Postmodernisme

[Jongere]

Ik ben ook vóór actieve deelname aan de maatschappij, om in die maatschappij het woord van God te laten horen. Maar dan wel vanuit de eerlijke, profetische houding, die de mens eerlijk toezegd dat hij met al zijn zoeken nooit werkelijk gelukkig wordt.

Wat dit betreft; niemand ontkomt aan contextualisatie - dat is nu juist de hoofdboodschap van de bundel. Uit één van de artikelen die ik net aanhaalde citeer ik:

Ik ben het, laat ik daarmee beginnen, van harte eens met Paul dat onze tijd –net als elke tijd– vraagt om contextualisatie van het christelijk geloof. Zelfs als theologen en kerken menen dat ze slechts de ”oude Bijbelse waarheid” verkondigen, gebeurt dit altijd op een manier die reageert op en die tot op zekere hoogte past bij hun context. De vraag is niet of we het Evangelie contextualiseren, maar in hoeverre we dat op een goede manier doen.

Ook jij past je in bovenstaande reactie in zekere zin aan aan deze tijd. De mens wordt met zijn zoeken nooit gelukkig - dan richt je je op de zoekende mens, inderdaad het product van deze tijd. Het is niet juist om te denken dat 'postmodern gereformeerd' alleen maar staat voor een omarming van het postmoderne. Het ligt veel genuanceerder, het gaat juist om de aansluiting die we moeten vinden.

[Jongere]

http://www.refdag.nl/artikel/1442338/We ... +tijd.html

[sela]

mooi artikel. zeker ook de laatste alinea waarin hij oproept tot produceren.
edit: minister donner zei het vanavond ook nog: 'maar zoals Jacobus zegt: uit de werken het geloof te laten zien.'

ondertussen hebben ik overigens ook de bundel binnen. als ik het uit heb meer.

[Jongere]

De (boeiende!) discussie over het thema blijft wel bezig. Hier alle reacties gebundeld: http://www.refdag.nl/dossier/3654/Postm ... meerd.html

Vandaag ook weer een reactie van ds. P. Roos.

[Jongere]

http://www.refdag.nl/artikel/1447427/Bi ... genis.html

[Jongere]

http://www.refdag.nl/artikel/1448246/De ... .html</a>.

Ik ben benieuwd naar jullie mening.

[Luther]

http://www.refdag.nl/artikel/1448246/De ... .html</a>.

Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Ik sta van harte achter datgene wat dr. H. van de Belt naar voren brengt.

[scape]

http://www.refdag.nl/artikel/1448246/De ... .html</a>.

Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Ik sta van harte achter datgene wat dr. H. van de Belt naar voren brengt.

Inderdaad, ik vraag mij wel af hoe we confrontatie en transformatie dan ook vorm geven, het evangelie communiceren en open genoeg zijn om ook daadwerkelijk de huidige cultuur te bereiken.

[freek]

http://www.refdag.nl/artikel/1448246/De ... .html</a>.

Ik ben benieuwd naar jullie mening.

We willen wel gereformeerd zijn, maar op een postmoderne manier. In mijn omgang met medestudenten moet ik niet aankomen met normen, die regels voorschrijven, maar laat ik een persoonlijk getuigenis horen. Om zo te laten zien wat de inspiratiebron van mijn leven is.”

Ik krijg eerlijk gezegd kromme tenen van zo'n uitspraak. Gereformeerd zijn op postmoderne manier, hoe kun je dat willen.
Ik herken veel van de kritiek die Willem uit op de reformatorische kerken, maar kom alsjeblieft niet aan met het postmodernisme als oplossing. De zuil vormt ter rechterzijde een bedreiging van het authentieke, christelijke geloof, maar het postmodernisme vormt ter linkerzijde een zeker zo groot gevaar! Want in het postmodernisme kun je per definitie geen waarheidsclaims meer handhaven. Dus sluiten christelijk geloof en postmodernisme elkaar per definitie uit.

Daarnaast heb ik grote moeite met de tegenstelling tussen 'regels' en 'getuigenis'. De christelijke gemeente is altijd een 'buitenbeentje' geweest en viel altijd op door haar afwijkende manier van leven. Niet omdat dat 'moest', maar omdat allerlei 'normen, die regels voorschrijven' in haar hart geschreven staan. Ofwel: doordat ze zich bindt aan regels die van harte nageleefd worden, geeft de christelijkge gemeente een getuigenis af. En dat mis ik nogal in de visie van Willem Lock.

[memento]

Helemaal met freek eens. Geen slappe houding. Geen getuigen alleen, maar ook waarschuwen. Geen "ik geloof dat" maar "dit is waarheid".

Postmodernisme en christendom kunnen niet samen. Of je gelooft dat iedereen zelf zijn waarheid mag kiezen (postmodernisme) of je gelooft dat er maar één waarheid is, en dat is Gods waarheid, die eist dat wij ons naar zijn wetten voegen (christendom).

[Fjodor]

Ik vind het ook een mooi artikel.

Wat ik vaak merk is dat absolute waarheidsclaims in de postmoderne cultuur niet geaccepteerd worden.
Als je bijvoorbeeld zegt dat God de aarde gemaakt heeft en dat iedereen dat moet geloven dan kan je dat tegenwoordig niet meer zeggen, je mag wel zeggen dat dat jouw persoonlijke waarheid is. Dat is typisch postmodernisme.

Maar als je zegt dat ieder individu gezondigd heeft, jijzelf en je gesprekspartner inbegrepen, en dat we daarom een probleem met de heilige Heere God hebben dan wordt het gesprek meteen naar een ander niveau getild. Dan gaan mensen zich heel vaak druk maken om vragen over rechtvaardigheid. In die zin denk ik dat we ons niet zo druk hoeven te maken om het postmoderne denken. Iedereen weet dat hij/zij zondigt en iedereen heeft een ingeschapen Godsbesef.

Aan de andere kant heb ik veel gezien dat de gereformeerde gelovige vaak het gevoelsleven buiten de deur heeft gezet. Op zondag werd er gerust en naar de kerk gegaan, er werd niet gescholden of gevloekt, de echt werd niet gebroken etc. Ik denk dat het postmodernisme deels een reactie is op die eenzijdige benadering die bij veel mensen opgang maakte. De kerk moet geloofsbeleving niet de deur uitzetten met de sticker: subjectief, dus onzin. Want het is zeker het subject dat een leven moet leiden voor het aangezicht van de Heere.

Het punt blijft mijns inziens dat mensen Christus persoonlijk als de Verlosser van hun zonden moeten leren kennen. Als het gesprek werkelijk daarover gaat dan vallen cultuurverschillen vanzelf weg.

[Fjodor]

Helemaal met freek eens. Geen slappe houding. Geen getuigen alleen, maar ook waarschuwen. Geen "ik geloof dat" maar "dit is waarheid".

Postmodernisme en christendom kunnen niet samen. Of je gelooft dat iedereen zelf zijn waarheid mag kiezen (postmodernisme) of je gelooft dat er maar één waarheid is, en dat is Gods waarheid, die eist dat wij ons naar zijn wetten voegen (christendom).

Dit klopt natuurlijk.
Maar het postmodernisme heeft ook een belevingskant die niet fout is. De nadruk die ligt op het beleven wordt mijns inziens vaak onder tafel gewerkt in christelijke kringen (dat heb ik zelf ook gedaan). Het is juist heel goed om het geloof te beleven. Daar liggen overeenkomsten met het postmodernisme.

[memento]

Helemaal met freek eens. Geen slappe houding. Geen getuigen alleen, maar ook waarschuwen. Geen "ik geloof dat" maar "dit is waarheid".

Postmodernisme en christendom kunnen niet samen. Of je gelooft dat iedereen zelf zijn waarheid mag kiezen (postmodernisme) of je gelooft dat er maar één waarheid is, en dat is Gods waarheid, die eist dat wij ons naar zijn wetten voegen (christendom).

Dit klopt natuurlijk.
Maar het postmodernisme heeft ook een belevingskant die niet fout is. De nadruk die ligt op het beleven wordt mijns inziens vaak onder tafel gewerkt in christelijke kringen (dat heb ik zelf ook gedaan). Het is juist heel goed om het geloof te beleven. Daar liggen overeenkomsten met het postmodernisme.

Ook niet mee eens. Het christelijke "bevinden" is veel meer, veel dieper, dan het postmodernistische emotionele gevoel. Het christelijke geloof biedt een levenshouding, een vaste rust in de ziel, die er ook is als er niets beleefd wordt.

Daarnaast is ook de inhoud van de christelijke beleving anders. Bij het postmodernisme gaat het om een "goed voelen" (denk alleen maar aan de grote hoeveelheden scheidingen, met als reden dat het "niet meer goed voelt"). De christelijke bevinding niet. Daar geld ook het element van je eigen zonde zien, verdrietig zijn om wat je God hebt aangedaan, het verlangen naar de God die je mist, etc. Niet alleen gaat het bij het christelijke geloof (ook) over een beleving van negatieve zaken, maar ook om een beleving van negatieve dingen in jezelf. Ja, een volledig: Ik ellendig mens. Dat zijn dingen die haaks staan op het postmodernisme, waarin zelf-ontplooiing en "goed voelen" centraal staan.

[Fjodor]

Helemaal met freek eens. Geen slappe houding. Geen getuigen alleen, maar ook waarschuwen. Geen "ik geloof dat" maar "dit is waarheid".

Postmodernisme en christendom kunnen niet samen. Of je gelooft dat iedereen zelf zijn waarheid mag kiezen (postmodernisme) of je gelooft dat er maar één waarheid is, en dat is Gods waarheid, die eist dat wij ons naar zijn wetten voegen (christendom).

Dit klopt natuurlijk.
Maar het postmodernisme heeft ook een belevingskant die niet fout is. De nadruk die ligt op het beleven wordt mijns inziens vaak onder tafel gewerkt in christelijke kringen (dat heb ik zelf ook gedaan). Het is juist heel goed om het geloof te beleven. Daar liggen overeenkomsten met het postmodernisme.

Ook niet mee eens. Het christelijke "bevinden" is veel meer, veel dieper, dan het postmodernistische emotionele gevoel. Het christelijke geloof biedt een levenshouding, een vaste rust in de ziel, die er ook is als er niets beleefd wordt.

Daarnaast is ook de inhoud van de christelijke beleving anders. Bij het postmodernisme gaat het om een "goed voelen" (denk alleen maar aan de grote hoeveelheden scheidingen, met als reden dat het "niet meer goed voelt"). De christelijke bevinding niet. Daar geld ook het element van je eigen zonde zien, verdrietig zijn om wat je God hebt aangedaan, het verlangen naar de God die je mist, etc. Niet alleen gaat het bij het christelijke geloof (ook) over een beleving van negatieve zaken, maar ook om een beleving van negatieve dingen in jezelf. Ja, een volledig: Ik ellendig mens. Dat zijn dingen die haaks staan op het postmodernisme, waarin zelf-ontplooiing en "goed voelen" centraal staan.

Inderdaad is de inhoud vaak heel anders. En ten diepste is de inhoud ook niet te vergelijken. Bij het postmodernisme de mens die zichzelf zoekt en bij het christendom de mens die zichzelf verloochent. Dat is wel waar.

Maar als ik bijvoorbeeld denk aan het liederen zingen. Ik zal dit voorzichtig zeggen maar mijns inziens gaat dat niet enkel om de beleving die ik ervaar als ik de tekst op mij in laat werken maar ook om een uiting die overeenkomt met die diepere beleving. Die uiting telt in de gereformeerde gezindte vaak niet mee. Dat vind ik jammer. En ik denk dat we daarin van het postmodernisme kunnen leren. Een muzikaliteit die zo sober mogelijk dient te zijn omdat anders de doorgang van het Woord in de harten van de mensen 'overruled' wordt door een 'platvloerse' muzikale beleving is toch echt niet bijbels?

[sela]

http://www.refdag.nl/artikel/1448246/De ... .html</a>.

Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Ik sta van harte achter datgene wat dr. H. van de Belt naar voren brengt.

Inderdaad, ik vraag mij wel af hoe we confrontatie en transformatie dan ook vorm geven, het evangelie communiceren en open genoeg zijn om ook daadwerkelijk de huidige cultuur te bereiken.

interessante vraag. zeker ook omdat het postmoderne geen gekozen manier van leven is maar meer een crisis die sinds de jaren '90 is ontstaan in de tijdsgeest.