Bekend hier of niet?
En wat vinden we van zijn boeken?
:eur
Paul Maier
-
rotweiler
-
Kikker
Goede boeken, Rotweiler. Niet zo standaard, een betere kwaliteit dan de meeste moderne christelijke romans.
Kikker, 'het Ramadocument' (goed boek!!) krijg je deze maand gratis bij aankoop van één van de negen geselecteerde relithrillers. Ik heb van de week een of ander eindtijdflutverhaaltje gekocht en kreeg het er gratis bij.
Alweer bijgekomen van Londen trouwens?
Groetjes, Lebaoth
Kikker, 'het Ramadocument' (goed boek!!) krijg je deze maand gratis bij aankoop van één van de negen geselecteerde relithrillers. Ik heb van de week een of ander eindtijdflutverhaaltje gekocht en kreeg het er gratis bij.
Alweer bijgekomen van Londen trouwens?
Groetjes, Lebaoth
-
Kikker
-
zekharyahu
ik laat ons onvolprezen reformatorisch dagblad maar even spreken:
Pontius Pilatus van de Amerikaanse auteur Paul Maier past wellicht in het door mij gehanteerde schema door het vooral als documentaire te zien met fictie als noodzakelijke opvulling om een goedlopend verhaal mogelijk te maken. Dat wordt al direct duidelijk in het voorwoord dat hij aan zijn verhaal meegeeft. De eerste zin daaruit is tekenend: Niets van wat er op deze bladzijden wordt beschreven, is door archeologische ontdekkingen en historisch onderzoek achterhaald gebleken; integendeel.
.
Paul Maier heeft als wetenschapper wel recht van spreken. Hij onderzocht als hoogleraar aan de Western Michigan University een keur aan historische bronnen op zijn vakgebied, wat hem een groot aantal gegevens rond de Romein Pontius Pilatus opleverde. Daardoor werkt Maier ook precies andersom in vergelijking met Westerink. Alle personen in zijn boek zijn historische figuren; geen enkele eigennaam heeft hij zelf bedacht. Alleen waar alle informatie ontbrak, heeft Maier zich bediend van bedachte geschiedenis, gebaseerd op waarschijnlijkheden, om de gaten te vullen. Dat Maier als wetenschapper een bijbelse roman schrijft, blijkt ten overvloede ook uit de vele aantekeningen die hij per hoofdstuk achter het eigenlijke verhaal geplaatst heeft. Het knappe is dat zijn boek over Pilatus toch geen aangeklede wetenschappelijke verhandeling is geworden. Het boek is integendeel een indringend en bijbelgetrouw verslag geworden van het belangrijkste proces in de geschiedenis.
en verder in een bespreking over reli-thrillers:
Eigenlijk is er maar één boek dat het predikaat christelijke thriller voluit verdient, en dat is het actieboek van Paul Maier, Het Ramadocument. In deze thriller staan niets minder dan de grondslagen van het christendom op het spel. En al weet de lezer dat de schrijver christen is, de gebeurtenissen houden hem tot het laatst in spanning over de afloop. Dat is knap. Maier houdt hem ook de vraag voor wat er van zijn geloof overblijft wanneer de wetenschap aantoont dat de opstanding van Christus een sprookje is. En dat is confronterend.
nog een artikel:
Ook al gaat het om heilige geschiedenis, elke auteur die een roman over een bijbelfiguur schrijft, móet er zelf dingen bij verzinnen. Ook al probeert hij nog zo sober te zijn, hij heeft sfeerelementen nodig, dagelijkse wissewasjes, conversaties en vooral: karakters. Die staan zo niet in de Bijbel. Zeker een karaktertekening vergt interpretatie van de schrijver. Een goede bijbelroman staat of valt dus met een goede auteur. Hoe gaat hij met de Bijbel om. Heeft hij een vaardige pen en weet hij het wankele evenwicht tussen feit en fictie te vinden?
Dat evenwicht zocht Vondel bijvoorbeeld in zijn bijbelse drama's. Die moesten in elk geval bevatten wat de Bijbel zegt, ze moesten voorzichtig omgaan met wat de Bijbel níet zegt en zich verre houden van wat met de Bijbel strijdig is.
Ongeveer op dezelfde manier gaat de nu levende auteur Paul Maier te werk. Van hem verschenen recent De brand van Rome en Pilatus op de Nederlandse markt. Juist omdat veel (bijbels-)historische romans naar zijn idee belabberd veel fictie en weinig feiten bevatten, bedacht de Amerikaan een nieuw soort roman: de documentaireroman, een genre met voetnoten en literatuurverantwoording.
De wet die Maier hanteert, heeft wat weg van die van Vondel: Zijn personen moeten historisch zijn; geen personage, gebeurtenis of detail mag in strijd met de historische feiten zijn; als gegevens ontbreken, probeert hij de geschiedenis te reconstrueren, zoekt hij de meest waarschijnlijke mogelijkheid en verantwoordt zijn keus duidelijk in noten. Aan deze tamelijk strenge regels voldoet een ander soort Amerikaanse bijbelfictie dat momenteel erg populair is overigens zeker níet: de eindtijdverhalen van Tim LaHaye en Jerry B. Jenkins.
Maiers trits dwingt hem al te veel romantisering buiten het boek te houden. Maar al is hij nog zo terughoudend, toch moet hij in zijn roman over Pilatus veel zelf invullen en geeft hij de prefect én zijn vrouw een karakter dat wellicht meer fictie dan feit in zich heeft. Zijn principes maken echter dat hij niet van elke bijbelfiguur een hoofdpersoon in een roman kan maken. Een verhaal vanuit het perspectief van een discipel of apostel wordt niet eenvoudig. Liever laat Maier hen daarom terloops in zijn verhaal figureren.
tja, daar sluit ik me van harte bij aan, met de voetnoot dat ik het ramadocument aan een stuk door heb uitgelezen, en ik kwam er toen het uit was pas achter dat het al 6 uur in de ochtend was, en dat ik toch echt nodig moest gaan slapen.
[Aangepast op 16-7-2003 door bazz]
Pontius Pilatus van de Amerikaanse auteur Paul Maier past wellicht in het door mij gehanteerde schema door het vooral als documentaire te zien met fictie als noodzakelijke opvulling om een goedlopend verhaal mogelijk te maken. Dat wordt al direct duidelijk in het voorwoord dat hij aan zijn verhaal meegeeft. De eerste zin daaruit is tekenend: Niets van wat er op deze bladzijden wordt beschreven, is door archeologische ontdekkingen en historisch onderzoek achterhaald gebleken; integendeel.
.
Paul Maier heeft als wetenschapper wel recht van spreken. Hij onderzocht als hoogleraar aan de Western Michigan University een keur aan historische bronnen op zijn vakgebied, wat hem een groot aantal gegevens rond de Romein Pontius Pilatus opleverde. Daardoor werkt Maier ook precies andersom in vergelijking met Westerink. Alle personen in zijn boek zijn historische figuren; geen enkele eigennaam heeft hij zelf bedacht. Alleen waar alle informatie ontbrak, heeft Maier zich bediend van bedachte geschiedenis, gebaseerd op waarschijnlijkheden, om de gaten te vullen. Dat Maier als wetenschapper een bijbelse roman schrijft, blijkt ten overvloede ook uit de vele aantekeningen die hij per hoofdstuk achter het eigenlijke verhaal geplaatst heeft. Het knappe is dat zijn boek over Pilatus toch geen aangeklede wetenschappelijke verhandeling is geworden. Het boek is integendeel een indringend en bijbelgetrouw verslag geworden van het belangrijkste proces in de geschiedenis.
en verder in een bespreking over reli-thrillers:
Eigenlijk is er maar één boek dat het predikaat christelijke thriller voluit verdient, en dat is het actieboek van Paul Maier, Het Ramadocument. In deze thriller staan niets minder dan de grondslagen van het christendom op het spel. En al weet de lezer dat de schrijver christen is, de gebeurtenissen houden hem tot het laatst in spanning over de afloop. Dat is knap. Maier houdt hem ook de vraag voor wat er van zijn geloof overblijft wanneer de wetenschap aantoont dat de opstanding van Christus een sprookje is. En dat is confronterend.
nog een artikel:
Ook al gaat het om heilige geschiedenis, elke auteur die een roman over een bijbelfiguur schrijft, móet er zelf dingen bij verzinnen. Ook al probeert hij nog zo sober te zijn, hij heeft sfeerelementen nodig, dagelijkse wissewasjes, conversaties en vooral: karakters. Die staan zo niet in de Bijbel. Zeker een karaktertekening vergt interpretatie van de schrijver. Een goede bijbelroman staat of valt dus met een goede auteur. Hoe gaat hij met de Bijbel om. Heeft hij een vaardige pen en weet hij het wankele evenwicht tussen feit en fictie te vinden?
Dat evenwicht zocht Vondel bijvoorbeeld in zijn bijbelse drama's. Die moesten in elk geval bevatten wat de Bijbel zegt, ze moesten voorzichtig omgaan met wat de Bijbel níet zegt en zich verre houden van wat met de Bijbel strijdig is.
Ongeveer op dezelfde manier gaat de nu levende auteur Paul Maier te werk. Van hem verschenen recent De brand van Rome en Pilatus op de Nederlandse markt. Juist omdat veel (bijbels-)historische romans naar zijn idee belabberd veel fictie en weinig feiten bevatten, bedacht de Amerikaan een nieuw soort roman: de documentaireroman, een genre met voetnoten en literatuurverantwoording.
De wet die Maier hanteert, heeft wat weg van die van Vondel: Zijn personen moeten historisch zijn; geen personage, gebeurtenis of detail mag in strijd met de historische feiten zijn; als gegevens ontbreken, probeert hij de geschiedenis te reconstrueren, zoekt hij de meest waarschijnlijke mogelijkheid en verantwoordt zijn keus duidelijk in noten. Aan deze tamelijk strenge regels voldoet een ander soort Amerikaanse bijbelfictie dat momenteel erg populair is overigens zeker níet: de eindtijdverhalen van Tim LaHaye en Jerry B. Jenkins.
Maiers trits dwingt hem al te veel romantisering buiten het boek te houden. Maar al is hij nog zo terughoudend, toch moet hij in zijn roman over Pilatus veel zelf invullen en geeft hij de prefect én zijn vrouw een karakter dat wellicht meer fictie dan feit in zich heeft. Zijn principes maken echter dat hij niet van elke bijbelfiguur een hoofdpersoon in een roman kan maken. Een verhaal vanuit het perspectief van een discipel of apostel wordt niet eenvoudig. Liever laat Maier hen daarom terloops in zijn verhaal figureren.
tja, daar sluit ik me van harte bij aan, met de voetnoot dat ik het ramadocument aan een stuk door heb uitgelezen, en ik kwam er toen het uit was pas achter dat het al 6 uur in de ochtend was, en dat ik toch echt nodig moest gaan slapen.
[Aangepast op 16-7-2003 door bazz]
-
Barryvrouw
- Berichten: 1276
- Lid geworden op: 10 mar 2004, 11:54
-
visje