Waar is mijn kind? Nav boek ds MA Kempeneers

[Erasmiaan]

Memento, waarom wil je mij in het hokje dat ik Calvijn niet naspreek? Ik zeg de doop is een pleitgrond. Ik zeg ook: ten diepste zijn er voor de onbekeerden geen beloften, behalve als ze zich bekeren. Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

[memento]

Memento, waarom wil je mij in het hokje dat ik Calvijn niet naspreek? Ik zeg de doop is een pleitgrond. Ik zeg ook: ten diepste zijn er voor de onbekeerden geen beloften, behalve als ze zich bekeren. Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

Ik wil je niet in het hokje hebben wat Calvijn niet naspreekt, ik wens van harte dat je Calvijn zou navolgen!

Maar je zegt dat je bang bent dat een zondaar omhangen met beloften tot Christus komt. Well, dát is nu precies waartoe Calvijn aanspoort. Komen tot Christus, en geloven, kan bij Calvijn niet los gezien worden van de beloften. Neem de Institutie en lees betreffende hoofdstukken eens (boek 4, hoofstuk 15 en verder). En kijk eens hoe vaak hij het heeft over de beloften van het evangelie...

Kortom, beste Erasmiaan, ik vrees dat jouw denken in dezen lijnrecht tegenover Calvijns denken staat.

[Ariene]

Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

Opent uwe mond, eist van mij vrijmoedig, op mijn trouw verbond.

Erasmiaan, juist de beloften geven ons een basis om naar Christus te gaan.
We hebben Zijn woord en mogen daarop pleiten.

[Ariene]

Hier een passage uit het boekje van Pr. dr. A. de Reuver

Meer dan een teken (aanrader!)

Samenvatting van de visie van Calvijn op de doop

Om het voorgaande samen te vatten, kunnen we stellen dat
Calvijn in zijn dooponderricht de band tussen teken en bete-
kende zaak heel strak aanhaalt. Wat God in het teken
illustreert, belooft Hij gegarandeerd ook in te lossen: verge-
ving en vernieuwing. Deze belofte is volkomen geloofwaardig.
Ze nodigt ons uit om er onvoorwaardelijk geloof aan te schenken.
Ze noopt ons er zelfs toe. Want de troost van de doop
wordt slechts in geloof genoten. De basis van dit geloof is
gelegen in de genadige gezindheid die God in Zijn verbond
geopenbaard heeft. De beloften van dit genadeverbond wor-
den ons in de doop betrouwbaar betuigd, betekend en verzegeld
en worden door de Geest in het geloof omhelst. De 'uitwerking' van het
doopgebeuren strekt zich uit over het hele
leven en is niet eerder voltooid dan op het moment dat de
vreemdelingschap zal hebben plaatsgemaakt voor het vaderland.

[albion]

We zijn uitwendig in het verbond en uit die hoofde mogen we er op pleiten dat God (!) zijn verbond zal bestendigen tot in het late nageslacht. Ten diepste zijn echter de verbondsbeloften niet voor onbekeerden.

Helemaal mee eens. En als ik me niet vergis hebben we hier vorig jaar ook een heel topic aan gewijd, ik kan niet zo gauw vinden waar precies.

[MarthaMartha]

. Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

Ik zou niet op een andere manier durven gaan, het zou vermetelheid zijn, Zijn beloften zijn de enige grond en de enige reden waarom ik durf gaan.

[memento]

We zijn uitwendig in het verbond en uit die hoofde mogen we er op pleiten dat God (!) zijn verbond zal bestendigen tot in het late nageslacht. Ten diepste zijn echter de verbondsbeloften niet voor onbekeerden.

Helemaal mee eens. En als ik me niet vergis hebben we hier vorig jaar ook een heel topic aan gewijd, ik kan niet zo gauw vinden waar precies.

Misschien kan jij dan ook uitleggen hoe je dat kan rijmen met de citaten die ik hier gegeven heb van Calvijn....

[Tiberius]

We zijn uitwendig in het verbond en uit die hoofde mogen we er op pleiten dat God (!) zijn verbond zal bestendigen tot in het late nageslacht. Ten diepste zijn echter de verbondsbeloften niet voor onbekeerden.

Helemaal mee eens. En als ik me niet vergis hebben we hier vorig jaar ook een heel topic aan gewijd, ik kan niet zo gauw vinden waar precies.

Dat zal je het topic van de gezonde kinderdoop wel bedoelen.
Ik heb bar weinig tijd momenteel, anders had ik er ook wel wat over willen typen. Dat komt wellicht nog.

[freek]

Over welk verbond hebben we het eigenlijk, in deze discussie? Wat is het genadeverbond precies?

[Erasmiaan]

Memento, waarom wil je mij in het hokje dat ik Calvijn niet naspreek? Ik zeg de doop is een pleitgrond. Ik zeg ook: ten diepste zijn er voor de onbekeerden geen beloften, behalve als ze zich bekeren. Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

Ik wil je niet in het hokje hebben wat Calvijn niet naspreekt, ik wens van harte dat je Calvijn zou navolgen!

Maar je zegt dat je bang bent dat een zondaar omhangen met beloften tot Christus komt. Well, dát is nu precies waartoe Calvijn aanspoort. Komen tot Christus, en geloven, kan bij Calvijn niet los gezien worden van de beloften. Neem de Institutie en lees betreffende hoofdstukken eens (boek 4, hoofstuk 15 en verder). En kijk eens hoe vaak hij het heeft over de beloften van het evangelie...

Kortom, beste Erasmiaan, ik vrees dat jouw denken in dezen lijnrecht tegenover Calvijns denken staat.

Ken toch je Bijbel. Hoe kwam de verloren zoon tot zijn vader? Hoe kwam de moordenaar aan het kruis tot Christus? Hoe deed de tollenaar in de tempel zijn gebed tot God?

[Geka]

Memento, waarom wil je mij in het hokje dat ik Calvijn niet naspreek? Ik zeg de doop is een pleitgrond. Ik zeg ook: ten diepste zijn er voor de onbekeerden geen beloften, behalve als ze zich bekeren. Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

Ik wil je niet in het hokje hebben wat Calvijn niet naspreekt, ik wens van harte dat je Calvijn zou navolgen!

Maar je zegt dat je bang bent dat een zondaar omhangen met beloften tot Christus komt. Well, dát is nu precies waartoe Calvijn aanspoort. Komen tot Christus, en geloven, kan bij Calvijn niet los gezien worden van de beloften. Neem de Institutie en lees betreffende hoofdstukken eens (boek 4, hoofstuk 15 en verder). En kijk eens hoe vaak hij het heeft over de beloften van het evangelie...

Kortom, beste Erasmiaan, ik vrees dat jouw denken in dezen lijnrecht tegenover Calvijns denken staat.

Ken toch je Bijbel. Hoe kwam de verloren zoon tot zijn vader? Hoe kwam de moordenaar aan het kruis tot Christus? Hoe deed de tollenaar in de tempel zijn gebed tot God?

Wat ik werkelijk niet begrijp is waarom het pleiten op de belofte gezien wordt als 'omhangen met beloften' en zonder berouw en boetvaardigheid tot Christus komen. Het lijkt alsof die aspecten per definitie niet samen kunnen gaan.

Terwijl het nu juist binnen het Bijbelse zaligmakend geloof wel samengaat (!!). Psalm 130 vind ik altijd een prachtig voorbeeld: daar belijdt de dichter zijn ongerechtigheden voor de Heere in de erkenning dat de Heere rechtvaardig is als Hij hem voorbijgaat. Maar daar blijft het niet bij, want het geloof klemt zich dan toch pleitend vast aan Gods belofte 'Maar bij U is vergeving'. Hoe weet de dichter dat? Waarom durft hij op de belofte te pleiten? Is dat geen vermetelheid?
Integendeel, de grond om te pleiten op Gods beloften ligt in het feit dat de Heere Zelf ze gegeven heeft. Het is vermetelheid om buiten Gods belovend spreken tot God te durven of te willen naderen. In de belofte geeft de Heere Zelf de grond om tot Hem te mogen komen. De gelovige komt tot God als een in zichzelf veroordeeld mens, als zondaar voor God, nochthans (!) pleitend op Gods eigen Woord en belofte. Zoals David het verwoordt: Doe gelijk Gij gesproken hebt.
Lees de prachtige preek van Ralph Erksine hierover. Dat is Bijbels onderwijs. De belofte is de grond van het geloof. En de zondaar die pleitend op de belofte tot Christus komt, is een door de wet veroordeeld en in zichzelf verloren zondaar die voor God niet bestaan kan. En maar 1 ding over houdt: Gods eigen belofte! Als dat niet voldoende voor ons is, zijn we in onszelf nog veel te veel.

[Erasmiaan]

Ik wil je niet in het hokje hebben wat Calvijn niet naspreekt, ik wens van harte dat je Calvijn zou navolgen!

Maar je zegt dat je bang bent dat een zondaar omhangen met beloften tot Christus komt. Well, dát is nu precies waartoe Calvijn aanspoort. Komen tot Christus, en geloven, kan bij Calvijn niet los gezien worden van de beloften. Neem de Institutie en lees betreffende hoofdstukken eens (boek 4, hoofstuk 15 en verder). En kijk eens hoe vaak hij het heeft over de beloften van het evangelie...

Kortom, beste Erasmiaan, ik vrees dat jouw denken in dezen lijnrecht tegenover Calvijns denken staat.

Ken toch je Bijbel. Hoe kwam de verloren zoon tot zijn vader? Hoe kwam de moordenaar aan het kruis tot Christus? Hoe deed de tollenaar in de tempel zijn gebed tot God?

Wat ik werkelijk niet begrijp is waarom het pleiten op de belofte gezien wordt als 'omhangen met beloften' en zonder berouw en boetvaardigheid tot Christus komen. Het lijkt alsof die aspecten per definitie niet samen kunnen gaan.

Terwijl het nu juist binnen het Bijbelse zaligmakend geloof wel samengaat (!!). Psalm 130 vind ik altijd een prachtig voorbeeld: daar belijdt de dichter zijn ongerechtigheden voor de Heere in de erkenning dat de Heere rechtvaardig is als Hij hem voorbijgaat. Maar daar blijft het niet bij, want het geloof klemt zich dan toch pleitend vast aan Gods belofte 'Maar bij U is vergeving'. Hoe weet de dichter dat? Waarom durft hij op de belofte te pleiten? Is dat geen vermetelheid?
Integendeel, de grond om te pleiten op Gods beloften ligt in het feit dat de Heere Zelf ze gegeven heeft. Het is vermetelheid om buiten Gods belovend spreken tot God te durven of te willen naderen. In de belofte geeft de Heere Zelf de grond om tot Hem te mogen komen. De gelovige komt tot God als een in zichzelf veroordeeld mens, als zondaar voor God, nochthans (!) pleitend op Gods eigen Woord en belofte. Zoals David het verwoordt: Doe gelijk Gij gesproken hebt.
Lees de prachtige preek van Ralph Erksine hierover. Dat is Bijbels onderwijs. De belofte is de grond van het geloof. En de zondaar die pleitend op de belofte tot Christus komt, is een door de wet veroordeeld en in zichzelf verloren zondaar die voor God niet bestaan kan. En maar 1 ding over houdt: Gods eigen belofte! Als dat niet voldoende voor ons is, zijn we in onszelf nog veel te veel.

Het is ook wel moeilijk om mij goed te lezen. Ik geef duidelijk aan dat de doop een pleitgrond is. Ik geef daarbij aan dat ik bang voor mensen die omhangen met beloften tot Christus komen. Dan is alleen een zondaarsgestalte de juiste. Maar wel op hoop tegen hoop, anders was de zondaar nooit gegaan.

[Geka]

Het is ook wel moeilijk om mij goed te lezen. Ik geef duidelijk aan dat de doop een pleitgrond is. Ik geef daarbij aan dat ik bang voor mensen die omhangen met beloften tot Christus komen. Dan is alleen een zondaarsgestalte de juiste. Maar wel op hoop tegen hoop, anders was de zondaar nooit gegaan.

Beste Erasmiaan, het was niet mijn bedoeling je dingen in de mond te leggen die je niet bedoelt. Uit de door jouw aangehaalde voorbeelden begreep ik dat je wilde benadrukken dat het komen tot Christus een komen in berouw is. Dat onderschrijf ik helemaal. Tegelijkertijd vind ik het ook erg belangrijk om te onderstrepen dat dit werkelijk komen tot Christus naast berouw ook altijd samengaat met het pleiten op de belofte. Omdat die de grond van het geloof is!

En daarin heb ik je denklijn niet helder. Enerzijds stel je dat de doop een pleitgrond is, maar dat de beloften niet voor onbekeerden zijn. Maar wat is dan de daadwerkelijke pleitgrond in de doop? Wat betekent en verzegelt de doop dan, als het Gods belofte niet is?

[memento]

Memento, waarom wil je mij in het hokje dat ik Calvijn niet naspreek? Ik zeg de doop is een pleitgrond. Ik zeg ook: ten diepste zijn er voor de onbekeerden geen beloften, behalve als ze zich bekeren. Ik ben vuurbang voor een zondaar die omhangen met beloftes tot Christus komt.

Ik wil je niet in het hokje hebben wat Calvijn niet naspreekt, ik wens van harte dat je Calvijn zou navolgen!

Maar je zegt dat je bang bent dat een zondaar omhangen met beloften tot Christus komt. Well, dát is nu precies waartoe Calvijn aanspoort. Komen tot Christus, en geloven, kan bij Calvijn niet los gezien worden van de beloften. Neem de Institutie en lees betreffende hoofdstukken eens (boek 4, hoofstuk 15 en verder). En kijk eens hoe vaak hij het heeft over de beloften van het evangelie...

Kortom, beste Erasmiaan, ik vrees dat jouw denken in dezen lijnrecht tegenover Calvijns denken staat.

Ken toch je Bijbel. Hoe kwam de verloren zoon tot zijn vader? Hoe kwam de moordenaar aan het kruis tot Christus? Hoe deed de tollenaar in de tempel zijn gebed tot God?

Dus Calvijn, en eigenlijk alle Reformatoren, zaten er gruwelijk naast in hun Schrift-begrip? Want op dit punt afwijken van de Reformatoren, en de meeste Nadere Reformatoren, is toch iets wat minstens om een uitleg vraagt...

De reden waarom ik dit zo enorm belangrijk vindt, is omdat zónder het centraal stellen van de beloften van het evangelie heel Calvijns theologie aangaande het geloof in duigen valt. De beloften vormen de kern van de zekerheid van het geloof, en de zekerheid van het geloof vormt één van de belangrijkste kenmerken van het ware geloof, iets wat hij sterk benadrukt tegenover Rome en Dopers, die leerden dat je niet zeker kan zijn van je geloof.

[Afgewezen]

Ten diepste zijn echter de verbondsbeloften niet voor onbekeerden.

Daarmee wijk je dan toch wel ernstig af van bv een Calvijn, die wel spreekt dat God Zijn beloften aan alle gedoopten beloofd. En naar mijn weten spreken alle andere Reformatoren er zo over, en is dat ook de taal van het doopformulier wanneer je dat onbevooroordeeld leest.

Calvijn zegt (Institutie, boek 4, hoofdstuk XV.17):

Al volgt het geloof somtijds jaren na de doop, daarom is die doop vooraf nog niet ijdel geweest. De belofte was altijd waarachtig, maar onze ongelovigheid verhinderde dat zij haar uitwerking had.

En iets verder, in de verdediging van de kinderdoop (boek 4, hoofdstuk XVI.2, XVI.4 en XVI.20):

De kracht van de doop hangt aan de belofte. Daarom kan het teken niet geweigerd worden aan degenen die gegeven is wat in de doop aangeboden wordt. (...) Bij doop en besnijdenis is de belofte één, namelijk de belofte van de vaderlijke gunst van God, de vergeving der zonde en het eeuwige leven. Bij beiden werd dezelfde zaak afgebeeld, namelijk de wedergeboorte.
(...)
Nog werpt men ons tegen dat de doop een sacrament is van bekering en van geloof. Geen van beiden grijpt plaats bij kleine kinderen. Men moet dus oppassen de betekenis van de doop niet ijdel te maken. (...) De kinderen worden dus gedoopt tot de toekomende bekering en het geloof. Ofschoon deze nog niet in hen is gewerkt, ligt, door de verborgen werking van de Heilige Geest, het zaad van beiden in hen verborgen, zodat de vruchten later zullen gezien worden

Erasmiaan zegt "ten diepste". En daarin heeft hij Calvijn wél aan zijn kant, en, wat belangrijker is, de Bijbel. Niet de kinderen des vleses, maar de kinderen der beloftenis worden voor het zaad gerekend (Rom. 9).