Heeft iemand dat boekje gelezen?
"Het echte leven is nu" door Bert van Weenen.
Het echte leven is nu.
Het echte leven is nu.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Ik heb de recensie gelezen in het RD. Zaterdag een (gesigneerd) exemplaat gekocht. Ik zit nou met het probleem dat ik de recensie niet kan volgen. Mijn idee is eigenlijk dat het heel goed geschreven is.
Het enige negatieve vind ik eigenlijk de prijs. 11.50 voor een schriftje van 135 bladzijden is behoorlijk.
Het enige negatieve vind ik eigenlijk de prijs. 11.50 voor een schriftje van 135 bladzijden is behoorlijk.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
-
bvw
Beste refo,
De reacties op mijn roman 'Het echte leven is nu' zijn nogal divers en overwegend positief. Iedere lezer heeft er kennelijk toch zijn of haar eigen gevoelens bij. Kijk op http://www.chroom.net/vanweenen/bvw04.htm voor de laatste stand van zaken. Daar kun je ook de complete tekst van de recensie van dominee Maasland uit De Waarheidsvriend vinden. Leg die maar eens naast het stuk van Rudy Ligtenberg uit het RD en oordeel zelf, zou ik zeggen.
Deze maand is mijn roman actieboek bij het tijdschrift CV.Koers. Zie daarvoor het oktobernummer van CV.Koers, waarin ook een uitgebreide bespreking staat die is geschreven door Tjerk de Reus.
Vriendelijke groet,
:-) Bert van Weenen
<<<
De reacties op mijn roman 'Het echte leven is nu' zijn nogal divers en overwegend positief. Iedere lezer heeft er kennelijk toch zijn of haar eigen gevoelens bij. Kijk op http://www.chroom.net/vanweenen/bvw04.htm voor de laatste stand van zaken. Daar kun je ook de complete tekst van de recensie van dominee Maasland uit De Waarheidsvriend vinden. Leg die maar eens naast het stuk van Rudy Ligtenberg uit het RD en oordeel zelf, zou ik zeggen.
Deze maand is mijn roman actieboek bij het tijdschrift CV.Koers. Zie daarvoor het oktobernummer van CV.Koers, waarin ook een uitgebreide bespreking staat die is geschreven door Tjerk de Reus.
Vriendelijke groet,
:-) Bert van Weenen
<<<
Zo, ik heb het boek tussen neus en lippen gelezen.
Ik werd er letterlijk misselijk van!
Beetje overdreven geformuleerd, maar dat was wel wat overkwam. De gedetailleerdheid van de zieke is overtuigend neergezet, maar ik hield er letterlijk een wansmaak aan over. Bovendien is het taalgebruik zodanig dat ik me als lezer helemaal terugtrok in mijzelf, en mijn herinnering aan het boek ook getekend wordt door zwart en negativiteit. Je richt je blik met de hoofdpersoon naar duisternis, wrangheid en hoe je dat ook wil aangeven. Daarmee wordt ik niet enthousiast voor zo'n boek. Er zit namelijk niet een ontknoping in. (ik kan je wel zeggen, dat die letterlijke overgave van Peter, bij mij geschiede door een uitbarsting van geluid ten opzichte van mijn collega. Wat dat betreft is de parallel tussen mij en de hoofdpersoon wel opvallend)
Mijn belangrijkste aversie tegen het boek, want die heb ik, is dat het het normale verhaal is van een ieder die zich (al dan niet gefrustreerd) afwend van het bevindelijke leven. Het is daarom geen uniek verhaal, het heeft daarom ook geen boodschap.
De enige boodschap die het nu voornamelijk uitstraalt is: het was allemaal zo fout en zo bedompt en eenzijdig. Wel, dat verhaal ken ik.
Bovendien is de stereotyp van de ouderling weer eens van kast gehaald (zoals al in ultime is weergegeven door Maarten 't Hart, dus elke nieuwe poging zal zich moeten realiseren dat het in een schaduw staat) en dat zint mij niet. Het bevindelijke milieu waarin ik mij verkeer, kent die mensen net. Het zijn allemaal sympathieke ouderlingen die ik tref.
Mijn eerste gedachte is dan ook: frustratie. En dat geeft nu eenmaal geen leesplezier bij diegene die wel de moeite neemt zich in bevindelijke kringen wezenlijk te verdiepen, en deze ook als zodanig te accepteren!
Het zal duidelijk zijn: het zit mij tot hier! -
[Aangepast op 14/10/04 door Herman]
Ik werd er letterlijk misselijk van!
Beetje overdreven geformuleerd, maar dat was wel wat overkwam. De gedetailleerdheid van de zieke is overtuigend neergezet, maar ik hield er letterlijk een wansmaak aan over. Bovendien is het taalgebruik zodanig dat ik me als lezer helemaal terugtrok in mijzelf, en mijn herinnering aan het boek ook getekend wordt door zwart en negativiteit. Je richt je blik met de hoofdpersoon naar duisternis, wrangheid en hoe je dat ook wil aangeven. Daarmee wordt ik niet enthousiast voor zo'n boek. Er zit namelijk niet een ontknoping in. (ik kan je wel zeggen, dat die letterlijke overgave van Peter, bij mij geschiede door een uitbarsting van geluid ten opzichte van mijn collega. Wat dat betreft is de parallel tussen mij en de hoofdpersoon wel opvallend)
Mijn belangrijkste aversie tegen het boek, want die heb ik, is dat het het normale verhaal is van een ieder die zich (al dan niet gefrustreerd) afwend van het bevindelijke leven. Het is daarom geen uniek verhaal, het heeft daarom ook geen boodschap.
De enige boodschap die het nu voornamelijk uitstraalt is: het was allemaal zo fout en zo bedompt en eenzijdig. Wel, dat verhaal ken ik.
Bovendien is de stereotyp van de ouderling weer eens van kast gehaald (zoals al in ultime is weergegeven door Maarten 't Hart, dus elke nieuwe poging zal zich moeten realiseren dat het in een schaduw staat) en dat zint mij niet. Het bevindelijke milieu waarin ik mij verkeer, kent die mensen net. Het zijn allemaal sympathieke ouderlingen die ik tref.
Mijn eerste gedachte is dan ook: frustratie. En dat geeft nu eenmaal geen leesplezier bij diegene die wel de moeite neemt zich in bevindelijke kringen wezenlijk te verdiepen, en deze ook als zodanig te accepteren!
Het zal duidelijk zijn: het zit mij tot hier! -
[Aangepast op 14/10/04 door Herman]
-
bvw
Beste Herman,
Jammer dat mijn roman op jouw overkomt als een boek vol frustraties van iemand die zich niet echt in het bevindelijke geloof wil verdiepen. Het deprimerende karakter van mijn verhaal zal ik niet wegpoetsen, maar het feit dat de hoofdpersoon Peter Versteeg ondanks alles blijft hopen op een goede Thuiskomst van zijn vader, heb ik natuurlijk niet voor niks als eindpunt gekozen van 'Het echte leven is nu'.
Er zijn lezers die mijn boek onpeilbaar, respectvol, zuiver, waarheidsgetrouw en indringend vinden. Bij anderen, zoals bij jou, slaat de weegschaal door naar de andere kant en hoor ik typeringen als: loodzwaar, onevenwichtig, stereotiep, benauwend en walgelijk. Ligt de waarheid in het midden?
Ook Arie Maasland kreeg naar aanleiding van zijn debuut 'Zoektocht' in het RD kritiek op zijn weergave van de ouderling in bevindelijke kring. In mijn bespreking van Maaslands novelle heb ik getracht boven water te krijgen hoe dat komt. Ik denk toch dat in zo'n oordeel ook veel van de lezer zelf meekomt, en dat is niet bedoeld om mij meteen maar tegen elke vorm van kritiek in te dekken. Zie mijn bespreking op http://www.chroom.net voor de details.
Ik wilde in mijn verhaal juist iets doen met de tale Kanaäns, omdat ik daar niet alleen de beperkingen en eenzijdigheid van zie, maar ook de religieuze waarde. Dat ik zelf - om zo te zeggen - mijn draai niet heb kunnen vinden in bevindelijke kring (de Bewaar het Pand-groep binnen de Christelijke Gereformeerde Kerk), doet daar niks aan af.
Misschien ben ik minder goed geslaagd in mijn oorspronkelijke opzet dan ik nu denk. Daarom hoor ik graag reacties van lezers. Zoals Rudy Ligtenberg op maandag 20 september jongstleden schreef in het RD: Bert van Weenen maakt 't het bontst maar hij krijgt nog een herkansing bij de andere twee delen van zijn trilogie over Peter Versteeg, over de hoop en over de liefde.
Mijn verhaal is in de kern een beschrijving van het proces van verwijdering tussen een vader en een zoon waarbij het bevindelijke geloof de rol van katalysator speelt. Waarom? Omdat er geen enkele discussie mogelijk is. Maar dat is natuurlijk mijn verhaal, zoals ik ertegenaan kijk, en iets dat mede wordt bepaald door de karakters van die vader en die zoon. In Maaslands 'Zoektocht' worden vader en zoon het ook niet met elkaar eens, maar met één opmerkelijk verschil: daar wordt wel over het geloof gesproken (zie het lange citaat in mijn recensie).
Juist dit gebrek aan communicatie, zoals ik dat ook proef in 'Vader, ik klaag u aan' van Herman Hegger, is foute boel. Spraken christenen door alle kerken heen maar wat vaker en intenser met elkaar. En dan niet over de financiering van kerkgebouwen of de verdeling van stemmen bij het vaststellen van de nieuwste geloofsbelijdenis of kerkorde. Nee, ik bedoel met elkaar over het geloof praten, het dagelijkse geloof hier en nu, met een open Bijbel ernaast. Of vraag ik dan te veel in deze grimmige zoveelste-eeuwse wereld?
Vriendelijke groet,
Bert van Weenen
<<<
[Aangepast op 18/10/04 door bvw]
Jammer dat mijn roman op jouw overkomt als een boek vol frustraties van iemand die zich niet echt in het bevindelijke geloof wil verdiepen. Het deprimerende karakter van mijn verhaal zal ik niet wegpoetsen, maar het feit dat de hoofdpersoon Peter Versteeg ondanks alles blijft hopen op een goede Thuiskomst van zijn vader, heb ik natuurlijk niet voor niks als eindpunt gekozen van 'Het echte leven is nu'.
Er zijn lezers die mijn boek onpeilbaar, respectvol, zuiver, waarheidsgetrouw en indringend vinden. Bij anderen, zoals bij jou, slaat de weegschaal door naar de andere kant en hoor ik typeringen als: loodzwaar, onevenwichtig, stereotiep, benauwend en walgelijk. Ligt de waarheid in het midden?
Ook Arie Maasland kreeg naar aanleiding van zijn debuut 'Zoektocht' in het RD kritiek op zijn weergave van de ouderling in bevindelijke kring. In mijn bespreking van Maaslands novelle heb ik getracht boven water te krijgen hoe dat komt. Ik denk toch dat in zo'n oordeel ook veel van de lezer zelf meekomt, en dat is niet bedoeld om mij meteen maar tegen elke vorm van kritiek in te dekken. Zie mijn bespreking op http://www.chroom.net voor de details.
Ik wilde in mijn verhaal juist iets doen met de tale Kanaäns, omdat ik daar niet alleen de beperkingen en eenzijdigheid van zie, maar ook de religieuze waarde. Dat ik zelf - om zo te zeggen - mijn draai niet heb kunnen vinden in bevindelijke kring (de Bewaar het Pand-groep binnen de Christelijke Gereformeerde Kerk), doet daar niks aan af.
Misschien ben ik minder goed geslaagd in mijn oorspronkelijke opzet dan ik nu denk. Daarom hoor ik graag reacties van lezers. Zoals Rudy Ligtenberg op maandag 20 september jongstleden schreef in het RD: Bert van Weenen maakt 't het bontst maar hij krijgt nog een herkansing bij de andere twee delen van zijn trilogie over Peter Versteeg, over de hoop en over de liefde.
Mijn verhaal is in de kern een beschrijving van het proces van verwijdering tussen een vader en een zoon waarbij het bevindelijke geloof de rol van katalysator speelt. Waarom? Omdat er geen enkele discussie mogelijk is. Maar dat is natuurlijk mijn verhaal, zoals ik ertegenaan kijk, en iets dat mede wordt bepaald door de karakters van die vader en die zoon. In Maaslands 'Zoektocht' worden vader en zoon het ook niet met elkaar eens, maar met één opmerkelijk verschil: daar wordt wel over het geloof gesproken (zie het lange citaat in mijn recensie).
Juist dit gebrek aan communicatie, zoals ik dat ook proef in 'Vader, ik klaag u aan' van Herman Hegger, is foute boel. Spraken christenen door alle kerken heen maar wat vaker en intenser met elkaar. En dan niet over de financiering van kerkgebouwen of de verdeling van stemmen bij het vaststellen van de nieuwste geloofsbelijdenis of kerkorde. Nee, ik bedoel met elkaar over het geloof praten, het dagelijkse geloof hier en nu, met een open Bijbel ernaast. Of vraag ik dan te veel in deze grimmige zoveelste-eeuwse wereld?
Vriendelijke groet,
Bert van Weenen
<<<
[Aangepast op 18/10/04 door bvw]
Herman:
Snap je dan niet dat het bijzonder frustreert als je ziet dat je vader een nauw leven kende en je moet constateren dat 'de hemel hem kennelijk' is ontgaan? Dat is echt afgrijselijk. En de gereformeerde gezindte lijkt het momenteel wel helemaal niet meer te interesseren of iemand al of niet naar 'de hemel gaat'. Zo ook die ouderlingen. Als je de juiste taal maar spreekt en lekkere spritsjes hebt, dan is het goed. Vooral geen kritiek.
Bert:
Het huisbezoekverhaal vond ik het zwakste van het hele boek. Tenzij je dit letterlijk hebt meegemaakt, lijkt me dit een karikatuur.
Verder is het precies een weergave van een proces dat ik ongeveer zo had bij het overlijden van míjn vader. Dat is een lichamelijk 'lijden'. Daar wordt je letterlijk ziek van. Later kreeg ik toch tekenen dat het goed was. Psalm 43 speelde daarin ook een rol. Dezelfde Psalm komt ook in dat boek voor.
De recensie in het RD van een 'in de steeklatende vader op cruciale momenten' doet me afvragen of die het boek wel gelezen heeft. Peter probeert zelf te gaan snoeken (privilege van vader) en werkt zich in de nesten. De opmerking: 'vroeger sloeg ik ze op hun kop', is levensechter dan een episode waarin vader de boosdoeners benadert, dewelken zich in tranen verontschuldigen.
Het grootste minpunt vind ik de prijs. 11,50 voor zo'n schriftje is eigenlijk schandalig veel. 't Is dat ik een gesigneerd exemplaar heb.
Snap je dan niet dat het bijzonder frustreert als je ziet dat je vader een nauw leven kende en je moet constateren dat 'de hemel hem kennelijk' is ontgaan? Dat is echt afgrijselijk. En de gereformeerde gezindte lijkt het momenteel wel helemaal niet meer te interesseren of iemand al of niet naar 'de hemel gaat'. Zo ook die ouderlingen. Als je de juiste taal maar spreekt en lekkere spritsjes hebt, dan is het goed. Vooral geen kritiek.
Bert:
Het huisbezoekverhaal vond ik het zwakste van het hele boek. Tenzij je dit letterlijk hebt meegemaakt, lijkt me dit een karikatuur.
Verder is het precies een weergave van een proces dat ik ongeveer zo had bij het overlijden van míjn vader. Dat is een lichamelijk 'lijden'. Daar wordt je letterlijk ziek van. Later kreeg ik toch tekenen dat het goed was. Psalm 43 speelde daarin ook een rol. Dezelfde Psalm komt ook in dat boek voor.
De recensie in het RD van een 'in de steeklatende vader op cruciale momenten' doet me afvragen of die het boek wel gelezen heeft. Peter probeert zelf te gaan snoeken (privilege van vader) en werkt zich in de nesten. De opmerking: 'vroeger sloeg ik ze op hun kop', is levensechter dan een episode waarin vader de boosdoeners benadert, dewelken zich in tranen verontschuldigen.
Het grootste minpunt vind ik de prijs. 11,50 voor zo'n schriftje is eigenlijk schandalig veel. 't Is dat ik een gesigneerd exemplaar heb.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
-
gerrit de 2e
- Berichten: 754
- Lid geworden op: 15 dec 2003, 22:38
- Contacteer:
Refo, ik weet niet of je wel eens vaker boeken koop, maar tegenwoordig zijn alle boeken duur.Het grootste minpunt vind ik de prijs. 11,50 voor zo'n schriftje is eigenlijk schandalig veel. 't Is dat ik een gesigneerd exemplaar heb.
Behalve het boekje 'Louter genade' van de Gereformeerde Gemeente (E4,-).
Al vraag ik me af of dat wel een eerlijke vergelijking is....
"Rijkdom geeft geen wijsheid, maar vervangt het "
-
Barryvrouw
- Berichten: 1276
- Lid geworden op: 10 mar 2004, 11:54
-
nicname
-
bvw
Beste refo,Oorspronkelijk gepost door refo
Het grootste minpunt vind ik de prijs. 11,50 voor zo'n schriftje is eigenlijk schandalig veel. 't Is dat ik een gesigneerd exemplaar heb.
Omdat de verkoopprijs je kennelijk niet lekker zit, toch even een kleine toelichting. Oorspronkelijk zou 'Het echte leven is nu' 160 bladzijden tellen en 14,50 gaan kosten voor een ingenaaide versie. Omdat er uiteindelijk in de laatste versie naar mijn smaak te veel mijmeringen van Peter Versteeg zaten, heb ik er nog zo'n 40 bladzijden uit weggesneden. Daarna heeft de uitgeverij de prijs voor het boek naar beneden toe bijgesteld. Ter vergelijking: voor een even dikke genaaide paperback betaal je bij een gerenommeerde literaire uitgeverij 2 tot 3 euro meer. Als je het zo bekijkt, was ook 12,50 nog een redelijk bedrag geweest.
Vriendelijke groet,
Bert van Weenen
<<<
-
bvw
'Het echte leven is nu' bevat twee hoofdstukken over huisbezoek: hoofdstuk 6 (blz. 37-47) en het veel kortere hoofdstuk 16. Het eerste huisbezoek maakt Peter (en via hem ook de lezer) mee als jongen van een jaar of dertien. Het tweede huisbezoek speelt later in de tijd en dan hoort Peter vanuit zijn kamer - waar hij aan het eind van het eerste huisbezoek naar toe vluchtte - alleen geroezemoes waar hij zelf absolute conclusies aan verbindt. Zie http://www.chroom.net/vanweenen/huisbezoek2.htmOorspronkelijk gepost door refo Het huisbezoekverhaal vond ik het zwakste van het hele boek. Tenzij je dit letterlijk hebt meegemaakt, lijkt me dit een karikatuur. Verder is het precies een weergave van een proces dat ik ongeveer zo had bij het overlijden van míjn vader. Dat is een lichamelijk 'lijden'. Daar wordt je letterlijk ziek van. Later kreeg ik toch tekenen dat het goed was. Psalm 43 speelde daarin ook een rol. Dezelfde Psalm komt ook in dat boek voor.
In de oorspronkelijke opzet vormden deze twee huisbezoeken de zijpanelen van een drieluik met een gesprek tussen Peter en een dominee in het midden. Omdat de plaatselijke gemeente zelf geen dominee heeft, heeft Peters vader een afspraak gemaakt met een dominee bij hen in de buurt, dominee Van Laar, een oom van de jongens die Peter steeds op straat pesten (hoofdstuk 10). Peter fietst er op een zonnige woensdagmiddag naartoe en ervaart het pijnlijke contrast tussen Gods warme nabijheid in de polder en de kilte van een vooral op zonde en ellende gerichte theologie. Door tijdgebrek is dit middendeel van de "theologische" hoofdstukken helaas vervallen. Een roman is ook gewoon een product dat op een bepaalde dag ingeleverd moet worden.
Misschien had dit centrale hoofdstuk, waarin wel de discussie wordt aangegaan, Peters eigen geloof meer reliëf gegeven - iets waar de recensenten van het RD en CV.Koers om vroegen. Maar al met al denk ik dat er toch genoeg van Peters eigen geloofsvisie doorschemert in het verhaal, bijvoorbeeld op bladzijde 85, in een passage over de hel en Jezus.
'Het echte leven is nu' is natuurlijk ook niet bedoeld als theologisch pamflet of als evangelisatiefolder. Het ging mij vooral om de beschrijving van de impact die de dood van een vader heeft op zijn zoon. Ik ben blij dat refo heeft gezien dat dit vooral ook een fysiek proces is. Mijn redacteur vond dat namelijk niet zo geloofwaardig, maar zo is het nu eenmaal en niet anders en zo heb ik het ook zo goed mogelijk proberen uit te beelden in een verhaal.
Dag Bert, en refo.
De belangrijkste opmerking van Bert is, dat hij een gebrek aan communicatie vaststelt. Daar ben ik het mee eens, maar mijn oplossing zou zijn, dat binnen die groep op te lossen. Het is geen oplossing om er maar buiten te gaan staan, zoals er nu een distantie wordt geschapen tussen Versteeg en waar hij vandaan komt. En dan krijg ik het idee, dat de verantwoordelijkheid, die de nieuwe generatie ten opzichte van de vorige heeft, wordt vergeten?
Refo, het zien van iemand die een nauw leven kent, is inderdaad tergend, en het niet reageren van de omgeving daarop nog een graadje erger. Maar dat ouderlingen daarop alleen maar spritsjes kunnen eten, is zwart-wit.
Mijn overgrootvader (die nog in de redactie heeft gezeten van BWP) sprak, denk ik, volop de Tale Kanaans als hij op huisbezoek was. Hij heeft zijn ambt (toen hij ouder werd) neergelegd juist vanwege de enorme inspanning die huisbezoeken van hem vergden. En dan bedoel ik niet de gesprekken die hij voerde tijdens de avond, maar meer de worsteling die hij had als hij 's avonds na een aantal -teleurstellende- huisbezoeken deze mensen aan de Heere moest opdragen. Dat is de andere zijde van het huisbezoek, en dan draait het niet om het uit de mouw schudden van de juiste taal.
Overigens ben ik wel benieuwd naar Bert's mening over de rol van de tale kanaans in het herkennen van een anders geloof.
Ik heb namelijk de uitgesproken mening dat het gebruik van een jargon in dit geval nooit en te nimmer alléén een reden is, dat men elkaar niet verstaat.
De belangrijkste opmerking van Bert is, dat hij een gebrek aan communicatie vaststelt. Daar ben ik het mee eens, maar mijn oplossing zou zijn, dat binnen die groep op te lossen. Het is geen oplossing om er maar buiten te gaan staan, zoals er nu een distantie wordt geschapen tussen Versteeg en waar hij vandaan komt. En dan krijg ik het idee, dat de verantwoordelijkheid, die de nieuwe generatie ten opzichte van de vorige heeft, wordt vergeten?
Refo, het zien van iemand die een nauw leven kent, is inderdaad tergend, en het niet reageren van de omgeving daarop nog een graadje erger. Maar dat ouderlingen daarop alleen maar spritsjes kunnen eten, is zwart-wit.
Mijn overgrootvader (die nog in de redactie heeft gezeten van BWP) sprak, denk ik, volop de Tale Kanaans als hij op huisbezoek was. Hij heeft zijn ambt (toen hij ouder werd) neergelegd juist vanwege de enorme inspanning die huisbezoeken van hem vergden. En dan bedoel ik niet de gesprekken die hij voerde tijdens de avond, maar meer de worsteling die hij had als hij 's avonds na een aantal -teleurstellende- huisbezoeken deze mensen aan de Heere moest opdragen. Dat is de andere zijde van het huisbezoek, en dan draait het niet om het uit de mouw schudden van de juiste taal.
Overigens ben ik wel benieuwd naar Bert's mening over de rol van de tale kanaans in het herkennen van een anders geloof.
Ik heb namelijk de uitgesproken mening dat het gebruik van een jargon in dit geval nooit en te nimmer alléén een reden is, dat men elkaar niet verstaat.
-
bvw
Beste Herman,
Het gebrek aan communicatie tussen Peter Versteeg en zijn vader heb ik in het kader van een huisbezoek proberen te illustreren omdat tijdens zo'n bijeenkomst ook het een en ander aan communicatie kan misgaan. (Eigenlijk altijd misgaat, is mijn ervaring, maar goed, we hebben het nu over Versteegs belevenissen en niet over mijn eigen levensverhaal.)
Het belangrijkste knelpunt is natuurlijk niet de tale Kanaäns, zoals jij terecht opmerkt, maar het feit dat er geen discussie op gang komt. Alle vensters blijven potdicht. Er is geen tweerichtingsverkeer mogelijk. En dat kan uiteindelijk "geestdodend" zijn voor iemand die als christen iets wil doen met zijn geloof in Christus. Op dit punt zit er weer wel overlap tussen het fictieve verhaal van Peter en het echte verhaal van mijzelf. Dit negatieve effect van het isolement geldt trouwens ook breder: waar de gemeente elk contact met de buitenwereld, zelfs met aanverwante kerken, afhoudt, wordt het binnen wel erg donker. En dat doet pijn, want geloof me, ik had het ook liever anders gezien.
Met vriendelijke groet,
Bert van Weenen
P.S.: Zijn er onder de leden van het OSW-forum trouwens nog meer mensen behalve Refo en Herman die 'Het echte leven is nu' gelezen hebben? Ik ben natuurlijk nieuwsgierig naar meer commentaar vanuit bevindelijke hoek, na de officiële reacties van Rudy Ligtenberg in het RD en van dominee Maasland in De Waarheidsvriend. Daar kan ik ongetwijfeld weer wat van leren, met het oog op de tweede roman over Peter Versteeg, waarin het zal gaan over fatalisme en zelfmoord.
Het gebrek aan communicatie tussen Peter Versteeg en zijn vader heb ik in het kader van een huisbezoek proberen te illustreren omdat tijdens zo'n bijeenkomst ook het een en ander aan communicatie kan misgaan. (Eigenlijk altijd misgaat, is mijn ervaring, maar goed, we hebben het nu over Versteegs belevenissen en niet over mijn eigen levensverhaal.)
Het belangrijkste knelpunt is natuurlijk niet de tale Kanaäns, zoals jij terecht opmerkt, maar het feit dat er geen discussie op gang komt. Alle vensters blijven potdicht. Er is geen tweerichtingsverkeer mogelijk. En dat kan uiteindelijk "geestdodend" zijn voor iemand die als christen iets wil doen met zijn geloof in Christus. Op dit punt zit er weer wel overlap tussen het fictieve verhaal van Peter en het echte verhaal van mijzelf. Dit negatieve effect van het isolement geldt trouwens ook breder: waar de gemeente elk contact met de buitenwereld, zelfs met aanverwante kerken, afhoudt, wordt het binnen wel erg donker. En dat doet pijn, want geloof me, ik had het ook liever anders gezien.
Met vriendelijke groet,
Bert van Weenen
P.S.: Zijn er onder de leden van het OSW-forum trouwens nog meer mensen behalve Refo en Herman die 'Het echte leven is nu' gelezen hebben? Ik ben natuurlijk nieuwsgierig naar meer commentaar vanuit bevindelijke hoek, na de officiële reacties van Rudy Ligtenberg in het RD en van dominee Maasland in De Waarheidsvriend. Daar kan ik ongetwijfeld weer wat van leren, met het oog op de tweede roman over Peter Versteeg, waarin het zal gaan over fatalisme en zelfmoord.
-
Majorca
dit ben ik helemaal met je eens, Herman.Oorspronkelijk gepost door Herman
Overigens ben ik wel benieuwd naar Bert's mening over de rol van de tale kanaans in het herkennen van een anders geloof.
Ik heb namelijk de uitgesproken mening dat het gebruik van een jargon in dit geval nooit en te nimmer alléén een reden is, dat men elkaar niet verstaat.
Iemand als ds. Kuijt, destijds in de Gereformeerde Gemeenten, beheerste de tale Kanaans helemaal niet, in het begin. Toch werd hij toegelaten door het Curatorium. Het gaat allereerst om zaken en niet zozeer de bewoording.
Ten tweede heb je mensen die de tale Kanaans perfect beheersen, maar waar je toch enige vervreemding proeft (bijv. de schrijfsels van de afgelopen jaren gericht tegen de prediking zoals die vanouds klinken mag in de zg. rechterflank van de GG).