Vergeving en gerechtigheid kunnen niet zonder elkaar, ook niet in de menselijke psyche. Wat je vaak ziet bij chronisch misbruik (zowel psychisch als fysiek) is dat het slachtoffer de situatie aanvaard heeft als "gewoon". Theologisch gezien is dat ook verkeerd: Zonde moet immers zonde genoemd worden, en de zonde moet gehaat worden. Vertoornd zijn over de zonde is een Bijbelse gedachte, net zoals vergeving dat is.Jongere schreef:Natuurlijk moet je daar voorzichtig mee zijn. Maar het moeten ook geen stinkende wonden van zachte heelmeesters worden, toch? Mag je nog als zonde benoemen wat zonde is?memento schreef:Ik denk dat we hier voorzichtig in moeten zijn. Als iemand chronisch psychisch leed is aangedaan, is één van de stappen tot verwerking dat hetgeen de dader gedaan heeft als "slecht" benoemd wordt, en dat men daar ook boos om wezen mag. Ik denk dat een slachtoffer eerst daar door heen moet, voordat er sprake kan zijn van vergeven.Zeker na ingrijpende gebeurtenissen bestaat het reeële gevaar, hoe begrijpelijk ook, dat een slachtoffer heel veel wrok gaat opbouwen richting de dader. Dat gevaar moeten we altijd blijven benoemen, zelfs als dat pijn doet. En hoe weinig wij wellicht ook mee kunnen voelen van die pijn.
En hebben we ook in het proces van vergeving oog voor het werk van de Heilige Geest? Zo'n grafiekje wil ik zeker voor waar aannemen, maar toch vind ik het verbazend in hoeverre we hierin eigenlijk al 'seculier' denken.
Het is daarom goed om in het verwerkingsproces dit ook een plaats te geven, en m.i. is dit theologisch ook verantwoord. Laat eerst de zonde die aangedaan is maar als zonde genoemd worden, en laat de boosheid over de zondige daad maar naar boven komen. Dan komt er plaats om te vergeven. Theologisch kan je dat ook onderbouwen, namelijk vergeving zonder dat hetgeen vergeven wordt als fout bestempeld wordt, is geen werkelijke vergeving.
Daarnaast: Vergeving is iets, waar een mens klaar voor moet zijn. Om een ander te kunnen accepteren, moet je eerst jezelf geaccepteerd hebben. Je kan natuurlijk heel theologisch zeggen dat dat niet klopt, maar de praktijk wijst uit dat vergeving eisen voordat er sprake is van zelfacceptatie en boosheid over het aangedane kwaad, niet werkt. In wezen komt er dan nooit van werkelijke vergeving. Misschien wel een formele vergeving, een zichzelf wijs maken dat de ander vergeven is, maar de innerlijke rust die ware vergeving met zich mee brengt blijft uit. Terwijl het vergeven juist een zo wezenlijk onderdeel uitmaakt van het genezingsproces.