Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

DJK
Berichten: 244
Lid geworden op: 08 aug 2008, 12:52

Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door DJK »

Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende
Dr. Davis - London 19e eeuw

Ik ben moede van zuchten, mijn ziel schokt in mij heen en weer. Ontzetting grijpt
mij aan: de tonelen waar ik de laatste dagen en nachten getuige van was, zullen mij
niet licht uit het geheugen gaan. Ik wil ze optekenen, misschien kan het nog tot
zegen van anderen zijn.
Het is juist acht dagen geleden, dat ik des nachts bij een zieke werd geroepen, die,
zo betrekkingen veronderstelde, in doodsnood verkeerde. Ik stond weldra voor het
bed van den zieke, die mij toescheen een man van 28 jaar te zijn, wiens gehele
voorkomen ongewone lichaamssterkte aantekende. Hij lag in een verschrikkelijke
benauwdheid en woelde van het ene einde in het bed naar het andere einde; en zijn
gekerm ging mij door merg en been heen. Ik droeg enige medicijnen bij mij, zoals
ik gewoon was, om dadelijk iemand te kunnen helpen. Enige toegediende
droppelen brachten hem tot bedaren. Ik vraagde naar zijn toestand, onderzocht die,
en vond die zeer gevaarlijk, terwijl de zielsbenauwdheid heviger scheen dan de
smarten van ‘t lichaam. Ik sprak hem zacht en vriendelijk aan, hem aanradende zich
kalm te houden, terwijl ik alles zou aanwenden tot zijn herstel. Op een toon van
onbeschrijfelijke angst riep hij uit: ‘O Doctor ! De dood ! De dood ! En na de
dood het oordeel! Ik moet sterven - - - mijn tijd is gekomen - - - uwe pogingen
zullen niet baten. Docter! Ik ga sterven - - -'.
Toen richtte hij zich krampachtig op - - en wierp zich weer krampachtig achterover
op zijn bed - - trok de dekens over zijn hoofd en gilde op hartverscheurende toon:
"Verloren ! Verloren !". Ik trachtte hem te troosten daarmee, dat hij nog in den
tijd der genade was, en daar zulk een berouw en leedwezen over de zonden was, de
weg tot ontkoming open stond, Die Zelf gezegd heeft dat Hij is de Weg, de
Waarheid en het Leven. Zalig zijn ze die treuren, want zij zullen vertroost worden.
Onderwijl dat ik de geneesmiddelen voorschreef, vertoefde ik nog wat en maakte
enigszins kennis met de andere huisgenoten, want mij bleek dat de zieke gehuwd
was en met zijn vrouw bij de Ouders inwoonde. Zijn Vader was slechts kort in het
vertrek geweest en had door zijn loerende ogen en straf gelaat een ongunstige blik
of indruk op mij gemaakt. Op het gelaat van zijn Moeder was diepgaande smart te
lezen (zo ik meende). Later bleek ik mij niet te hebben vergist. De schokkende
omstandigheden hadden beide vrouwen zeer aangedaan, waarvoor ik hen enige
medicijnen toediende. De zieke scheen een ogenblik rustig, van welke ogenblikken
ik gebruik maakte om naar zijn zielstoestand te vernemen. Ik weet wel dat de
meeste doctors mij zullen uitlachen, dat ik mij daarmee bemoei; toch ?...? ik hun
allen hun spot: Jesaja was ook een Geneesheer en nog wel een Koninklijken lijf-
Arts, hij heeft de Koning Hiskia genezen. En Doctor Lucas, die ook Evangelist
was, bestudeerde ook de ziekte der ziel. Ik nu wens gaarne aan de voeten van die
beide medicijnmeesters te zitten.
Nadat wij enige ogenblikken hadden doorgebracht kwam de vader met de
geneesmiddelen. Ik diende ze den zieke toe.
Toen hij het kopje had geledigd, zeide hij: "Ik dank u zeer doctor, gij zijt zeer
vriend’lijk jegens mij, doch het zal u niets baten, ik ga sterven". Waarop hij
andermaal zulk een ijselijke langgerekte gil slaakte, terwijl zijn bed schudde, van
het krampachtige trillen van zijn stevig lichaam. Zijn Moeder bitterlijk wenende,
kwam wat nader en vraagde hem: "Is de pijn erger Johan ?" Hij zeide: "Och
Moeder ! Wat zóu de pijn van mijn lichaam; híer (op zijn hart wijzende) híer
brand het - Het is de rechtvaardigheid van een Heilig God die op mijn ziele
brandt - híer gevoel ik reeds de smarten der Hel ! Weent zo niet moeder, U zal
het wél gaan - gij hebt den weg ten leven bewandeld - maar ík ! O wee ! En nu is
het te laat - te laat, voor eeuwig te laat - - - -" Zijn moeder zeide: "Het is nog niet te
laat Johan. Nog is het het heden der genade, willen wij samen nog eens bidden,
samen tot den Heere Jezus, Dien Zaligmaker gaan?" Hij zeide: "Wat bidden ? Mijn
tijd is voorbij om te bidden - God hoort de zondaars niet?"
Zijn vader was intussen nader gekomen en zeide tot hem: "Wees maar zo bang niet
Johan. Gij hebt nooit iemand kwaad gedaan". Johan zeide: "Ik verzoek vader!, dat
gij niet tot mij spreekt, ik heb altijd aan uwe leugens geloof geslagen; nu de dood
mij aangrijpt zijn mijne ogen open gegaan, gíj zijt de oorzaak van mijn bederf!
Reeds vroeg hebt gij mij geleerd om den Bijbel te verachten en ongehoorzaam te
zijn jegens God. Toen ik een kleine jongen was, hebt gij mij tot zonde verleid. Als
moeder zondag in de kerk was, waar gij mij met geweld hebt uitgehouden, dan nam
gij mij mee om te vissen en allerlei zonden te bedrijven".
Zijn vader viel hem in de rede, doch hij liet hem niet uitspreken, en vervolgde de
zieke: "Zwijgt vader! Gij hebt tot mij genoeg gesproken, gij hebt meesterlijk uw
werk gedaan, gij hebt met den duivel gespot, nu spot den duivel met u, uwe leugens
kunnen mij niet langer bedriegen. Weldra sta ik voor Gods rechterstoel, en wanneer
ik mijn rechtvaardig vonnis krijg, zal ik u aanklagen als de werkmeester van mijn
eeuwige ellende". Hij trok de lakens over zijn hoofd en slaakte een zucht, zo
hartverscheurend, als ik nog nooit had gehoord. Mijn hart schokte in mij van smart
en aandoening. Mijne vermaningen tot kalmte baatten niets, hij had naar het scheen
geen deernis met zijn lichaam, alleen zijne ziele woog hem zwaar.
Na enkele minuten gelegen te hebben, richtte hij zich eensklaps op en riep: "Jozef !
Waar is Jozef ?" Een aanvallige knaap van acht jaar werd aan zijn sponde gebracht;
hij omhelsde het kind teder en sprak tot hem: "Jozef! Mijn lieve broeder! Kom eens
bij mij en hoor, en onthoudt wat ik u met een stervende mond zeg: Luister nooit
naar den raad van vader, hij zal u verleiden, net als hij mij gedaan heeft. Laat
moeder u leiden, hoor naar haar stem, gaat met haar naar de kerk, lees en onderzoek
den Bijbel, bid vroeg kind ! Spiegel u aan mij uwen broeder, die nu voor eeuwig
naar de Hel gaan moet." Daarop viel hij achter over met een ijselijke gil. Mijn ziel
was verbrijzeld.
Ik schreef nu de beste middelen voor en verliet den woning toen reeds de
schemering zichtbaar werd. Ik beproefde enige ogenblikken rust te nemen, doch het
scheen vruchteloos. Eindelijk geraakte ik enige ogenblikken in diepen slaap, die
echter zeer onrustig waren, en waaruit ik opschrikte door het vervaarlijk gegil van
den zieken, aan wiens sponde ik droomde te staan en die ik onder hevige
benauwdheden en ijselijk gegil de eeuwigheid zag ingaan.
Toen ik ontsteld opstond wees de klok acht uur. Na enige ogenblikken ontbijt
genomen te hebben en mij in het gebed gezocht hebbende, spoedde ik mij naar den
zieken. Toen ik daar om negen uur aankwam had de dood een uur geleden een
einde aan den ongelukkige gemaakt. Geen enkel woord van hoop was er uit zijn
mond gegaan, integendeel scheen het, hoe meer de dood naderde, hoe meer de
folteringen toenamen.
Ik hang een sluier over het toneel, mijne ziel is te zeer geschokt om er meer van te
schrijven. Ik heb er niets bij te voegen, dan alleen dit woord: "De Heere is
rechtvaardig . . ."

Doctor Davis ('Den Zwarten Doctor - Engeland'), uit zijn aantekeningen over zijn
ziekenbezoeken.
Wilhelm
Berichten: 3240
Lid geworden op: 13 okt 2007, 19:26

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Wilhelm »

DJK, wat wil je hier mee zeggen ?
Het is verschrikkelijk als een ziel onbekeerd sterft, zeker als je bedenkt dat het merendeel van de verlorenen zonder schrik heenreizen omdan onbedacht en onverwacht voor Gods rechterstoel te verschijnen, en het uit Zijn mond te horen : Ik heb u niet gekend !

Wat is het dan toch van het allergrootste belang, om in dit leven Wet en Evangelie te laten horen.
Met mensen angstaanjagen redt je het niet, nee dan zal het altijd samen moeten gaan.
Hoe heeft Jezus ook niet voor Jeruzalem gestaan , wenende, om hen op te roepen te bekennen wat tot hun vrede diende .
En hoe staat hij nog voor ons allen , als met uitgestrekte armen : Kom dan tot Mij en wordt behouden !

Wat een wonder, die lokkende liefde Gods in Christus.
En als die liefde gezien mag worden ,dan verbreekt dat het allerhartste hart.
Die liefde kan bereiken , wat de donkerste en de heftigste wetsprediking niet kan bereiken.


Ik weet dat je niet geheel achter Comrie staat, maar dit vond ik wel een heel mooi en duidelijk citaat :
Comrie in HC schreef: Het heugt mij dat er in een zekere voorname stad een leraar is geweest, die een hoge ernst en daarbij een wonderlijke allegorische wijze van voorstelling had. Nadat deze bij zekere gelegenheid eerst nat gepredikt had, begon hij uit te roepen met een heftige stem en hierbij de handen bewegende alsof hij zulks werkelijk bij zich had: nu zal ik de vonken der hel onder u werpen. Groot was hierop de zielskillende en koudmakende benauwdheid onder de toehoorders; maar er was geen smelting des harten. Sinaï droogt de springbron van
tranen op, maar Sion doet ze ongeforceerd en ongedwongen druipen. De Zon der gerechtigheid ontdooit, maar Mozes is als de koude uit het noorden, die alles bevriest of verstijft.
En dan blijft weer die allergrootste vraag staan : Kennen wij nu persoonlijk iets van die vergevende liefde, die zo in rijke mate , onvoorwaardelijk bij Hem te verkrijgen is, zonder geld en zonder prijs ...
Zelfs bij het naderen van de dood,
Gebruikersavatar
JolandaOudshoorn
Berichten: 11271
Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
Locatie: Groot Ammers

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door JolandaOudshoorn »

Wat een ongelooflijke dwaas, die jongen, om zelfs op het laatst nog op zo'n grove wijze Christus af te wijzen
Hij zeide: "Wat bidden ? Mijn
tijd is voorbij om te bidden - God hoort de zondaars niet?"
Ik weet, mijn Verlosser leeft
Gebruikersavatar
Oude-Waarheid
Berichten: 1822
Lid geworden op: 02 sep 2005, 23:42
Locatie: Amsterdam

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Oude-Waarheid »

JolandaOudshoorn schreef:Wat een ongelooflijke dwaas, die jongen, om zelfs op het laatst nog op zo'n grove wijze Christus af te wijzen
Hij zeide: "Wat bidden ? Mijn
tijd is voorbij om te bidden - God hoort de zondaars niet?"
Ja Jolanda zeker dwaasheid net als die kwaaddoener aan het kruis
die ook gewaarschuwd is "Vreest gij ook God niet" voor de andere
is het "Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn"
Is ook op zijn (sterfbed) door de HEERE gered.
Gebruikersavatar
JolandaOudshoorn
Berichten: 11271
Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
Locatie: Groot Ammers

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door JolandaOudshoorn »

Oude-Waarheid schreef:
JolandaOudshoorn schreef:Wat een ongelooflijke dwaas, die jongen, om zelfs op het laatst nog op zo'n grove wijze Christus af te wijzen
Hij zeide: "Wat bidden ? Mijn
tijd is voorbij om te bidden - God hoort de zondaars niet?"
Ja Jolanda zeker dwaasheid net als die kwaaddoener aan het kruis
die ook gewaarschuwd is "Vreest gij ook God niet" voor de andere
is het "Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn"
Is ook op zijn (sterfbed) door de HEERE gered.
Mooi he, dat het zelfs dan nog kan. Maar ook, wat een tijdsverspilling! Een heel leven zonder de vreugde van het geloven !
Ik weet, mijn Verlosser leeft
Oude Paden

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Oude Paden »

Een aangrijpend verhaal, dat is waar.
Ik denk ook wel goed om dit eens te lezen tot zelfonderzoek hoe onze weg is geweest!

Toch is er iets in het verhaal wat m.i. niet klopt.
Het komt heel duidelijk in het verhaal naar voren dat deze jongen geen spijt had van zijn daden en geen schuld voor God die hij in zijn leven beledigd had. Hij is alleen beangstigd voor de straf. Ook beschuldigd hij niet zichzelf vanwege zijn zonden , maar klaagt zijn vader aan. Het eigenaardige in dit verhaal is dat de dokter en zijn moeder toch spreekt over vergeving van de zonden omdat hij zo´n angst heeft. Het was gepaster geweest de jongen eerst te wijzen op zijn eigen zonden, afval en tegenstand tegen God.

Het verhaal vind ik dan ook niet echt passen bij iemand als DJK, die juist zo bezig is door te drammen over de noodzak van het waardig keuren van de straf in het dodelijks tijdsgewricht. Dit stuk getuigd meer van medelijden over deze jongen.
DJK
Berichten: 244
Lid geworden op: 08 aug 2008, 12:52

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door DJK »

Wilhelm schreef:DJK, wat wil je hier mee zeggen ?
Het is verschrikkelijk als een ziel onbekeerd sterft, zeker als je bedenkt dat het merendeel van de verlorenen zonder schrik heenreizen omdan onbedacht en onverwacht voor Gods rechterstoel te verschijnen, en het uit Zijn mond te horen : Ik heb u niet gekend !

Wat is het dan toch van het allergrootste belang, om in dit leven Wet en Evangelie te laten horen.
Met mensen angstaanjagen redt je het niet, nee dan zal het altijd samen moeten gaan.
Hoe heeft Jezus ook niet voor Jeruzalem gestaan , wenende, om hen op te roepen te bekennen wat tot hun vrede diende .
En hoe staat hij nog voor ons allen , als met uitgestrekte armen : Kom dan tot Mij en wordt behouden !

Wat een wonder, die lokkende liefde Gods in Christus.
En als die liefde gezien mag worden ,dan verbreekt dat het allerhartste hart.
Die liefde kan bereiken , wat de donkerste en de heftigste wetsprediking niet kan bereiken.


Ik weet dat je niet geheel achter Comrie staat, maar dit vond ik wel een heel mooi en duidelijk citaat :
Comrie in HC schreef: Het heugt mij dat er in een zekere voorname stad een leraar is geweest, die een hoge ernst en daarbij een wonderlijke allegorische wijze van voorstelling had. Nadat deze bij zekere gelegenheid eerst nat gepredikt had, begon hij uit te roepen met een heftige stem en hierbij de handen bewegende alsof hij zulks werkelijk bij zich had: nu zal ik de vonken der hel onder u werpen. Groot was hierop de zielskillende en koudmakende benauwdheid onder de toehoorders; maar er was geen smelting des harten. Sinaï droogt de springbron van
tranen op, maar Sion doet ze ongeforceerd en ongedwongen druipen. De Zon der gerechtigheid ontdooit, maar Mozes is als de koude uit het noorden, die alles bevriest of verstijft.
En dan blijft weer die allergrootste vraag staan : Kennen wij nu persoonlijk iets van die vergevende liefde, die zo in rijke mate , onvoorwaardelijk bij Hem te verkrijgen is, zonder geld en zonder prijs ...
Zelfs bij het naderen van de dood,

Dag Wilhelm,

Dit verhaal wat ik niet geschreven heb, geldt jou én mij slechts als een waarschuwing voor de eeuwigheid. Het is alleen wel jammer, wanneer je telkens denkt dat ik boven ook maar wie dan ook sta, of dat deze dingen mij niet meer aangaan. Ook ik heb een vrouw en 5 kinderen, vrienden en kennissen die eenmaal moeten sterven, en God moeten ontmoeten, Wilhelm. En als je dan die ontzaggelijke eeuwigheid weer eens op je ziel voelt drukken, dan kan je er niet van en over zwijgen...
Wilhelm
Berichten: 3240
Lid geworden op: 13 okt 2007, 19:26

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Wilhelm »

DJK schreef:Dag Wilhelm,

Dit verhaal wat ik niet geschreven heb, geldt jou én mij slechts als een waarschuwing voor de eeuwigheid. Het is alleen wel jammer, wanneer je telkens denkt dat ik boven ook maar wie dan ook sta, of dat deze dingen mij niet meer aangaan. Ook ik heb een vrouw en 5 kinderen, vrienden en kennissen die eenmaal moeten sterven, en God moeten ontmoeten, Wilhelm. En als je dan die ontzaggelijke eeuwigheid weer eens op je ziel voelt drukken, dan kan je er niet van en over zwijgen...
DJK, ik begrijp dat je het als waarschuwing bedoelt heb en ook al die schrijverij doe je waarschijnlijk uit een bewogen hart.
Maar vind je het dan toch iet vreemd, dat hoegenaamd niemand die bewogenheid kan ontdekken, in jou stijl van communiceren ?
Je betitelt jezelf als een van de laats overgeblevenen, maar kan en mag je dat zeggen. ?
Elia dacht het ook , en toch bleken er nog 7000 zijn die de knie voor baal niet gebogen hadden.. En de kanttekenaren vermelden er dan nog bij dat dat betekent dat het er zeer velen waren. Zou dat nu anders zijn ?

Daarbij komt het me over alsof je een bepaalde deelwaarheid verabsoluteerd, en je andere zaken uit het oog verliest.
In alles lees ik een schrijven wat uit je eigen bevinding voortkomt, en dat je dit als enige weg en grond ziet van de zaligheid, waarbij ik me ook verbaasd dat het meer gaat over het sterven aan de wet dan over de Liefde die er is in Christus Jezus.
Daarbij laat je geen enkele ruimte voor maar enige kritische opmerkingen , en je laat ook niet blijken dat je er voor openstaat, en dat ook jij misschien weleens een zeer eenzijdige belichting geeft van deze zaken.

En als er dan het eea tegen opkomt, wat idd soms ook de schoonheids prijs niet verdient, dan is er weer dat wijzen naar het alleen staan alsof dat het kenmerk van het ware is.
Soms ben ik bang dat jij leert, dat de ervaringen en tranen de grond zijn van de zaligheid, terwijl toch ook de door jou genoemde predikers, juist altijd afwijzen van onze ervaringen en altijd wijzen op de Enige Rustgrond : Christus .
Dan is het waar dat er een ervaringskennis zal zijn bij ieder gelovige , maar de verscheidenheid waar onze vaderen juist zo rijk over spraken , kan ik in jou schrijven helaas niet terugvinden.
En als je die verscheidenheid ontken, dan kan ik begrijpen dat je je alleen voelt staan , want er zijn verschillende Godzalige predikers die gezegd hebben dat geen een bekering hetzelfde is.

Ik heb dit citaat al meer gepost, maar hoe sta jij dan tegenover de verschillende leidingen zoals ook Brakel beschrijft ?




Brakel in de Redelijke Godsdienst deel 1 Hoofdstuk 31 schreef:
VII. 4. Het vierde dat aan te merken is, is de wijze van wedergeboorte welke zeer verscheiden is;

(a) Sommigen worden schielijk, in een korte tijd overgebracht, als in één ogenblik, gelijk Zachéus en de moordenaar; velen op de Pinksterdag, de stokbewaarder. Anderen langzamer.

(b) Sommigen worden overgebracht door en met grote verschrikkingen en ontsteltenissen der wet, des doods en der verdoe¬menis, zoals op de Pinksterdag, en de stokbewaarder, Hand. 16:27.

(c) Sommigen op een zeer Evangelische wijze. De zaligheden en de volheid van de Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel, en de zoetheid van de Evangelische goederen vervullen zó hun ziel, dat ze geen tijd hebben, aan hun zonden met verschrikking te denken. Maar zij worden als verslonden door het Evangelie, en zij ontvangen Jezus met blijdschap als Zachéus, Lukas 19:3, 10.

(d) Sommigen brengt de Heere over in vele bedaardheid, door het gezicht van de waarheden; in bedaardheid zien ze hun zonden en ellendige staat buiten Christus, en de zaligheden der bondgenoten, alsmede de waarheid van de aanbieding van Christus door het Evangelie aan hen. In dit beschouwen der waarheden worden ze allengskens (langzamerhand) en buiten hun weten veranderd, en worden der waarheid gehoorzaam, en door de kennis van de waarheid worden ze gelovig, en hun hart wordt gereinigd, 1 Petrus 1:22. Zij hebben niet veel smartelijke droefheid, ook geen verrukkende blijdschap, maar een genoegen in, en zoete goedkeuring van de waarheden, zo ten opzichte van hun ellende, als zaligheid in Christus, en hun aanneming van, en verlaten op Christus. Dit zijn doorgaans de bestendigste en vaste Christenen.

(e) Sommigen worden bekeerd allengskens, met vele verwisselingen van droefheid, blijdschap, geloof, ongeloof, strijden, overwinningen, vallen, opstaan; en dit is de gewone weg, dien God doorgaans houdt in de bekering van de meesten. Als ik zeg, a1engskens, dan bedoel ik de bekering in 't brede, met al haar omtrek, van de eerste overtuiging, tot de bewustheid dat men Christus aanneemt. Want anders is het een zekere zaak, dat de bekering in één ogenblik geschiedt, in één moment wordt de ziel van dood levend; tussen dood en levend zijn is geen tijd. Omdat deze wijze van bekering de gewoonste is, zo zullen wij ze in haar begin, voortgang en einde wat breder openleggen, opdat een ieder zich daarin zou kunnen spiegelen.

Maar dat zeggen wij vooraf, dat niemand bekommerd moet zijn over de wijze van bekering, omdat hij niet is overgebracht op deze of gene wijze, die men zichzelf voorschrijft, of op welke anderen bekeerd zijn. Als de bekering er is, dan is het wél, en ziet tot uw ontsteltenis niet terug op de wijze, al was de wijze van bekering in u zodanig, dat gij nooit iets dergelijks gelezen of gehoord had. Want de wegen Gods zijn wonderbaar, en de een ondervindt wel iets, daar de andere niet van weet, ook in de gewone weg tot bekering; maar men moet dikwijls terugzien op al de voorzienigheden en wegen, waardoor God ons geleid heeft, dat geeft ons stof van verwondering, van verheerlijking van God, en van vaststelling van zijn staat.
DJK
Berichten: 244
Lid geworden op: 08 aug 2008, 12:52

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door DJK »

Van Wilhelm aan DJK :

W : DJK, ik begrijp dat je het als waarschuwing bedoelt heb en ook al die schrijverij doe je waarschijnlijk uit een bewogen hart.
Maar vind je het dan toch iet vreemd, dat hoegenaamd niemand die bewogenheid kan ontdekken, in jou stijl van communiceren ?
Je betitelt jezelf als een van de laats overgeblevenen, maar kan en mag je dat zeggen? Elia dacht het ook , en toch bleken er nog 7000 zijn die de knie voor baal niet gebogen hadden.. En de kanttekenaren vermelden er dan nog bij dat dat betekent dat het er zeer velen waren. Zou dat nu anders zijn ?

DJK: Ik hoop van harte dat ik het, aangaande die 7000, bij het verkeerde einde zit, Wilhelm. Maar ik vrees. Eén ding kan ik je zeggen over wat ik in de nog redelijk behoudende kerkverbanden gezien en meegemaakt heb, zonder namen te noemen, namelijk dat Gods' volk veelal wenende zonder vertroosting in het donker zit, vanwege de vele leerdwalingen, en de rijke jongelingen zich een oordeel eten aan het verbroken Lichaam van Christus. En hiermede heeft werkelijk geheel kerkelijk Nederland zich een ontzaggelijk oordeel mee op de hals gehaald. Vele dominees die de Christus preken, zonder Hem zelf te kennen, vele onbekeerde ouderlingen en diakenen vervullen de kerkelijke ambten, en proberen anderen dwaselijk de weg te wijzen die ze zelf nimmer bewandeld hebben. En hierom heeft kerkelijk Nederland zich rijp gemaakt voor een ontzaggelijk oordeel wat zekerlijk zal gaan komen, en dit oordeel zal dan gaan beginnen, niet bij de wereld, maar bij het huis Gods', Wilhelm.

W : Daarbij komt het me over alsof je een bepaalde deelwaarheid verabsoluteerd, en je andere zaken uit het oog verliest.
In alles lees ik een schrijven wat uit je eigen bevinding voortkomt, en dat je dit als enige weg en grond ziet van de zaligheid, waarbij ik me ook verbaasd dat het meer gaat over het sterven aan de wet dan over de Liefde die er is in Christus Jezus.

DJK: Zonder en buiten Gods' recht om is er geen zaligmakend geloof, en geen rechtvaardiging in Christus, noch wedergeboorte, levenmaking etc.... Al wat daarvoor beleefd, doorleefd, geproefd of gesmaakt wordt, zijn de algemene werkingen van Gods' Geest, die wel op zich groot kunnen zijn om te mogen ontvangen, maar heeft echter geen enkele waarde voor de eeuwigheid, en dus kan een ziel daarmede nog voor eeuwig verloren gaan.

W : Daarbij laat je geen enkele ruimte voor maar enige kritische opmerkingen , en je laat ook niet blijken dat je er voor openstaat, en dat ook jij misschien weleens een zeer eenzijdige belichting geeft van deze zaken.

DJK: Gods' Woord brengen is : proclameren = bekend maken !
Als je dan voelt dat anderen dwalen of onkundig redeneren, ga je niet in dicussie, maar ga je eerder proberen te onderwijzen. Maar ik bergijp dat dit helaas maar weinig in u midden gewaardeerd is geworden. Maar misschien, misschien was daar een enkeling die er wat aan mocht hebben. Dat weet alleen den Heere...

W : En als er dan het eea tegen opkomt, wat idd soms ook de schoonheids prijs niet verdient, dan is er weer dat wijzen naar het alleen staan alsof dat het kenmerk van het ware is. Soms ben ik bang dat jij leert, dat de ervaringen en tranen de grond zijn van de zaligheid, terwijl toch ook de door jou genoemde predikers, juist altijd afwijzen van onze ervaringen en altijd wijzen op de Enige Rustgrond : Christus .

DJK: Mijn bevinding heeft voor jou blijkbaar geen enkele waarde, en daarom moet je onderzoeken of datgeen ik je vanuit het Woord naar voren heb willen brengen, wel naar en op de Schriften is gegrond. Net als destijds de Bereers, aangaande de prediking van Paulus deden.

W: Dan is het waar dat er een ervaringskennis zal zijn bij ieder gelovige , maar de verscheidenheid waar onze vaderen juist zo rijk over spraken , kan ik in jou schrijven helaas niet terugvinden. En als je die verscheidenheid ontken, dan kan ik begrijpen dat je je alleen voelt staan , want er zijn verschillende Godzalige predikers die gezegd hebben dat geen een bekering hetzelfde is.
Ik heb dit citaat al meer gepost, maar hoe sta jij dan tegenover de verschillende leidingen zoals ook Brakel beschrijft ?

DJK : zoals ik dus al eerder schreef, de weg tot dat Recht kan verschillen, maar voor en onder dat Recht, leren zij allen hetzelfde kennen, namelijk, als een helwaardige alle rechten op hun zaligheid te hebben verloren, de kruisdood met Christus te sterven aan die vloekende en verdoemende eis der Wet. Trap en mate, van dit doorleven, ook alleen Gode bekend.
Kijk, en Gods' leidingen in het leven der genade kan natuurlijk ook grotelijks verschillen. Vergelijk of kijk naar het leven van Abraham en Lot, naar Jona en Paulus, naar David en Salomo, naar Simson en Johannes, enz...
Gebruikersavatar
Bert Mulder
Berichten: 9086
Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
Contacteer:

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Bert Mulder »

DJK: Ik hoop van harte dat ik het, aangaande die 7000, bij het verkeerde einde zit, Wilhelm. Maar ik vrees. Eén ding kan ik je zeggen over wat ik in de nog redelijk behoudende kerkverbanden gezien en meegemaakt heb, zonder namen te noemen, namelijk dat Gods' volk veelal wenende zonder vertroosting in het donker zit, vanwege de vele leerdwalingen, en de rijke jongelingen zich een oordeel eten aan het verbroken Lichaam van Christus. En hiermede heeft werkelijk geheel kerkelijk Nederland zich een ontzaggelijk oordeel mee op de hals gehaald. Vele dominees die de Christus preken, zonder Hem zelf te kennen, vele onbekeerde ouderlingen en diakenen vervullen de kerkelijke ambten, en proberen anderen dwaselijk de weg te wijzen die ze zelf nimmer bewandeld hebben. En hierom heeft kerkelijk Nederland zich rijp gemaakt voor een ontzaggelijk oordeel wat zekerlijk zal gaan komen, en dit oordeel zal dan gaan beginnen, niet bij de wereld, maar bij het huis Gods', Wilhelm.
En wie heeft u als hartenkenner aangesteld, geachte DJK?????
3/4-15. Deze genade is God aan niemand schuldig; want wat zou Hij schuldig zijn dengenen, die Hem niets eerst geven kan, opdat het hem vergolden worde? Ja, wat zou God dien schuldig zijn, die van zichzelven niet anders heeft dan zonde en leugen? Diegene dan, die deze genade ontvangt, die is Gode alleen daarvoor eeuwige dankbaarheid schuldig, en dankt Hem ook daarvoor; diegene, die deze genade niet ontvangt, die acht ook deze geestelijke dingen gans niet en behaagt zichzelven in het zijne; of, zorgeloos zijnde, roemt hij ijdellijk dat hij heeft hetgeen hij niet heeft. Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend. En wat aangaat anderen, die nog niet geroepen zijn, voor dezulken moet men God bidden, Die de dingen die niet zijn, roept alsof zij waren; en wij moeten ons geenszins tegenover hen verhovaardigen, alsof wij onszelven uitgezonderd hadden.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
hervormde
Berichten: 522
Lid geworden op: 25 jan 2008, 21:49

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door hervormde »

Gebruikersavatar
Afgewezen
Berichten: 17323
Lid geworden op: 12 mei 2005, 21:50

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Afgewezen »

DJK schreef:DJK: Gods' Woord brengen is : proclameren = bekend maken !
Als je dan voelt dat anderen dwalen of onkundig redeneren, ga je niet in dicussie, maar ga je eerder proberen te onderwijzen. Maar ik bergijp dat dit helaas maar weinig in u midden gewaardeerd is geworden. Maar misschien, misschien was daar een enkeling die er wat aan mocht hebben. Dat weet alleen den Heere...
Zelfs de Heere Jezus ging in discussie. Het is toch raar als je op een discussieforum gaat proclameren en geen tegenspraak duldt?
En tot slot: 'Heere' is hier eerste naamval, dus moet je geen 'den', maar 'de' gebruiken.
Rochus
Berichten: 451
Lid geworden op: 26 jun 2007, 21:38

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Rochus »

het is een fonetische 'n'
Gebruikersavatar
Afgewezen
Berichten: 17323
Lid geworden op: 12 mei 2005, 21:50

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door Afgewezen »

Rochus schreef:het is een fonetische 'n'
Aha! :)
Gebruikersavatar
caprice
Berichten: 2672
Lid geworden op: 22 jan 2004, 21:51
Locatie: Woestijn des levens

Re: Een aangrijpend verhaal van een onbekeerde stervende jongen

Bericht door caprice »

JolandaOudshoorn schreef:Wat een ongelooflijke dwaas, die jongen, om zelfs op het laatst nog op zo'n grove wijze Christus af te wijzen
Hij zeide: "Wat bidden ? Mijn
tijd is voorbij om te bidden - God hoort de zondaars niet?"
Het doel van dit stukje zal zijn om jou en mij tot onszelf te laten inkeren, om te zien of we ons ook al als zo'n dwaas hebben leren kennen voor het heilig en rechtvaardig aangezicht des Heeren.
Gewetensbezwaarde trouwambtenaar - 'De totalitaire staat werpt het geweten van haar burgers weg als een waardeloos vod'
Dr. J.H. Bavinck
Plaats reactie