seuter schreef:
Ik val DWW bij dat een mens radicaal en finaal afgesneden moet worden van zijn oude stam. Wie beleeft dit inderdaad tegenwoordig nog.
Is Gods arm verkort dan? Heeft God zijn volk dan niet meer?
Maar, deze hele discussie komt gevaarlijk dicht bij het punt, dat onze 'ware zondekennis' een 'werk' is, dat wij moeten doen, voor dat God ons levendmaken KAN. Alsof God van de mens afhankelijk zijn zou. Zo zou de Pelagiaanse leer met de achterdeur toch de kerk weer binnenkomen.
De Schrift daarentegen leert duidelijk, dat de eerste 'stap' in onze zaligmaking (ordo salutis) de levendmaking is (hoewel sommigen de inwendige roeping als de eerste stap zien). De Schrift leert nergens dat de zondekennis de eerste stap van de ordo salutis is...
Omdat onze zaligheid met God begint, en met God eindigt. Niet met ons, en onze zondekennis. Ook is het zo, dat pas als onze ogen geopend zijn (door de levendmaking), we onze zonde pas recht zien kunnen.
En, het is natuurlijk waar, dat de ware bekering in de eerste plaats een afsterving van de oude mens is, hetwelk ondertussen niet iets is van een moment, maar, zoals de HC ons leert, is het een hartelijk leedwezen dat wij God door onze zonden vertoornd hebben, en die hoe langer hoe meer haten en vlieden. Dus zullen we meer en maar aan onszelf sterven.
En meer en meer in Christus levend worden, in de opstanding van de nieuwe mens.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.