-DIA- schreef:Dia schreef:Wie iets van Hem kent zal daar ook niet over kunen zwijgen. Die zal zeggen: "Hij is mijn ALLES", zoals
hierboven ook werd opgemerkt. Maar wat is mis is de beschrijving van Hem, HOE Hij voor hen dan
ALLES is geworden, in welke weg, kortom er wordt totaal niets van gezegd. Dat is hetgeen ik hier
mis, en dat zal nooit een onbekeerde jaloers maken...En hoe zullen wij de Weg weten zonder dat
die wordt verklaard (gepredikt)?
Maar nu mis ik nog wel hoe het gaat in de praktijk...
hoe wordt nu de grootste vijand van vrije genade daarvoor ingewonnen?
De praktijk, de weg die God met zijn kinderen houdt...
Ik vraag altijd: Hoe gaat dat, hoe moet dat, Hoe kan dat?
En dan zijn er niet veel mensen die dan nog verder kunnen vertellen.
Helaas wel de praktijk die ik ondervindt...
Eén ding weet ik: Dat ik Hem moet kennen, dat ik zonder Hem
de eeuwigheid niet kan aandoen, dat ik zonder Hem ook nooit gelukkig kan zijn...
Ook al wroeten we (als natuurlijke mensen) altijd maar weer in de zwarte grond van de
wereld...
Maar toch heb ik dan liever een levend gemis als een vermeend bezit... En daarmee
bedoel ik niet iemand te oordelen, maar ik durf het persoonlijk niet op zulke losse gronden
te bouwen...
DIA zegt dat de Weg (met een hoofdletter) verklaard moet worden, en hij doelt volgens mij op de weg (met een kleine letter). De Weg met een hoofdletter moet gepredikt en verklaard worden, niet de weg met een kleine letter. Dan is het gevaar in ieder geval heel groot dat mensen zich enkel op zichzelf richten en niet op God.
Ik zal antwoord proberen te geven op de vraag die u stelt DIA, over de weg die God met mij gegaan is om me tot Christus te brengen.
Ik heb het geloof ontvangen als een kind. Ik geloofde datgene wat me verteld werd.
Daarna werd ik ouder en ik ging vragen stellen over het geloof, en ik zocht daarin niet Gods waarheid, maar die van mezelf. Ik wilde dingen uitvogelen, dingen bewijzen, etcetera. Ik was op mezelf gericht, maar toch bezig met de dingen van de bijbel.
Ook werd ik me bewust dat ik zondigde. Erg vond ik het niet, maar ik wist het wel. Ik was hypocriet. Aan de ene kant echt bezig met de dingen van de bijbel (ik noem het bewust niet dingen van God..), en aan de andere kant deed ik niets met dat wat God zei over zonde, verlossing en bekering. Het ging bij mij om de theorie, om de buitenkant.
In een bepaalde tijd gingen er dingen veranderen. Hoe Gods Geest dat gedaan heeft weet ik niet precies, maar ik werd serieuzer. Ging me afvragen wat God nu werkelijk wilde. Wat Zijn waarheid was. Ik wist dat ik moest bidden, waarom ik het ging doen weet ik niet, maar ik ging bidden of God mij Zijn waarheid wilde geven. En zo ging het in zijn werk.
Steeds meer ging ik de noodzaak van Christus' offer in mijn leven zien. Steeds meer zie ik hoe dood ik ben en hoe levend Christus is. Ik ging zien dat mijn zonden een kloof maakten tussen God en tussen mij en dat ik die niet kon dichten. Dat ik daar elke dag Christus weer voor nodig had. Ik ging de zonde erg vinden. Ik ging God bidden of Hij Zijn wil in mijn leven wilde gaan verrichten. En ook daarvan mag ik zo nu en dan eens wat van zien.
Nu, vind u dat ik nu Gods praktijk in mijn leven heb laten zien? U wilde toch dat het jaloersmakende bevindingsverhaal verteld werd?
Zelf vind ik bovenstaand verhaald van mij niet echt jaloersmakend.. Weet u waarom niet? Het gaat over mij. Het is mijn leven, mijn situatie. Het is niet mijn verhaal dat een onbekeerde jaloers maakt. Datgene in dit verhaal wat iemand tot geloof kan brengen zijn de absolute bijbelse waarheden die erin staan (mits goed weergegeven door mij). En daar heb je dat hele verhaal over mij persoonlijk niet voor nodig. Daar heeft niemand trouwens veel aan, want God gaat met ieder mens een totaal andere weg.
Niet deze individuele weg is interessant, maar de algemene (en toch zo bijzondere) Weg, die voor iedereen geldt.
Waarom wilt u dat het daarom gaat? Waarom wilt u die nadruk op dat individuele? Daar legt de bijbel de nadruk toch niet op? De bijbel gaat het toch om datgene wat voor iedereen geldt? Zoekt den Heere terwijl Hij te vinden IS. De Heere is te vinden. Mensen kunnen u uw persoonlijke weg niet vertellen. Maar de Weg tot God wel.
Ik ben het met u eens dat er in veel kerken sprake is van een vermeend bezit. Maar dat komt mijns inziens niet omdat de persoonlijke bevinding niet recht gepredikt wordt, dan komt dat omdat het volbrachte werk van Christus niet recht gepredikt wordt. Dan gaan mensen een zelfverzonnen geloof aanhangen. En dat is inderdaad een groot probleem.
Tot slot zegt u nog iets over losse gronden. Als ik niet bouw op mijn eigen ervaringen, of ik het wel zeker weet enzo, maar als ik bouw op dat wat Christus al gedaan heeft op Golgotha, noemt u dat dan losse gronden?? Durft u dat zo te noemen? Als ik, of wie dan ook, tot de Heere roept: 'O God!, ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp', noemt u dat dan losse gronden? Is dat niet een gebroken hart? Zal de Heere zo iemand laten staan??
gr!
