het verloren schaap

[Alexander CD]

1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
4 Wat mens onder u, hebbende honderd schapen; en een van die verliezende, verlaat niet de negen en negentig in de woestijn, en gaat naar het verlorene, totdat hij hetzelve vinde?
5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het op zijn schouders, verblijd zijnde.
6 En te huis komende, roept hij de vrienden en de geburen samen, zeggende tot hen: Weest blijde met mij; want ik heb mijn schaap gevonden, dat verloren was.
7 Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben.

Dus Christus vertelde het aan de Farizeen en schrifgeleerden, verandert dat wat aan de gelijkenis, want je schrijft er niks bij?

Ik heb wat zwart gemaakt. Die 99 schapen verbeelden de rechtvaardigen die de bekering niet van node hebben. Het is één van de weinige gelijkenissen met een verklaring erbij.

dus de Heere Jezus zegt tegen de schriftgeleerden "jullie hebben geen bekering nodig, of zegt Hij je moet je eerst verloren weten om gezocht te worden?

[refo]

1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
4 Wat mens onder u, hebbende honderd schapen; en een van die verliezende, verlaat niet de negen en negentig in de woestijn, en gaat naar het verlorene, totdat hij hetzelve vinde?
5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het op zijn schouders, verblijd zijnde.
6 En te huis komende, roept hij de vrienden en de geburen samen, zeggende tot hen: Weest blijde met mij; want ik heb mijn schaap gevonden, dat verloren was.
7 Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben.

Dus Christus vertelde het aan de Farizeen en schrifgeleerden, verandert dat wat aan de gelijkenis, want je schrijft er niks bij?

Ik heb wat zwart gemaakt. Die 99 schapen verbeelden de rechtvaardigen die de bekering niet van node hebben. Het is één van de weinige gelijkenissen met een verklaring erbij.

dus de Heere Jezus zegt tegen de schriftgeleerden "jullie hebben geen bekering nodig, of zegt Hij je moet je eerst verloren weten om gezocht te worden?

Hij zegt (en dat doet Hij vaker): wie zichzelf rechtvaardigt, kan bij Mij niet terecht. En die zoekt Hij ook niet op. Anderzijds is het zeker niet nodig jezelf verloren te weten om gezocht te worden. Wie zich verloren 'weet' rechtvaardigt zichzelf eigenlijk ook. Je kunt niet je hele leven een tollenaarsgestalte handhaven. Er komt een moment dat ook dat niet meer geloofwaardig is.

[Luther]

Je mag deze gelijkenis nooit loskoppelen van de andere twee gelijkenissen, namelijk die van de verloren zoon en van de verloren pening. Daarnaast mag je nooit elk onderdeel van een gelijkenis 'overzetten' want dan gaat het meestal mis. Het gaat in de gelijkenis altijd alleen om de focus, het vergelijkingspunt. En wat dat betreft is het heel helder wat de Heere Jezus richting de Farizeeën en Schriftgeleerden duidelijk wilde maken:
- Het verloren schaap: De zoekende Zoon
- De verloren penning: De verlichtende Geest
- De verloren zoon: De ontfermende Vader

Er is in de hemel meer blijdschap over één zondaar die zich bekeert, dan over 99 (vermeende) rechtvaardigen, die (denken dat de hemel over hen blijdschap heeft maar ondertussen de waarachtige) bekering niet van node hebben.

[refo]

Je mag deze gelijkenis nooit loskoppelen van de andere twee gelijkenissen, namelijk die van de verloren zoon en van de verloren pening. Daarnaast mag je nooit elk onderdeel van een gelijkenis 'overzetten' want dan gaat het meestal mis. Het gaat in de gelijkenis altijd alleen om de focus, het vergelijkingspunt. En wat dat betreft is het heel helder wat de Heere Jezus richting de Farizeeën en Schriftgeleerden duidelijk wilde maken:
- Het verloren schaap: De zoekende Zoon
- De verloren penning: De verlichtende Geest
- De verloren zoon: De ontfermende Vader

Er is in de hemel meer blijdschap over één zondaar die zich bekeert, dan over 99 (vermeende) rechtvaardigen, die (denken dat de hemel over hen blijdschap heeft maar ondertussen de waarachtige) bekering niet van node hebben.

- Het verloren schaap: De ontfermende Zoon
- De verloren penning: De ontfermende Zoon
- De verloren zoon: De ontfermende Zoon

[Luther]

Je mag deze gelijkenis nooit loskoppelen van de andere twee gelijkenissen, namelijk die van de verloren zoon en van de verloren pening. Daarnaast mag je nooit elk onderdeel van een gelijkenis 'overzetten' want dan gaat het meestal mis. Het gaat in de gelijkenis altijd alleen om de focus, het vergelijkingspunt. En wat dat betreft is het heel helder wat de Heere Jezus richting de Farizeeën en Schriftgeleerden duidelijk wilde maken:
- Het verloren schaap: De zoekende Zoon
- De verloren penning: De verlichtende Geest
- De verloren zoon: De ontfermende Vader

Er is in de hemel meer blijdschap over één zondaar die zich bekeert, dan over 99 (vermeende) rechtvaardigen, die (denken dat de hemel over hen blijdschap heeft maar ondertussen de waarachtige) bekering niet van node hebben.

- Het verloren schaap: De ontfermende Zoon
- De verloren penning: De ontfermende Zoon
- De verloren zoon: De ontfermende Zoon

Wat is dit voor een rare reactie!
Het is toch duidelijk dat er een heel andere focus binnen de drie gelijkenissen is?
Bijvoorbeeld de gelijkenis van de verloren Zoon, daarin ligt toch echt de nadruk op de wachtende, ontfermende Vader en niet zozeer op het werk van God de Zoon. Bij de verloren penning is het juist het werk van God de Heilige Geest, dat oplicht.

[refo]

Je mag deze gelijkenis nooit loskoppelen van de andere twee gelijkenissen, namelijk die van de verloren zoon en van de verloren pening. Daarnaast mag je nooit elk onderdeel van een gelijkenis 'overzetten' want dan gaat het meestal mis. Het gaat in de gelijkenis altijd alleen om de focus, het vergelijkingspunt. En wat dat betreft is het heel helder wat de Heere Jezus richting de Farizeeën en Schriftgeleerden duidelijk wilde maken:
- Het verloren schaap: De zoekende Zoon
- De verloren penning: De verlichtende Geest
- De verloren zoon: De ontfermende Vader

Er is in de hemel meer blijdschap over één zondaar die zich bekeert, dan over 99 (vermeende) rechtvaardigen, die (denken dat de hemel over hen blijdschap heeft maar ondertussen de waarachtige) bekering niet van node hebben.

- Het verloren schaap: De ontfermende Zoon
- De verloren penning: De ontfermende Zoon
- De verloren zoon: De ontfermende Zoon

Wat is dit voor een rare reactie!
Het is toch duidelijk dat er een heel andere focus binnen de drie gelijkenissen is?
Bijvoorbeeld de gelijkenis van de verloren Zoon, daarin ligt toch echt de nadruk op de wachtende, ontfermende Vader en niet zozeer op het werk van God de Zoon. Bij de verloren penning is het juist het werk van God de Heilige Geest, dat oplicht.

Het zijn drie dezelfde gelijkenissen. Eén uit 100, één uit 10, één uit 2. Alle terug door de trekkende liefde van de Zoon.
De verloren zoon: de vader in de gelijkenis is beeld van de Zoon. Want je wilt toch niet beweren dat de oudste broeder voor de jongste betaald heeft?

[Alexander CD]

Hij zegt (en dat doet Hij vaker): wie zichzelf rechtvaardigt, kan bij Mij niet terecht. En die zoekt Hij ook niet op. Anderzijds is het zeker niet nodig jezelf verloren te weten om gezocht te worden. Wie zich verloren 'weet' rechtvaardigt zichzelf eigenlijk ook. Je kunt niet je hele leven een tollenaarsgestalte handhaven. Er komt een moment dat ook dat niet meer geloofwaardig is

Wie zichzelf rechtvaardigt heeft Jezus niet nodig dat is duidelijk, en dat je niet je hele leven als tollenaar kunt leven dat ben ik ook met je eens, maar wie zichzelf werkelijk verloren weet, die kan bij Christus terecht.
Je bedoeld misschien degenen die maar in hun verlorenheid blijven zitten en maar zeggen hoe slecht ze zijn, zonder ook naar Christus tegaan, dat kan ook heel vroom overkomen. Eigenlijk zeg je dan ik ben te erg zondig voor Jezus en minacht je Zijn offer wat algenoegzaam is.

[Alexander CD]

Je mag deze gelijkenis nooit loskoppelen van de andere twee gelijkenissen, namelijk die van de verloren zoon en van de verloren pening. Daarnaast mag je nooit elk onderdeel van een gelijkenis 'overzetten' want dan gaat het meestal mis. Het gaat in de gelijkenis altijd alleen om de focus, het vergelijkingspunt. En wat dat betreft is het heel helder wat de Heere Jezus richting de Farizeeën en Schriftgeleerden duidelijk wilde maken:
- Het verloren schaap: De zoekende Zoon
- De verloren penning: De verlichtende Geest
- De verloren zoon: De ontfermende Vader

Er is in de hemel meer blijdschap over één zondaar die zich bekeert, dan over 99 (vermeende) rechtvaardigen, die (denken dat de hemel over hen blijdschap heeft maar ondertussen de waarachtige) bekering niet van node hebben.

Je hoeft deze gelijkenissen niet los te koppelen van elkaar, maar volgens mijn vertellen ze allemaal een ander aspect van het werk van Christus.
Christus verteld de Farizeen dat Hij voor een heel ander volk komt dan voor hen die dachten er te komen door hun rechtvaardigheid.
in de gelijkenis van het verloren schaap is de Heere Jezus de Goede Herder die zijn schapen van het vervallen staat weer terugbrengt naar de zaligheid.
de gelijkenis van de verloren penning, blijkt hoe christus de verloren zondaar terug brengt,de vrouw is de kerk (blijkt uit vele schriftgedeelten) en ook uit dat ze een kaars aansteekt(ps 119vs 105 Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad) en het uit aanveegt (door het evangelie waait het stof op en worden de zondaars bewust van hun zonden en verlorenheid) ook kan de kerk niet binnengaan voordat hun getal kompleet is het is allen of niemand (hebr 11). vandaar het getal tien wat de volheid aanduidt.
In ge gelijkenis van de verloren zoon, blijkt dat God altijd klaar staat om Zijn afgedwaalde kinderen weer op te nemen als ze tot Hem terugkomen.

[PvS]

.

[Jacobse]

Over de gelijkenis van de verloren zoon ( in het frans :l 'enfant prodigue = het verkwistende kind ) is een bijzonder belangwekkend boek: Eindelijk Thuis, geschreven door de nu overleden r.k. theoloog prof. Henri Nouwen.
Thomas

[Afgewezen]

Het zijn drie dezelfde gelijkenissen. Eén uit 100, één uit 10, één uit 2. Alle terug door de trekkende liefde van de Zoon.
De verloren zoon: de vader in de gelijkenis is beeld van de Zoon. Want je wilt toch niet beweren dat de oudste broeder voor de jongste betaald heeft?

Het lijkt me vreemd dat Christus Zich Zélf vergelijkt met de vader, terwijl hij het steeds over Zíjn Vader heeft.
Wat dat met het betalen voor de jongste broer te maken heeft, ontgaat me even.

[Jongere]

Moet je deze gelijkenis niet in de eerste plaats zien in het licht van Israël / de heidenvolken? Het licht waarin heel veel gelijkenissen in de eerste plaats gelezen lijken te moeten worden: de verloren zoon, de koninklijke bruiloft.
In dat geval is het even raar dat de herder de negen en negentig verlaat als het raar is dat God Zijn volk heeft "verlaten".

[Alexander CD]

Moet je deze gelijkenis niet in de eerste plaats zien in het licht van Israël / de heidenvolken? Het licht waarin heel veel gelijkenissen in de eerste plaats gelezen lijken te moeten worden: de verloren zoon, de koninklijke bruiloft.

het is me niet duidelijk wat je hirmee wilt zeggen.

In dat geval is het even raar dat de herder de negen en negentig verlaat als het raar is dat God Zijn volk heeft "verlaten".

het mag dan raar zijn maar het gebeurt wel, God weerstaat de hoogmoedige, herkennen we niet veel van onszelf in het gedrag van de oudste zoon, die dacht er recht op te hebben en minachte zijn broer, die hij niet meer broer wilde noemen het gaat zo ver dat hij zijn vader niet eens vader meer noemt, die zoon van u.
Is dit niet iets waar we in de kerk ook altijd tegen hebben te strijden?

[refo]

Het zijn drie dezelfde gelijkenissen. Eén uit 100, één uit 10, één uit 2. Alle terug door de trekkende liefde van de Zoon.
De verloren zoon: de vader in de gelijkenis is beeld van de Zoon. Want je wilt toch niet beweren dat de oudste broeder voor de jongste betaald heeft?

Het lijkt me vreemd dat Christus Zich Zélf vergelijkt met de vader, terwijl hij het steeds over Zíjn Vader heeft.
Wat dat met het betalen voor de jongste broer te maken heeft, ontgaat me even.

Het is een gelijkenis. Er wordt niet uitgelegd wie 'de vader' precies moet uitbeelden. Op de klank af wordt dan veelal het van God de Vader erin gelezen. Terwijl de remonstrantse zoon op eigen benen terugkomt. En de vader nóg een zoon heeft.

Wat jongere zegt is juist. Jezus wil duidelijk maken dat het heil niet mee exclusief voor de joden is/ zal zijn. De jongste zoon had in hun ogen geen recht op het heil. Door aan te geven dat de zoon varkens hoedde, de draf wilde eten etc was hun duidelijk dat dat geen jood (meer) was. Toch eet de vader met hem. (Dat verweet men Jezus). De oudste zoon (=de joden) wilde niets met hem te maken hebben en verwierp zelfs zijn vader (=de Messias toen Hij kwam). Precies wat de joden met Jezus deden.

Als in onze kringen deze gelijkenis bevindelijk wordt uitgelegd blijven er allerlei rafels hangen. Als Gods kinderen Gods kinderen zijn, Wie is dan hun oudste Broeder?

[Jacobse]

Enkele nuances s.v.p. bij het vorenstaande.
Normaal was in die tijd, dat het bezit van de ouders pas bij hun overlijden overging naar de kinderen, terwijl de oudste zoon daarbij enige voorrrang had. In bijzondere gevallen werd eerder verdeeld, waarbij de ouders het levenslang vruchtgebruik hadden, en de kinderen -dat heet zo - blote eigendom = eigendom onder eerbiediging van dat levenslange recht van hun ouders. Hier wilde de jongste zoon niettemin volle eigendom; oftewel hij wilde handelen alsof de ouders al overleden waren = hij wenste de ouders dood! En als hij nu dan toch eigendom kreeg, tegen alle regels in, verkocht hij het ook nog eens ( teruggekocht door de oudste zoon, met een lening, op nek van het bedrijf? ), en ging met dat geld naar een ver land! Tot het op was, en hij beleed niet meer waard te zijn zoon te heten.Wat vader zei tegen de oudste zoon: al het mijne is het uwe, was algeheel juist: vader had zijn bezit verdeeld tussen beide kinderen, het aan de oudste zoon toegedeelde was sindsdien diens eigendom.
In die werkelijkheid komt de jongste zoon terug.Hij had waarlijk geen rechten meer noch t.a.v. de vader noch t.a.v. zijn broer. En zie dan Vader: die zag hem al van verre komen, en sprak, op de belijdenis van de jongste zoon "ik ben niet meer waard uw zoon te heten ": mijn zoon was dood en is weer levend geworden
Bij bevindelijke uitleg, om het daartoe te beperken, over de jongste zoon in relatie tot de vader: gaat het dan niet over ieder van ons persoonlijk in onze relatie met God ? Alles verzondigd, geen aanspraak op genade, erkenning van Gods recht en mijn terechte verlorenheid, onvoorwaardelijke overgave; en dan de onverdiende overweldigende goedheid en genade van God?
Thomas