Koelman over het verkrijgen van liefde tot Christus

[rekcor]

Geloven is niet enkel verstandelijk voor waar aannemen, maar ook met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.

Misschien ben ik nu simpel, maar is verstandelijk voor waar aannemen

'dat Hij bereidwillig is om mijn ziel te redden en dat hij in staat is om mijn ziel te redden'

niet precies hetzelfde als

'met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.'?

De actie van het voor waar aannemen, is een daad van vertrouwen, lijkt me. Zo niet, wat zijn de verschillen? Wat is dan concreet: 'met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.'? Stel dat het mijn wens is om dat te doen, wat moet ik dan precies doen?

[huisman]

Geloven is niet enkel verstandelijk voor waar aannemen, maar ook met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.

Misschien ben ik nu simpel, maar is verstandelijk voor waar aannemen

'dat Hij bereidwillig is om mijn ziel te redden en dat hij in staat is om mijn ziel te redden'

niet precies hetzelfde als

'met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.'?

De actie van het voor waar aannemen, is een daad van vertrouwen, lijkt me. Zo niet, wat zijn de verschillen? Wat is dan concreet: 'met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.'? Stel dat het mijn wens is om dat te doen, wat moet ik dan precies doen?

Dit zegt Koelman over Hem aannemen:Neem Hem aan, verkies Hem voor u neem uw toevlucht tot Hem, werp uw zondige,verloren,machteloze ziel op Hem. Dit is in Hem geloven (Johannes 1:12).
Trouwens Koelman noemt ook nog twee indirecte middelen om liefde tot Christus te krijgen.
1.Tracht een dadelijk, werkzaam historisch geloof te krijgen,dat gelooft dat er zo'n Middelaar en Zaligmaker is, als er is.
2.Zoek verlichting, opheldering, overtuiging en gevoel van uw zondige, ellendige, rampzalige en machteloze staat zonder en buiten de Middelaar.

[Fjodor]

Geloven is niet enkel verstandelijk voor waar aannemen, maar ook met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.

Misschien ben ik nu simpel, maar is verstandelijk voor waar aannemen

'dat Hij bereidwillig is om mijn ziel te redden en dat hij in staat is om mijn ziel te redden'

niet precies hetzelfde als

'met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.'?

De actie van het voor waar aannemen, is een daad van vertrouwen, lijkt me. Zo niet, wat zijn de verschillen? Wat is dan concreet: 'met vertrouwen jezelf in de handen van Jezus overgeven, als Verlosser van je zonden.'? Stel dat het mijn wens is om dat te doen, wat moet ik dan precies doen?

Het verschil zit 'em volgens mij in het relationele, van persoon tot Persoon.
Daarvoor moet je je zonde tegen de Heere weten en erkennen, Zijn straf daarop aanvaarden, weten van de Middelaar, en je enige vertrouwen voor vrijspraak in Zijn handen leggen. En dit alles in de weg van berouw en bekering.
Dat is toch concreet? (als je het nog concreter wil hebben denk dan aan concrete zonden.

[GJdeBruijn]

Koelman heeft zelf over de opgeworpen vragen de nodige uitleg gegeven.
http://www.theologienet.nl/documenten/K ... ronden.pdf

Een citaat over wat geloof niet is:

WIE ONGELOVIGEN ZIJN
Het eerste dat ik vooropstel is, dat vier soorten personen geen grond hebben om enige troost of genade te verwachten, in de staat waarin zij zijn:
1. Mensen, die geen kennis hebben van de eerste grondwaarheden, die men weten moet om over de staat van zijn ziel met God te handelen, te weten: dat alle mensen van nature zondaren en vijanden van God zijn en daarom onder Gods vloek en toorn liggen. Dat de ziel niet sterft, maar op de oordeelsdag met het lichaam herenigd wordt. Dat elk mens een eeuwig lot heeft, hetzij in de hel, hetzij in de hemel. Dat Christus de Middelaar is om verzoening met God te maken. Dat geloof en heiligheid als weg en middel nodig zijn om tot de genieting van God te komen en nog meer van dergelijke waarheden. De mensen die hier geen kennis van hebben, zijn ver van alle troost.
2. Mensen, die de genoemde grondwaarheden wel weten, maar niet geloven en erkennen dat zij doodschuldige en verdoemelijke mensen zijn, tegen wie de vloek der wet uitgesproken wordt. Zij kunnen het zich niet voorstellen of geloven, dat zij het door de zonden zo verdorven hebben, dat God de Heere hen om hun zonden rechtvaardig zou verdoemen. Zulke mensen hebben geen grond om troost of genade te verwachten.
3. Mensen, die zich wel verdoemeniswaardig erkennen en wel van hun rampzalige en verloren staat verlost wensen te worden, maar die toch hun zonden willen vasthouden en het verbond daarmee niet willen verbreken. Zij houden moedwillig hun zonden aan de hand. Zij willen de zonde niet gedood hebben. Zij willen niet in de hand van de Medicijnmeester zijn. Zij willen genade niet genieten en daarom willen zij niet zalig zijn. Zij zijn moedwillige eerwerpers van genade. Daarom moet hun in plaats van troost en genade Gods toorn, de vloeken der wet en de helse verdoemenis toegepast en op het hart gebracht worden. Opdat zij niet langer onwillig zouden blijven om uit hun ellendige en verloren staat gered te worden.
4. Mensen, die hun zonde en rampzaligheid bekennen, die niet alleen van hun schulden maar ook van hun zonden en gebreken zelf verlost willen worden, maar die toch niet de weg willen inslaan, die het evangelie voorstelt. Zij willen geheel of gedeeltelijk door hun eigen werken gerechtvaardigd worden. Of zij willen vergeving krijgen door Gods barmhartigheid, buiten Christus' voldoening om. Of zij willen door hun eigen kracht deugden en plichten betrachten en gebreken verbeteren. Zij verwerpen het enige middel en de enige weg van troost en zaligheid. Zij erkennen hun machteloosheid en verloren staat niet. Zij willen de weg van het verbond der werken niet verzaken om door de weg van vrije en soevereine genade behouden te worden. Daarom is er voor hen geen grond van troost.
Deze vier soorten personen laat ik nu voor wat ze zijn. Ik wil nu niet met hen te doen hebben, omdat zij niet in zo'n staat zijn om enige verzekering van troost, vrede of genade te ontvangen. De lezer die zo is, moet weten dat ik uit het hele Woord van God geen grond van troost voor hem kan voortbrengen.

Geloof is in dit verband het aannemen van de welmenend aangeboden Christus. Koelman leerde duidelijk dat de mens van nature, ook niet met zijn verstand, in staat was op de juiste wijze Christus aan te nemen. Een enkel verstandelijke bevatting is hooguit te betrekken op het woord 'aannemen' als losstaande klank. Het gaat Koelman echter niet om het woord aanbieden, maar om de betekenis van het woord in de gehele gereformeerde context. Dat maakt namelijk het verschil tussen het 'remonstrantse' aanbod en het gereformeerde 'aanbod'. De gereformeerde opvatting is altijd geweest dat de mens met zijn natuurkrachten (denkvermogen, logische conclusies) niet in staat is om de Christus te zien zoals Hij in Gods Woord is geopenbaard, laat staan dat het aannemen van Hem mogelijk is als er geen nieuwe geboorte heeft plaatsgevonden. Daarom spreekt Koelman van enerzijds ruim aanbieden, maar tegelijk van een duidelijke beschrijving van de ware aard van het (komen tot het) geloof dat Christus wil aannemen en daadwerkelijk ook aanneemt.
Niet elke vorm van aannemen is namelijk het aannemen van de Christus der Schriften.

[refo]

Koelman heeft zelf over de opgeworpen vragen de nodige uitleg gegeven.
http://www.theologienet.nl/documenten/K ... ronden.pdf

Een citaat over wat geloof niet is:

WIE ONGELOVIGEN ZIJN
Het eerste dat ik vooropstel is, dat vier soorten personen geen grond hebben om enige troost of genade te verwachten, in de staat waarin zij zijn:
1. Mensen, die geen kennis hebben van de eerste grondwaarheden, die men weten moet om over de staat van zijn ziel met God te handelen, te weten: dat alle mensen van nature zondaren en vijanden van God zijn en daarom onder Gods vloek en toorn liggen. Dat de ziel niet sterft, maar op de oordeelsdag met het lichaam herenigd wordt. Dat elk mens een eeuwig lot heeft, hetzij in de hel, hetzij in de hemel. Dat Christus de Middelaar is om verzoening met God te maken. Dat geloof en heiligheid als weg en middel nodig zijn om tot de genieting van God te komen en nog meer van dergelijke waarheden. De mensen die hier geen kennis van hebben, zijn ver van alle troost.
2. Mensen, die de genoemde grondwaarheden wel weten, maar niet geloven en erkennen dat zij doodschuldige en verdoemelijke mensen zijn, tegen wie de vloek der wet uitgesproken wordt. Zij kunnen het zich niet voorstellen of geloven, dat zij het door de zonden zo verdorven hebben, dat God de Heere hen om hun zonden rechtvaardig zou verdoemen. Zulke mensen hebben geen grond om troost of genade te verwachten.
3. Mensen, die zich wel verdoemeniswaardig erkennen en wel van hun rampzalige en verloren staat verlost wensen te worden, maar die toch hun zonden willen vasthouden en het verbond daarmee niet willen verbreken. Zij houden moedwillig hun zonden aan de hand. Zij willen de zonde niet gedood hebben. Zij willen niet in de hand van de Medicijnmeester zijn. Zij willen genade niet genieten en daarom willen zij niet zalig zijn. Zij zijn moedwillige eerwerpers van genade. Daarom moet hun in plaats van troost en genade Gods toorn, de vloeken der wet en de helse verdoemenis toegepast en op het hart gebracht worden. Opdat zij niet langer onwillig zouden blijven om uit hun ellendige en verloren staat gered te worden.
4. Mensen, die hun zonde en rampzaligheid bekennen, die niet alleen van hun schulden maar ook van hun zonden en gebreken zelf verlost willen worden, maar die toch niet de weg willen inslaan, die het evangelie voorstelt. Zij willen geheel of gedeeltelijk door hun eigen werken gerechtvaardigd worden. Of zij willen vergeving krijgen door Gods barmhartigheid, buiten Christus' voldoening om. Of zij willen door hun eigen kracht deugden en plichten betrachten en gebreken verbeteren. Zij verwerpen het enige middel en de enige weg van troost en zaligheid. Zij erkennen hun machteloosheid en verloren staat niet. Zij willen de weg van het verbond der werken niet verzaken om door de weg van vrije en soevereine genade behouden te worden. Daarom is er voor hen geen grond van troost.
Deze vier soorten personen laat ik nu voor wat ze zijn. Ik wil nu niet met hen te doen hebben, omdat zij niet in zo'n staat zijn om enige verzekering van troost, vrede of genade te ontvangen. De lezer die zo is, moet weten dat ik uit het hele Woord van God geen grond van troost voor hem kan voortbrengen.

Geloof is in dit verband het aannemen van de welmenend aangeboden Christus. Koelman leerde duidelijk dat de mens van nature, ook niet met zijn verstand, in staat was op de juiste wijze Christus aan te nemen. Een enkel verstandelijke bevatting is hooguit te betrekken op het woord 'aannemen' als losstaande klank. Het gaat Koelman echter niet om het woord aanbieden, maar om de betekenis van het woord in de gehele gereformeerde context. Dat maakt namelijk het verschil tussen het 'remonstrantse' aanbod en het gereformeerde 'aanbod'. De gereformeerde opvatting is altijd geweest dat de mens met zijn natuurkrachten (denkvermogen, logische conclusies) niet in staat is om de Christus te zien zoals Hij in Gods Woord is geopenbaard, laat staan dat het aannemen van Hem mogelijk is als er geen nieuwe geboorte heeft plaatsgevonden. Daarom spreekt Koelman van enerzijds ruim aanbieden, maar tegelijk van een duidelijke beschrijving van de ware aard van het (komen tot het) geloof dat Christus wil aannemen en daadwerkelijk ook aanneemt.
Niet elke vorm van aannemen is namelijk het aannemen van de Christus der Schriften.

Maar welke vorm dan wel? En waaraan wordt die dan herkend?

[GJdeBruijn]

Maar welke vorm dan wel? En waaraan wordt die dan herkend?

Meer van Koelman. De context kun je zelf natrekken, voor het geval je twijfelt aan het juiste verband waarin ik de citaten meen te moeten aanhalen.

Het geloof bestaat ook niet in een daad van het verstand op zichzelf, zonder dat de mens verder gaat en een daad van de wil of van het hart oefent. Het geloof is niet slechts een toestemming van het gemoed, of van het verstand van al de geopenbaarde waarheden van God als onfeilbare waarheden. Het is ook niet de verstandelijke toestemming van al de evangelische waarheden, dat God in liefde en genade de zondaars wil vergeven, en het leven wil brengen door Jezus Christus' bloed en bemiddeling. Deze verstandelijke toestemming wordt wel volstrekt vereist (GJB: Vandaar dat het aanbod zo belangrijk is!) . Zonder dit kan geen evangelisch of zaligmakend geloof bestaan. Want zij is als de wortel en de fundamentele grond van alles wat de ziel in het geloof doet. Maar ook de duivelen nemen die waarheden van het evangelie als Goddelijke en onfeilbare waarheden aan, zoals blijkt uit Markus 1:24; 5:2, 6, 7, 10, 12; Lukas 8:28, 31-32, Matth. 8:28, 31; Jak. 2:19. Ook vele tijdgelovigen doen dat, Joh. 2:23-24; 8:31, 33-34; Hand. 8:13. Toch missen zij het zaligmakende geloof.
Ik voeg er nog deze redenen bij:
(1) Het geloof neemt de Persoon van Christus met de verlossing aan, zoals Hij door God wordt aangeboden. Daarom is het niet het verstand,1 dat een aangeboden zaak of persoon aanneemt, maar de wil.
(2) Het geloven in Christus wordt in de Schrift anders uitgedrukt door vertrouwen, steunen, leunen en rusten op Hem. Dat steunen en leunen is een daad van de wil, want men steunt op iemand om enig goed, waarnaar de wil uitgaat.
(3) De wil trouwt door geloof aan Christus. De huwelijksvereniging geschiedt door geloof. Men trouwt niet met zijn verstand, maar door zijn wil, Rom. 7:4; Jer. 3:14; 2 Kor. 11:2.
(4) Christus woont door het geloof in het hart en met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid, Eféze 3:17; Rom. 10:10. Onder het hart wordt niet het verstand, maar óf de wil óf de hele ziel verstaan.
(5) Door het geloof komt men tot Christus. Men moet door de wil komen, anders komt men in het geheel niet tot Christus, Openb. 22:17; Joh. 5:40.
Het vierde dat ik vooropstel is, dat het wezen en de eigen natuur van het evangelisch zaligmakend en rechtvaardigmakend geloof bestaat in een aannemen en omhelzen van Christus, zoals Hij in het evangelie wordt voorgehouden. Omdat het begrip van deze beschrijving van het geloof vooraf nodig is, zal ik de natuur en werking van dit geloof door verschillende schriftuurlijke uitdrukkingen verder uiteenzetten.
(..)
Het geloof zelf, het rechtvaardigmakend en zaligmakend geloof, dat in het evangelie vereist wordt, bestaat hierin: De zondaar bevindt zichzelf geheel verloren en machteloos. Hij ontvangt deze voorstellingen en openbaringen van Gods weg om zondaren zalig te maken en dit gebod om deze weg te omhelzen. Hij doet aldus: Hij erkent en stemt toe al die heerlijke eigenschappen van God, zoals die geopenbaard en vertoond worden in die weg des levens, der rechtvaardigheid en der zaligheid en hij is tevreden om door die weg behouden te worden. Hij wil aan God de eer, die Hij in deze weg beoogt, toeschrijven. Hij keurt die weg zeer goed, heerlijk, God betamelijk, wenselijk en zeker, omdat deze voortvloeit uit Gods liefde, genade en wijsheid en omdat deze weg waarlijk zoveel in zich heeft, zodat een groot zondaar daarop veilig mag vertrouwen en bouwen. Zo geeft hij door het geloof God de eer, Rom. 4:20.

Opmerking bij het vetgedrukte: Dit is wat alle reformatoren ook opmerken bij het aanwijzen van het verschil tussen verstandsgeloof (historieel zoals ze dat vaak noemen) en het ware geloof. Hierin typeren de (nadere) reformatoren de gestalte van de zondige mens als goddeloze. Als de oudvaders spreken over de rechtvaardiging van de goddeloze kom je dezelfde gestalte tegen en dezelfde weg tot Christus. Deze weg maakt de zondaar altijd gewillig om als een goddeloze tot Christus te komen.
Is hiermee jouw vraag beantwoord?

[refo]

Die vetgemaakte zin maakt de hele alinea waarin die staat juist onduidelijk. De rest is volkomen naar de Schrift en geldt in mijn beleving de gehele christelijke gemeente. Daarom ben ik ook niet zo negatief over het 'ongelovige kerklid'. Die is wel degelijk gelovig, maar mist bepaalde kenmerken, die door mensen zijn bedacht.

Maar goed, terug naar jou citaat: door die (vetgemaakte) bevinding-zin staat het geheel weer op losse schroeven. Ik zou dan liever zeggen: de zondaar weet dat hij de zaligheid buiten zichzelf moet zoeken, omdat hij zichzelf volslagen machteloos weet. Of iets dergelijks.

[GJdeBruijn]

Die vetgemaakte zin maakt de hele alinea waarin die staat juist onduidelijk. De rest is volkomen naar de Schrift en geldt in mijn beleving de gehele christelijke gemeente. Daarom ben ik ook niet zo negatief over het 'ongelovige kerklid'. Die is wel degelijk gelovig, maar mist bepaalde kenmerken, die door mensen zijn bedacht.

Maar goed, terug naar jou citaat: door die (vetgemaakte) bevinding-zin staat het geheel weer op losse schroeven. Ik zou dan liever zeggen: de zondaar weet dat hij de zaligheid buiten zichzelf moet zoeken, omdat hij zichzelf volslagen machteloos weet. Of iets dergelijks.

Geldt jouw opmerking de gereformeerde opvatting, of bedoel je dat ik deze (in dit geval Koelman) onjuist interpreteer?

[Fjodor]

Maar goed, terug naar jou citaat: door die (vetgemaakte) bevinding-zin staat het geheel weer op losse schroeven. Ik zou dan liever zeggen: de zondaar weet dat hij de zaligheid buiten zichzelf moet zoeken, omdat hij zichzelf volslagen machteloos weet. Of iets dergelijks.

Je lijkt het wel erg verstandelijk te maken, refo. Ik snap je probleem met het woord 'bevindt', maar in wezen komt het daar toch wel op neer? Zonder berouw geen geloof. Toch?

[huisman]

Koelman heeft zelf over de opgeworpen vragen de nodige uitleg gegeven.
http://www.theologienet.nl/documenten/K ... ronden.pdf

Een citaat over wat geloof niet is:

WIE ONGELOVIGEN ZIJN
Het eerste dat ik vooropstel is, dat vier soorten personen geen grond hebben om enige troost of genade te verwachten, in de staat waarin zij zijn:
1. Mensen, die geen kennis hebben van de eerste grondwaarheden, die men weten moet om over de staat van zijn ziel met God te handelen, te weten: dat alle mensen van nature zondaren en vijanden van God zijn en daarom onder Gods vloek en toorn liggen. Dat de ziel niet sterft, maar op de oordeelsdag met het lichaam herenigd wordt. Dat elk mens een eeuwig lot heeft, hetzij in de hel, hetzij in de hemel. Dat Christus de Middelaar is om verzoening met God te maken. Dat geloof en heiligheid als weg en middel nodig zijn om tot de genieting van God te komen en nog meer van dergelijke waarheden. De mensen die hier geen kennis van hebben, zijn ver van alle troost.
2. Mensen, die de genoemde grondwaarheden wel weten, maar niet geloven en erkennen dat zij doodschuldige en verdoemelijke mensen zijn, tegen wie de vloek der wet uitgesproken wordt. Zij kunnen het zich niet voorstellen of geloven, dat zij het door de zonden zo verdorven hebben, dat God de Heere hen om hun zonden rechtvaardig zou verdoemen. Zulke mensen hebben geen grond om troost of genade te verwachten.
3. Mensen, die zich wel verdoemeniswaardig erkennen en wel van hun rampzalige en verloren staat verlost wensen te worden, maar die toch hun zonden willen vasthouden en het verbond daarmee niet willen verbreken. Zij houden moedwillig hun zonden aan de hand. Zij willen de zonde niet gedood hebben. Zij willen niet in de hand van de Medicijnmeester zijn. Zij willen genade niet genieten en daarom willen zij niet zalig zijn. Zij zijn moedwillige eerwerpers van genade. Daarom moet hun in plaats van troost en genade Gods toorn, de vloeken der wet en de helse verdoemenis toegepast en op het hart gebracht worden. Opdat zij niet langer onwillig zouden blijven om uit hun ellendige en verloren staat gered te worden.
4. Mensen, die hun zonde en rampzaligheid bekennen, die niet alleen van hun schulden maar ook van hun zonden en gebreken zelf verlost willen worden, maar die toch niet de weg willen inslaan, die het evangelie voorstelt. Zij willen geheel of gedeeltelijk door hun eigen werken gerechtvaardigd worden. Of zij willen vergeving krijgen door Gods barmhartigheid, buiten Christus' voldoening om. Of zij willen door hun eigen kracht deugden en plichten betrachten en gebreken verbeteren. Zij verwerpen het enige middel en de enige weg van troost en zaligheid. Zij erkennen hun machteloosheid en verloren staat niet. Zij willen de weg van het verbond der werken niet verzaken om door de weg van vrije en soevereine genade behouden te worden. Daarom is er voor hen geen grond van troost.
Deze vier soorten personen laat ik nu voor wat ze zijn. Ik wil nu niet met hen te doen hebben, omdat zij niet in zo'n staat zijn om enige verzekering van troost, vrede of genade te ontvangen. De lezer die zo is, moet weten dat ik uit het hele Woord van God geen grond van troost voor hem kan voortbrengen.

Geloof is in dit verband het aannemen van de welmenend aangeboden Christus. Koelman leerde duidelijk dat de mens van nature, ook niet met zijn verstand, in staat was op de juiste wijze Christus aan te nemen. Een enkel verstandelijke bevatting is hooguit te betrekken op het woord 'aannemen' als losstaande klank. Het gaat Koelman echter niet om het woord aanbieden, maar om de betekenis van het woord in de gehele gereformeerde context. Dat maakt namelijk het verschil tussen het 'remonstrantse' aanbod en het gereformeerde 'aanbod'. De gereformeerde opvatting is altijd geweest dat de mens met zijn natuurkrachten (denkvermogen, logische conclusies) niet in staat is om de Christus te zien zoals Hij in Gods Woord is geopenbaard, laat staan dat het aannemen van Hem mogelijk is als er geen nieuwe geboorte heeft plaatsgevonden. Daarom spreekt Koelman van enerzijds ruim aanbieden, maar tegelijk van een duidelijke beschrijving van de ware aard van het (komen tot het) geloof dat Christus wil aannemen en daadwerkelijk ook aanneemt.
Niet elke vorm van aannemen is namelijk het aannemen van de Christus der Schriften.

Ben het het hier wel mee eens als je maar niet in een ander valkuil stapt om de verslagenheid en ellendekennis te zien als voorwaarde . Nog gevaarlijker wordt het als je de ellendekennis los ziet van het geloof en er een los stuk van maakt wat gekend moet worden voordat...
De intentie van vooral de Nadere Reformatoren om de beleving van verlorenheid te benadrukken was pastoraal, mensen die zo gesteld zijn durven juist niet welmenend aanbod van genade aan te nemen en die werden extra genodigd met b.v. de woorden van Koelman

d.Dat er niets geëist wordt in enig zondaar , noch liefde, noch heiligheid, noch weekheid van het hart noch iets anders wat hem beminnelijk zou maken maar integendeel, dat hij moet komen zoals hij is, als arm,niet bezittende, als goddeloos,verloren en machteloos in zijn waarneming zoals hij dit ook is.

[rekcor]

De actie van het voor waar aannemen, is een daad van vertrouwen, lijkt me. Zo niet, wat zijn de verschillen?

Het verschil zit 'em volgens mij in het relationele, van persoon tot Persoon.

Dit begrijp ik niet. We kennen Jezus toch uit de bijbel van persoon tot Persoon? In die bijbel staat a) dat de persoon Jezus bereidwillig is om mijn ziel te redden en b) dat hij in staat is om mijn ziel te redden.

Nu kan ik met dit gegeven twee dingen doen:
1) Ik kan het voor waar aannemen.
2) Ik kan denken: de bijbel kletst maar wat (ofwel omdat de bijbel niet betrouwbaar is, ofwel omdat de bijbel weliswaar betrouwbaar is, maar a of b om wat voor reden niet voor mij geldt).

Optie 1 is een daad van vertrouwen. Ten eerste vertrouw ik erop dat God het is die a+b tegen mij zegt in de bijbel en ten tweede vertrouw ik erop dat a en b waar zijn. Dit zonder dat ik de Heere Jezus in levende lijve heb gezien heb noch ontmoet. Deze daad van vertrouwen, dit blinde vertrouwen stellen in Jezus zoals Hij Zich in Zijn Woord openbaart is m.i. geloven.

Vervolgens weet ik uit diezelfde bijbel dat ik dat vertrouwen heb ontvangen, dat het niet uit mezelf voortkomt, dat het onze genadige God is die mij dit vertrouwen, dit geloof heeft gegeven om niet. Maar dat weet ik pas omdat ik de God van de bijbel vertrouw. Als ik Hem niet zou vertrouwen, zou ik ook Zijn Woord niet vertrouwen.

Daarvoor moet je je zonde tegen de Heere weten en erkennen, Zijn straf daarop aanvaarden, weten van de Middelaar, en je enige vertrouwen voor vrijspraak in Zijn handen leggen. En dit alles in de weg van berouw en bekering.

Volgens mij ligt dit allemaal besloten in mijn puntje a+b, behalve dan de bekering - in de zin van het willen strijden tegen de zonden - die er (natuurlijk) op volgt

[Fjodor]

De actie van het voor waar aannemen, is een daad van vertrouwen, lijkt me. Zo niet, wat zijn de verschillen?

Het verschil zit 'em volgens mij in het relationele, van persoon tot Persoon.

Dit begrijp ik niet. We kennen Jezus toch uit de bijbel van persoon tot Persoon? In die bijbel staat a) dat de persoon Jezus bereidwillig is om mijn ziel te redden en b) dat hij in staat is om mijn ziel te redden.

Hier ben ik het denk ik niet mee eens. Als iemand jou over een kennis van hem vertelt dan ga jij ook niet zeggen dat je die kennis kent, laat staan dat je die kennis vertrouwt. We moeten wel persoonlijk Christus gaan leren kennen.

Optie 1 [1) Ik kan het voor waar aannemen.] is een daad van vertrouwen. Ten eerste vertrouw ik erop dat God het is die a+b tegen mij zegt in de bijbel en ten tweede vertrouw ik erop dat a en b waar zijn. Dit zonder dat ik de Heere Jezus in levende lijve heb gezien heb noch ontmoet. Deze daad van vertrouwen, dit blinde vertrouwen stellen in Jezus zoals Hij Zich in Zijn Woord openbaart is m.i. geloven.

Ik denk dat er een tegenstelling kan! zitten in het door mij schuingedrukte en onderstreepte. Het schuingedrukte kan volgens mij zonder het onderstreepte, het onderstreepte niet zonder het schuingedrukte.

[rekcor]

Hier ben ik het denk ik niet mee eens. Als iemand jou over een kennis van hem vertelt dan ga jij ook niet zeggen dat je die kennis kent, laat staan dat je die kennis vertrouwt. We moeten wel persoonlijk Christus gaan leren kennen.

Jij zegt dus in feite: we kunnen Christus niet volledig leren kennen door Zijn Woord. Hoe zie jij dat 'persoonlijk Christus gaan leren kennen' voor je, zonder de bijbel?

Optie 1 [1) Ik kan het voor waar aannemen.] is een daad van vertrouwen. Ten eerste vertrouw ik erop dat God het is die a+b tegen mij zegt in de bijbel en ten tweede vertrouw ik erop dat a en b waar zijn. Dit zonder dat ik de Heere Jezus in levende lijve heb gezien heb noch ontmoet. Deze daad van vertrouwen, dit blinde vertrouwen stellen in Jezus zoals Hij Zich in Zijn Woord openbaart is m.i. geloven.

Ik denk dat er een tegenstelling kan! zitten in het door mij schuingedrukte en onderstreepte. Het schuingedrukte kan volgens mij zonder het onderstreepte, het onderstreepte niet zonder het schuingedrukte.

Je kunt de God van de bijbel dus vertrouwen, zonder dat dat een daad van vertrouwen is? Nu begint het mij even te

[Afgewezen]

Het gaat erom dat we God kennen. Een verstandelijke kennis van het woord, zelfs met het geloof dat het 'waar' is wat er over God gezegd wordt, is geen 'kennen' van God.
Hoeveel Joden waren er niet in Jezus' dagen die het Woord van God kenden, die ook best geloofden wat er in stond over God, over de Messias - en toch waren ze ongelovig.

[huisman]

Het gaat erom dat we God kennen. Een verstandelijke kennis van het woord, zelfs met het geloof dat het 'waar' is wat er over God gezegd wordt, is geen 'kennen' van God.
Hoeveel Joden waren er niet in Jezus' dagen die het Woord van God kenden, die ook best geloofden wat er in stond over God, over de Messias - en toch waren ze ongelovig.

Ben het met je eens. Hoe denk je in dit kader over wat Koelman noemt indirecte middelen op Christus lief te krijgen.
Het verkrijgen van een historisch geloof ! Zie onderstaande quote

Trouwens Koelman noemt ook nog twee indirecte middelen om liefde tot Christus te krijgen.
1.Tracht een dadelijk, werkzaam historisch geloof te krijgen,dat gelooft dat er zo'n Middelaar en Zaligmaker is, als er is.
2.Zoek verlichting, opheldering, overtuiging en gevoel van uw zondige, ellendige, rampzalige en machteloze staat zonder en buiten de Middelaar.