Hemel of hel?

[Wilma van den Berg]

Beste mensen,


Ik zit best wel met het volgende: gisteren sprak ik iemand die beweerde dat als je niet zeker weet of je in de hemel komt (=bekeerd bent), je naar de hel gaat. Kortom: bij twijfel ben je in de hel, bij zekerheid in de hemel.

Voor mijn gevoel kán dit niet en is het ook niet Bijbels. We hebben hier een hele tijd over gesproken maar toch...het kan me niet loslaten.
Kunnen/willen jullie eens zeggen wat je ervan denkt etc.?
Alvast hartelijk dank hiervoor. Hopelijk kunnen we elkaar, ook wat betreft deze zaken, helpen.

[Lassie]

het gaat om de keuse die je maakt. We staan voor een keuse. God te volgen of God niet te volgen.

[Tiberius]

Lees catechismus vr+antw 58 maar eens:
Wat troost schept gij uit het artikel van het eeuwige leven?
Dat, nademaal ik nu het beginsel der eeuwige vreugde in mijn hart gevoel, ik na dit leven volkomen zaligheid bezitten zal, die geen oog gezien, geen oor gehoord heeft, en in geens mensen hart opgeklommen is, en dat, om God daarin eeuwiglijk te prijzen.

Het eeuwige leven begint reeds hier. We zullen geen onbekende God ontmoeten.

[Marnix]

Absoluut... maar soms kan mensen ook onzekerheid worden aangepraat. Als je maar hard genoeg roept dat je aan allerlei voorwaarden moet voldoen en het allemaal zo exclusief is, je allerlei bijzondere dingen moet meemaken en voelen want anders is het niet echt, dan kunnen mensen onzeker zijn maar toch kinderen van God zijn en in de hemel komen, ook al voelen ze die zekerheid niet. Gevoel kan bedriegelijk zijn, zowel het denken dat je er wel komt als het denken dat je er niet komt.

Maar onder "Bijbels normale omstandigheden" leert een gelovige wel vertrouwen op Gods beloften, ook de belofte van opstandig van het vlees en een eeuwig leven. Maar kijk je bijvoorbeeld naar Korinthe, dan zie je dat men daar vraagtekens heeft bij de opstanding van de doden en het behoud van wie ontslapen zijn en toch zegt Paulus vervolgens niet: Nou, dan geloof je ook niet echt, anders was die zekerheid er wel.

[Afgewezen]

In feite gaat het om de vraag of er echt geloof kan zijn, zonder de zekerheid van eigen zaligheid. Ik denk dat dit zeker wel kan, sterker nog, dat dit vaak voorkomt.

Absoluut... maar soms kan mensen ook onzekerheid worden aangepraat. Als je maar hard genoeg roept dat je aan allerlei voorwaarden moet voldoen en het allemaal zo exclusief is, je allerlei bijzondere dingen moet meemaken en voelen want anders is het niet echt, dan kunnen mensen onzeker zijn maar toch kinderen van God zijn en in de hemel komen, ook al voelen ze die zekerheid niet.

Moet dit nu zo: "als je maar hard genoeg roept etc."? Ik mag je er misschien ten overvloede aan herinneren dat je hier op een refoforum bent, waar het geloof idd. niet zo vanzelfsprekend is als jij veronderstelt. Inderdaad is geloof 'exclusief': het geloof is niet aller. Inderdaad is tot geloof komen 'allerlei bijzondere dingen meemaken', want het gaat om zaken die voor de natuurlijke mens verborgen zijn.

[Kaw]

Ik geloof niet dat God Zijn volk onverzekerd laat van hun bestemming. Daarentegen kan er wel twijfel zijn over je eigen zonde en hoe God je nu nog kan vergeven. In die twijfel ligt een waarschuwing en een belofte.
De waarschuwing is keihard en bijbels: blijf je vasthouden aan bepaalde zonde? Dan is Christus niet in U en U niet in Hem.
De belofte is gelukkig een blijvende open deur naar genade: God kent geen limieten in vergeven. Indien er berouw is over de zonde en een voornemen om niet meer te zondigen, dan is er ALTIJD vergeving.
Indien je elke avond weer God bidt om vergeving in ootmoed en in een voornemen om niet meer te zondigen, dan mag je op grond van de bijbel geloven dat je in de hemel komt. Hoe donker het ook lijkt in je leven en hoe veel mensen hierna je nog vertellen dat het niet zo makkelijk gaat, geloof in Jezus Christus (niet alleen zijn daden, maar ook in zijn vergevingsgezindheid naar jou persoonlijk) en je kunt gerust sterven.

[Afgewezen]

P.S. J.C. Ryle heeft hier een mooi boekje over geschreven, 'Hebt u zekerheid'?

[Kaw]

Overigens blijft die zekerheid het een werk van de Heilige Geest. Het is bepaald niet dom om bij gebrek daarvan eens te bidden om die zekerheid.

[Afgewezen]

Overigens blijft die zekerheid het een werk van de Heilige Geest. Het is bepaald niet dom om bij gebrek daarvan eens te bidden om die zekerheid.

Mee eens.

[Corydoras]

P.S. J.C. Ryle heeft hier een mooi boekje over geschreven, 'Hebt u zekerheid'?

Hier te lezen in het Engels.

I. First, then, I will try to show you that an assured hope, such as Paul here expresses, is a true and Scriptural thing.
II. Secondly, I will make this broad concession,-that a man may never arrive at this assured hope, and yet be saved.
III. Thirdly, I will give you some reasons why an assured hope is exceedingly to be desired.
IV. Lastly, I will try to point out some causes why an assured hope is so seldom attained.

[Da Capo]

Overigens blijft die zekerheid het een werk van de Heilige Geest. Het is bepaald niet dom om bij gebrek daarvan eens te bidden om die zekerheid.

Waarom Petrus ook schrijft in 2 Petrus 1:10:

Daarom, broeders, benaarstigt u te meer, om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen.

[Wilma van den Berg]

Je kunt toch niet tegen iemand zeggen die twijfelt: oke, dus dan ben jij in de hel? Echt, ik zou niet durven! Wij zijn immers niet om te oordelen. Let wel, twijfel en onzekerheid zijn duivels en ver van God, maar ook in de Bijbel lezen we van mensen die twijfelen of in zonden vallen maar toch kinderen van God zijn...

...Dus toch maar niet zeggen, of?

En, je kunt het toch, als kind van God, niet op je lippen nemen om zoiets te zeggen? We moeten ze dwingen om in te komen, jaloers maken en dan kan het toch niet op deze manier?!

...zomaar een serie vragen die bij me opkomen als ik aan het gesprek terugdenk (nogmaals: los van mijn eigen mening en beleving)

[Bert Mulder]

Een goed gereformeerd en Bijbels antwoord hierop kun je in de DL vinden:

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

En verder ook dit, over het oordelen over anderen:

3/4-15. Deze genade is God aan niemand schuldig; want wat zou Hij schuldig zijn dengenen, die Hem niets eerst geven kan, opdat het hem vergolden worde? Ja, wat zou God dien schuldig zijn, die van zichzelven niet anders heeft dan zonde en leugen? Diegene dan, die deze genade ontvangt, die is Gode alleen daarvoor eeuwige dankbaarheid schuldig, en dankt Hem ook daarvoor; diegene, die deze genade niet ontvangt, die acht ook deze geestelijke dingen gans niet en behaagt zichzelven in het zijne; of, zorgeloos zijnde, roemt hij ijdellijk dat hij heeft hetgeen hij niet heeft. Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend. En wat aangaat anderen, die nog niet geroepen zijn, voor dezulken moet men God bidden, Die de dingen die niet zijn, roept alsof zij waren; en wij moeten ons geenszins tegenover hen verhovaardigen, alsof wij onszelven uitgezonderd hadden.

Lees anders ook even de Redelijke Godsdienst van Brakel, voor een meer uitgebreid antwoord hierop.

[Afgewezen]

Je kunt toch niet tegen iemand zeggen die twijfelt: oke, dus dan ben jij in de hel? Echt, ik zou niet durven! Wij zijn immers niet om te oordelen. Let wel, twijfel en onzekerheid zijn duivels en ver van God, maar ook in de Bijbel lezen we van mensen die twijfelen of in zonden vallen maar toch kinderen van God zijn...

...Dus toch maar niet zeggen, of?

En, je kunt het toch, als kind van God, niet op je lippen nemen om zoiets te zeggen? We moeten ze dwingen om in te komen, jaloers maken en dan kan het toch niet op deze manier?!

...zomaar een serie vragen die bij me opkomen als ik aan het gesprek terugdenk (nogmaals: los van mijn eigen mening en beleving)

Wie antwoord je nu?

[David J]

Een goed gereformeerd en Bijbels antwoord hierop kun je in de DL vinden:

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

En verder ook dit, over het oordelen over anderen:

3/4-15. Deze genade is God aan niemand schuldig; want wat zou Hij schuldig zijn dengenen, die Hem niets eerst geven kan, opdat het hem vergolden worde? Ja, wat zou God dien schuldig zijn, die van zichzelven niet anders heeft dan zonde en leugen? Diegene dan, die deze genade ontvangt, die is Gode alleen daarvoor eeuwige dankbaarheid schuldig, en dankt Hem ook daarvoor; diegene, die deze genade niet ontvangt, die acht ook deze geestelijke dingen gans niet en behaagt zichzelven in het zijne; of, zorgeloos zijnde, roemt hij ijdellijk dat hij heeft hetgeen hij niet heeft. Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend. En wat aangaat anderen, die nog niet geroepen zijn, voor dezulken moet men God bidden, Die de dingen die niet zijn, roept alsof zij waren; en wij moeten ons geenszins tegenover hen verhovaardigen, alsof wij onszelven uitgezonderd hadden.

Lees anders ook even de Redelijke Godsdienst van Brakel, voor een meer uitgebreid antwoord hierop.

Prachtig... Natuurlijk kende ik deze passage uit de DL wel, maar toch bedankt voor je post. En nu ga ik gauw aan het werk ;-).