Curatorium Gereformeerde Gemeenten (discussie)

[hmprff]

En wat betreft grote kerken: Het gaat niet om het totale aantal leden, maar om het aantal WARE leden...

Voor een predikant niet.
Ten eerste weet hij niet wie ware leden zijn en wie niet.
En ten tweede heeft hij aan niet-ware leden, als ze ziek zijn bijvoorbeeld, evenveel zo niet meer, werk.

Bedoelt memento met ware leden niet: mensen die elke zondag komen en met niet ware leden mensen die wel geregistreerd staan, maar nooit of 1 zondag in het jaar komen?

die vind je niet zo veel in de gg hoor...dat vind je wel in de pkn, vanwege het 'volkskerk' idee...

[Wilhelm]

Ik was toch aan het scannen dus hier nog een citaat uit het boek over Ds A. Elshout.

@(meelezende ) GG ambtsdragers, misschien eens overwegen om dit punt toch nog eens ter sprake te brengen ?

Er zit de predikant (Ds. A. Elhout ) iets dwars. Beter gezegd, er is iets wat hem veel zorgen geeft. Er is in de gemeenten zoveel werk te doen, maar nog belangrijker: het Evangelie moet worden gepreekt, in ons land en daarbuiten. Daarvoor zijn dienstknechten nodig, veel dienstknechten
Mannen die zich van Godswege geroepen weten om in dienst van hun Meester, Jezus Christus, dat Woord te brengen. Mensen te lokken tot Christus, het net van het Evangelie uit te werpen over die grote mensenzee. Opdat het net vol worde, opdat Zijn huis vol
worde, opdat Zijn Koninkrijk tot volheid komt.
Nu weet de predikant van veel mannen die worstelen met de vraag of het de wil des Heeren is, dat ook zij in de wijngaard zullen werken. Een vraag die zich niet simpel met een ja of nee laat beantwoorden. Een vraag die zij in het gebed de Heere voorleggen en waarop zij, na kortere of langere tijd, na meer of minder worsteling, een bevestigend antwoord menen te hebben.
Vervolgens maken zij - soms met vreugde, vaak ook zuchtend — de gang naar de kerkenraad, om daar een attest te vragen, instemming om door het curatorium te worden gehoord. Dat is de ordelijke weg binnen de Gereformeerde Gemeenten, zo is het ook afgesproken op de Generale Synode. De predikant weet uit ervaring hoeveel strijd dit met zich kan meebrengen. Hoe gemakkelijk kan een mens zich vergissen; ook hierin kan het hart arglistig zijn. Het verdriet hem dat zovelen door het curatorium worden afgewezen. Zij kregen wel een attest van hun kerkenraad, die er kennelijk van overtuigd was dat zij door de Heere geroepen en uitgestoten werden. Vergissen al die mensen zich, hebben al die kerkenraden met al die
predikanten of consulenten het bij het verkeerde eind? Het geeft ds. Elshout vragen over het beleid van het curatorium. Nee, zeker geen vragen over de ernst en de begeerte van de curatoren om te doen wat de Heere welbehagelijk is. Hij beseft hoe moeilijk het
werk van de curatoren is, ja, bovenmenselijk. Daarover heeft hij zeker geen vragen. O zeker, geen enkele beslissing is er genomen waarbij Gods voorzienigheid was uitgeschakeld, maar niet alles wat er gebeurt, heeft ook bij voorbaat Gods goedkeuring.
Op de Synode van 1986, waar ds. Elshout als afgevaardigde aanwezig is, heeft hij het voorstel gedaan om een instantie in het leven te roepen, waarop zowel door het curatorium, als door de kerkenraden en consulenten een beroep kan worden gedaan ‘in een aantal
nader omschreven gevallen’. Daarbij zal die instantie - hij wilde het liever geen beroepsinstantie noemen - als een soort zeef kunnen functioneren om afgewezenen alsnog toe te laten. Het voorstel krijgt geen steun in de Synode. Alles blijft bij het oude.