En..............ik heb weinig gemerkt van het weiden van de lammeren in deze discussie!
We hadden het over ambtsdragers. En als het goed is, zijn dit niet de allerkleinste in de genade, toch?
Ik heb moeite met de opmerkingen dat je moet "invoelen". Niet omdat we niet naar de persoonlijke verhalen moeten en mogen luisteren. Maar wel, omdat dat invoelen impliceert dat je die gevoelens niet als verkeerde gevoelens mag benoemen. Terwijl, en dat zal de ervaring van veel van Gods kinderen zijn, juist de bestraffingen het meest nuttig zijn in het geestelijke leven. Zowel vermaningen vanuit de prediking, maar ook vermaningen in een pastoraal gesprek.
Het probleem in onder Gods volk is juist, dat men elkaar niet meer durft te vermanen. Men heeft zoveel eerbied voor de bevinding van elkaar, dat men die niet meer durft te toetsen aan Gods woord. Ja, het spreken en vermanen vanuit Gods woord wordt als hard en koud ervaren, en het spreken vanuit de (soms verkeerde) bevinding als mooi en liefelijk. Alsof de mens, ook na ontvangen genade, niet nog de oude mens meedraagt, die hem ook op geestelijk gebiedt, doet dwalen in vele dwalingen. De vraag moet niet zijn: Hoe voel ik mij nu, maar "wat zegt de Heere wat ik doen moet, in zijn woord".
k kan wel onbekeerd zijn, maar ik wil wel in een rechte weg bekeerd worden en geen drang, maar een liefdevolle lokking hebben naar het HA, want anders sterf ik nog liever werelds in de kerkbank.
Vreest gij ook God niet, daar gij in hetzelfde oordeel bent dan al die zichzelf-bedriegende avondmaalsgangers! Het zal Sodom en Gomorra verdragelijker zijn in het oordeel, dan u.
Bekeer je, en leef, want waarom zou je sterven?
