Christen moet leven als pelgrim

[huisman]

"Christen moet leven als pelgrim" is een Bijbels gegeven. Leven wij zo? Hoe uit zich dat? Is er te zien aan die pelgrims dat ze een levende hoop hebben op een beter Vaderland ? Of gaat onze pelgrimage niet verder dan een wat andere buitenkant.


Hier het artikel uit het RD van prof de Reuver.

Prof. De Reuver voor GB: Christen moet leven als pelgrim
Een christen demonstreert zijn vreemdelingschap niet in buitenissige kledij of in zonderlinge opvattingen. Alsof hij op die manier zijn vreemdelingschap zou moeten etaleren. Hij is als pelgrim op weg naar huis. Zijn domicilie ligt elders, in de hemel.

Het onderwerp was: Bijbelse toekomstverwachting en vreemdelingschap. Hij belichtte hoe de toekomstverwachting functioneert in de Bijbel, de moderniteit, de christelijke traditie en ons leven.

Luther was de theoloog van de hoop. Calvijn was een vreemdeling op aarde.

Ons vreemdelingschap is vreemd aan het autonome en horizontalistische patroon van de tijdgeest. „Zij snelt niet over de vlotte, brede baan van zelfontplooiing en vooruitgang, maar schuifelt langs het smalle, steile spoor van de zelfverloochening.”

Sorry, regel van het RD toegepast: maximaal 50 woorden. Iets aangepast zodat het geen citaat meer is en er stukken uitgeknipt. Als je een link hebt en die pb't kunnen we daarnaar verwijzen.

[Mara]

Onlangs nog een preek over gehoord.
Wij hebben hier geen blijvende stad.
Ook veel christenen zijn toch nog van de aarde aards.
Maar we zijn op doorreis. We weten niet wanneer we bij de doodsjordaan aan zullen komen.
Pin je haringen niet te vast in de aarde.

[huisman]

Onlangs nog een preek over gehoord.
Wij hebben hier geen blijvende stad.
Ook veel christenen zijn toch nog van de aarde aards.
Maar we zijn op doorreis. We weten niet wanneer we bij de doodsjordaan aan zullen komen.
Pin je haringen niet te vast in de aarde.

Mij gaat het hier om. Hoe leef je als pelgrim ? Hoe uit zich dat in ons dagelijks leven ? Waarom willen wij altijd weer beter worden bij ziekte? Ik hoorde eens van een gelovige vrouw die ongeneeslijk ziek was. Zij vroeg aan de dokter: Hoe lang nog dokter, de dokter zei: ik weet het niet ik denk nog een paar weken. De vrouw begon te huilen en zei: Moet ik dan nog twee weken zondigen ik verlang zo om heilig voor God te leven. Dat is het verlangen van elke pelgrim toch?
Die heimwee hebben komen thuis.

[jvdg]

Onlangs nog een preek over gehoord.
Wij hebben hier geen blijvende stad.
Ook veel christenen zijn toch nog van de aarde aards.
Maar we zijn op doorreis. We weten niet wanneer we bij de doodsjordaan aan zullen komen.
Pin je haringen niet te vast in de aarde.

Mij gaat het hier om. Hoe leef je als pelgrim ? Hoe uit zich dat in ons dagelijks leven ? Waarom willen wij altijd weer beter worden bij ziekte? Ik hoorde eens van een gelovige vrouw die ongeneeslijk ziek was. Zij vroeg aan de dokter: Hoe lang nog dokter, de dokter zei: ik weet het niet ik denk nog een paar weken. De vrouw begon te huilen en zei: Moet ik dan nog twee weken zondigen ik verlang zo om heilig voor God te leven. Dat is het verlangen van elke pelgrim toch?
Die heimwee hebben komen thuis.

In Filipensen 1 voegt Paulus aan dit verlangen nog iets toe:

21 Want het leven is mij Christus, en het sterven is mij gewin.
22 Maar of te leven in het vlees, hetzelve mij oorbaar zij, en wat ik verkiezen zal, weet ik niet.
23 Want ik word van deze twee gedrongen, hebbende begeerte om ontbonden te worden en met Christus te zijn; want dat is zeer verre het beste;
24 Maar in het vlees te blijven is nodiger om uwentwil.
25 En dit vertrouw en weet ik, dat ik zal blijven en met u allen zal verblijven tot uw bevordering en blijdschap des geloofs;

De pelgrim zal zijn taak, waartoe God hem/haar heeft gesteld hier op aarde, eerst vervuld moeten hebben.

[Mara]

Onlangs nog een preek over gehoord.
Wij hebben hier geen blijvende stad.
Ook veel christenen zijn toch nog van de aarde aards.
Maar we zijn op doorreis. We weten niet wanneer we bij de doodsjordaan aan zullen komen.
Pin je haringen niet te vast in de aarde.

Mij gaat het hier om. Hoe leef je als pelgrim ? Hoe uit zich dat in ons dagelijks leven ? Waarom willen wij altijd weer beter worden bij ziekte? Ik hoorde eens van een gelovige vrouw die ongeneeslijk ziek was. Zij vroeg aan de dokter: Hoe lang nog dokter, de dokter zei: ik weet het niet ik denk nog een paar weken. De vrouw begon te huilen en zei: Moet ik dan nog twee weken zondigen ik verlang zo om heilig voor God te leven. Dat is het verlangen van elke pelgrim toch?
Die heimwee hebben komen thuis.

Ja Huisman, maar eer dat het zo ver met ons is !!
Dat kunnen wij van onszelf echt niet.
Dat bedoel ik met de pinnen vast in de grond.
Ik heb ook wel eens aan een sterfbed gestaan van iemand, die "gevochten" had (vergeef me de uitdrukking, het klinkt heel modern, maar veel mensen gaan toch een bepaalde strijd aan tegen hun ziekte) en uiteindelijk uit ging kijken naar het sterven. Ook vanwege het zondigen !!! Terwijl hij alleen in bed lag.
Dat verstaan veel mensen niet. Die denken dat je verlost wilt worden van je lichamelijke pijn.
Maar deze man had dit niet. Het ging hem alleen om de strijd tegen de zonde, DAAR werd hij zo moe van.

[helma]

toch vind ik dit (pelgrimsleven) voor mezelf een spanningsveld.

[Willem]

toch vind ik dit (pelgrimsleven) voor mezelf een spanningsveld.

Ik ook. En ik begrijp zo'n redenering ook nooit goed als men b.v. toch betrekkingen achterlaat die er heel veel verdriet van zullen hebben, zeker als het b.v. afhankelijke kinderen betreft. Als dan de wens wordt geuit de strijd te boven te zijn komt dat toch wel wat egoistisch over.
(sorry dat ik het zo zeg, ik weet even geen andere woorden om het duidelijk te maken. Het is niet spottend bedoeld)

[huisman]

toch vind ik dit (pelgrimsleven) voor mezelf een spanningsveld.

Ik ook. En ik begrijp zo'n redenering ook nooit goed als men b.v. toch betrekkingen achterlaat die er heel veel verdriet van zullen hebben, zeker als het b.v. afhankelijke kinderen betreft. Als dan de wens wordt geuit de strijd te boven te zijn komt dat toch wel wat egoistisch over.
(sorry dat ik het zo zeg, ik weet even geen andere woorden om het duidelijk te maken. Het is niet spottend bedoeld)

Het is een tweestrijd zoals Paulus schrijft in de Filippensen brief: Hij wordt gedrongen door beide zaken, sterven en bij Christus te zijn (want dat is verre het beste) of in het vlees te blijven (in Paulus leven voor o.a. de Filippensers en in ons leven voor ons gezin enz.) Wij hoeven de keus niet te maken tussen deze twee maar is die tweestrijd er wel?

21 ¶ Want het leven is mij Christus, en het sterven is mij gewin.
22 Maar of te leven in het vlees , hetzelve mij oorbaar zij, en wat ik verkiezen zal, weet ik niet.
23 Want ik word van deze twee gedrongen , hebbende begeerte, om ontbonden te worden en met Christus te zijn ; want dat is zeer verre het beste.
24 Maar in het vlees te blijven, is nodiger om uwentwil.

[Jongere]

We moeten ook leren dingen niet te individueel te zien, denk ik.

Een christen verlangt als het goed is naar de verlossing. Naar 'Uw koninkrijk kome'. Petrus noemt dat 'haasten naar de dag van de wederkomst'.
Maar dat gaat nooit alleen over zijn eigen bestemming en over zijn verlossing van de zonden. Ook voor Paulus niet. In bijv. Romeinen 8 zie je dat het een verlangen is naar iets veel breders en veel groters. De hele schepping zucht als in barensnood naar de verlossing.
We verlangen er ook niet alleen naar om onze strijd te boven te zijn. Zie maar in Openbaring waar de zielen van de martelaren (die de strijd te boven zijn) alsnog bidden: hoe lang zal het nog duren? Een christen verlangt naar iets veel groters dan de eigen strijd te boven zijn: namelijk het herstel van Gods schepping. Dat Hij recht doet. Nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid woont.
Maar de onvolkomenheid van de huidige situatie wordt wel het meest gevoeld in onszelf, dat is waar. Dat ervaren we ook het meest: wie zal mij verlossen van het lichaam des doods?

Op zó'n manier kijken is denk ik Bijbelser, maar ook meer evenwichtig. Dat behoed voor oneigenlijke vragen, zoals: mag ik nu nog naar mijn bruiloft verlangen, of moet ik meer naar de wederkomst verlangen? We mogen naar het goede verlangen. Maar in elk verlangen zit de roep om Christus' komst.

[huisman]

We moeten ook leren dingen niet te individueel te zien, denk ik.

Een christen verlangt als het goed is naar de verlossing. Naar 'Uw koninkrijk kome'. Petrus noemt dat 'haasten naar de dag van de wederkomst'.
Maar dat gaat nooit alleen over zijn eigen bestemming en over zijn verlossing van de zonden. Ook voor Paulus niet. In bijv. Romeinen 8 zie je dat het een verlangen is naar iets veel breders en veel groters. De hele schepping zucht als in barensnood naar de verlossing.
We verlangen er ook niet alleen naar om onze strijd te boven te zijn. Zie maar in Openbaring waar de zielen van de martelaren (die de strijd te boven zijn) alsnog bidden: hoe lang zal het nog duren? Een christen verlangt naar iets veel groters dan de eigen strijd te boven zijn: namelijk het herstel van Gods schepping. Dat Hij recht doet. Nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid woont.
Maar de onvolkomenheid van de huidige situatie wordt wel het meest gevoeld in onszelf, dat is waar. Dat ervaren we ook het meest: wie zal mij verlossen van het lichaam des doods?

Op zó'n manier kijken is denk ik Bijbelser, maar ook meer evenwichtig. Dat behoed voor oneigenlijke vragen, zoals: mag ik nu nog naar mijn bruiloft verlangen, of moet ik meer naar de wederkomst verlangen? We mogen naar het goede verlangen. Maar in elk verlangen zit de roep om Christus' komst.

Ik vind dit een goede aanvulling...het ging mij echter om het verlangen van de pelgrim. Waarom hoor ik zo weinig van dat verlangen van Paulus , om bij Christus te zijn voor eeuwig!

[helma]

ik denk dat dat komt omdat we het hier zo goed hebben.
We hebben zoveel geïnvesteerd in ons leven hier; daar zijn we zo druk mee dat we teveel hebben wat we eens los moeten laten. We zijn niet bezittende als 'niet bezittende'; en dat maakt dat we er zo aan vast zitten.

En dat is voor mij een onderdeel van het spanningsveld. Onze pinnen niet te vast inslaan...

[huisman]

ik denk dat dat komt omdat we het hier zo goed hebben.
We hebben zoveel geïnvesteerd in ons leven hier; daar zijn we zo druk mee dat we teveel hebben wat we eens los moeten laten. We zijn niet bezittende als 'niet bezittende'; en dat maakt dat we er zo aan vast zitten.

En dat is voor mij een onderdeel van het spanningsveld. Onze pinnen niet te vast inslaan...

Ik denk idd dat onze welvaart, de gezondheidscultus, rijkdom enz dit Bijbelse verlangen kan gaan verstikken. Bij de puriteinen kun je zo vaak lezen van dit verlangen. Zij leefden dan ook in een geheel andere tijd, soms vervolging en verdrukking. De dood altijd dichtbij (B.v. de vele jonggestorven kinderen in het gezin van Thomas Boston) Beseffen wij wat de welvaart met ons doet ? Ik heb eens een preek gehoord over Amos 2:13

13 Ziet, Ik zal uw plaatsen drukken, gelijk als een wagen drukt, die vol garven is.

Eén van de lijnen die de predikant trok was dat in onze tijd het een oordeel kan zijn als onze levenswagen vol garven is, zo vol dat hij niet meer van het land af kan om in de schuur te komen. Het kan toch geen best teken zijn als wij niet met de schepping meezuchten en verlangen naar die heerlijke toekomst?

[Mara]

Zo kan de welvaart een vloek worden !
Toen de 2e wereldoorlog aan de gang was, zaten de kerken vol, las ik.
Alles LIJKT maakbaar, gezondheid, voorspoed, maar dat is schijn.
In 1 oogwenk kan alles alles worden.
Kijk wat er bijv in Australie gebeurt. Eerst verschrikkelijke overstroming, nu kampen ze met orkanen. (300 km p/uur)

[JolandaOudshoorn]

ik denk dat dat komt omdat we het hier zo goed hebben.
We hebben zoveel geïnvesteerd in ons leven hier; daar zijn we zo druk mee dat we teveel hebben wat we eens los moeten laten. We zijn niet bezittende als 'niet bezittende'; en dat maakt dat we er zo aan vast zitten.

En dat is voor mij een onderdeel van het spanningsveld. Onze pinnen niet te vast inslaan...

Ik denk idd dat onze welvaart, de gezondheidscultus, rijkdom enz dit Bijbelse verlangen kan gaan verstikken. Bij de puriteinen kun je zo vaak lezen van dit verlangen. Zij leefden dan ook in een geheel andere tijd, soms vervolging en verdrukking. De dood altijd dichtbij (B.v. de vele jonggestorven kinderen in het gezin van Thomas Boston) Beseffen wij wat de welvaart met ons doet ? Ik heb eens een preek gehoord over Amos 2:13

13 Ziet, Ik zal uw plaatsen drukken, gelijk als een wagen drukt, die vol garven is.

Eén van de lijnen die de predikant trok was dat in onze tijd het een oordeel kan zijn als onze levenswagen vol garven is, zo vol dat hij niet meer van het land af kan om in de schuur te komen. Het kan toch geen best teken zijn als wij niet met de schepping meezuchten en verlangen naar die heerlijke toekomst?

Mooie woorden... en toch herken ik mij hier niet in. Ik heb het vaker hier gezegd, maar ik verlang naar die grote dag, dat de schepping wordt bevrijdt, dat Hij Koning zal zijn over alles en dat ik voor eeuwig in Zijn nabijheid zal verkeren in alle volmaaktheid.
En ik ben niet de enige, in ieder geval niet in mijn omgeving. Je hebt je taak hier op aarde en dat moet je zo goed mogelijk volbrengen, maar als we mochten kiezen: met Christus verenigd te zijn is verre weg het beste.

[helma]

Ja jolanda, dat herken ik ook. Maar dan toch je pinnen niet vast inslaan.
Niet teveel opgaan in het hier en nu.
Is dat wel altijd zichtbaar in mijn leven?
Zien anderen aan mijn leven dat ik hier een Pelgrimsleven heb?