Erasmiaan schreef:memento schreef:aangezien er maar weinig sprake is van een waar geloof onder refo-ouders, verwacht ik van refo-kinderen ook niet veel. Ze doen niets meer dan uitleven wat er ook in het hart van hun ouders (onder een hele laag reformatorische vroomheid verstopt) leeft: vijandschap tegen God. De grote opmars van de secularisatie in onze gezindte is niet te wijten aan de kinderen, maar daarin komt slechts openbaar dat hun ouders hen nooit godzalig hebben opgevoed.
Ik heb steeds meer het idee dat je in een ideaaltypische waanwereld leeft. Je kunt de theorie prachtig vertellen, iedereen aanwijzen als zijnde verkeerd en zondig en zelf voldoe je - al zul je dat natuurlijk niet zeggen - wel aan je ideaaltype. Maar ik kan je vertellen dat de werkelijkheid een stukje anders is. Ook ouders waar de godzaligheid van afstraalt, hebben kinderen die helemaal losslaan. Echt memento, kom uit je ivoren toren.
Moeten we ons Bijbels ideaalbeeld opgeven, omdat wij met onze afwijkingen er niet aan voldoen in de praktijk? Ik hou liever de zondige werkelijkheid Gods ideaalbeeld voor, om zich daarnaar te schikken. Juist als we, heel gereformeerd, belijden dat we bekering nodig hebben, eens en steeds weer, zou dat hoge prioriteit moeten hebben. Want daarmee belijden we dat we, ook na ontvangen genade, steeds afwijken van Gods goede plan, en dat we steeds weer nodig hebben daartoe terug gebracht te worden. Omdat alleen het leven volgens Zijn "ideaalbeeld" echte zegen geeft.
Je kan mij ivoren-toren-taal verwijten, maar deze taal kom je ook bij de oudvaders tegen. Een voorbeeld van hoe dit bij hen leefde vindt je bv in het voorwoord van
de Godvruchtige avondmaalganger van Petrus Immens, of in
de Redelijke Godsdienst van Brakel. Om maar te zwijgen over Calvijn (die graag in de imperativus spreekt) en Luther. En de Puriteinen. Lees eens hoe zegenrijk de huisgodsdienst geweest in bij de Nadere Reformatoren en de Puriteinen, en de gezinnen die nu nog zo leven. En durf het dan nog eens een onrealistisch ideaalbeeld te noemen! De fout ligt in ongeloof en onwil, niet in het onrealistisch zijn van het ideaalbeeld!
Daarmee ontken ik niet, zoals in mijn eerdere post ook gezegd, dat waar-gelovige ouders die dit vorm geven in hun gezin, niet altijd direct het gewenste resultaat zien. Ja, helaas is het zo dat het soms voorkomt dat het nooit tot bekering komt bij een kind. Maar dan tóch wijs ik naar Gods gewone weg, om de lijn der geslachten te werken. Lees eens wat de oudvaders, zowel Reformatie als NR daarover schreven! Je mag dat te optimistisch vinden, maar ik hou daar graag aan vast. Omdat zij, ook op dat punt, gewoon Gods woord naspraken. Maar wat je nu doet, is de uitzondering (Godvruchtige ouders hebben niet altijd godvruchtige kinderen tot gevolg) gebruiken om het gedrag van vele niet-godvruchtige ouders, die hun kinderen niet voorleven in de vreze des Heeren, excuseren. Broeder, waar in het Woord vind je daar rechtvaardiging voor? Hoe kan je zegen verwachten, ook van reformatorische scholen, als wij op het basis-niveau van ons dagelijkse leven, het gezin, de middelen verachten? Wie God verlaat, ook al gebeurt dat in een uiterlijk vroom jasje, heeft smart op smart te vrezen. Dát is de taal van het Woord.
PS> Ik ben niet tegen reformatorisch onderwijs. Maar dan écht reformatorisch, dus gekenmerkt door de vreze des Heeren. Dát moet onze focus zijn. Waar dat leeft, gaan ook de uiterlijkheden vanzelf goed.
), maar toen ik in Zeeland naar een school ging, het heette toen nog geen Calvijn College, droegen de jongens kettingen en armbanden en een meisje een broekrok. Mijn direct leidinggevende zei dat ik er niets over hoefde te zeggen, want als ze het van thuis mochten had de school een gedoog beleid.
