Erasmiaan schreef:Als Christus wordt geopenbaard in de verlorenheid van je leven (als je Christus leert kennen, meer populair gezegd), ben je daar dan niet bij? Gaat dat geleidelijk? Eerst kende je Hem niet en daarna wel, toch? Daar is dan toch een punt geweest?
Voorbeeld. Ik kende Marnix niet (ik wist wel dat hij op refoforum forumde maar had nog nooit een foto van hem gezien en ook niet zo op zijn berichten gelet (ik zaat toen net op refoforum)) Op een avond kwam ik hem echter tegen in een zaaltje in Rotterdam. Toen kende ik hem. Daarvoor niet.
Zo is het toch ook in het geestelijke. Er moet een punt in je leven aan te wijzen zijn, dat kan niet anders. Als dat niet zo is, moet je het maar nakijken.
Niemand kan Christus zien, zij dat hij wedergeboren is. Dat staat vast.
Maar ik lezen NERGENS in de Schrift, waar het vaststaat dat men bewust, op oudere leeftijd zodat men op de dag en het uur kan wijzen, de wedergeboorte mee moet maken. Net zoals we onze geboorte niet bewust meemaken....
En dat is ook nooit door onze vaderen geleerd. Dat is 1 van die akelige uitgroeisels van de Nadere Reformatie. Dat is niet Bijbels.
Anders zouden we op een rare situatie uitkomen. Kijk eens naar zoveel Bijbel heiligen: David, Jesaja, Jeremiah, Johannes de Doper, et al.
Paulus op de weg naar Damascus is de uitzondering. En dat zegt hij zelf ook. Laten we daar niet de norm van maken.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.