Gedachten tijdens vakantiewandelingen

[Lydianne]

Vorige week was ik met vakantie. Herkennen jullie dat ook dat je tijdens vakanties veel diepzinniger na kan denken?
Ik liep alleen, vrij hoog en zat een beetje te tobben over dagelijkse dingen. Ver beneden je zie je kleine autootjes rijden en alles lijkt dan zo betrekkelijk!

Zomaar wat gedachten, waarbij ik me weer een beetje terug probeer te verplaatsen:
'Ik zie hier vandaan heel veel, de mensen beneden zijn maar heel klein. Het lijkt dat een gewemel van mieren door elkaar heen. De mensen die daar in hun auto rond rijden, zullen net als ik hun werk heel belangrijk vinden en denken dat ze daar op hun plek onmisbaar zijn. Dat is eigenlijk onbelangrijk! En ik zie eigenlijk toch nog maar een heel klein stukje van de hele aarde. Hoe staat dat in een psalm? 'Die, daar Hij 't wereldrond gebiedt van Zijnen hogen zetel ziet, op laag en nietig aards gewemel'. En al die mensen die daar wemelen, dat zijn allemaal mensen. Elk mens met zijn eigen geschiedenis, die alleen de persoon zelf grotendeels weet. En God weet alles van elk mens! Wat ben ik dan onbelangrijk in de hele schepping, zo nietig, zo onbetekenend. Zou de Heere van mij, van mij persoonlijk ook wel afweten? Mag ik dit vragen? Maak ik hierdoor niet alles erger? Ik weet toch dat de Heeren de hele wereld geschapen heeft en nog door Zijn voorzienigheid onderhoudt? Dat Hij zelfs waakt over de haren van het hoofd? Dat alle dingen niet bij geval geschieden?'

Het valt me op dat dit soort zaken vooral in de vakantietijd bij mij spelen. Net of je weer eens stilgezet wordt bij het betrekkelijke van al het dagelijkse gebeuren.

Zijn er nog meer gedachten van anderen onder jullie, die het waard zijn om doorgegeven te worden?

[Daphne]

:t

[Lydianne]

Ik had een serieuze reactie meer op prijs gesteld.

[Jelle]

Ja hoor, dat herken ik ook wel. Zeker als je in overweldigende natuur mag rondlopen dan zou ik het soms wel eens willen uitzingen: "Het ruime hemelrond, verkon'd met blijde mond. Gods eer en heerlijkheid. enz.
Ja als onze ogen er maar voor open mogen gaan en we zien Zijn macht en majesteit dan kunnen we daarvaak zo bijzonder klein onder worden.

Vooral op vakanties worden we vaak bepaald bij de betrekkelijkheid van het leven

[Ariene]

De natuur kan ons sowieso soms wijze lessen leren.
Ik liep pas langs een rozenperk. Deze was bijna dichtgegroeid van het onkruid, maar boven het onkruid uit stonden de rozenbloemen. De hartjes naar boven (de zon) gericht. Ze bloeiden werkelijk schitterend.

Toen leerde ik zelf wat van die bloemen. Ik kijk zo graag naar al het onkruid om me heen, ik wordt daar twijfelachtig, verdrietig, soms boos van.
Nee, dacht ik toen, ik moet naar boven kijken, net als die rozen en dan zal ik kunnen bloeien.

Niet als ik op mijzelf blijf zien en al het onkruid in me, maar als ik op Christus zie, en kijk wat Hij allemaal voor mij gedaan heb, dan zal ik wat uitsralen van de Liefde van mijn God!

Wat is het toch heerlijk dat God ons dat nog laat zien in de natuur.

[henriët]

juist in de vakantie tijd heb je meer tijd om eens rustig over dingen na te denken, en zeker wanneer je dan ergens aan t wandelen bent, kun je door de rust overal veel meer oog voor hebben, dan heb je er de tijd ook voor.
Ik zelf had dat tijdens vakanties in Zwitserland vaak, wanneer je boven in de bergen liep, de almacht van God zo zag, en ook de vrede die de natuur dan hebben kon.
Of bijv in de sneeuw, zulke enorme witte sneeuwvlakken zo rein.... dan gaan je gedachten vanzelf.
Maar idd zoals Ariene al aangaf, de natuur geeft ons zoveel lessen, niet alleen op vakantie, maar we moeten er wel oog voor hebben...
wat dat betreft is de lente ook zo veelzeggend!

[MarthaMartha]

Ja, het overvalt me elke keer weer als je hoog in de bergen bent:
"Bergen zullen wijken, heuvelen zullen wankelen, maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken, spreekt de Heere". Wat ligt mijn zaligheid dan ongelooflijk vast! Ooit heb ik het ergens in zo'n wandelaars-gastenboek- bij een kruis op een top geschreven. Zó vol van God!

[Jo-Ann]

Mooi dat ieder zo zijn eigen gedachten heeft.
Zo denk ik nogal eens bij die enorme rotsmassieven aan de tekst 'de rotsstenen worden door Hem vermorzeld', daarbij denkend aan mijn eigen hart...