Oude Paden schreef:memento schreef:Oude Paden schreef:Nee Memento! Je bent verbitterd! en zegt dingen die ik niet zeg. Ik praat niet goed dat wij tegen Gods wil ingaan!
Hier protesteer ik tegen: (jij zegt: Doe wat Hij zegt.)
Je neemt in heel je postings geen notie van het schuldig onvermogen van de mens en dwingt op een menselijke wijze de plicht op. Onze gereformeerde vaderen spraken zeker niet zo.
Zij predikten plicht en eis! Maar ook onmacht en vijandschap! Ook waarschuwden ze voor een toeeigening zonder dat de Geest het gewerkt heeft, ook hamerden ze op nauw dagelijks zelfonderzoek.
Jouw posting is m.i. te kort door de bocht!
Broeder, ik ben niet verbitterd. Maar ik waarschuw tegen een gruwelijke dwaling, namelijk dat wij kinderen Gods hoger hebben staan dan het bevel Gods.
Het gaat niet om zomaar iets. Maar het gaat om openlijke en moedwillig verzet tegen hetgeen God duidelijk gebied. Doet dat tot Mijn gedachtenis.
Daarnaast: Niet komen tot het Heilig Avondmaal, heeft niets met onmacht te maken. Maar met onwil. Iedereen kan naar de tafel lopen, of zich daar in een rolstoel heen laten rijden. En God belooft, dat Hij door dié weg, zijn hulpeloze kind zal geven wat hij nodig heeft. Ja, door dié weg wil God zijn geloof versterken. En wie ongehoorzaam is, moet niet gek opkijken als God hem de zegen (die Hij wil geven door de door Hem ingestelde middelen) onthoudt. Ik zeg dit, van degenen die van genade mogen weten, niet van de ongelovigen.
Nee, ik kan maar één geldige grond van twijfel verzinnen, en dat is twijfel aan de eigen eeuwige staat. Een twijfel, die voortkomt uit het besef dat God nooit tot zijn ziel gesproken heeft. Maar, wie daaraan twijfelt, hoort ook niet in de ouderlingenbank thuis. Want hoe kan hij de kudde weiden, als hij zelf de herder (mogelijk) niet kent?
Je bent duidelijk memento!
Ik blijf erbij dat onze vaderen zo niet hebben gesproken over deze "Avondmaalsdwang".
Je toon is in ieder geval duidelijk een andere.
Sommige vaderen zette hun belijdende leden onder censuur, indien zij weigerde aan te gaan. En anders kreeg je minstends een vermanend huisbezoek.
Onze gereformeerde vaderen gingen dus een flinke stap verder, dan dat ik voorsta. Ik pleit alleen vermaning door het gepredikte woord, en broederlijke vermaning onderling.
PS> Is het dwang, als de dokter een patiënt een medicijn toedient, waarvan hij beter wordt, ook al verzet de patiënt zich daar tegen? Zo dient een gereformeerde kerkenraad haar leden te manen om de middelen, die God ons goedgunstig geeft, niet te verachten, maar deze getrouwelijk waar te nemen. Hun ziel tot heil. Dat verwachten we toch ook, als iemand de diensten van het Woord nalaat te bezoeken? Nee, alleen in het gaan van de wegen die God ons wijst, kunnen en mogen wij zegen verwachten. Alles wat wij anders doen, is verzet tegen de heilige en almachtige God, en leidt niet tot zegen! Het is onpastoraal, zowel richting betreffend lid, alswel tegenover de leden voor wie die persoon als voorbeeld geldt, om hem in deze wederspannige weg voort te laten gaan.
Maar, Oude Paden, als jij een weg weet die méér naar de Schrift is, dan hoor ik dat graag van je. Maar ik ken geen teksten uit de Schrift, die het goedvinden dat de mens eigengekozen wegen gaat, en de middelen van God gegeven veracht.
PS2> Ik proef, OP, bij jou een beetje: "als een kind van God iets doet, dan moet dat wel goed zijn". Maar is dat Bijbels? Toen David een tempel wilde bouwen voor God, overlegde hij met Natan, en die vond het ook een goed idee. Twee kinderen God die meenden dat iets goed was. En toch was het niet Gods wil. Gods kinderen kunnen er gruwelijk naast zitten. Daarom moeten we, ook bij Gods kinderen, alles wat ze zeggen en doen toetsen aan de Schrift. We mogen en moeten best respect hebben voor kinderen Gods, maar indien zij tégen Gods woord ingaan, dan moeten en mogen wij hen daar niet in steunen.
