat geloof. Maar noem dat geen geloof en vertrouwen.

Sja, dan ga je het hebben over de termen. Ik denk dat we daarin niet te krampachtig moeten zijn. Zoals je tegen een drenkeling kan roepen: Vertrouw me, ik redt je er uit. Zo mag je m.i. zulke termen ook in het smekend komen tot God gebruiken. Zolang maar duidelijk is dat het niet gaat om een werk van de mens, maar juist om een uit handen geven van de zaligheid. Zie ook Luthers preek, waarin hij zonder schroom het woord "aannemen" gebruikt.

[Afgewezen]

Dat laat zich niet echt vangen in citaten, omdat het gaat over de verhouding, over het evenwicht in de aandacht die hij beide zaken geeft.

Dan ga ik er vanuit dat je ongelijk hebt, tenzij je het echt aan kunt tonen.

Ik heb het niet over Luther, ik heb het over jouw benadering. Jij wilt het zoeken en bidden en vragen in een soort geloofsvertrouwen gaan inkaderen, maar dat moet je niet doen. Er is één weg: geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden... en als je ontdekt wordt aan de onmogelijkheid om die weg te gaan, bíd dan tot God om dat geloof. Maar noem dat geen geloof en vertrouwen.

Sja, dan ga je het hebben over de termen. Ik denk dat we daarin niet te krampachtig moeten zijn. Zoals je tegen een drenkeling kan roepen: Vertrouw me, ik redt je er uit. Zo mag je m.i. zulke termen ook in het smekend komen tot God gebruiken. Zolang maar duidelijk is dat het niet gaat om een werk van de mens, maar juist om een uit handen geven van de zaligheid. Zie ook Luthers preek, waarin hij zonder schroom het woord "aannemen" gebruikt.

Nee, het is geen kwestie van termen. Jouw benadering is te veel die van een omweg.

[memento]

Dat laat zich niet echt vangen in citaten, omdat het gaat over de verhouding, over het evenwicht in de aandacht die hij beide zaken geeft.

Dan ga ik er vanuit dat je ongelijk hebt, tenzij je het echt aan kunt tonen.

Het gaat me ook helemaal niet om het bewijzen van mijn gelijk ofzo. Ik beschrijf slechts dat ik zie dat Calvijn anders spreekt dan ikzelf zou doen, en dat ik nog zoek naar een manier om dat te duiden. Zijn evenwicht en nadruk (turf maar) ligt meer op de beloften, dan op het omhelzen van Christus, hoewel dat laatste niet geheel achterwege blijft.

Ik heb het niet over Luther, ik heb het over jouw benadering. Jij wilt het zoeken en bidden en vragen in een soort geloofsvertrouwen gaan inkaderen, maar dat moet je niet doen. Er is één weg: geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden... en als je ontdekt wordt aan de onmogelijkheid om die weg te gaan, bíd dan tot God om dat geloof. Maar noem dat geen geloof en vertrouwen.

Sja, dan ga je het hebben over de termen. Ik denk dat we daarin niet te krampachtig moeten zijn. Zoals je tegen een drenkeling kan roepen: Vertrouw me, ik redt je er uit. Zo mag je m.i. zulke termen ook in het smekend komen tot God gebruiken. Zolang maar duidelijk is dat het niet gaat om een werk van de mens, maar juist om een uit handen geven van de zaligheid. Zie ook Luthers preek, waarin hij zonder schroom het woord "aannemen" gebruikt.

Nee, het is geen kwestie van termen. Jouw benadering is te veel die van een omweg.

Dan zal je dus niet echt heel veel ophebben met preken als van Calvijn en Luther. Beiden leggen veel nadruk op de beloften (elk op hun eigen wijze). Ook de preken van de Nadere Reformatie zal je dan denk ik teveel omweg vinden. Misschien kan je voorbeelden geven van wat je een goede preek vindt, dus zonder omwegen en wel met voldoende diepgang? Misschien Spurgeon of opwekkingspredikers als Whitefield?

[Erasmiaan]

Ik zou tegen Piet zeggen: Ik verkondig je dat God u oproept tot bekering en geloof, dat je zulks totaal onmachtig en onwillig ben om te doen. Beste Piet, laat je wapens vallen, en stop met werken om zelf je zaligheid te verdienen. Want God roept u toe: "Ik zal". Piet, jij mist misschien ellendekennis, en hebt een koud en gevoelloos hart. God roept je toe "Ik zal mij doen overhouden een ellendig en arm volk". Piet, jouw situatie is hopeloos, en er is maar één weg, één middel tot behoudt, namelijk Gods genade zoals geopenbaard in Christus Jezus. Smeek Hem, of Hij Zijn evangeliebelofte ook in jou vervullen wil. Ware bekering is, dat God in jou Zijn "Ik zal" belofte vervult.

Behalve dat de belofte die je hier aanhaalt in de heiligmaking staat, hoor je dit in alle rechtse kerken.

[Afgewezen]

Dan zal je dus niet echt heel veel ophebben met preken als van Calvijn en Luther. Beiden leggen veel nadruk op de beloften (elk op hun eigen wijze). Ook de preken van de Nadere Reformatie zal je dan denk ik teveel omweg vinden. Misschien kan je voorbeelden geven van wat je een goede preek vindt, dus zonder omwegen en wel met voldoende diepgang? Misschien Spurgeon of opwekkingspredikers als Whitefield?

Ik ga niet even in een notendop alle preken van reformatoren, oudvaders en dergelijke bespreken. Welke benadering ik voorsta, heb ik al aangegeven. Ik herhaal hier de betreffende post:

Om nu tot de kern te komen waar het in de prediking van het Evangelie om gaat, citeer ik uit een boekje van George Cutting:

Kort samengevat:
God heeft het offer, dat Christus voor onze zonden gebracht heeft aanvaard; uw en mijn waardeoordeel over dat werk wordt niet gevraagd en heeft niets te betekenen.

God laat de boodschap van het heil verkondigen, en onze verantwoordelijkheid is het dit Evangelie aan te nemen [te geloven dat het waar is en betrekking heeft op mij Afg.] en te geloven in Jezus Christus.

Naar dat geloof reinigt Hij ons en geeft Hij ons vrede; en Hij doet dat naar Zijn Woord.

Deze boodschap heeft ook Piet op zijn sterfbed nodig.

[memento]

Dan zal je dus niet echt heel veel ophebben met preken als van Calvijn en Luther. Beiden leggen veel nadruk op de beloften (elk op hun eigen wijze). Ook de preken van de Nadere Reformatie zal je dan denk ik teveel omweg vinden. Misschien kan je voorbeelden geven van wat je een goede preek vindt, dus zonder omwegen en wel met voldoende diepgang? Misschien Spurgeon of opwekkingspredikers als Whitefield?

Ik ga niet even in een notendop alle preken van reformatoren, oudvaders en dergelijke bespreken.

Dat maakt het wel wat concreter. Daarom vraag ik er naar.

Welke benadering ik voorsta, heb ik al aangegeven. Ik herhaal hier de betreffende post:

Om nu tot de kern te komen waar het in de prediking van het Evangelie om gaat, citeer ik uit een boekje van George Cutting:

Kort samengevat:
God heeft het offer, dat Christus voor onze zonden gebracht heeft aanvaard; uw en mijn waardeoordeel over dat werk wordt niet gevraagd en heeft niets te betekenen.

God laat de boodschap van het heil verkondigen, en onze verantwoordelijkheid is het dit Evangelie aan te nemen [te geloven dat het waar is en betrekking heeft op mij Afg.] en te geloven in Jezus Christus.

Naar dat geloof reinigt Hij ons en geeft Hij ons vrede; en Hij doet dat naar Zijn Woord.

Deze boodschap heeft ook Piet op zijn sterfbed nodig.

Zoals hier geformuleerd, is het niet echt concreet. De vraag is, hoe dit verder ingevuld wordt. Want zoals het er nu staat, doet het me meer denken aan het Amerikaanse evangelicalisme a la Billy Graham, met sterke nadruk op aannemen als daad, iets waar ik als bevindelijk-gereformeerde niet zo heel enthousiast van worden kan.

Vandaar ook mijn vraag naar een voorbeeld van een goede preek. Zodat een beetje concreet wordt hoe je dit graag uitgewerkt zou zien.

[Willem]

Dat laat zich niet echt vangen in citaten, omdat het gaat over de verhouding, over het evenwicht in de aandacht die hij beide zaken geeft.

Dan ga ik er vanuit dat je ongelijk hebt, tenzij je het echt aan kunt tonen.

Het gaat me ook helemaal niet om het bewijzen van mijn gelijk ofzo. Ik beschrijf slechts dat ik zie dat Calvijn anders spreekt dan ikzelf zou doen, en dat ik nog zoek naar een manier om dat te duiden. Zijn evenwicht en nadruk (turf maar) ligt meer op de beloften, dan op het omhelzen van Christus, hoewel dat laatste niet geheel achterwege blijft.

Zo'n soort reactie was eerder vanmorgen ook. Geen citaat geven van Luther waaruit blijkt dat een bewering terecht is, maar stellen dat ik het boek van Luther maar moet lezen om te constateren dat zijn stelling juist is.
Dit is toch iig ook discussietechnisch nogal zwak. Beweren dat Calvijn iets zegt en bij navraag enkel opmerken dat het lezen van deel 3 van de Institutie bij hem deze indruk wekt.