1. Alle Avondmaalsgangers bekeerd zijn
2. Alle niet-Avondmaalsgangers onbekeerd zijn
3. Ik wil erover kwijt dat de nood soms zo hoog is dat je mensen zonder zekerheid des geloofs, echter wel vol liefde voor de Heere en Zijn dienst als ambtsdragers moet aanstellen.
4. Als oplossing moet je niet allerlei redeneringen gaan doen, maar moet je zorgen dat er helder de zekerheid des geloofs gepreekt wordt vanaf de kansel zodat er meerderen tot ruimte komen.
Opmerkelijke redenering. Als pastorale redenering kan ik hem meemaken, echter niet als startpunt.
Mag ik je op deze redenering bevragen RJ. Je weet dat de Schrift spreekt van eisen voor de ambten. De eerste en belangrijkste eis is die dat we door het geloof verbonden zijn met de Heere. Dit kan zeker betekenen dat mensen de zekerheid van het geloof in hun gevoel missen, maar aan de andere kant kan ik het niet meemaken dat mensen die dus door het geloof met Christus verbonden zijn de liefdevolle nodiging van hun Meester jaren laten horen. Niet zomaar een nodiging, nee de herdenking van Zijn dood ‘doe dat tot Mijn gedachtenis’.
Ten laatste en misschien is dat een overbodige opmerking, maar juist waar een christocentrische prediking gemist wordt, ontstaat deze scheefgroei. Of is iemand het daar niet mee eens.
Groeten,
PS bij het grootste deel van Parsifal kan ik mee aansluiten
foute argumenten
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Kan het ook dat er wel een Christo-centrische prediking is, maar dat toch Gods Geest niet duidelijk werkzaam is? Of dat na enkele jaren de vrucht van de prediking pas openbaar komt?Oorspronkelijk gepost door ndonselaarTen laatste en misschien is dat een overbodige opmerking, maar juist waar een christocentrische prediking gemist wordt, ontstaat deze scheefgroei. Of is iemand het daar niet mee eens.
Dat kun je wel erkennen, maar je kunt er verdraaid weinig mee. Wie bepaalt in welke gevallen het precies gaat om een levendgemaakte bekommerde?... wie niet erkent dat er levendgemaakte, bekommerde zieken zijn ...
Als je ervan uit kan gaan dat er geen valse bekommering bestaat zou ik je voor 100% gelijk geven. Dat is alleen niet zo.
Erken je niet dat het werk van de Geest in de wedergeboorte ook onnavolgbaar kan zijn?
De boom wordt aan zijn vruchten gekend. Niet aan de bevochtigde aarde.
-
jacob
[quote]Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Het wordt steeds duidelijker dat de standpunten behoorlijk uiteen liggen
Ik neem als voorbeeld even de reactie van Niek:
"Zie je de onmogelijkheid in je posting Adrianus?! Zolang de Middelaar nog niet is geopenbaard kan het nog twee kanten op vallen, dus de eeuwige dood of het eeuwige leven, maar ze zijn wel een beeld van levendgemaakte zielen.
Dit is nou het levensgevaarlijke in de prediking. Er is geen afgelegde weg in de genade vóór de omhelzing met Christus".
Kijk, ik heb aangegeven dat ik de gevaren van een rust geven buiten Christus heel goed zie. Maar door de misvatting in de laatste zin houden alle discussies hier echt op. Juist de geschiedenis van de twee blinden geeft zo mooi aan dat er sprake is van ware bekommering voordat de redding door Christus persoonlijk wordt gekend. Dat heb ik in het antwoord aan Niek erg duidelijk gemaakt. Dat antwoord noemt hij vervolgens onmogelijk. Kijk ook nog eens terug in het topic Remonstantisme, waar ik o.a. aan de hand van een citaat van Brakel aangeef dat ook onze vaderen ruimte aannamen dat aan de kennis van Christus een zaligmakend, ontdekkend werk in de gelovige vooraf gaat.
Waarom dan toch zo strak vastgehouden aan dit punt? Ik weet het niet. Of misschien toch wel. Het met alle macht benadrukken dat het geestelijke leven begint met de kennis van Christus als persoonlijke verlosser is namelijk een breekijzer voor een totaal andere leer, namelijk een praktisch remonstrantisme.
Wat ik bedoel? Als nu de zaligmakende werkingen van de Heilige Geest in de levendgemaakte, die een ziel verbrijzelen om plaats te maken voor het werk van de Middelaar niet langer als zaligmakend worden gezien, is ook niet vol te houden dat dergelijke werkingen onmisbaar zijn. Werk in een dode, leidt immers tot niets? Het is toch dood of leven. Wel, dat betekent dat ook een ‘bekering’ die begint met Christuskennis als een waarachtige bekering wordt gezien. De deur wordt dan wagenwijd opengezet voor eigen werk als grond voor de eeuwigheid. Nee, dat zegt men niet. Men belijdt met de mond dat God de eerste is. Maar dat geldt slechts bij wijze van conclusie op grond van een gereformeerde belijdenis, maar functioneert niet meer in de beleving.
Alle discussies over het ambt en het avondmaal vloeien hier naadloos uit voort. Immers, wie niet erkent dat er levendgemaakte, bekommerde zieken zijn, snapt ook niks van ambtsdragers die niet aan het avondmaal gaan. En wie tegelijkertijd ook niet begrijpt dat er mensen zijn die roemen in Christus, en ten avondmaal gaan, maar vreemd zijn van het ontdekkend werk van Gods Geest en daarom misschien wel niet kandidaat worden gesteld, ja die gaan dingen vreemd vinden. Niek heeft dus inderdaad een kernpunt aangeroerd. Zolang we op dit punt van mening blijven verschillen, komen we ook op het punt waarover dit topic gaat niet nader tot elkaar.
Ik noem dit punt daarom echt het breekijzer van critici. Daarom snap ik ook dat in het stuk van Mr. Bart (laat ik me om reden van vertrouwelijkheid daar maar even toe beperken) zo gehamerd wordt op dit leerstuk. Waarom daar op de Sra zo op gehamerd wordt. Familie van me gaf me eens een bandje van een prominent spreker op zulke avonden en alom bekend gebruiker van dit breekijzer, nog voordat de Sra was opgericht (hij sprak toen voor de Srb). Het ging over het bidden. We moeten ophouden met dat ‘moeten bidden om bekering’. We hebben geloof nodig, zei de prediker. Degenen van wie ik dat bandje had gekregen leken onder de indruk van die man. Ik luisterde geheel onbevangen (want ik kende die man niet) en ik zei tegen mijn vrouw: die man heeft het over geloof, maar hoe je daaraan komt hoor ik niet. Ik vertrouw die man voor geen cent.
Laten we allemaal maar bidden “Doorgrond mij, O God! En ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwige weg.â€
Het wordt steeds duidelijker dat de standpunten behoorlijk uiteen liggen
Ik neem als voorbeeld even de reactie van Niek:
"Zie je de onmogelijkheid in je posting Adrianus?! Zolang de Middelaar nog niet is geopenbaard kan het nog twee kanten op vallen, dus de eeuwige dood of het eeuwige leven, maar ze zijn wel een beeld van levendgemaakte zielen.
Dit is nou het levensgevaarlijke in de prediking. Er is geen afgelegde weg in de genade vóór de omhelzing met Christus".
Kijk, ik heb aangegeven dat ik de gevaren van een rust geven buiten Christus heel goed zie. Maar door de misvatting in de laatste zin houden alle discussies hier echt op. Juist de geschiedenis van de twee blinden geeft zo mooi aan dat er sprake is van ware bekommering voordat de redding door Christus persoonlijk wordt gekend. Dat heb ik in het antwoord aan Niek erg duidelijk gemaakt. Dat antwoord noemt hij vervolgens onmogelijk. Kijk ook nog eens terug in het topic Remonstantisme, waar ik o.a. aan de hand van een citaat van Brakel aangeef dat ook onze vaderen ruimte aannamen dat aan de kennis van Christus een zaligmakend, ontdekkend werk in de gelovige vooraf gaat.
Waarom dan toch zo strak vastgehouden aan dit punt? Ik weet het niet. Of misschien toch wel. Het met alle macht benadrukken dat het geestelijke leven begint met de kennis van Christus als persoonlijke verlosser is namelijk een breekijzer voor een totaal andere leer, namelijk een praktisch remonstrantisme.
Wat ik bedoel? Als nu de zaligmakende werkingen van de Heilige Geest in de levendgemaakte, die een ziel verbrijzelen om plaats te maken voor het werk van de Middelaar niet langer als zaligmakend worden gezien, is ook niet vol te houden dat dergelijke werkingen onmisbaar zijn. Werk in een dode, leidt immers tot niets? Het is toch dood of leven. Wel, dat betekent dat ook een ‘bekering’ die begint met Christuskennis als een waarachtige bekering wordt gezien. De deur wordt dan wagenwijd opengezet voor eigen werk als grond voor de eeuwigheid. Nee, dat zegt men niet. Men belijdt met de mond dat God de eerste is. Maar dat geldt slechts bij wijze van conclusie op grond van een gereformeerde belijdenis, maar functioneert niet meer in de beleving.
Alle discussies over het ambt en het avondmaal vloeien hier naadloos uit voort. Immers, wie niet erkent dat er levendgemaakte, bekommerde zieken zijn, snapt ook niks van ambtsdragers die niet aan het avondmaal gaan. En wie tegelijkertijd ook niet begrijpt dat er mensen zijn die roemen in Christus, en ten avondmaal gaan, maar vreemd zijn van het ontdekkend werk van Gods Geest en daarom misschien wel niet kandidaat worden gesteld, ja die gaan dingen vreemd vinden. Niek heeft dus inderdaad een kernpunt aangeroerd. Zolang we op dit punt van mening blijven verschillen, komen we ook op het punt waarover dit topic gaat niet nader tot elkaar.
Ik noem dit punt daarom echt het breekijzer van critici. Daarom snap ik ook dat in het stuk van Mr. Bart (laat ik me om reden van vertrouwelijkheid daar maar even toe beperken) zo gehamerd wordt op dit leerstuk. Waarom daar op de Sra zo op gehamerd wordt. Familie van me gaf me eens een bandje van een prominent spreker op zulke avonden en alom bekend gebruiker van dit breekijzer, nog voordat de Sra was opgericht (hij sprak toen voor de Srb). Het ging over het bidden. We moeten ophouden met dat ‘moeten bidden om bekering’. We hebben geloof nodig, zei de prediker. Degenen van wie ik dat bandje had gekregen leken onder de indruk van die man. Ik luisterde geheel onbevangen (want ik kende die man niet) en ik zei tegen mijn vrouw: die man heeft het over geloof, maar hoe je daaraan komt hoor ik niet. Ik vertrouw die man voor geen cent.
Laten we allemaal maar bidden “Doorgrond mij, O God! En ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwige weg.â€
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Wie er van remonstrantisme te beschuldigen is, laat ik maar in het midden. Misschien helpt dit je op weg.Waarom dan toch zo strak vastgehouden aan dit punt? Ik weet het niet. Of misschien toch wel. Het met alle macht benadrukken dat het geestelijke leven begint met de kennis van Christus als persoonlijke verlosser is namelijk een breekijzer voor een totaal andere leer, namelijk een praktisch remonstrantisme.
Wat ik bedoel? Als nu de zaligmakende werkingen van de Heilige Geest in de levendgemaakte, die een ziel verbrijzelen om plaats te maken voor het werk van de Middelaar niet langer als zaligmakend worden gezien, is ook niet vol te houden dat dergelijke werkingen onmisbaar zijn. Werk in een dode, leidt immers tot niets? Het is toch dood of leven. Wel, dat betekent dat ook een ‘bekering’ die begint met Christuskennis als een waarachtige bekering wordt gezien. De deur wordt dan wagenwijd opengezet voor eigen werk als grond voor de eeuwigheid. Nee, dat zegt men niet. Men belijdt met de mond dat God de eerste is. Maar dat geldt slechts bij wijze van conclusie op grond van een gereformeerde belijdenis, maar functioneert niet meer in de beleving.
Adrianus ik heb een indringende vraag aan je. Het gaat hier om zéér wezenlijke zaken en wellicht hét scharnierpunt van de polemieken van de laatste tijd.
Als ik aan jouw vraag of de dorre doodsbeenderen dood waren in de vallei bij Ezechiël wat is daarop je antwoord? Hoe dood was Lazarus in het graf? Hoe dood is de zondaar voordat hij zoals Paulus aan de gemeente van Efeze schrijft ‘u heeft Hij mede levendgemaakt met Christus’?
Wat verwerpen vervolgens onze vaderen? Lees mee:
Die leren: Dat de onwedergeboren mens niet eigenlijk noch geheellijk dood is in de zonde, of ontbloot van alle krachten tot het geestelijk goed; maar dat hij nog kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en het leven, en offeren een offerande van een verslagen en gebroken geest, die Gode aangenaam is.
Want zeggen ze:
deze dingen strijden tegen de klare getuigenissen der Schrift: Gij waart dood door de misdaden en de zonden (Ef. 2:1, 5); en: Het gedichtsel van des mensen hart is alleenlijk boos, te allen dage (Gen. 6:5 en 8:21). Daarenboven, hongeren en dorsten naar de verlossing uit de ellende, en naar het leven, en Gode een offerande van een gebroken geest opofferen, geldt eigenlijk van de wedergeborenen, en van degenen die zalig genaamd worden (Ps. 51:19 en Matth. 5:6).
Dus iemand die niet wederomgeboren is, die totaal dood!
En wat is dan volgens onze vaderen in diezelfde DL de wedergeboorte?
En dit is die wedergeboorte, die vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking, waarvan zo heerlijk in de Schrift gesproken wordt, dewelke God zonder ons in ons werkt. En deze wordt in ons niet teweeggebracht door middel van de uiterlijke prediking alleen, noch door aanrading, of zulke manier van werking, dat, wanneer nu God Zijn werk volbracht heeft, het alsdan nog in de macht des mensen zou staan wedergeboren te worden of niet wedergeboren te worden, bekeerd te worden of niet bekeerd te worden. Maar het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van den Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
Hierover wil ik eerst nadenken voordat we verder discussiëren rondom ambt / avondmaal. Dit is het strijdpunt.
Dat maakt ook jouw opmerking duidelijk ‘die man heeft het over geloof, maar hoe je daaraan komt hoor ik niet. Ik vertrouw die man voor geen cent.’
Voordat ik verder hoor ik graag de reactie van je, of van anderen uiteraard.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
gerrit de 2e
- Berichten: 754
- Lid geworden op: 15 dec 2003, 22:38
- Contacteer:
Zaligmakende werkingen is dan geen gevolg van levendmaking maar eerder van de zaligmakende roeping. Christen werd uit stad verderf getrokken. De tijd tot het poortje was dan roeping en geen levendmaking. Dat gebeurt bij het poortje. Achteraf was de roeping zaligmakend voor christen wat bij Plooibaar niet het geval was.
[quote]Oorspronkelijk gepost door Adrianus
(..)
Ik luisterde geheel onbevangen (want ik kende die man niet) en ik zei tegen mijn vrouw: die man heeft het over geloof, maar hoe je daaraan komt hoor ik niet. Ik vertrouw die man voor geen cent.
Laten we allemaal maar bidden “Doorgrond mij, O God! En ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwige weg.â€
(..)
Ik luisterde geheel onbevangen (want ik kende die man niet) en ik zei tegen mijn vrouw: die man heeft het over geloof, maar hoe je daaraan komt hoor ik niet. Ik vertrouw die man voor geen cent.
Laten we allemaal maar bidden “Doorgrond mij, O God! En ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwige weg.â€
-
limosa
Helaas ben ik erg druk de laatste tijd met werk en gezin, deze discussie heb ik nu, na enige tijd, voor 't eerst weer gelezen.
Ik zou willen aanhaken bij deze opmerking van Adrianus:
Voorts, wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, en de ware bekering in hen werkt, zo is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken, en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opent het hart, dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In den wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was, levend wordt; die boos was, goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam wordt; Hij beweegt en sterkt dien wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.
Metterdaad staat er wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, dat is mijns inziens opgeschreven om de gelijktijdigheid aan te geven. Dood wordt Levend, Boos wordt Goed, etc. Metterdaad!
Ik zou willen aanhaken bij deze opmerking van Adrianus:
Volgens mij staat dat er nu juist wel in Artikel 3,4 L 11.Het scharnierpunt is: gebeurt dat allemaal tegelijk? Dat staat er niet!
Voorts, wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, en de ware bekering in hen werkt, zo is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken, en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen des mensen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opent het hart, dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In den wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was, levend wordt; die boos was, goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam wordt; Hij beweegt en sterkt dien wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.
Metterdaad staat er wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert, dat is mijns inziens opgeschreven om de gelijktijdigheid aan te geven. Dood wordt Levend, Boos wordt Goed, etc. Metterdaad!
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Adrianus,
Misschien word ik nu té persoonlijk, maar ik ben bang dat onze discussie te abstract wordt. Beide zijn we ervan overtuigd dat de mens voor de wedergeboorte dood is. Beide zijn we ervan overtuigd dat de mens die wederomgeboren wordt een vernieuwde wil geschonken krijgt. Toch verschillen we. Dit verschil heb ik ook met een zeer naast familielid, waarmee ik deze zaken veel bespreek en wel op broederlijke wijze.
Als ik zijn gedachten [en die van jouw Adrianus] goed weergeef, moet de mens zijn doodstaat beleven of inleven. [Het gaat mij nu niet om het verschil tussen beleven of inleven]. Een zondaar die dit inleeft is levend. Hij is God kwijt, is dan een veelgehoorde uitdrukking.
Dit is een cruciaal punt. Is nu deze zondaar levend, of is hij nog dood? Veel wordt dan aangehaald de tekst uit Prediker 'Want de levenden weten, dat zij sterven zullen, maar de doden weten niet met al'. [dat deze tekst in heel andere context staat is misschien voor een andere topic]
Toch weerspreekt dit de Schrift [dat de zondaar dan al levend is] en ook tal van onze oudvaders. Zelf geef je dit ook al aan met het citeren 'het kan nog alle kanten op'. Veel werd en wordt v.d. Groe met zijn twee-erlei overtuiging verkeerd begrepen. Men denkt dan dat de verworpenen een 'algemene overtuiging' en de verkorene een 'zaligmakende overtuiging' heeft. Inderdaad is het zo dat een verworpene nooit meer dan een algemene overtuiging kan hebben. Echter ook de uitverkorene heeft algemene overtuigingen. Dat zullen velen van Gods volk moeten beamen. Hoe vaak zijn we voor de daadwerkelijke geloofsomhelzing met Christus niet aangeraakt door Gods Geest onder de prediking. Hoe vaak kwam het niet tot een beloven dat we nú de zonde zouden laten, maar de zonde trok weer en we gingen verder. Totdat.... ja totdat Gods Geest ons wederbarend of zaligmakend roept. Dan trekt Gods Geest door en dan is het zoals Ds. op 't op Hof sprak, dan trekt de nood door. Dan kan het met die nood niet meer. Dan liggen we dodelijk verwond op het slagveld van Koning Jezus. Dan kan niets ons meer redden dan Hem. Ja dan blikt de ziel met een verwonderend oog op Hem. Dan mag de ziel beleven wat een dichter eens schreef 'geef mij Jezus of ik sterf, want buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf'.
Dan hebben we geen houdbare nood meer!
Maar ja is dan de opmerking 'hoe moeten we dan die mensen benoemen die onrustig zijn'. Oh ja, zijn ze onrustig. Onrustig hoe? Denk je nu echt dat deze mensen enige behoefte hebben om hun staat benoemd te hebben? Welnee, ze hijgen naar de verlossing, naar Jezus. Anders wordt het als we een houdbare onrust hebben. Ja deze mensen willen wél over hun onrust gesproken hebben, want ja van hijgen naar Jezus hebben ze nog nooit gehoord. Soms is het zelfs dat ze vijandig worden als ze daarvan horen. We horen ze dan zeggen 'de mens is dood hoor, hij kan niets'. Ja maar vriend of vriendin gij wilt ook niet. Gij wilt u niet als een naakte zondaar zonder enig werk van uzelf laten zaligen door Hem. Ten diepste wilt gij bouwen op uw éigen fundament.
Daarom heeft die predikant het ook bij het rechte eind. Wil ik weten hoe ik aan het geloof kwam? Welnee. Een ding weet ik, dat ik blind was en nu zie. Dat zien is nu het zaligmakende en rechtvaardigende geloof. Dat geloof is het zien op Jezus. Daarom zegt de Schrift ons ook dat het onmogelijk zal zijn om God te behagen zonder geloof. Is het dan onze gave? Nee het is Gods gave. Kunnen we dat omschrijven? Nee, Nicodemus want 'de wind blaast, waarheen hij wil, en gij hoort zijn geluid; maar gij weet niet, van waar hij komt, en waar hij heen gaat; alzo is een iegelijk, die uit den Geest geboren is.'
Is dat geloof dan in een vacuüm ontstaan? Nee, dat geloof is in de nood geboren. Welke nood? De onhoudbare nood. En let op beste vriend[inn]en, wanneer er een houdbare nood is, wil men over het geloof of het hijgen naar Jezus niet weten. Is het een onhoudbare nood, dan zal men het niet altijd kunnen omschrijven, maar zonder Jezus, nee dat kunnen ze niet.
Groeten,
Misschien word ik nu té persoonlijk, maar ik ben bang dat onze discussie te abstract wordt. Beide zijn we ervan overtuigd dat de mens voor de wedergeboorte dood is. Beide zijn we ervan overtuigd dat de mens die wederomgeboren wordt een vernieuwde wil geschonken krijgt. Toch verschillen we. Dit verschil heb ik ook met een zeer naast familielid, waarmee ik deze zaken veel bespreek en wel op broederlijke wijze.
Als ik zijn gedachten [en die van jouw Adrianus] goed weergeef, moet de mens zijn doodstaat beleven of inleven. [Het gaat mij nu niet om het verschil tussen beleven of inleven]. Een zondaar die dit inleeft is levend. Hij is God kwijt, is dan een veelgehoorde uitdrukking.
Dit is een cruciaal punt. Is nu deze zondaar levend, of is hij nog dood? Veel wordt dan aangehaald de tekst uit Prediker 'Want de levenden weten, dat zij sterven zullen, maar de doden weten niet met al'. [dat deze tekst in heel andere context staat is misschien voor een andere topic]
Toch weerspreekt dit de Schrift [dat de zondaar dan al levend is] en ook tal van onze oudvaders. Zelf geef je dit ook al aan met het citeren 'het kan nog alle kanten op'. Veel werd en wordt v.d. Groe met zijn twee-erlei overtuiging verkeerd begrepen. Men denkt dan dat de verworpenen een 'algemene overtuiging' en de verkorene een 'zaligmakende overtuiging' heeft. Inderdaad is het zo dat een verworpene nooit meer dan een algemene overtuiging kan hebben. Echter ook de uitverkorene heeft algemene overtuigingen. Dat zullen velen van Gods volk moeten beamen. Hoe vaak zijn we voor de daadwerkelijke geloofsomhelzing met Christus niet aangeraakt door Gods Geest onder de prediking. Hoe vaak kwam het niet tot een beloven dat we nú de zonde zouden laten, maar de zonde trok weer en we gingen verder. Totdat.... ja totdat Gods Geest ons wederbarend of zaligmakend roept. Dan trekt Gods Geest door en dan is het zoals Ds. op 't op Hof sprak, dan trekt de nood door. Dan kan het met die nood niet meer. Dan liggen we dodelijk verwond op het slagveld van Koning Jezus. Dan kan niets ons meer redden dan Hem. Ja dan blikt de ziel met een verwonderend oog op Hem. Dan mag de ziel beleven wat een dichter eens schreef 'geef mij Jezus of ik sterf, want buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf'.
Dan hebben we geen houdbare nood meer!
Maar ja is dan de opmerking 'hoe moeten we dan die mensen benoemen die onrustig zijn'. Oh ja, zijn ze onrustig. Onrustig hoe? Denk je nu echt dat deze mensen enige behoefte hebben om hun staat benoemd te hebben? Welnee, ze hijgen naar de verlossing, naar Jezus. Anders wordt het als we een houdbare onrust hebben. Ja deze mensen willen wél over hun onrust gesproken hebben, want ja van hijgen naar Jezus hebben ze nog nooit gehoord. Soms is het zelfs dat ze vijandig worden als ze daarvan horen. We horen ze dan zeggen 'de mens is dood hoor, hij kan niets'. Ja maar vriend of vriendin gij wilt ook niet. Gij wilt u niet als een naakte zondaar zonder enig werk van uzelf laten zaligen door Hem. Ten diepste wilt gij bouwen op uw éigen fundament.
Daarom heeft die predikant het ook bij het rechte eind. Wil ik weten hoe ik aan het geloof kwam? Welnee. Een ding weet ik, dat ik blind was en nu zie. Dat zien is nu het zaligmakende en rechtvaardigende geloof. Dat geloof is het zien op Jezus. Daarom zegt de Schrift ons ook dat het onmogelijk zal zijn om God te behagen zonder geloof. Is het dan onze gave? Nee het is Gods gave. Kunnen we dat omschrijven? Nee, Nicodemus want 'de wind blaast, waarheen hij wil, en gij hoort zijn geluid; maar gij weet niet, van waar hij komt, en waar hij heen gaat; alzo is een iegelijk, die uit den Geest geboren is.'
Is dat geloof dan in een vacuüm ontstaan? Nee, dat geloof is in de nood geboren. Welke nood? De onhoudbare nood. En let op beste vriend[inn]en, wanneer er een houdbare nood is, wil men over het geloof of het hijgen naar Jezus niet weten. Is het een onhoudbare nood, dan zal men het niet altijd kunnen omschrijven, maar zonder Jezus, nee dat kunnen ze niet.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Juist, ndonselaar en limosa. Al met al denk ik dat dit artikel binnen de gergem de meest verguisde is: 3/4-13. De wijze van deze werking kunnen de gelovigen in dit leven niet volkomenlijk begrijpen; ondertussen stellen zij zich daarin gerust, dat zij weten en gevoelen, dat zij door deze genade Gods met het hart geloven, en hun Zaligmaker liefhebben.
Achter het vetgedrukte deel wordt veelal een punt gezet.
Achter het vetgedrukte deel wordt veelal een punt gezet.