Jongeren en popmuziek

[MG28]

Over het antwoord van Jongere kan ik in principe alleen maar 'Amen' zeggen, al is dat wellicht niet netjes. Hoe het verwoordt wordt vind ik ten eerst al perfect gedaan, ten tweede raak je de kern van wat het leven inhoudt.

En wat je zegt, wellicht is het ook de foute kant die ik benader in de discussie, niet wellicht maar zeker weten! Echter is dit wel de realiteit en je mag gerust weten, ik gooi expres wat meer olie op het vuur. Ik zie namelijk zo ontzettend veel fout gaan (op een andere manier dan jij verwoordt) bij zowel ouderen als jongeren en dat moet veranderd worden. Hoe kunnen we anders ooit tot de kern komen die jij noemt?

Maar ondanks alle waarheden en de kernen die jij hier opnoemt, de punten die ik al eerder heb aangegeven blijven staan. Jongeren willen duidelijkheid, niet alleen over muziek, maar ook over kleding, entertainment etc. Maar nog veel meer, het hele geloof is voor jongeren vaak te onduidelijk. En dan moet ik er ook gelijk bij zeggen, hoeveel interesse is er nog voor? En dan komen we uiteindelijk toch weer uit bij de grote kloof die er is gegroeid tussen ouderen en jongeren.
Overal moet tegenwoordig discussie over gevoerd worden, soms is dat echt verrijkend, maar in andere gevallen werkt het averechts. Daarnaast kunnen er nog maar vrij weinig beslissingen doorkomen onder het mom van 'zo hoort het'. Daar kun je niet meer mee aankomen in deze tijd.
Wat jezelf al zegt, twitteren is zo verkeerd nog niet. Toen ik eind vorig jaar voor het eerst van Twitter.com hoorde en daar wat artikelen over verschenen waren de eerste reacties in deze sfeer. "Weer zo'n nieuwe rage, verschrikkelijk iedereen zegt waar hij mee bezig is, weer zo iets nutteloos" etc. etc. Dat bedoel ik juist met dat negatieve.

De sms is inmiddels vrijwel 'goedgekeurd', MSN moet nog een korte fase bestaan voordat het ook 'Refo-proof' is (hard gezegd), hyves zal er nog iets langer over doen. Hoe komt het dat het zo toch door blijft gaan, je kunt je klok er namelijk op gelijk zetten dat de DVD en TV óók gaan komen en algemeen geaccepteerd gaan worden. Hoe komt dat? Juist omdat ouderen alles niet meer bij kunnen benen, ze weten niet wat ze ermee aan moeten of ze weten niet de goede argumenten te vinden om er tegenin te gaan. Iedereen heeft weer een andere mening, de ene doet er heel erg moeilijk over, maar andere ouders zijn daar weer iets makkelijker in. Wie profiteert? Uiteindelijk is de jeugd dan de lachende 3e, omdat het zo maar even te zeggen.
Als je dat wilt veranderen moet je op één lijn zitten, dat zullen we nooit komen door de tientallen verschillende kerken en stromingen in het Christelijke geloof...

Daarom is het enige wat zal helpen goede voorlichting, goede gesprekken...maar dan wel op de juiste manier. De manier die ontzettend moeilijk is, dat begrijp ik ook, maar die manier wordt ook vaak zo gigantisch fout gedaan.

En nogmaals, de kern heb jij gezegd, maar de bijzaken zijn niet minder belangrijk om die kern te bereiken. Overigens is jou reactie ook een goed les voor mijzelf, dankjewel

[parsifal]

Ik moet zeggen dat ik het met Marnix eens ben.
Ik heb tijden veel popmuziek geluisterd. Ook veel foute muziek. Op een gegeven moment na een EO jongerendag ben ik helemaal overgestapt naar Christelijke popmuziek. Rebecca St James, Rich Mullins, Caedmon's Call enzo.
Echter na een paar jaar ging ik toch weer het een en ander aan seculiere muziek luisteren. Ook omdat ik merkte dat deze muziek ook wel iets te vertellen heeft. Ik zit nu bijvoorbeeld naar Leningrad van Billy Joel te luisteren:

Viktor was born in the spring of '44
And never saw his father anymore
A child of sacrifice, a child of war
Another son who never had a father after Leningrad

Went off to school and learned to serve the state
Followed the rules and drank his vodka straight
The only way to live was drown the hate
A Russian life was very sad
And such was life in Leningrad

I was born in '49
A cold war kid in McCarthy time
Stop 'em at the 38th Parallel
Blast those yellow reds to hell
And cold war kids were hard to kill
Under their desk in an air raid drill
Haven't they heard we won the war
What do they keep on fighting for?

Viktor was sent to some Red Army town
Served out his time, became a circus clown
The greatest happiness he'd ever found
Was making Russian children glad
And children lived in Leningrad

But children lived in Levittown
And hid in the shelters underground
Until the Soviets turned their ships around
And tore the Cuban missiles down
And in that bright October sun
We knew our childhood days were done
And I watched my friends go off to war
What do they keep on fighting for?

And so my child, when I came to this place
To meet him eye to eye and face to face
He made my daughter laugh, then we embraced
We never knew what friends we had
Until we came to Leningrad

Veel muziek van Billy Joel is niet goed. Toch vind ik dit goed om te luisteren. Zo is er veel meer goede popmuziek. Luister bijvoorbeeld eens wat Stef Bos te zeggen heeft, of De Dijk of Frank Boeijen, vaak is het niet Christelijk, maar je leert er wel mee om mensen te begrijpen. Zoals je dat ook kunt doen door bijvoorbeeld Dostojewski, Couperus, van Eeden, Eco of Saramago te lezen.

Je moet er niet je antwoorden zoeken inderdaad, maar de vragen onder woorden kunnen brengen is ook al heel wat, of de vragen van anderen herkennen.

Verder luister ik zo af en toe ook gewoon naar de simpele liedjes. Zo eens in de zoveel jaar ben ik wel eens verliefd en dan voel ik wel wat voor de simpele (of minder simpele, zoals Voor Haar van Frans Halsema) liefdesliedjes of geniet ik gewoon van het heerlijke weer met een leuk stukje muziek op. Dat kan de zomer van Vivaldi zijn of de kauwgomballenboom van Elly en Rikkert.

Ik begrijp eigenlijk niet waarom veel mensen vrij kritiekloos naar klassieke muziek zijn. Ik ken zelfs kerkkoren die delen uit de Karmina Burana van Orff opvoeren. Zijn Strauss, Verdi, Bizet, Holst, Mozart, Wagner enz echt meer verantwoord dan Stef Bos, Simon and Garfunkel, Eva Cassidy, U2 en Ilse deLange?

[memento]

@parsifal: Het valt me op dat alle goede nummers die jij hier en elders noemt (en ik kan er nog waslijsten aan toevoegen), depressief getoonzet zijn. Ik wil absoluut niet ontkennen dat er best wat kwalitatief goede nummers zijn, zowel qua muziek als tekstueel, maar een groot gevaar wat ik er in zie, is melancholie. Zwartheid kunnen beschrijven op een manier die herkenning oproept, en je als het ware meeneemt, is een kunst. Maar houdt acceptatie, berusting, en misschien zelfs wel genieten van zulke melancholieke gevoelens, niet Christus op afstand? Want de dingen van zulke liedjes gaan juist over onderwerpen als dood en ellende, onderwerpen die ons juist tot Christus moeten drijven ipv ons er melancholiek in doen berusten.

[BJD]

Stef Bos? Die is behoorlijk grof in zijn teksten.. Neem nou het nummer pappa, daar vloekt hij in en ook het nummer "gek zijn is gezond" hoef ik denk ik niets aan uit te leggen..

[Marnix]

Gevloekt? Dat ben ik er niet in tegengekomen. Er zit wel wat schrijnends in.

Hij zingt: Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw en misschien ben ik geworden wat ik helemaal niet wou, maar papa, ik lijk steeds meer op jou. En: En jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel en ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood, nooit meer tegen.

Ik kan me voorstellen dat we dat niet fijn vinden om te luisteren. Maar het is vaak wel de harde realiteit. Daar gaan die nummers inderdaad vaak over Memento. Wat doen we daarmee? Sluiten we onze ogen daarvoor? Proberen we dat zoveel mogelijk te ontwijken? Ik vraag me af of dat altijd goed is. Het is de makkelijkste weg, maar creeer je dan juist niet een stuk onbewogenheid naar de wereld toe, omdat je al die schrijnende zaken zoveel mogelijk probeert te ontwijken? Ik vind het soms confronterende nummers die een stuk bewustwording creeeren.

Memento, is er een spanningsveld tussen christen zijn en in de wereld zijn? Of Christus op afstand houden, of de problemen in de wereld? Of moet je juist als je Hem kent, je daar juist van bewust zijn zodat je er misschien iets mee kan? Moeten we hoeren en geldzuchtigen zoveel mogelijk ontwijken of moeten we juist met ze eten?

[gertje]

Gevloekt? Dat ben ik er niet in tegengekomen. Er zit wel wat schrijnends in.

Hij zingt: Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw en misschien ben ik geworden wat ik helemaal niet wou, maar papa, ik lijk steeds meer op jou. En: En jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel en ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood, nooit meer tegen.

Ik kan me voorstellen dat we dat niet fijn vinden om te luisteren. Maar het is vaak wel de harde realiteit. Daar gaan die nummers inderdaad vaak over Memento. Wat doen we daarmee? Sluiten we onze ogen daarvoor? Proberen we dat zoveel mogelijk te ontwijken? Ik vraag me af of dat altijd goed is. Het is de makkelijkste weg, maar creeer je dan juist niet een stuk onbewogenheid naar de wereld toe, omdat je al die schrijnende zaken zoveel mogelijk probeert te ontwijken? Ik vind het soms confronterende nummers die een stuk bewustwording creeeren.

Memento, is er een spanningsveld tussen christen zijn en in de wereld zijn? Of Christus op afstand houden, of de problemen in de wereld? Of moet je juist als je Hem kent, je daar juist van bewust zijn zodat je er misschien iets mee kan? Moeten we hoeren en geldzuchtigen zoveel mogelijk ontwijken of moeten we juist met ze eten?

De vraag is Marnix, willen we dat onze jongeren, onze kinders dit ook zingen????
Erg genoeg dat deze tekst ontstaan is, want ja, is niet niks...Maar je kind zal het maar meegalmen..
Misschien moeten we dan maar iets tegenzingen;)
Snap je me?

[Hendrikus]

Gevloekt? Dat ben ik er niet in tegengekomen. Er zit wel wat schrijnends in.

Hij zingt: Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw en misschien ben ik geworden wat ik helemaal niet wou, maar papa, ik lijk steeds meer op jou. En: En jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel en ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood, nooit meer tegen.

Ik kan me voorstellen dat we dat niet fijn vinden om te luisteren. Maar het is vaak wel de harde realiteit. Daar gaan die nummers inderdaad vaak over Memento. Wat doen we daarmee? Sluiten we onze ogen daarvoor? Proberen we dat zoveel mogelijk te ontwijken? Ik vraag me af of dat altijd goed is. Het is de makkelijkste weg, maar creeer je dan juist niet een stuk onbewogenheid naar de wereld toe, omdat je al die schrijnende zaken zoveel mogelijk probeert te ontwijken? Ik vind het soms confronterende nummers die een stuk bewustwording creeeren.

Memento, is er een spanningsveld tussen christen zijn en in de wereld zijn? Of Christus op afstand houden, of de problemen in de wereld? Of moet je juist als je Hem kent, je daar juist van bewust zijn zodat je er misschien iets mee kan? Moeten we hoeren en geldzuchtigen zoveel mogelijk ontwijken of moeten we juist met ze eten?

Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond.
Vroeger was ik driftig, vroeger was jij driftig, maar we hebben
onze rust gevonden.
En we zitten naast elkaar en we zeggen niet zoveel.
Voor alles wat jij doet heb ik hetzelfde ritueel.
Papa, ik lijk steeds meer op jou.
Ik heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid.
Jij hebt jouw ideeën, ik heb mijn ideeën en we zwerven in gedachten
maar we komen altijd thuis.
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden,
ik zoek haar ook en tevergeefs zolang ik leef.
Want papa, ik lijk steeds meer op jou.
Vroeger kon je streng zijn en God ik heb je soms gehaat.
Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen en ik praat nu zoals
jij vroeger praatte.
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
en misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou,
maar papa ik lijk steeds meer op jou.
En jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel, en ik geloof in niks
dus we komen elkaar na de dood, na de dood, nooit meer tegen.
Maar papa, ik hou steeds meer van jou.
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
en misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou,
maar papa ik lijk steeds meer op jou.
Oh papa, ik hou steeds meer van jou.
Papa ik lijk steeds meer op jou...

Zo'n tekst stemt wel tot nadenken, zeker wel.
Maar niet voor die puber van 17! Die heeft z'n rust nog niet gevonden, die heeft nog niet de trekken van pa om z'n mond, nog niet dezelfde rimpels in z'n huid.
Wie stelt dat dit soort teksten precies vertolkt wat er bij de jeugd leeft, projecteert mijns inziens z'n eigen denkbeelden op de jeugd. En dat gebeurt maar al te vaak. En bijna altijd ten onrechte!

[Jongere]

Gevloekt? Dat ben ik er niet in tegengekomen. Er zit wel wat schrijnends in.

Hij zingt: Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw en misschien ben ik geworden wat ik helemaal niet wou, maar papa, ik lijk steeds meer op jou. En: En jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel en ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood, nooit meer tegen.

Ik kan me voorstellen dat we dat niet fijn vinden om te luisteren. Maar het is vaak wel de harde realiteit. Daar gaan die nummers inderdaad vaak over Memento. Wat doen we daarmee? Sluiten we onze ogen daarvoor? Proberen we dat zoveel mogelijk te ontwijken? Ik vraag me af of dat altijd goed is. Het is de makkelijkste weg, maar creeer je dan juist niet een stuk onbewogenheid naar de wereld toe, omdat je al die schrijnende zaken zoveel mogelijk probeert te ontwijken? Ik vind het soms confronterende nummers die een stuk bewustwording creeeren.

Memento, is er een spanningsveld tussen christen zijn en in de wereld zijn? Of Christus op afstand houden, of de problemen in de wereld? Of moet je juist als je Hem kent, je daar juist van bewust zijn zodat je er misschien iets mee kan? Moeten we hoeren en geldzuchtigen zoveel mogelijk ontwijken of moeten we juist met ze eten?

Je drijft door, Marnix. Natuurlijk is het goed om "een stuk bewustwording te creeëren". Maar we hebben het hier over de muziekkeuze van iemand, dieper: de levensstijl. Het is (te) makkelijk om nu iedereen die bezwaren heeft tegen deze muziek weg te schuiven als mensen die hun ogen sluiten voor dit soort dingen. Ik weet dat er mensen zijn die leven in het gedachtengoed van Nietzsche. Ik neem kennis van die man. Maar zijn boeken hoeven nog niet tot mijn standaardliteratuur te gaan behoren. Want daar hebben we het over: welke muziek staat centraal in je leven? Het is wel heel makkelijk om de positieve strohalm van bewustwording beet te grijpen en daarmee deze keuzes te verdedigen; ik durf je te verzekeren dat het merendeel van de jongeren niet met deze motivatie hun keuzes maakt.
Bovendien is bewustwording zoals ik al zei nog iets anders dan je "standaard muziek". Daarom is je vergelijking met Christus die met de hoeren eet misplaatst. Het was ook nooit de bedoeling dat die mensen hoer bleven. Jezus zoekt op tot verlossing, niet tot participatie.

[memento]

@Marnix en andere,

Ik zie het gevaar dat dit soort muziek ons raakt. Juist pubers, die hier vatbaar voor zijn. Zij herkennen als geen ander de onzekerheid, machteloosheid, de "het is niet zoals het zijn moet, maar zo is het nu eenmaal" gedachte. Misschien geen Stef Bos liedje, maar wel vele anderen.

Maar Marnix, het is best om met de hoeren en tollenaren aan tafel te zitten. Om te weten, wat er onder hen, en in hun hart, leeft. Maar moeten we hun liederen meezingen? Waarvan de enige boodschap is: "Het leven is rot, gebroken maar je moet het er maar mee doen, want je hebt geen andere keus"? Of moeten we daar het christelijke "You raise me up" tegenin zingen?

Er zijn 2 mogelijkheden: In de diepten zit ik melancholisch te neder. Of: Uit de diepte roep ik tot U.

[Marnix]

Hm, er worden hier twee verschillende dingen genoemd die ik ook duidelijk als twee verschillende dingen ervaar. Het luisteren naar liederen en er van leren... en het meezingen van de liederen. Als ik die liederen luister, zing ik ze niet mee. Dat is een sterk verschil tussen christelijke muziek en seculiere muziek. Zingmuziek en luistermuziek. Inderdaad Jongere. Het is juist niet de bedoeling dat je de situatie zo laat. Daarom vind ik die bewustwording belangrijk. Ik luister dan naar de harde realiteit en dat zet me aan het denken, soms in beweging. Hoe dat zit met jongeren, dat is een lastig punt. Ik ben het er mee eens dat het lastig kan zijn als iemand zelf zoekend is. Je moet Christus als fundament hebben en dan alleen kan het leiden tot die goede bewogenheid, dat leren etc. Daarnaast geloof ik niet dat het altijd zo leeftijdgebonden is, dat jongeren allemaal zoekend zijn en dus niet naar deze muziek moeten luisteren, dat verschilt per persoon. Dat nog even als kanttekening.

[gertje]

@Marnix en andere,

Ik zie het gevaar dat dit soort muziek ons raakt. Juist pubers, die hier vatbaar voor zijn. Zij herkennen als geen ander de onzekerheid, machteloosheid, de "het is niet zoals het zijn moet, maar zo is het nu eenmaal" gedachte. Misschien geen Stef Bos liedje, maar wel vele anderen.

Maar Marnix, het is best om met de hoeren en tollenaren aan tafel te zitten. Om te weten, wat er onder hen, en in hun hart, leeft. Maar moeten we hun liederen meezingen? Waarvan de enige boodschap is: "Het leven is rot, gebroken maar je moet het er maar mee doen, want je hebt geen andere keus"? Of moeten we daar het christelijke "You raise me up" tegenin zingen?

Er zijn 2 mogelijkheden: In de diepten zit ik melancholisch te neder. Of: Uit de diepte roep ik tot U.

Juist, zo bedoelde ik het....

[parsifal]

Zowel Memento als Marnix, hebben m.i. goede punten. De beste seculiere teksten zijn vaak pessimistisch. Dit komt voor een groot deel door dat zonder God het echte optimisme minder grond heeft. Je ziet genade nog wel in de natuur, in liefde, in vriendschap enz, maar dit is vaak ook vreselijk aangetast, waardoor liefde vaak met seks verward wordt en vriendschap uit egoisme kan voortkomen.

Er zijn echter pareltjes de andere kant op. Ik zou het eerder geplaatste Leningrad niet als pessimistisch willen betitelen. Netzomin als "voor haar" van Frans Halsema. "Bridge over troubled water" van Simon and Garfunkel of denk aan een "You'll never walk alone" van Gerry and the Pacemakers. Er zijn ook genoeg goede liefdesliedjes en veel protestmuziek is niet fatalistisch. Fatalisme is denk ik sowieso niet goed. Ik heb volgens mij ook weinig muziek beschreven waarin de hoop weg is. Dit echt hopeloze zie je denk ik meer verbonden aan muziekstijlen als punk en metal (die ik allebei niet zo kan waarderen en waar ik ook minder van afweet).

Er is echter veel pessimistische muziek, net zo als veel van de beste literatuur pessimistisch is. Alleen in films lijkt een "happy end" niet altijd verstorend te werken. Goede literatuur laat vaak wel ruimte voor hoop (The Lord of the Rings, maar ook Dostojevski's "misdaad en straf")

Met Marnix ben ik eens dat we ook onze ogen niet moeten sluiten voor het meer negatieve en in kunst kan dat aangrijpend tot ons komen, of dit nu in een schilderij van Munch of Picasso is, een film als Sophie Scholl, of in muziek als "Hilton barcelona" van Stef Bos of "Goodnight Saigon" van Billy Joel.

Over Stef Bos, net als bij Frank Boeijen, Herman van Veen en De Dijk zal ik niet alle muziek van hun aanraden. Zeker niet als meezingmuziek. Je moet aardig selectief zijn en weten dat ze niet Christelijk zijn. "Anne" van Herman van Veen is mooi en hoopvol. "signalen" van hem is goed om een keer gehoord of gelezen te hebben, maar niet om in te stemmen met een zo'n ongespecifieerde hoop.

Dit is trouwens ook Stef Bos:

Het is zondag
In Soweto
De stad is stil
Niemand werkt
Ik sta met veertig mensen
In een kamer
Vier op vier
Het is een kerk

Ze bidden en
Ze dansen
Ze geven mij het woord
Ik zeg
Dit is de eerste keer
Dat ik in iets geloof
Ik geloof
En vraag niet wat
Maar ik geloof
In deze dag
Ik geloof
Vraag niet in wie
Maar ik geloof
Wat ik hier zie
Ik geloof in wat ik zie

Mijn huidskleur
Is het uniform
Van de oude orde
De vrijheid en gelijkheid
Zijn een wet geworden

Maar hier zie je nog
De sporen
Van de blinde haat
De tijden zijn
Veranderd
Voor sommigen te laat

Ik zie een oude vrouw
Ze bidt en ze beeft
Zij zegt dat zij
Iedereen vergeeft
Ik kan er met mijn hoofd niet bij
Zij vertelt hoe voor haar ogen
Een kind werd afgeschoten

En ik sta hier
En ik weet niet
Wat ik zeggen moet
Ik zie de rode aarde
Ik voel het zwarte bloed
De rode aarde
Het zwarte bloed
De rode aarde
Het zwarte bloed
De rode aarde
Het zwarte bloed

Net als bij de film Sophie Scholl, kan ik me bij dit nummer voorstellen dat hier ook bij jeugd de juiste vragen uit voort komen, ook al worden deze door Stef Bos (nog) niet juist beantwoord.

[Jongere]

Er is echter veel pessimistische muziek, net zo als veel van de beste literatuur pessimistisch is. Alleen in films lijkt een "happy end" niet altijd verstorend te werken. Goede literatuur laat vaak wel ruimte voor hoop (The Lord of the Rings, maar ook Dostojevski's "misdaad en straf")

Nu noem je natuurlijk wel twee christelijke schrijvers. Dat vind ik alweer een verschil.

Heb met Stef Bos wel eens een heel boeiend interview geluisterd. Moet zeggen dat ik zijn liedjes toen inderdaad wel de moeite waard vond om te horen. Maar mijn dagelijkse muziek zou het niet zijn, ik weet niet hoe ik daar mijn vreugde (religieus bedoeld, die tot God leidt) in zou moeten vinden. En dat is toch het doel van kunst als scheppingsgave?

[Marnix]

Dat zijn dus inderdaad twee verschillende zaken. Ik luister ook wel eens naar Stef Bos, sporadisch. Ik luister vaker naar muziek met het doel dat jij noemt. Maar het is denk ik niet het een of het ander. Van alleen maar Stef Bos luisteren zou ik melancholisch worden. Van het nooit luisteren misschien wereldvreemd of een christen die altijd in een hoerastemming leeft

Om de paralellen die Parsifal noemt nog maar even door te trekken, ik heb laatst ook Der Untergang gezien, over de laatste dagen van Hitler. The Pianist over het leven in de Joodse ghetto van Warschau, in de Tweede Wereldoorlog. Van die films word je niet vrolijk en Jongere, ik zou die vraag ook kunnen stellen: ik weet niet hoe ik daar mijn vreugde (religieus bedoeld, die tot God leidt) in zou moeten vinden. Ik denk dan ook niet dat het doel van kunst dat je noemt, hier op van toepassing is. De insteek is meer: Je hebt die vreugde gevonden. En deze films, bepaalde muziek etc. hebben een boodschap, ze maken je bewust van dingen, ze zetten je aan het denken. Daarnaast leren ze je soms ook de gebrokenheid van het bestaan in te zien, uit te zien naar een betere wereld... het maakt je soms machteloos en brengen je bij de machtige, ook al zal dat vaak nooit het beoogde doel van de makers geweest zijn.

Het doel van kunst is in ieder geval veel veelzijdiger. En ja, het zou mooi zijn als iedereen dat vanuit dat motief, ons bij God brengen, zou doen. Maar daarmee is de boodschap seculiere kunst of seculiere muziek nog niet per definitie inhoudsloos voor ons.

[pannekoek]

Ik vind het maar raar dat Kelly Clarkson door de beginposter als een popzangeres wordt gezien die foute teksten maakt.Ze is overtuigd christen.Ze heeft geen foute teksten.Veel van haar teksten gaan over de liefde,maar altijd op een normale manier.
In I Do not Hook up zingt ze juist dat als het de man die haar bewondert alleen maar om haar lijf gaat,hij op het dak kan gaan zitten.
ik citeer:
'no,i do not hook up,i go slow
so if you want me,i don't come cheap
keep your hand in my hand and your heart on your sleeve.'
en aan het eind zingt ze
sweetheart put the bottle down,cause you don't wanna miss out.
liedjes als
'my life would suck without you' gaat over sterke vriendschap
'breakaway' gaat over je eigen leven beginnen
since u been gone' gaat erover dat ze zich verdrietig voelt door een verbroken relatie
behind these hazel eyes' gaat over onbeantwoorde liefde'
because of you' gaat over haar ongelukkige jeugd.
dit zijn haar populairste liedjes.In geen van deze liedjes komen scheldwoorden of ongepaste dingen voor.