Belijdenis doen

[GJdeBruijn]

Je kunt je afvragen wat het nut is om belijdenis te doen als het niet van het geloof is.
Het antwoord op de vragen geef je niet aan de predikant of kerkenraad maar aan de Grondlegger van het geloof. Belijdenis doen is evenmin als het laten dopen een zaak van gewoonte of bijgelovigheid. Dezelfde spanning zit erin. Als persoonlijke aanklacht en als bewijs van de noodzaak van Christus. Waarom zou je Hem dan niet belijden als de Enige Zaligmaker die ook voor jou persoonlijk noodzakelijk is?
Uiteindelijk is het doen van belijdenis geen noodzaak van een getuigen van een groot geloof maar een geloof dat Christus nodig heeft ook al kan zo iemand er niet bij.

[Fjodor]

Het historisch geloof is nodig, het is onmisbaar, maar het is tekort om mee te leven en te sterven. Het is óók tekort voor het doen van belijdenis. Laat elke kerkenraad, elke predikant, elke catecheet dat toch teer en voorzichtig, ernstig en bewogen zeggen tegen de jonge mensen. De Heere ziet het hart aan! De kerkenraad oordeelt niet over het hart, maar de Heere wél! Voor Hem kan het nooit genoeg zijn als een mens met zijn lippen de geloofsleer beaamt, terwijl zijn hart zich verre van Hem houdt. Maar dit alles wil ook weer niet zeggen dat een jongere die helaas van zichzelf moet belijden het ware geloof te missen, het doen van belijdenis dan maar uit moet stellen of er zelfs maar geheel vanaf moet zien. Die weg is heilloos. Wie 's zondags de psalmen in de kerk niet kan meezingen omdat hij vreemd is aan wat daarin wordt vertolkt, is er ook niet vanaf door zijn mond dan maar te houden. We raken hier aan de grote spanning die er telkens weer is tussen Gods eis en onze onmogelijkheid. Gods eis: dit is de weg, wandelt in dezelven! Onze onmogelijkheid: dood in de zonden en de misdaden. Het is te hopen dat velen van onze jonge mensen die over enkele dagen daar voor in de kerk zullen staan, van die spanning iets hebben mogen beseffen - en dat het hen op de enige goede plaats mag hebben gebracht: aan de voeten van Hem, Die geven kan wat Hij beveelt.

Ds Moerkerken lijkt zichzelf hier nogal tegen te spreken. Historisch geloof is tekort voor het doen van belijdenis maar dat wil niet zeggen dat er dan maar geen belijdenis gedaan moet worden. :quoi
Zijn conclusie is: Het is te hopen dat het de belijdende catechisanten op de goede plaats heeft gebracht. Oftewel: we laten het maar in het midden.
Dat snap ik nu nooit van de GG. Altijd zijn ze heel duidelijk in het Woord. Er zijn maar twee wegen, leven of dood, Christus of de duivel. Maar als het om de praktijk gaat dan valt er niet veel meer van te zien.
Dat blijkt volgens mij uit de volgende citaten:

We schreven: het onderzoek van de kerkenraad bij jonge mensen die openbare belijdenis willen doen, gaat niet over hun hart. Waar dan wel over? Over leer en leven.

Na het verhaal over leer en leven als maatstaf ipv het hart schrijft ds. Moerkerken:

Van harte hopen we dat vele jonge mensen zó openbare belijdenis mogen doen tijdens de aanstaande Paasdagen, of later dit jaar.

Waar gaat het dan over bij de belijdenis? Uiteindelijk over zaken die in de prediking heel duidelijk drek genoemd worden (als ze niet gepaard gaan met zaligmakende kennis). Men leze Paulus en wat hij vond van al zijn kennis van leer en leven die hij had voordat hij Christus had leren kennen. Schade en drek.

Volgens mij moet het duidelijk zijn dat de belijdenis wel om het hart gaat, en eigenlijk enkel om het hart gaat. En daar hoeft een kerkenraad niet over te oordelen, dat mag ze ook niet, maar ze moet wel aangeven hoe het met het hart hoort te zijn. En dan is het de verantwoordelijkheid van de belijdende leden om daar eerlijk op te antwoorden.

[Tiberius]

Volgens mij moet het duidelijk zijn dat de belijdenis wel om het hart gaat, en eigenlijk enkel om het hart gaat. En daar hoeft een kerkenraad niet over te oordelen, dat mag ze ook niet, maar ze moet wel aangeven hoe het met het hart hoort te zijn. En dan is het de verantwoordelijkheid van de belijdende leden om daar eerlijk op te antwoorden.

Dat is ook precies, wat ds. Moerkerken zegt. Jij suggereert, dat hij zich hier tegenspreekt, maar dat is niet zo.
Er zijn 2 verschillende aspecten van de openbare geloofsbelijdenis:
1. Het onderzoek door de kerkenraad. Dit onderzoek gaat niet verder dan leer en leven. Deze zaken dienen getoetst te worden.
2. De belijdenis van de catechisant. Deze mag juist nooit tot de buitenkant beperkt blijven (datgene wat de kerkenraad onderzoekt), maar moet met een volkomen hart gebeuren. Al is het, zoals GJdB aangeeft, mogelijk "slechts" een klein geloof.

Dat onderscheid moeten we altijd goed uit elkaar houden.
Wel mag de predikant en de kerkenraad aandringen op een volkomen hart, op dood en leven, Christus of satan, maar in de praktijk mag men die scheiding tussen onkruid en tarwe zelf niet maken (althans: op grond waarvan mensen uitgesloten worden van de geloofsbelijdenis, uiteraard wel in de prediking).

[Fjodor]

Maar dit alles wil ook weer niet zeggen dat een jongere die helaas van zichzelf moet belijden het ware geloof te missen, het doen van belijdenis dan maar uit moet stellen of er zelfs maar geheel vanaf moet zien.

Blijft dit toch staan.
Hier ga ik niet in mee. Wat gaat die jongere dan belijden? Niet zijn geloof. En dat is volstrekt nutteloos. Want alles buiten de kennis van Christus is schade en drek.

En men mag echt wel zeggen dat iemand die weet dat hij/zij Christus niet kent geen recht heeft om belijdenis te doen. En dat heeft diegene dan ook echt niet! Geen enkel recht, want alleen Christus geeft recht.

Alleen als iemand aangeeft Christus te kennen dan kan een kerkenraad dat niet veroordelen, als het tegendeel tenminste niet overduidelijk uit leer en leven blijkt.

[Gijs83]

In de Gezinsgids die we vandaag kregen stonden boekjes in over dit onderwerp van Ds.D.Heemskerk en Ds.D.W.Tuinier.
Vooral Ds.Heemskerk was hier heel voorzichtig mee.

Waarmee?

De vraag: Als ik belijdenis afleg, belijd ik dan alleen het geloof, het geloof van de kerk, de waarheid van de Bijbelse leer? Of belijd ik tijdens die plechtigheid mijn persoonlijke, zaligmakende, geloof in Christus?

[GJdeBruijn]

@Fjodor: Je moet ergens een keuze maken. Echter, als het om waar geloof gaat, kan een mens niets! Je kunt dan met het belijdenis doen ergens een grens tegenkomen waar je als mens en zeker als kerk voor halt moet houden. Want hoe je het ook bekijkt: Je kunt iemand niet als het ware met het doen van belijdenis "een mes op de keel zetten" en zeggen dat er geloofd moet worden. Zo werkt niet niet. Andersom is het óók waar dat belijdenis doen een zaak van het hart is. Dat leert elke kerk, ook de GG. De beantwoording van de belijdenisvragen liggen dan ook voor rekening van de beantwoorder, en niet van de kerk die het onmogelijke vraagt. Want laten we eerlijk zijn: Ook God vraagt in de eis van geloof en bekering het onmogelijke van de mens. En toch wordt in die weg het heil in Christus gepredikt. Laat dan de jongeren maar belijden dat ze niet kunnen geloven maar nochtans belijden dat ze het wel van God verwachten, al begrijpen ze het niet en ook al zit hier een geweldige paradox in van verwachten en zelf niet kunnen geloven. Er ligt een wonder tussen dat niemand kan bevatten.

@Tiberius: Mooie citaten en aanvullingen!

[GJdeBruijn]

Of belijd ik tijdens die plechtigheid mijn persoonlijke, zaligmakende, geloof in Christus?

Dit zou het moeten zijn. Dit is waar Gods Woord de hoorder van het Evangelie toe vermaant. Met minder kan een mens het niet doen.

[Gijs83]

Of belijd ik tijdens die plechtigheid mijn persoonlijke, zaligmakende, geloof in Christus?

Dit zou het moeten zijn. Dit is waar Gods Woord de hoorder van het Evangelie toe vermaant. Met minder kan een mens het niet doen.

Moet de kerk dat in een speciaal moment van zo iemand verwachten? Is het niet gauw: 'ik zal het wel even doen'. Je kunt heel schuchter zijn, dan durf je toch geen belijdenis aan te vragen. Een waarlijk bekeerde kent zeker mindere of meerdere schuchtere momenten.

[GJdeBruijn]

Moet de kerk dat in een speciaal moment van zo iemand verwachten? Is het niet gauw: 'ik zal het wel even doen'. Je kunt heel schuchter zijn, dan durf je toch geen belijdenis aan te vragen. Een waarlijk bekeerde kent zeker mindere of meerdere schuchtere momenten.

De kerk moet bij de leer en de prediking blijven. De vrucht daarop is niet om door de kerk gemeten te worden maar ligt ter verantwoording van de hoorder. In dit geval van degene die bij volwassen leeftijd rekenschap moet geven over zo'n 20 jaar geleefd te hebben onder de klanken van het Evangelie. Wij zijn geen Baptisten die bewijs van persoonlijk geloof vragen. Wij zijn gereformeerd en vertrouwen op de God van het Verbond.
Schuchterheid kun je ten aanzien van eigen geloof en bekering hebben, maar ten aanzien van de Zaligmaker van de grootste der zondaren is alleen maar een bedelaarsgestalte nodig.
Je zou zeggen, hoe schuchterder, hoe passender bij deze Zaligmaker!

[refo]

Moet de kerk dat in een speciaal moment van zo iemand verwachten? Is het niet gauw: 'ik zal het wel even doen'. Je kunt heel schuchter zijn, dan durf je toch geen belijdenis aan te vragen. Een waarlijk bekeerde kent zeker mindere of meerdere schuchtere momenten.

De kerk moet bij de leer en de prediking blijven. De vrucht daarop is niet om door de kerk gemeten te worden maar ligt ter verantwoording van de hoorder. In dit geval van degene die bij volwassen leeftijd rekenschap moet geven over zo'n 20 jaar geleefd te hebben onder de klanken van het Evangelie. Wij zijn geen Baptisten die bewijs van persoonlijk geloof vragen. Wij zijn gereformeerd en vertrouwen op de God van het Verbond.

Jawel. We zijn baptisten en vragen bewijs van persoonlijk geloof.
Maar bij het belijdenis doen is dat bewijs niet nodig.

[Joannah]

Moet de kerk dat in een speciaal moment van zo iemand verwachten? Is het niet gauw: 'ik zal het wel even doen'. Je kunt heel schuchter zijn, dan durf je toch geen belijdenis aan te vragen. Een waarlijk bekeerde kent zeker mindere of meerdere schuchtere momenten.

De kerk moet bij de leer en de prediking blijven. De vrucht daarop is niet om door de kerk gemeten te worden maar ligt ter verantwoording van de hoorder. In dit geval van degene die bij volwassen leeftijd rekenschap moet geven over zo'n 20 jaar geleefd te hebben onder de klanken van het Evangelie. Wij zijn geen Baptisten die bewijs van persoonlijk geloof vragen. Wij zijn gereformeerd en vertrouwen op de God van het Verbond.

Jawel. We zijn baptisten en vragen bewijs van persoonlijk geloof.
Maar bij het belijdenis doen is dat bewijs niet nodig.

Als de bijbel zegt "een ieder beproeve zichzelf" neem ik aan dat de verantwoordelijkheid gerust bij de gelovige zelf neergelegd mag worden.
Alleen God kan het hart aanzien.Al het mensenwerk erom heen is en blijft mensenwerk.

[Fjodor]

@Fjodor: Je moet ergens een keuze maken. Echter, als het om waar geloof gaat, kan een mens niets! Je kunt dan met het belijdenis doen ergens een grens tegenkomen waar je als mens en zeker als kerk voor halt moet houden. Want hoe je het ook bekijkt: Je kunt iemand niet als het ware met het doen van belijdenis "een mes op de keel zetten" en zeggen dat er geloofd moet worden. Zo werkt niet niet. Andersom is het óók waar dat belijdenis doen een zaak van het hart is. Dat leert elke kerk, ook de GG. De beantwoording van de belijdenisvragen liggen dan ook voor rekening van de beantwoorder, en niet van de kerk die het onmogelijke vraagt. Want laten we eerlijk zijn: Ook God vraagt in de eis van geloof en bekering het onmogelijke van de mens. En toch wordt in die weg het heil in Christus gepredikt. Laat dan de jongeren maar belijden dat ze niet kunnen geloven maar nochtans belijden dat ze het wel van God verwachten, al begrijpen ze het niet en ook al zit hier een geweldige paradox in van verwachten en zelf niet kunnen geloven. Er ligt een wonder tussen dat niemand kan bevatten.

@Tiberius: Mooie citaten en aanvullingen!

We vragen geen bewijs van persoonlijk geloof, maar toch zeker wel persoonlijk geloof?
Joh 3:18 Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is alrede veroordeeld,32 dewijl hij niet heeft geloofd in den Naam des eniggeboren Zoons van God.
Dat is de eis van de kerk: bekeert u en gelooft het evangelie.
En een ieder die geloofd zal hebben en gedoopt zal zijn zal behouden worden.
Wat hebben we anders te belijden dan dat geloof?
Dus wat mij betreft wel het mes op de keel. We doen het ook met het avondmaal, dus waarom dan niet met de belijdenis.
En ook al vraagt die eis het onmogelijke van de mens, het is toch de eis die gesteld wordt.

Wij zijn gereformeerd en vertrouwen op de God van het Verbond.

Maar buiten (het zaligmakende geloof in) Christus valt er niets te vertrouwen op de God van het Verbond.

[GJdeBruijn]

Jawel. We zijn baptisten en vragen bewijs van persoonlijk geloof.

Is dat een stok zoeken om de hond te slaan?

[GJdeBruijn]

We vragen geen bewijs van persoonlijk geloof, maar toch zeker wel persoonlijk geloof?

Als iemand aangeeft belijdend lid te willen worden van de gemeente van Christus dan is toch het minste wat je kan vragen om in te stemmen met de belijdenis van die gemeente?
Ik realiseer me dat er een spanning overblijft. Maar nogmaals, dat moet je niet de kerk aanrekenen maar degene die met de belijdenisvragen in de knel komt.
Alhoewel; Laat iedereen die niet met het hart ja kan zeggen dan maar eens goed in deze heilzame knellende onmogelijkheid komen.
We belijden niet zomaar dat we zondaars zijn en Christus nodig hebben tot persoonlijk behoud!

Nog even over deze opmerking:

Maar buiten (het zaligmakende geloof in) Christus valt er niets te vertrouwen op de God van het Verbond.

De Kerk die de vragen stelt aan de jonge mensen, die Kerk vertrouwt op de God van het Verbond.
Daarom laat zij kinderen dopen en daarom mogen jongeren met een gedoopt voorhoofd belijdenis doen van die God waarvan zij het mogen verwachten, zoals de Kerk hen dat geleerd heeft. Want van wie zouden ze het anders moeten verwachten?
Als desondanks niet dat vertrouwen aanwezig is, en er -inderdaad- geen geloof is, dan ligt dat niet aan de Kerk, en ook niet aan de God van de Kerk maar aan de ongelovige mens, die van nature dood in zonden en misdaden ligt. Dáár moet het probleem aangewezen worden en nergens anders.

Laatste aanvulling: Of dat vertrouwen op ware gronden rust kunnen we elkaar niet afmeten. Daar is de ontdekkende prediking voor. Ook deze kennen degenen die belijdenis doen. Wij hebben ons te houden aan de 3FvE, waaronder het oordeel der liefde zoals in de DL verwoord staat.

[Fjodor]

We vragen geen bewijs van persoonlijk geloof, maar toch zeker wel persoonlijk geloof?

Als iemand aangeeft belijdend lid te willen worden van de gemeente van Christus dan is toch het minste wat je kan vragen om in te stemmen met de belijdenis van die gemeente?
Ik realiseer me dat er een spanning overblijft. Maar nogmaals, dat moet je niet de kerk aanrekenen maar degene die met de belijdenisvragen in de knel komt.
Alhoewel; Laat iedereen die niet met het hart ja kan zeggen dan maar eens goed in deze heilzame knellende onmogelijkheid komen.
We belijden niet zomaar dat we zondaars zijn en Christus nodig hebben tot persoonlijk behoud!

Nog even over deze opmerking:

Maar buiten (het zaligmakende geloof in) Christus valt er niets te vertrouwen op de God van het Verbond.

De Kerk die de vragen stelt aan de jonge mensen, die Kerk vertrouwt op de God van het Verbond.
Daarom laat zij kinderen dopen en daarop mogen jongeren met een gedoopt voorhoofd belijdenis doen van die God waarvan zij het verwachten. Want van wie zouden ze het anders moeten verwachten?

Ja, met wat je hier schrijft ga ik wel akkoord. Maar mijn punt was dat ds. Moerkerken expliciet stelde dat iemand die van zichzelf weet het ware geloof niet te bezitten toch belijdenis kan doen.

schreef:
Maar dit alles wil ook weer niet zeggen dat een jongere die helaas van zichzelf moet belijden het ware geloof te missen, het doen van belijdenis dan maar uit moet stellen of er zelfs maar geheel vanaf moet zien.

En als het minste wat je kan vragen instemming met de belijdenis is, dan geldt dat toch ook voor zondag 1 van de Catechismus? Dan toch de eis van persoonlijk geloof.