Eigenlijk apart dat grove, kwetsende gedichten over God, chrístenen kunnen boeien. Zo ver bracht 't Hart en Reeve het nog niet eensmemento schreef:Ach, meneer Nasr kan mooi dichten. Hij weet mij tenminste te boeien, terwijl ik absoluut niet van dichtsels hou.
Zijn gedichten zijn grof, kwetsend, voor een God-liefhebbend mens. Ook eerlijk, want meneer Nasr kent zijn eigen hart, en kan het treffend verwoorden. Om bang van te worden.
Wat vind je eerlijk aan het feit dat je een intiem gesprek, waarin je boos bent op God, aan heel Nederland voorleest? zie ook enkele mijn laatst post hierover:
Het is heel wat anders om dat 'eerlijk zijn naar God' in een gedicht aan heel Nederland voor te dragen. Mezelf (en ook anderen) een klein beetje kennende als mens, functioneren hier nog andere mechanismen dan alleen dat eerlijk zijn (zoals bijv. zucht naar eigenroem, hoogmoed). En ís het wel zo eerlijk om je eerlijk-zijn-naar-God open en bloot op straat te leggen?
Zou je een intiem, eerlijk en toch erg stevig gesprek met je man of vrouw op straat willen voordragen? Zo eerlijk is dat niet meer, vind ik eerlijk gezegd. Eerder zouden we als laster omschrijven.
Je kunt wél zeggen tegen een andere goede vriend(in): nu heb ik toch eens een open en eerlijk gesprek gehad met mijn man (of vrouw). We hebben elkaar eens goed de waarheid gezegd, maar het ligt nu weer ok tussen ons'. Ofzoiets. Maar de werkelijke gesproken woorden en details ga je niet zomaar tegen iedereen vertellen.
Eerlijkgezegd vind ik het wat naief om te stellen dat Nasr alleen eerlijk-zijn-naar-God op het oog heeft, bij het maken én voordragen van dit gedicht.