Zijn allen die waar geloven verzekerd van hun genadestaat?

[Zonderling]

In het topic Gedichten kwam deze vraag naar boven.

Hier kan daar verder over gesproken worden.
Het gaat om de verhouding van geloof - rechtvaardigmaking - verzekering van de genadestaat.

Ik vind het een mooi en bevindelijk gedicht .
Ook ben ik het ermee eens dat dit bevindelijk geleerd moet worden.

Toch ligt er de gedachte in dat de rechtvaardigmaking een 'nadere weldaad' is.
Het wordt namelijk gelijkgesteld aan welbewust verzekerd worden van iemands staat.
In dat opzicht kan ik het met de (20e eeuwse) auteur van dit gedicht niet eens zijn.

De rechtvaardigmaking vindt plaats wanneer een mens wordt afgesneden van de oude Adam en door het geloof en Gods Geest wordt ingelijfd in de nieuwe Adam. Dát is het dood'lijkst tijdsgewricht en dán is een mens ook gerechtvaardigd.
Maar het wil niet zeggen dat een mens dan (ten volle) verzekerd is van zijn staat.

Een gerechtvaardigde die niet verzekerd is. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Kent hij Jezus? Weet hij dat zijn zonden vergeven zijn? Mag hij zich Gods kind noemen (kan hij dat ook)?

Twijfel jij nooit aan je eigen geloof?

Ik sprak over de (volle) verzekering van iemands staat. Ik meen dat inderdaad niet iedere gerechtvaardigde deze verzekering van zijn of haar staat bezit.

Op je verdere vragen:
- Ja, die mens heeft de verlossing in Christus bevindelijk leren kennen.
- Ja, zijn zonden zijn hem toen ook vergeven en hij heeft daarvan iets ondervonden.
- Ja, hij mag zich Gods kind noemen, maar kan dit door twijfeling wellicht niet doen.

Na de volle verzekering kan dit toch nog steeds zo zijn?
Citaat:
- Ja, hij mag zich Gods kind noemen, maar kan dit door twijfeling wellicht niet doen.

Waar vind ik in de Bijbel voorbeelden van de volle verzekering?

[Bert Mulder]

Zijn Geest getuigd met onze geest, dat we kinderen Gods zijn.

Werkt, als het goed is, de prediking ook (voornamelijk?) tot de versterking en verzekering van ons geloof. Helaas zijn er vele kerken en predikanten die dat niet doen, maar meer bang zijn voor een 'ingebeelde hemel', dan voor Gods oordeel over hun prediking in de dag der dagen. Zo lees ik niet in de Schrift dat men waarschuwen moet tegen een 'ingebeelde hemel', maar wel lees ik "Troost Mijn volk".

Was het voornamelijk de puriteinse invloed, daar veel van hen leerden dat de meeste gelovigen in dit leven niet tot (volle) verzekerdheid des geloofs konden en zouden komen. Zo leerden ze, dat twijfel prijzenswaardig zijn zou...

[Zonderling]

Was het voornamelijk de puriteinse invloed, daar veel van hen leerden dat de meeste gelovigen in dit leven niet tot (volle) verzekerdheid des geloofs konden en zouden komen. Zo leerden ze, dat twijfel prijzenswaardig zijn zou...

In de (puriteinse) Westminster Confessie staat heel wat anders.

[Afgewezen]

Kan deze topic naar de afdeling theologie versleept worden? Want dit is natuurlijk niet de juiste rubriek.

[Zonderling]

-- (vervallen)

[Erasmiaan]

Ik had nog deze vragen voor je, Zonderling, omdat ik je standpunt niet begrijp:

Na de volle verzekering kan dit toch nog steeds zo zijn?

- Ja, hij mag zich Gods kind noemen, maar kan dit door twijfeling wellicht niet doen.

Waar vind ik in de Bijbel voorbeelden van de volle verzekering?

Aanvullende vragen:

Zie jij de volle verzekering als een nadere weldaad? Sluit je twijfel uit, na de volle verzekering (ik denk het niet maar omdat je zegt dat men nog kan twijfelen omdat men nog niet ten volle verzekerd is).

[Bert Mulder]

Was het voornamelijk de puriteinse invloed, daar veel van hen leerden dat de meeste gelovigen in dit leven niet tot (volle) verzekerdheid des geloofs konden en zouden komen. Zo leerden ze, dat twijfel prijzenswaardig zijn zou...

In de (puriteinse) Westminster Confessie staat heel wat anders.

In de 3FvE ook, onder andere DL 5/9:

Van deze bewaring der uitverkorenen tot de zaligheid, en van de volharding der ware gelovigen in het geloof, kunnen de gelovigen zelven verzekerd zijn, en zij zijn het ook, naar de mate des geloofs, waarmede zij zekerlijk geloven dat zij zijn en altijd blijven zullen ware en levende leden der Kerk, dat zij hebben vergeving der zonden en het eeuwige leven.

Zo ook verwerping der dwalingen, 5/5:

5 Die leren: Dat men geen zekerheid van de toekomende volharding in dit leven kan hebben zonder bijzondere openbaring.
Want door deze leer wordt de vaste troost der ware gelovigen in dit leven weggenomen, en de twijfeling der pausgezinden in de Kerk weder ingevoerd; terwijl de Heilige Schrift deze zekerheid telkens afleidt, niet uit een bijzondere en buitengewone openbaring, maar uit de eigen merktekenen der kinderen Gods, en uit de zeer standvastige beloften Gods. Inzonderheid de apostel Paulus: Geen schepsel zal ons kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere (Rom. 8:39). En Johannes: Die Zijn geboden bewaart, blijft in Hem, en Hij in denzelven. En hieraan kennen wij dat Hij in ons blijft, namelijk uit den Geest, Dien Hij ons gegeven heeft (1 Joh. 3:24)

Toch leerden een aantal puriteinen het, zoals Thomas Brooks, die in wezen leert dat de geloofsverzekering een werk van de mens zelf is. Zo streed ook de presbyterian William Cunningham tegen Calvijns leer over de geloofsverzekerdheid.

Zo ook Martin Lloyd Jones, die de verzegeling door de Geest veel later in het leven van de gelovige plaatst dan de bekering.

[Zonderling]

Naar aanleiding van de vragen/opmerkingen van Erasmiaan en Bert Mulder wil ik eerst de Westminster Confessie hier citeren.

Hoofdstuk 18 Over de verzekering van de genade en de zaligheid.

1. Hoewel hypocrieten en andere onbekeerde mensen zich hoogmoedig kunnen bedriegen met een valse hoop op en een vleselijke aanmatiging van de gunst Gods en de staat der genade, wier hoop zal vergaan; toch kunnen degenen die waarlijk in de Heere Jezus geloven, Hem oprecht liefhebben en met een goede consciëntie voor Hem trachten te wandelen, in dit leven echt verzekerd zijn dat zij in de staat der genade zijn en kunnen zich verblijden in de hoop der heerlijkheid Gods. Met deze hoop komen zij nooit beschaamd uit.

2. Deze zekerheid is niet louter een overtuiging die op een vermoeden of op waarschijnlijkheid berust en gegrond is op een feilbare hoop, maar het is een onfeilbare zekerheid des geloofs, gegrond op de goddelijke waarheid van de beloften der zaligheid, het inwendige bewijs van die genadegaven waarover deze beloften gedaan zijn, en het getuigenis van de Geest der aanneming Die met onze geest getuigt dat wij kinderen Gods zijn. Deze Geest is het onderpand van onze erfenis, waardoor wij verzegeld zijn tot de dag der verlossing.

3. Deze onfeilbare zekerheid behoort in zoverre tot het wezen van het geloof, dat een ware gelovige weleens lang moet wachten en met vele moeilijkheden te strijden heeft, vóór hij daar deel aan krijgt. Maar wanneer de Geest hem in staat stelt de dingen te kennen die hem van God uit vrije genade gegeven zijn, kan hij daartoe geraken, zonder buitengewone openbaring, in het rechte gebruik van de gewone middelen. En daarom is het ieders plicht alle naarstigheid te betrachten zijn roeping en verkiezing vast te maken; opdat daardoor zijn hart verwijd moge worden met vrede en blijdschap in de Heilige Geest, met liefde en dankbaarheid jegens God en met kracht en opgewektheid in de plichten der gehoorzaamheid, de eigenlijke vruchten van de zekerheid, waardoor men ver verwijderd is van een neiging tot zorgeloosheid.

4. Op verschillende manieren kan bij de gelovigen de zekerheid van hun zaligheid geschud worden, afnemen en onderbroken worden; bijvoorbeeld als men slordig is om die te bewaren, of als men in de een of andere bijzondere zonde valt die de consciëntie verwondt en de Geest bedroeft; door de een of andere hevige verzoeking; doordat God het licht van Zijn aangezicht onttrekt en toelaat dat zelfs degenen die Hem vrezen in de duisternis wandelen en geen licht hebben. Toch zijn zij nooit geheel verstoken van dat zaad Gods en van het leven des geloofs, van die liefde tot Christus en de broederen, van die oprechtheid des harten en het plichtsbesef, waaruit door de werking van de Geest deze zekerheid te zijner tijd weer hersteld kan worden en waardoor zij in die tussentijd staande gehouden worden voor uiteindelijke wanhoop.

Vertaling door J. de Jager, Uitgave Lectori Salutem, Barendrecht/Rotterdam 2001.

De Westminster Confessie geeft ook Schriftbewijzen, maar dat is mij nu te omvangrijk om te plaatsen, want ik tik alles over aangezien deze vertaling m.i. beter is dan wat ik kan kopiëren uit beschikbare bestanden.

[Tiberius]

Mee eens, excuus. Ik had het trouwens al aan de moderators gevraagd per PB.

Ok, hij is verplaatst.

[Bert Mulder]

Hoofdstuk 18 Over de verzekering van de genade en de zaligheid.

3. Deze onfeilbare zekerheid behoort in zoverre tot het wezen van het geloof, dat een ware gelovige weleens lang moet wachten en met vele moeilijkheden te strijden heeft, vóór hij daar deel aan krijgt. Maar wanneer de Geest hem in staat stelt de dingen te kennen die hem van God uit vrije genade gegeven zijn, kan hij daartoe geraken, zonder buitengewone openbaring, in het rechte gebruik van de gewone middelen. En daarom is het ieders plicht alle naarstigheid te betrachten zijn roeping en verkiezing vast te maken; opdat daardoor zijn hart verwijd moge worden met vrede en blijdschap in de Heilige Geest, met liefde en dankbaarheid jegens God en met kracht en opgewektheid in de plichten der gehoorzaamheid, de eigenlijke vruchten van de zekerheid, waardoor men ver verwijderd is van een neiging tot zorgeloosheid.

Dit geeft dan toch wel een ander geluid dan de Schrift en onze Dordtse leerregels.

Romeinen 8:16
Dezelve Geest getuigt met onzen geest, dat wij kinderen Gods zijn.

49 Of: getuigt mede tot onzen geest, dat is, de Heilige Geest beweegt niet alleen ons om God voor onzen Vader aan te roepen, maar getuigt ook inwendig tot onzen geest dat wij Gods kinderen zijn; of: betuigt met onzen geest, dat is, tezamen met onzen geest, die ons ook medegetuigt door de aanmerking der kentekenen van het kindschap Gods, die onze geest door Gods Geest in zichzelven bevindt. Hoewel deze getuigenis niet altijd even krachtig is in de gelovigen, zo openbaart zij zich nochtans menigmaal in hun meeste vernedering en benauwdheid.

2 Kor 1:22
22 pDie ons ook heeft 47verzegeld, en 48het onderpand des Geestes in onze harten gegeven.

2 Kor 5:5
5 Die ons nu 11tot ditzelve bereid heeft, is God, eDie ons ook 12het onderpand des Geestes gegeven heeft.

Ef 1:13
13 42In Welken 43ook gij zijt, nadat gij 44het Woord der waarheid, namelijk het Evangelie uwer zaligheid, gehoord hebt; in Welken gij ook, 45nadat gij geloofd hebt, lzijt 46verzegeld geworden met den Heiligen Geest 47der belofte,

EF. 4:30
30 En 57bedroeft den Heiligen Geest Gods niet,z 58door Welken gij 59verzegeld zijt tot den dag ader verlossing.

Lees ik niks dan van een lange tijd periode. Nee. Er staat: 'zijt verzegeld geworden'. Niet: 'wordt ter zijner tijd verzegeld'. Zo ook, dat we het onderpand des Geesten 'hebben', of dat Hij 'gegeven' is . Niet, dat we het eens verkrijgen 'zullen', of dat Hij gegeven zal worden.

[Zonderling]

Ik had nog deze vragen voor je, Zonderling, omdat ik je standpunt niet begrijp:

Na de volle verzekering kan dit toch nog steeds zo zijn?

- Ja, hij mag zich Gods kind noemen, maar kan dit door twijfeling wellicht niet doen.

Waar vind ik in de Bijbel voorbeelden van de volle verzekering?

Aanvullende vragen:

Zie jij de volle verzekering als een nadere weldaad? Sluit je twijfel uit, na de volle verzekering (ik denk het niet maar omdat je zegt dat men nog kan twijfelen omdat men nog niet ten volle verzekerd is).

Erasmiaan,

Ik was ook nog van plan op je vragen in te gaan.

- Wat ik gesteld heb, is dat ik meen dat niet alle ware gelovigen & gerechtvaardigden (want dat zijn dezelfde personen) direct (ten volle) verzekerd zijn van hun genadestaat. Ik meen dat bij sommigen deze zekerheid in één keer bij hun eerste begenadiging in hoge mate gewerkt wordt, terwijl anderen ook daarna nog in duisternis en twijfel kunnen zijn over de vraag of zij waarlijk geloofd hebben.

- De volle verzekerdheid zie ik dan ook als een weldaad die ware gelovigen kunnen verkrijgen en daarnaar dienen te staan. Ik zie het niet als een 'stand' die plotseling gewerkt wordt, maar als iets wat verkregen kan worden, zoals de Westminster Confessie het stelt, wanneer God hen daartoe in staat stelt in het rechte gebruik van de middelen. En zoals de Schrift ons leert dat de gelovige zijn roeping en verkiezing dient vast te maken.

- Iemand die tot de volle zekerheid gekomen is, kan daarna deze zekerheid voor een tijd verliezen, zoals de Westminster Confessie stelt in punt 4. Maar zij die deze zekerheid bezitten, worden naar ik meen nog slechts zelden geschud over hun aandeel in Christus. Wel hebben zij een gedurige strijd te voeren, de strijd tussen vlees en geest en een worstelen onder het verbergen van Gods aangezicht wat ook hen overkomt. Zoals Job, die desondanks vasthield aan zijn oprechtheid en niet twijfelde of hij een kind Gods was.

- Voorbeelden van een volle zekerheid in de Bijbel vind je denk ik in diverse Psalmen, Job, Paulus en vele anderen.

[Zonderling]

Lees ik niks dan van een lange tijd periode. Nee. Er staat: 'zijt verzegeld geworden'. Niet: 'wordt ter zijner tijd verzegeld'. Zo ook, dat we het onderpand des Geesten 'hebben', of dat Hij 'gegeven' is . Niet, dat we het eens verkrijgen 'zullen', of dat Hij gegeven zal worden.

Bert, er is toch wel trap en mate in deze verzekering?

En het onderpand des geestes is ook volgens onze kanttekeningen voor de gelovigen niet altijd even duidelijk herkenbaar (je kunt dit misschien zelf opzoeken, ik heb het niet bij de hand nu).

En ook al is dit getuigenis er altijd in zekere mate geweest toen een mens voor het eerst geloofde (daar ben evenals jij van overtuigd), kan een mens het daarna niet voor een tijd verliezen of niet waarnemen? Ik meen van wel.

[Bert Mulder]

Lees ik niks dan van een lange tijd periode. Nee. Er staat: 'zijt verzegeld geworden'. Niet: 'wordt ter zijner tijd verzegeld'. Zo ook, dat we het onderpand des Geesten 'hebben', of dat Hij 'gegeven' is . Niet, dat we het eens verkrijgen 'zullen', of dat Hij gegeven zal worden.

Bert, er is toch wel trap en mate in deze verzekering?

En het onderpand des geestes is ook volgens onze kanttekeningen voor de gelovigen niet altijd even duidelijk herkenbaar (je kunt dit misschien zelf opzoeken, ik heb het niet bij de hand nu).

trap en mate, zeker. Niet altijd duidelijk herkenbaar, natuurlijk, vooral als we, zoals ook David deed, voor een poos in de zonden blijven liggen, en niet in gemeenschap met God leven. Dan zullen we ook Zijn gemeenschap niet zo ervaren.

Maar dat stelt Westminster niet, in die paragraaf die ik aanhaalde. Westminster stelt, dat een gelovige weleens lang wachten moet, voor hij eerst deel krijgt aan enige verzekering. En daar dwaalde Westminster in.

[Zonderling]

Bert, er is toch wel trap en mate in deze verzekering?

En het onderpand des geestes is ook volgens onze kanttekeningen voor de gelovigen niet altijd even duidelijk herkenbaar (je kunt dit misschien zelf opzoeken, ik heb het niet bij de hand nu).

trap en mate, zeker. Niet altijd duidelijk herkenbaar, natuurlijk, vooral als we, zoals ook David deed, voor een poos in de zonden blijven liggen, en niet in gemeenschap met God leven. Dan zullen we ook Zijn gemeenschap niet zo ervaren.

David klaagt in de Psalmen ook dikwijls over het ontbreken van de gevoelige genade, en Heman eveneens. Dat mag je niet altijd wijten aan het liggen in de zonde ! (Maar ik zie dat je 'vooral' zegt, dus andere oorzaken sluit je niet uit.)

Maar dat stelt Westminster niet, in die paragraaf die ik aanhaalde. Westminster stelt, dat een gelovige weleens lang wachten moet, voor hij eerst deel krijgt aan enige verzekering. En daar dwaalde Westminster in.

Ik denk dat de Westminster onderscheid maakt in de zekerheid die in het geloof is, namelijk het vertrouwend toevluchtnemen tot Christus, en de zekerheid die daarop volgt, namelijk de zekerheid dát men (terugziend) ook werkelijk geloofd heeft en een kind Gods is. De laatste zekerheid hoeft, naar ik meen, niet samen te vallen met de eerste zekerheid. Ik denk niet dat de Westminster daarin dwaalde.

[Bert Mulder]

Ik denk dat de Westminster onderscheid maakt in de zekerheid die in het geloof is, namelijk het vertrouwend toevluchtnemen tot Christus, en de zekerheid die daarop volgt, namelijk de zekerheid dát men (terugziend) ook werkelijk geloofd heeft en een kind Gods is. De laatste zekerheid hoeft, naar ik meen, niet samen te vallen met de eerste zekerheid. Ik denk niet dat de Westminster daarin dwaalde.

Nee, dat doen ze niet!

Die loochenen dat men verzekerd wordt op het geloof, en dat pas na lange tijd zullen verkrijgen....

Zo hadden David en ook Heman de zekerheid des geloofs van het eerste moment. Hoewel ze dat soms niet voelden.

Nu zal ik niet tegenspreken, dat door de verschrikkelijke staat van de prediking in sommige kerken, de prediking niet werkt, zoals behoord, tot de verzekering des geloofs, maar dat men eerder mensen van die zekerheid aftrekt. Zodat er veel gekrookt riet vertrapt wordt, die het dan van zichzelf niet meer durven te zeggen dat ze geloven. Maar... uit de vruchten zult men ze kennen.