De doop als pleitgrond?

[Democritus]

Andere aanrader (zeker zo goed) rechtvaardiging en wedergeboorte van Charles Leiter.

Dat boek mocht ik ook graag lezen, alleen gaat hij volgens mij wel de mist in met Romeinen 7 (vanaf vers 14). En dat vind ik wel belangrijk hoor. Als je jezelf in Romeinen 7 herkent ben je volgens Leiter nog niet wedergeboren maar zit je in één of ander voorstadium. Want in Romeinen 7 gaat het volgens hem over totale verslagenheid. Maar ik vind het jammer dat hij op bepaalde verzen gewoon niet ingaat (als ik het me goed herinner). Bijvoorbeeld vers 22: Want ik heb een vermaak in de wet Gods, naar den inwendigen mens; Heeft een niet-wedergeborene dat dan?
Of vers 17: Ik dan doe datzelve nu niet meer, maar de zonde, die in mij woont.
Ook dat kan volgens mij niet voor een niet-wedergeboren mens gelden.

Ben ik met je eens maar het ging mij met name over de hoofdstukken welke met de rechtvaardigmaking en wedergeboorte te maken hebben.
Daarnaast heeft het boek me wel aan het denken gezet m.b.t. hoofdstuk 7 van de romeinenbrief. Maar overtuigen doet hij me niet.

[Marnix]

Sowieso wordt volgens mij wel eens de lijn van Romeinen vergeten, en doet men alsof in Hoofdstuk 7 eerst de ellende wordt genoemd en daarna wordt gevolgd door verlossing / dankbaarheid vanaf Hoofdstuk 8. Maar over die verlossing gaat het in eerdere hoofdstukken ook al. Volgens mij gaat Romeinen 7 dan eerder over de aanvechtingen die de gelovigen ook hebben, over de strijd tussen oude en nieuwe mens die we ons leven lang hebben te voeren, over de gebrokenheid van het bestaan die we als gelovigen ook nog steeds ervaren.... en niet zozeer over een stadium voor de wedergeboorte. Paulus schrijft het ook in de ik-vorm, doelt op zichzelf. Was hij in die fase, toen hij die brief schreef dan een volkomen verslagene die zich in een voorstadium van de wedergeboorte bevond?

Hoofdstuk 7 begint met:

4 Zo bent ook u, broeders en zusters, dood voor de wet dankzij de dood van Christus en behoort u nu een ander toe: hem die uit de dood is opgewekt. Ons leven moet vrucht dragen voor God. 5 Toen we ons nog lieten leiden door onze eigen wil, werd ons bestaan beheerst door zondige hartstochten die de wet in ons opriep en droeg het alleen vrucht voor de dood. 6 We waren aan de wet geketend, maar nu zijn we bevrijd; we zijn dood voor de wet, zodat we niet meer de oude orde van de wet dienen, maar de nieuwe orde van de Geest.

[Marco]

Maar ik vraag me af, of het wel zo 'gereformeerd' is om zoveel te spreken over de wedergeboorte, waar onze Heer dat maar heel kort deed. Waar wij het alleen maar over de wedergeboorte lijken te kunnen hebben, had Jezus er niet meer voor over dan één opmerking tegen broeder Nicodemus. En dan nog verwijtend - want hij had moeten weten wat Jezus daarmee bedoelde.

Dat ben ik niet met je eens. Er wordt veel meer in de Bijbel over de wedergeboorte gesproken, neem de brieven van Johannes.
Het gaat er niet om hoe vaak we over de wedergeboorte spreken, maar hoe.

John Piper heeft onlangs een mooi boek uitgegeven over de wedergeboorte, een bewerking van een eerder gehouden prekenserie. Het is ook in het Nederlands vertaald geloof ik. Het is een heel belangrijk onderdeel van onze geloofsleer. Nicodemus werd overigens verweten dat hij als leraar van Israël deze dingen niet wist, ik denk dat het goed is dat er wel bij te zeggen.

Even teruggegrepen op een oudere reactie (ik heb de laatste tijd niet veel gelegenheid te reageren..), maar niet alleen op deze:

Het is inderdaad waar dat Johannes in zijn eerste brief het uitgebreid heeft over het kindschap, en dat kan je scharen onder spreken over de wedergeboorte. Maar Johannes heeft het daar duidelijk over het wedergeboren-zijn. Niet over het moment van de wedergeboorte zelf, of over hoe dat dan wel plaatsvindt. En ook in het gesprek met Nicodemus gaat Jezus daar niet echt op in. Hij noemt alleen dat het moet gebeuren. Men moet opnieuw van boven geboren worden.

Als je daar dan de brief van Johannes naastlegt dan merk je dat Johannes het kind-zijn koppelt aan de liefde. Wie een kind van God is heeft liefde voor God en voor zijn naaste. En voor wie dat geldt.. die is 'dus' uit God. De wedergeboorte dus niet als een gebeurtenis, maar met de blik op het resultaat.
Romeinen 6 spreekt ook op die manier over 'de' wedergeboorte: met Jezus gekruisigd en opgestaan, en daarom dood voor de zonde en levend voor God.

Als er een boekje gelezen moet worden, begin dan eens met de Dordtse Leerregels: zie met name H3/4 art. 12: de wedergeboorte, de viernieuwing, nieuwe schepping, opwekking uit de dood en levendmaking waarover in de Schrift zo uitdrukkelijk gesproken wordt. De wedergeboorte is dus in de ogen van de opstellers van de DL een term waar nogal wat synoniemen voor zijn. In hetzelfde hoofdstuk (zie artikelen 10 en 11) worden bekering en geloof door elkaar gebruikt. Dus ja, als je het zo bekijkt, staat de Bijbel er vol van. Maar nooit in de zin van wedergeboorte als specifiek moment in een proces van bekering. Nee: de wedergeboorte is de bekering. Dus Jongere, je hebt gelijk als je stelt dat er in de Bijbel heel veel wordt gesproken over de wedergeboorte. Maar ik blijf erbij, dat door deze term zo naar voren te halen als hier vaak wordt gedaan, de Schrift niet wordt nagesproken. De Bijbel is hier namelijk wat dubbel in. Zie bijvoorbeeld de preek van Petrus in Handelingen 2: Hij spreekt daar de Joden toe, die zich moeten bekeren: een oproep om dat daadwerkelijk, actief te doen. En velen deden dat (2:41). Terwijl uit andere teksten duidelijk blijkt, dat dat geen verdienste van henzelf was, zoals de DL duidelijk uiteenzetten.

En inderdaad, Marnix, even de DL verder aanhalend: Ook hoofdstuk 5 begint met verwijzingen naar Romeinen 6 en 7, waar de volharding van de -wedergeboren- heiligen niet los wordt gezien van vallen en opstaan, precies zoals je aangeeft. Romeinen 6, 7 en 8 zijn dus voor dezelfde doelgroep bestemd.

Doop en wedergeboorte staan dus (@Joannah) niet los van elkaar. Maar wel op een heel specifieke manier.

Overigens: in alle gevallen waarin ook maar een vorm van veronderstelling een voorwaarde is voor de doop wordt de waarde van de doop onderuit gehaald. De doop zou dan minder geldig worden als aan de veronderstelde voorwaarde later niet blijkt te zijn voldaan.

[Afgewezen]

Even teruggegrepen op een oudere reactie (ik heb de laatste tijd niet veel gelegenheid te reageren..), maar niet alleen op deze:

Het is inderdaad waar dat Johannes in zijn eerste brief het uitgebreid heeft over het kindschap, en dat kan je scharen onder spreken over de wedergeboorte. Maar Johannes heeft het daar duidelijk over het wedergeboren-zijn. Niet over het moment van de wedergeboorte zelf, of over hoe dat dan wel plaatsvindt. En ook in het gesprek met Nicodemus gaat Jezus daar niet echt op in. Hij noemt alleen dat het moet gebeuren. Men moet opnieuw van boven geboren worden.

Als je daar dan de brief van Johannes naastlegt dan merk je dat Johannes het kind-zijn koppelt aan de liefde. Wie een kind van God is heeft liefde voor God en voor zijn naaste. En voor wie dat geldt.. die is 'dus' uit God. De wedergeboorte dus niet als een gebeurtenis, maar met de blik op het resultaat.
Romeinen 6 spreekt ook op die manier over 'de' wedergeboorte: met Jezus gekruisigd en opgestaan, en daarom dood voor de zonde en levend voor God.

Als er een boekje gelezen moet worden, begin dan eens met de Dordtse Leerregels: zie met name H3/4 art. 12: de wedergeboorte, de viernieuwing, nieuwe schepping, opwekking uit de dood en levendmaking waarover in de Schrift zo uitdrukkelijk gesproken wordt. De wedergeboorte is dus in de ogen van de opstellers van de DL een term waar nogal wat synoniemen voor zijn. In hetzelfde hoofdstuk (zie artikelen 10 en 11) worden bekering en geloof door elkaar gebruikt. Dus ja, als je het zo bekijkt, staat de Bijbel er vol van. Maar nooit in de zin van wedergeboorte als specifiek moment in een proces van bekering. Nee: de wedergeboorte is de bekering. Dus Jongere, je hebt gelijk als je stelt dat er in de Bijbel heel veel wordt gesproken over de wedergeboorte. Maar ik blijf erbij, dat door deze term zo naar voren te halen als hier vaak wordt gedaan, de Schrift niet wordt nagesproken. De Bijbel is hier namelijk wat dubbel in. Zie bijvoorbeeld de preek van Petrus in Handelingen 2: Hij spreekt daar de Joden toe, die zich moeten bekeren: een oproep om dat daadwerkelijk, actief te doen. En velen deden dat (2:41). Terwijl uit andere teksten duidelijk blijkt, dat dat geen verdienste van henzelf was, zoals de DL duidelijk uiteenzetten.

En inderdaad, Marnix, even de DL verder aanhalend: Ook hoofdstuk 5 begint met verwijzingen naar Romeinen 6 en 7, waar de volharding van de -wedergeboren- heiligen niet los wordt gezien van vallen en opstaan, precies zoals je aangeeft. Romeinen 6, 7 en 8 zijn dus voor dezelfde doelgroep bestemd.

Wedergeboren zijn kun je pas, als je wedergeboren bent. Gaan rederen en speculeren over een plaatsgevonden hebbende wedergeboorte, zonder dat die daadwerkelijk plaatsgevonden heeft, lijkt me weinig zinvol. Eerst moet de boom goed zijn, dan pas kunnen de vruchten goed zijn.

Doop en wedergeboorte staan dus (@Joannah) niet los van elkaar. Maar wel op een heel specifieke manier.

Overigens: in alle gevallen waarin ook maar een vorm van veronderstelling een voorwaarde is voor de doop wordt de waarde van de doop onderuit gehaald. De doop zou dan minder geldig worden als aan de veronderstelde voorwaarde later niet blijkt te zijn voldaan.

Hoe je het ook wendt of keert, een doop zonder geloof heeft in zichzelf geen waarde.

[Marco]

Even teruggegrepen op een oudere reactie (ik heb de laatste tijd niet veel gelegenheid te reageren..), maar niet alleen op deze:

Het is inderdaad waar dat Johannes in zijn eerste brief het uitgebreid heeft over het kindschap, en dat kan je scharen onder spreken over de wedergeboorte. Maar Johannes heeft het daar duidelijk over het wedergeboren-zijn. Niet over het moment van de wedergeboorte zelf, of over hoe dat dan wel plaatsvindt. En ook in het gesprek met Nicodemus gaat Jezus daar niet echt op in. Hij noemt alleen dat het moet gebeuren. Men moet opnieuw van boven geboren worden.

Als je daar dan de brief van Johannes naastlegt dan merk je dat Johannes het kind-zijn koppelt aan de liefde. Wie een kind van God is heeft liefde voor God en voor zijn naaste. En voor wie dat geldt.. die is 'dus' uit God. De wedergeboorte dus niet als een gebeurtenis, maar met de blik op het resultaat.
Romeinen 6 spreekt ook op die manier over 'de' wedergeboorte: met Jezus gekruisigd en opgestaan, en daarom dood voor de zonde en levend voor God.

Als er een boekje gelezen moet worden, begin dan eens met de Dordtse Leerregels: zie met name H3/4 art. 12: de wedergeboorte, de viernieuwing, nieuwe schepping, opwekking uit de dood en levendmaking waarover in de Schrift zo uitdrukkelijk gesproken wordt. De wedergeboorte is dus in de ogen van de opstellers van de DL een term waar nogal wat synoniemen voor zijn. In hetzelfde hoofdstuk (zie artikelen 10 en 11) worden bekering en geloof door elkaar gebruikt. Dus ja, als je het zo bekijkt, staat de Bijbel er vol van. Maar nooit in de zin van wedergeboorte als specifiek moment in een proces van bekering. Nee: de wedergeboorte is de bekering. Dus Jongere, je hebt gelijk als je stelt dat er in de Bijbel heel veel wordt gesproken over de wedergeboorte. Maar ik blijf erbij, dat door deze term zo naar voren te halen als hier vaak wordt gedaan, de Schrift niet wordt nagesproken. De Bijbel is hier namelijk wat dubbel in. Zie bijvoorbeeld de preek van Petrus in Handelingen 2: Hij spreekt daar de Joden toe, die zich moeten bekeren: een oproep om dat daadwerkelijk, actief te doen. En velen deden dat (2:41). Terwijl uit andere teksten duidelijk blijkt, dat dat geen verdienste van henzelf was, zoals de DL duidelijk uiteenzetten.

En inderdaad, Marnix, even de DL verder aanhalend: Ook hoofdstuk 5 begint met verwijzingen naar Romeinen 6 en 7, waar de volharding van de -wedergeboren- heiligen niet los wordt gezien van vallen en opstaan, precies zoals je aangeeft. Romeinen 6, 7 en 8 zijn dus voor dezelfde doelgroep bestemd.

Wedergeboren zijn kun je pas, als je wedergeboren bent. Gaan rederen en speculeren over een plaatsgevonden hebbende wedergeboorte, zonder dat die daadwerkelijk plaatsgevonden heeft, lijkt me weinig zinvol. Eerst moet de boom goed zijn, dan pas kunnen de vruchten goed zijn.

En de boom herken je aan de vruchten. Er is geen sprake van speculeren. Lees de DL er maar eens op na.

Doop en wedergeboorte staan dus (@Joannah) niet los van elkaar. Maar wel op een heel specifieke manier.

Overigens: in alle gevallen waarin ook maar een vorm van veronderstelling een voorwaarde is voor de doop wordt de waarde van de doop onderuit gehaald. De doop zou dan minder geldig worden als aan de veronderstelde voorwaarde later niet blijkt te zijn voldaan.

Hoe je het ook wendt of keert, een doop zonder geloof heeft in zichzelf geen waarde.

Geen waarde, hoewel misschien negatief. Maar wel betekenis. De betekenis van de doop is niet afhankelijk van ons geloof, gedrag of wat dan ook. Daarom kun je ook niet (meer) gelovigen aanspreken op hun doop - ook al zullen ze daar wellicht niet veel mee doen.

[Afgewezen]

Wedergeboren zijn kun je pas, als je wedergeboren bent. Gaan rederen en speculeren over een plaatsgevonden hebbende wedergeboorte, zonder dat die daadwerkelijk plaatsgevonden heeft, lijkt me weinig zinvol. Eerst moet de boom goed zijn, dan pas kunnen de vruchten goed zijn.

En de boom herken je aan de vruchten. Er is geen sprake van speculeren. Lees de DL er maar eens op na.

Toch wel. Jij wilt het eerste, de wedergeboorte, als het ware 'overslaan'. Dat kan niet. Dat leren de DL ons ook niet.

[Marco]

Wedergeboren zijn kun je pas, als je wedergeboren bent. Gaan rederen en speculeren over een plaatsgevonden hebbende wedergeboorte, zonder dat die daadwerkelijk plaatsgevonden heeft, lijkt me weinig zinvol. Eerst moet de boom goed zijn, dan pas kunnen de vruchten goed zijn.

En de boom herken je aan de vruchten. Er is geen sprake van speculeren. Lees de DL er maar eens op na.

Toch wel. Jij wilt het eerste, de wedergeboorte, als het ware 'overslaan'. Dat kan niet. Dat leren de DL ons ook niet.

Nee, ik sla niets over. Ik spreek hierin de DL (H1, art.12 en 13) juist na.

[Afgewezen]

Nee, ik sla niets over. Ik spreek hierin de DL (H1, art.12 en 13) juist na.

DL 3/4-10. Maar dat anderen, door de bediening des Evangelies geroepen zijnde, komen en bekeerd worden, dat moet men den mens niet toeschrijven, alsof hij zichzelven door zijn vrijen wil zou onderscheiden van anderen, die met even grote of genoegzame genade tot het geloof en de bekering voorzien zijn (hetwelk de hovaardige ketterij van Pelagius stelt); maar men moet het Gode toeschrijven, Die, gelijk Hij de Zijnen van eeuwigheid uitverkoren heeft in Christus, alzo ook dezelfden in den tijd krachtiglijk roept, met het geloof en de bekering begiftigt, en uit de macht der duisternis verlost zijnde, tot het Rijks Zijns Zoons overbrengt, opdat zij zouden verkondigen de deugden Desgenen, Die hen uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht, en opdat zij niet in zichzelven, maar in den Heere zouden roemen, gelijk de apostolische schriften telkens getuigen.

Eérst roeping en wedergeboorte, dán het leven der genade.

[Marco]

Nee, ik sla niets over. Ik spreek hierin de DL (H1, art.12 en 13) juist na.

DL 3/4-10. Maar dat anderen, door de bediening des Evangelies geroepen zijnde, komen en bekeerd worden, dat moet men den mens niet toeschrijven, alsof hij zichzelven door zijn vrijen wil zou onderscheiden van anderen, die met even grote of genoegzame genade tot het geloof en de bekering voorzien zijn (hetwelk de hovaardige ketterij van Pelagius stelt); maar men moet het Gode toeschrijven, Die, gelijk Hij de Zijnen van eeuwigheid uitverkoren heeft in Christus, alzo ook dezelfden in den tijd krachtiglijk roept, met het geloof en de bekering begiftigt, en uit de macht der duisternis verlost zijnde, tot het Rijks Zijns Zoons overbrengt, opdat zij zouden verkondigen de deugden Desgenen, Die hen uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht, en opdat zij niet in zichzelven, maar in den Heere zouden roemen, gelijk de apostolische schriften telkens getuigen.

Eérst roeping en wedergeboorte, dán het leven der genade.

Klopt ook wel, maar als je bij jezelf met een geestelijke blijdschap en heilige vreugde de onmiskenbare vruchten van de uitverkiezing opmerkt, mag je constateren dat je uitverkoren bent. Je hoeft je daarna geen zorgen te maken over het moment of proces van je wedergeboorte, maar je mag aan de vruchten constateren dat je wedergeboren bent - zij het dat niet iedereen even sterk en in gelijke mate daarvan verzekerd wordt.

Door zo te hameren op de wedergeboorte zelf en het moment daarvan kan het beeld ontstaan dat je een speciale openbaring nodig zou hebben van die wedergeboorte. En dat is niet het geval (zie H5, dwaling 5). Ik ontken dus niet de wedergeboorte, maar heb wel een probleem met de manier van spreken daarover en het eenzijdige beeld dat door het spreken over deze term wordt gecreëerd.

Aanvulling: "in den tijd".. tegenstelling met "in de eeuwigheid'. Oftewel: ze worden in dit leven geroepen.

[Marnix]

En wat leert de Bijbel zelf er over? Dan lees ik wel over mensen die geloven, die wedergeborenen genoemd worden en dat Jezus leest dat we opnieuw geboren moeten worden.

Maar wat lees je in de Bijbel over hoe dat plaats vindt? Zie je daar niet vooral wat jij noemt dat terugkijken en concluderen, ipv dat je ook precies ziet hoe het heeft plaatsgevondenen hoe men het beleefde?

[Afgewezen]

Eérst roeping en wedergeboorte, dán het leven der genade.

Klopt ook wel, maar als je bij jezelf met een geestelijke blijdschap en heilige vreugde de onmiskenbare vruchten van de uitverkiezing opmerkt, mag je constateren dat je uitverkoren bent. Je hoeft je daarna geen zorgen te maken over het moment of proces van je wedergeboorte, maar je mag aan de vruchten constateren dat je wedergeboren bent - zij het dat niet iedereen even sterk en in gelijke mate daarvan verzekerd wordt.

Ik zou me daar wel zorgen over maken. Want anders houd je misschien voor vruchten wat het helemaal niet zijn.

Door zo te hameren op de wedergeboorte zelf en het moment daarvan kan het beeld ontstaan dat je een speciale openbaring nodig zou hebben van die wedergeboorte. En dat is niet het geval (zie H5, dwaling 5). Ik ontken dus niet de wedergeboorte, maar heb wel een probleem met de manier van spreken daarover en het eenzijdige beeld dat door het spreken over deze term wordt gecreëerd.

Als je tot geloof komen een 'speciale openbaring' noemt, ja, dan heb je die wel nodig.
Dit zeggen DL 5-5a overigens. Ze verwerpen de dwaling dergenen:

Die leren: Dat men geen zekerheid van de toekomende volharding in dit leven kan hebben zonder bijzondere openbaring.
Want door deze leer wordt de vaste troost der ware gelovigen in dit leven weggenomen, en de twijfeling der pausgezinden in de Kerk weder ingevoerd; terwijl de Heilige Schrift deze zekerheid telkens afleidt, niet uit een bijzondere en buitengewone openbaring, maar uit de eigen merktekenen der kinderen Gods, en uit de zeer standvastige beloften Gods. Inzonderheid de apostel Paulus: Geen schepsel zal ons kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere (Rom. 8:39). En Johannes: Die Zijn geboden bewaart, blijft in Hem, en Hij in denzelven. En hieraan kennen wij dat Hij in ons blijft, namelijk uit den Geest, Dien Hij ons gegeven heeft (1 Joh. 3:24).

Hier gaat het dus over een speciale openbaring over de zekerheid van de volharding. Nee, die is niet nodig. Want wie in Christus' hand is, zal niet verloren gaan in der eeuwigheid.

[Marco]

Ik zou me daar wel zorgen over maken. Want anders houd je misschien voor vruchten wat het helemaal niet zijn.

Gelukkig maar, dat die vruchten vrij duidelijk beschreven zijn!

Als je tot geloof komen een 'speciale openbaring' noemt, ja, dan heb je die wel nodig.
Dit zeggen DL 5-5a overigens. Ze verwerpen de dwaling dergenen:

Die leren: Dat men geen zekerheid van de toekomende volharding in dit leven kan hebben zonder bijzondere openbaring.
Want door deze leer wordt de vaste troost der ware gelovigen in dit leven weggenomen, en de twijfeling der pausgezinden in de Kerk weder ingevoerd; terwijl de Heilige Schrift deze zekerheid telkens afleidt, niet uit een bijzondere en buitengewone openbaring, maar uit de eigen merktekenen der kinderen Gods, en uit de zeer standvastige beloften Gods. Inzonderheid de apostel Paulus: Geen schepsel zal ons kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere (Rom. 8:39). En Johannes: Die Zijn geboden bewaart, blijft in Hem, en Hij in denzelven. En hieraan kennen wij dat Hij in ons blijft, namelijk uit den Geest, Dien Hij ons gegeven heeft (1 Joh. 3:24).

Hier gaat het dus over een speciale openbaring over de zekerheid van de volharding. Nee, die is niet nodig. Want wie in Christus' hand is, zal niet verloren gaan in der eeuwigheid.

De DL zien geloof en volharding in één lijn. Daarom passen ze dezelfde merktekenen toe op de volharding die ze in hoofdstuk 1 ook al op het geloof toegepast hebben.

[Johann]

Ik wil geen stof opwerpen maar heb het topic gelezen, en vooral het gedeelte met gjdebruin, fjodor, huisman en afgewezen

Ik wil hier een citaat plaatsen uit het schatboek van Ursinus...

Bezwaar 1. In de Catechismus wordt de Doop genoemd: een uiterlijk waterbad.
Daarom is hij alleen een teken of een bloot teken.
Antwoord: Dit volgt er niet uit, omdat in de conclusie meer (vast)ge steld wordt dan in
het voorafgaande, n.l. het woord „alleen.” Want de Catechismus zegt niet, dat de Doop
alleen een uiterlijk waterbad is, maar de belofte van de geestelijke afwassing is er bij
gedaan, waarmee het uiterlijke teken, mits wettig gebruikt, steeds samengevoegd is.
Zonder deze belofte is de Doop, evenals trouwens alle sacramenten, een bloot teken.
Ook voor de ongelovigen, die de belofte niet door het geloof ontvangen, is hij inderdaad
niets anders dan alleen een afwassing des waters, en een bloot en
ijdel teken; zoals hij voor Simon de Tovenaar geweest is. Daarom wordt in de
conclusie op een bedrieglijke manier door het woordje „alleen" het teken der belofte
en de betekende zaak, welke in het voorafgaande verstaan wordt samengevoegd te
zijn, bij het wettig gebruik uitgesloten.
Bezwaar 2. Er waren ook onder het Oude Verbond menigerlei dopen of afwassingen.
Daarom is de Doop geen speciaal sacrament van het Nieuwe Testament,
Hebr. 9 : 10.
Antwoord. Er is een heel groot verschil tussen de ceremoniële afwassingen der Wet en
„onze" Doop.
1. Want die afwassingen waren geen teken van de ingang of inlijving in de Gemeente,
zoals onze Doop is.
2. Die afwassingen waren ingesteld om bepaalde ceremoniële onreinheid af te wassen;
zoals wanneer iemand door het aanraken van een dood lichaam of van enig onrein
ding, zich besmet had, dan moest de ceremoniële onreinheid met een ceremoniële
afwassing gereinigd worden. Maar onze Doop is ingesteld, om een zedelijke (=
morele), d.w.z. een door de Zedenwet verboden onreinheid, n.l. onze zonden, af te
wassen; zoals Ananias tot Paulus sprak, Hand. 22 : 16: „Sta op, laat u dopen en uwe
zonden afwassen.”
3. De afwassingen onder het Oude Testament zijn een voorbeeld van de afwassing der
zonden, die geschieden zou door en om Christus, Die nog komen moest. En onze
Doop verzegelt ons die door en om Christus, Die nu gekomen is.
4. Tot die oude afwassingen waren alleen de Joden, maar tot onze Doop zijn alle
volken en de ganse Gemeente verplicht.
5. Tenslotte, de afwassingen der Wet zijn door Christus weggenomen, omdat die
onreinheid en de ceremoniële Wet zelf, met de komst van Christus ophouden. Maar de
afwassing van de Doop duurt steeds voort. Want er staat in Matth. 28 : 19v.: „Doopt
alle volken, en Ik ben met ulieden alle de dagen tot de voleinding der wereld.” Dus
hebben deze afwassingen slechts alleen de naam met onze Doop gemeen, welke Doop
een sacrament is, door Christus eerst ingesteld, en daarom ook eigen aan het Nieuwe
Testament.

[huisman]

Ik wil geen stof opwerpen maar heb het topic gelezen, en vooral het gedeelte met gjdebruin, fjodor, huisman en afgewezen

Ik wil hier een citaat plaatsen uit het schatboek van Ursinus...

Bezwaar 1. In de Catechismus wordt de Doop genoemd: een uiterlijk waterbad.
Daarom is hij alleen een teken of een bloot teken.
Antwoord: Dit volgt er niet uit, omdat in de conclusie meer (vast)ge steld wordt dan in
het voorafgaande, n.l. het woord „alleen.” Want de Catechismus zegt niet, dat de Doop
alleen een uiterlijk waterbad is, maar de belofte van de geestelijke afwassing is er bij
gedaan, waarmee het uiterlijke teken, mits wettig gebruikt, steeds samengevoegd is.
Zonder deze belofte is de Doop, evenals trouwens alle sacramenten, een bloot teken.
Ook voor de ongelovigen, die de belofte niet door het geloof ontvangen, is hij inderdaad
niets anders dan alleen een afwassing des waters, en een bloot en
ijdel teken; zoals hij voor Simon de Tovenaar geweest is. Daarom wordt in de
conclusie op een bedrieglijke manier door het woordje „alleen" het teken der belofte
en de betekende zaak, welke in het voorafgaande verstaan wordt samengevoegd te
zijn, bij het wettig gebruik uitgesloten.
Bezwaar 2. Er waren ook onder het Oude Verbond menigerlei dopen of afwassingen.
Daarom is de Doop geen speciaal sacrament van het Nieuwe Testament,
Hebr. 9 : 10.
Antwoord. Er is een heel groot verschil tussen de ceremoniële afwassingen der Wet en
„onze" Doop.
1. Want die afwassingen waren geen teken van de ingang of inlijving in de Gemeente,
zoals onze Doop is.
2. Die afwassingen waren ingesteld om bepaalde ceremoniële onreinheid af te wassen;
zoals wanneer iemand door het aanraken van een dood lichaam of van enig onrein
ding, zich besmet had, dan moest de ceremoniële onreinheid met een ceremoniële
afwassing gereinigd worden. Maar onze Doop is ingesteld, om een zedelijke (=
morele), d.w.z. een door de Zedenwet verboden onreinheid, n.l. onze zonden, af te
wassen; zoals Ananias tot Paulus sprak, Hand. 22 : 16: „Sta op, laat u dopen en uwe
zonden afwassen.”
3. De afwassingen onder het Oude Testament zijn een voorbeeld van de afwassing der
zonden, die geschieden zou door en om Christus, Die nog komen moest. En onze
Doop verzegelt ons die door en om Christus, Die nu gekomen is.
4. Tot die oude afwassingen waren alleen de Joden, maar tot onze Doop zijn alle
volken en de ganse Gemeente verplicht.
5. Tenslotte, de afwassingen der Wet zijn door Christus weggenomen, omdat die
onreinheid en de ceremoniële Wet zelf, met de komst van Christus ophouden. Maar de
afwassing van de Doop duurt steeds voort. Want er staat in Matth. 28 : 19v.: „Doopt
alle volken, en Ik ben met ulieden alle de dagen tot de voleinding der wereld.” Dus
hebben deze afwassingen slechts alleen de naam met onze Doop gemeen, welke Doop
een sacrament is, door Christus eerst ingesteld, en daarom ook eigen aan het Nieuwe
Testament.

Mooi leerzame tekst vooral het door mij gekleurde was voor mij een les en een bevestiging. Bij de doop hoort de belofte.

[Afgewezen]

Mooi leerzame tekst vooral het door mij gekleurde was voor mij een les en een bevestiging. Bij de doop hoort de belofte.

... én geloof. Dat is de leer van de reformatie!