Te boek gestelde bekeringsgeschiedenissen

[Kaw]

Aan Kohlbrugge, die uit eigen ervaring toch wel wist wat bekering was, werd gevraagd: 'Waar bent u bekeerd?' Zijn antwoord luidde: 'Op Golgotha.' Wie het vatten kan, vatte het. Mijn bekeringsverhaal, zei iemand, is in een paar woorden verteld: 'Hij sprak en ik hoorde.'

Schitterend.

[Herman]

Ja...een typisch voorbeeld van mensverheerlijking. En zóó stereotype. Het was natuurlijk weer een man die eerst midden in de wereld leefde en zich aan God noch gebod stoorde. Ik ken meer boekjes van Mastenbroek, en het is telkens hetzelfde patroon. Op en top goddeloze mensen komen tot geloof en fungeren daarna als een soort baken in zee. Dat laatste is natuurlijk heel goed, maar het wordt gelijk zo'n maatstaf. Waarom alleen die ultrabijzondere bekeringen te boek stellen. Wordt Gods genade niet verheerlijkt in mensen met minder bijzondere bekeringen?
Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Lees eens secundaire literatuur als 'stille luyden' (red. Van Lieburg) of 'wandelende bijbels' van J. Exalto.
Op grond van daar opgedane kennis over die bekeringsgeschiedenissen kan ik geen enkele van jou opvattingen delen.

Welke van mijn opvattingen?

En wat vind je van mijn laatste opmerking? "Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?"

Mensverheerlijking. Binnen onze gezindte speelt de vraag vaker: moet God niet aan Zijn eer komen? Waarbij gedoeld wordt Hem te rechtvaardigen (nav 1e deel HC) Ik ga verder aan de inhoud daarvan voorbij. Niettemin is het een goed bijbels geluidt, dat de eer van God het meest gelegen is in de bekering van zondaren. Die genade 'verheerlijkt' een mens, om er even een woordspeling tegen aan te gooien. Een bekeringsgeschiedenis moet je dan ook niet lezen met het oog op wat de mens beleefde, maar wat God die mens heeft laten beleven. Het tegen elkaar uitspelen van God en mens in het werk der bekering, vind ik dus niet juist. Evenmin placht ik hiermee de mens eer te geven.

Het zou gaan om verhalen van mensen die 'midden in de wereld leefden', 'op en top goddeloos'. Deze opmerking las ik -waarschijnlijk ten onrechte- in verband met Geense, en hoewel ik van hem niets gelezen heb, heb ik wel begrepen dat hij zijn hele leven niet in een kroeg is geweest. Laat staat in een bordeel. 'Midden in de wereld' is in de tale Kanaäns volgens mij een uitdrukking dat ze eerst in de doodsstaat verkeerden en om God noch gebod gaven en niet een uitdrukking van iemand die zich aan alle mogelijke zonden heeft schuldig gemaakt. Ook al plaatste dr. Graafland kanttekeningen bij de belijdenissen van deze mensen, dat ze 'de aller, allerzwaarste zonden' hadden gedaan, terwijl duidelijk is dat ze in het openbare leven nog geen vlieg kwaad deden.

'Ultrabijzonder'. Het ontbreekt mij momenteel aan overzicht om dit krachtig te weerspreken. In een van de bekeringsgeschiedenissen vind een boer een bladzijde van een boek, die hij vervolgens leest en dat blijkt dan aanleiding te zijn tot. Een bijzonder middel. Dat zeker.

Maatstaf. Dit is een juiste opmerking, als hij gemaakt wordt over dat deel van de geschiedenissen die niet in overeenstemming met het Woord zijn. Dat kan ik zo snel niet ontkrachten of bevestigen.

Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Deze opmerking is suggestief, en als ik de suggestie juist versta, dan is je bewering ongeveer zo dat het een mens niet geoorloofd is zijn eigen bekeringsgeschiedenis te schrijven. Sterker nog: met dát hij zijn eigen egodocument schrijft, valt hij door de mand, hij heeft alleen zichzelf op het oog.
Nu, deze moderne reformatorische kritische houding hoeft niet verkeerd te zijn, echter wordt er hier niet op een eerlijke manier met de bronnen omgegaan. Luister eerst zelf naar de reden waarom die man, en die mensen schreven.
De ontstaangeschiedenis van die egodocumenten komt hierop neer, dat eigenlijk alleen maar schriftelijk is vastgelegd wat zij hun leven lang op gezelschappen en andere ontmoetingen over de weg van God met hun ziel mondeling hebben uitgedragen (De uitdrukking 'zóó stereotype' is daarom objectief juist, omdat in de orale traditie door de tale kanaäns alles op elkaar is gaan lijken). Bij sommigen ontstond het verlangen hun verhaal vast te leggen op papier. Als ik mij het juist herinner, dan hebben zij zelf hun eigen werkjes niet uitgegeven. Dat gebeurde meestal door nabestaanden op grond van een volgeschreven schriftje uit het nachtkastje.
Verder hebben er gewoon mensen de behoefte gevoeld om getuigenis te geven van datgene wat de Heere van hen betekend heeft door middel van het opschrijven van een verhaal. Ik kan geen kwaad in zien, ik kan er wel allerlei kwaad bij bedenken, maar dan kijk je ergens niet positief-kritisch naar, maar negatief-kritisch en op dat laatste wordt je door iedereen overal (niet alleen hier) afgerekend als incorrect.

[Christiaan]

Aan Kohlbrugge, die uit eigen ervaring toch wel wist wat bekering was, werd gevraagd: 'Waar bent u bekeerd?' Zijn antwoord luidde: 'Op Golgotha.' Wie het vatten kan, vatte het. Mijn bekeringsverhaal, zei iemand, is in een paar woorden verteld: 'Hij sprak en ik hoorde.'

Schitterend.

Men vroeg ook wel eens aan Dr. H.F. Kohlbrugge of tie bekeerd was. Dan zei hij, God is er mee bezig.
Hiermee wilde hij wijzen dat bekering een doorgaande zaak is.
Het is éénmaal gebeurt maar ook is het steeds weer nodig.

[Herman]

Verdient hij zijn geld met bekeringsgeschiedenissen?

----
fout geknipt - sorry

[aritha]

Ja...een typisch voorbeeld van mensverheerlijking. En zóó stereotype. Het was natuurlijk weer een man die eerst midden in de wereld leefde en zich aan God noch gebod stoorde. Ik ken meer boekjes van Mastenbroek, en het is telkens hetzelfde patroon. Op en top goddeloze mensen komen tot geloof en fungeren daarna als een soort baken in zee. Dat laatste is natuurlijk heel goed, maar het wordt gelijk zo'n maatstaf. Waarom alleen die ultrabijzondere bekeringen te boek stellen. Wordt Gods genade niet verheerlijkt in mensen met minder bijzondere bekeringen?
Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Lees eens secundaire literatuur als 'stille luyden' (red. Van Lieburg) of 'wandelende bijbels' van J. Exalto.
Op grond van daar opgedane kennis over die bekeringsgeschiedenissen kan ik geen enkele van jou opvattingen delen.

Welke van mijn opvattingen?

En wat vind je van mijn laatste opmerking? "Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?"

Mensverheerlijking. Binnen onze gezindte speelt de vraag vaker: moet God niet aan Zijn eer komen? Waarbij gedoeld wordt Hem te rechtvaardigen (nav 1e deel HC) Ik ga verder aan de inhoud daarvan voorbij. Niettemin is het een goed bijbels geluidt, dat de eer van God het meest gelegen is in de bekering van zondaren. Die genade 'verheerlijkt' een mens, om er even een woordspeling tegen aan te gooien. Een bekeringsgeschiedenis moet je dan ook niet lezen met het oog op wat de mens beleefde, maar wat God die mens heeft laten beleven. Het tegen elkaar uitspelen van God en mens in het werk der bekering, vind ik dus niet juist. Evenmin placht ik hiermee de mens eer te geven.

Het zou gaan om verhalen van mensen die 'midden in de wereld leefden', 'op en top goddeloos'. Deze opmerking las ik -waarschijnlijk ten onrechte- in verband met Geense, en hoewel ik van hem niets gelezen heb, heb ik wel begrepen dat hij zijn hele leven niet in een kroeg is geweest. Laat staat in een bordeel. 'Midden in de wereld' is in de tale Kanaäns volgens mij een uitdrukking dat ze eerst in de doodsstaat verkeerden en om God noch gebod gaven en niet een uitdrukking van iemand die zich aan alle mogelijke zonden heeft schuldig gemaakt. Ook al plaatste dr. Graafland kanttekeningen bij de belijdenissen van deze mensen, dat ze 'de aller, allerzwaarste zonden' hadden gedaan, terwijl duidelijk is dat ze in het openbare leven nog geen vlieg kwaad deden.

'Ultrabijzonder'. Het ontbreekt mij momenteel aan overzicht om dit krachtig te weerspreken. In een van de bekeringsgeschiedenissen vind een boer een bladzijde van een boek, die hij vervolgens leest en dat blijkt dan aanleiding te zijn tot. Een bijzonder middel. Dat zeker.

Maatstaf. Dit is een juiste opmerking, als hij gemaakt wordt over dat deel van de geschiedenissen die niet in overeenstemming met het Woord zijn. Dat kan ik zo snel niet ontkrachten of bevestigen.

Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Deze opmerking is suggestief, en als ik de suggestie juist versta, dan is je bewering ongeveer zo dat het een mens niet geoorloofd is zijn eigen bekeringsgeschiedenis te schrijven. Sterker nog: met dát hij zijn eigen egodocument schrijft, valt hij door de mand, hij heeft alleen zichzelf op het oog.
Nu, deze moderne reformatorische kritische houding hoeft niet verkeerd te zijn, echter wordt er hier niet op een eerlijke manier met de bronnen omgegaan. Luister eerst zelf naar de reden waarom die man, en die mensen schreven.
De ontstaangeschiedenis van die egodocumenten komt hierop neer, dat eigenlijk alleen maar schriftelijk is vastgelegd wat zij hun leven lang op gezelschappen en andere ontmoetingen over de weg van God met hun ziel mondeling hebben uitgedragen (De uitdrukking 'zóó stereotype' is daarom objectief juist, omdat in de orale traditie door de tale kanaäns alles op elkaar is gaan lijken). Bij sommigen ontstond het verlangen hun verhaal vast te leggen op papier. Als ik mij het juist herinner, dan hebben zij zelf hun eigen werkjes niet uitgegeven. Dat gebeurde meestal door nabestaanden op grond van een volgeschreven schriftje uit het nachtkastje.
Verder hebben er gewoon mensen de behoefte gevoeld om getuigenis te geven van datgene wat de Heere van hen betekend heeft door middel van het opschrijven van een verhaal. Ik kan geen kwaad in zien, ik kan er wel allerlei kwaad bij bedenken, maar dan kijk je ergens niet positief-kritisch naar, maar negatief-kritisch en op dat laatste wordt je door iedereen overal (niet alleen hier) afgerekend als incorrect.

Ik weet niet of mijn over/overgrootvader er behoefte aan had dat er zo´n boekje over hem geschreven werd. Ik weet bijna zeker dat hij er geen goedkeuring voor gegeven had.
Hij had zijn eigen levensverhaal opgeschreven; dat was genoeg. Ik ben bang dat mensen zich gaan spiegelen aan zijn geestelijke ervaringen...Dat is nooit zijn bedoeling geweest. Het was een erg eenvoudige man.
Het ligt er trouwens ook aan wie de bekeringsgeschiedenis her-of beschrijft. Ik lees bijvoorbeeld heel graag de boeken over Mary Winslow. Die ademen een totaal andere sfeer/geest uit dan het boek over mijn oeropa. :

[albion]

Lees eens secundaire literatuur als 'stille luyden' (red. Van Lieburg) of 'wandelende bijbels' van J. Exalto.
Op grond van daar opgedane kennis over die bekeringsgeschiedenissen kan ik geen enkele van jou opvattingen delen.

Welke van mijn opvattingen?

En wat vind je van mijn laatste opmerking? "Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?"

Mensverheerlijking. Binnen onze gezindte speelt de vraag vaker: moet God niet aan Zijn eer komen? Waarbij gedoeld wordt Hem te rechtvaardigen (nav 1e deel HC) Ik ga verder aan de inhoud daarvan voorbij. Niettemin is het een goed bijbels geluidt, dat de eer van God het meest gelegen is in de bekering van zondaren. Die genade 'verheerlijkt' een mens, om er even een woordspeling tegen aan te gooien. Een bekeringsgeschiedenis moet je dan ook niet lezen met het oog op wat de mens beleefde, maar wat God die mens heeft laten beleven. Het tegen elkaar uitspelen van God en mens in het werk der bekering, vind ik dus niet juist. Evenmin placht ik hiermee de mens eer te geven.

Het zou gaan om verhalen van mensen die 'midden in de wereld leefden', 'op en top goddeloos'. Deze opmerking las ik -waarschijnlijk ten onrechte- in verband met Geense, en hoewel ik van hem niets gelezen heb, heb ik wel begrepen dat hij zijn hele leven niet in een kroeg is geweest. Laat staat in een bordeel. 'Midden in de wereld' is in de tale Kanaäns volgens mij een uitdrukking dat ze eerst in de doodsstaat verkeerden en om God noch gebod gaven en niet een uitdrukking van iemand die zich aan alle mogelijke zonden heeft schuldig gemaakt. Ook al plaatste dr. Graafland kanttekeningen bij de belijdenissen van deze mensen, dat ze 'de aller, allerzwaarste zonden' hadden gedaan, terwijl duidelijk is dat ze in het openbare leven nog geen vlieg kwaad deden.

'Ultrabijzonder'. Het ontbreekt mij momenteel aan overzicht om dit krachtig te weerspreken. In een van de bekeringsgeschiedenissen vind een boer een bladzijde van een boek, die hij vervolgens leest en dat blijkt dan aanleiding te zijn tot. Een bijzonder middel. Dat zeker.

Maatstaf. Dit is een juiste opmerking, als hij gemaakt wordt over dat deel van de geschiedenissen die niet in overeenstemming met het Woord zijn. Dat kan ik zo snel niet ontkrachten of bevestigen.

Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Deze opmerking is suggestief, en als ik de suggestie juist versta, dan is je bewering ongeveer zo dat het een mens niet geoorloofd is zijn eigen bekeringsgeschiedenis te schrijven. Sterker nog: met dát hij zijn eigen egodocument schrijft, valt hij door de mand, hij heeft alleen zichzelf op het oog.
Nu, deze moderne reformatorische kritische houding hoeft niet verkeerd te zijn, echter wordt er hier niet op een eerlijke manier met de bronnen omgegaan. Luister eerst zelf naar de reden waarom die man, en die mensen schreven.
De ontstaangeschiedenis van die egodocumenten komt hierop neer, dat eigenlijk alleen maar schriftelijk is vastgelegd wat zij hun leven lang op gezelschappen en andere ontmoetingen over de weg van God met hun ziel mondeling hebben uitgedragen (De uitdrukking 'zóó stereotype' is daarom objectief juist, omdat in de orale traditie door de tale kanaäns alles op elkaar is gaan lijken). Bij sommigen ontstond het verlangen hun verhaal vast te leggen op papier. Als ik mij het juist herinner, dan hebben zij zelf hun eigen werkjes niet uitgegeven. Dat gebeurde meestal door nabestaanden op grond van een volgeschreven schriftje uit het nachtkastje.
Verder hebben er gewoon mensen de behoefte gevoeld om getuigenis te geven van datgene wat de Heere van hen betekend heeft door middel van het opschrijven van een verhaal. Ik kan geen kwaad in zien, ik kan er wel allerlei kwaad bij bedenken, maar dan kijk je ergens niet positief-kritisch naar, maar negatief-kritisch en op dat laatste wordt je door iedereen overal (niet alleen hier) afgerekend als incorrect.

Ik weet niet of mijn over/overgrootvader er behoefte aan had dat er zo´n boekje over hem geschreven werd. Ik weet bijna zeker dat hij er geen goedkeuring voor gegeven had.
Hij had zijn eigen levensverhaal opgeschreven; dat was genoeg. Ik ben bang dat mensen zich gaan spiegelen aan zijn geestelijke ervaringen...Dat is nooit zijn bedoeling geweest. Het was een erg eenvoudige man.
Het ligt er trouwens ook aan wie de bekeringsgeschiedenis her-of beschrijft. Ik lees bijvoorbeeld heel graag de boeken over Mary Winslow. Die ademen een totaal andere sfeer/geest uit dan het boek over mijn oeropa. :

zou dhr Mastenbroek geen toestemming gevraagd hebben aan de familie?? of is dat meer noodzakelijk na zo'n tijd??

[Erasmiaan]

Hij had zijn eigen levensverhaal opgeschreven; dat was genoeg. Ik ben bang dat mensen zich gaan spiegelen aan zijn geestelijke ervaringen...Dat is nooit zijn bedoeling geweest. Het was een erg eenvoudige man.

Het was dus wel zijn bedoeling geweest dat mensen van zijn levensverhaal kennis namen, anders had hij het niet beschreven. En zoals ik in een ander topic schreef, in de grond moeten wij ons allemaal aan alle bekeringsgeschiedenissen kunnen spiegelen en moeten we allemaal diezelfde ervaring hebben: van dood levend gemaakt te zijn, van Adam in Christus overgeplant te zijn.

[Afgewezen]

Toevallig heb ik inmiddels aardig wat egedocumenten gelezen. En ik moet zeggen dat de een beslist de ander niet is.
Een aanrader vind ik bijvoorbeeld de boekjes van J. van Dam, Komt luistert toe, 6 delen. Van Dam schrijft op een sympathieke manier over zijn personen en je kunt merken dat hij er congeniaal mee is. Dat mis je bijvoorbeeld bij Graafland en Van Lieburg, die op een wat afstandelijke manier over dit soort dingen schrijven. Mijn moeder drukte het eens heel kernachtig uit: "Die vervelende Graafland met zijn akelige gepluis."
Het lijkt me niet goed bekeringsgeschiedenissen te gebruiken als wetenschappelijk object en ze psychologisch en sociologisch of weet ik wat voor -logisch uit te gaan pluizen.
Natuurlijk is er veel 'stereotypie' en soms denk je echt wel eens: zouden die mensen nu heus allemaal diezelfde tekst hebben gekregen? Maar 'zakelijk' vind ik dikwijls veel herkenning!

[Geka]

Onlangs heb ik het boek van S. D. Post gelezen over Pieter Morilyon, een 'gewone' burger van het 17e eeuwse Middelburg.

Deze biografie/bekeringsgeschiedenis heeft de titel 'Mij zal niets ontbreken'.

Ik vond het een prachtig boek waarin het Bijbelse en eenvoudige geestelijke leven op een ontroerende manier beschreven wordt.

Geen bijzondere dingen, bevindingen of een bijzonder mens centraal, maar Gods genade in Christus voor een verloren zondaar centraal. Daar kwam Morilyon nooit bovenuit.

Meer is niet nodig, met minder kan het niet. Van harte aanbevolen.

[aritha]

Hij had zijn eigen levensverhaal opgeschreven; dat was genoeg. Ik ben bang dat mensen zich gaan spiegelen aan zijn geestelijke ervaringen...Dat is nooit zijn bedoeling geweest. Het was een erg eenvoudige man.

Het was dus wel zijn bedoeling geweest dat mensen van zijn levensverhaal kennis namen, anders had hij het niet beschreven. En zoals ik in een ander topic schreef, in de grond moeten wij ons allemaal aan alle bekeringsgeschiedenissen kunnen spiegelen en moeten we allemaal diezelfde ervaring hebben: van dood levend gemaakt te zijn, van Adam in Christus overgeplant te zijn.

Tuurlijk, alleen staat er wel meer in dan dat.

[Wilhelm]

Omdat ik in een ander topic wat offtopic was gegaan hier ook mijn posting over bekeringsgeschiedenissen.
Ik ben vaak bang dat deze geschiedenissen sneller gelezen worden als prekenboeken of andere theologische werken.
Een groot gevaar van bekeringsgeschiedenissen is dat men deze boekjes gaat gebruiken als meetlat voor eigen ervaringen en dat is zeer schadelijk.
Zeker als, meestal alleen de meest bijzondere bekeringen ter schrift worden gesteld.
Ook wordt vaak over het hoofd gezien dat al die ervaringen in een 100 of 200 blz verwoord in een heel leven zich heeft afgespeeld.

De mens staat vaak in het middelpunt en als ik soms in bepaalde boeken of bladen , voor de zoveelste keer een foto zie staan van bv Mientje Vrijdag, of Bart Roest of noem maar op, dan denk ik vaak : zouden die mensen ook toestemming gegeven hebben als ze het in hun leven hadden geweten ?
Volgens mij zouden ze dat fel afkeuren , omdat het zo vaak om de mens gaat.
Ds vd Sleen heb ik, het uitgeven van allerlei bekeringsgeschiedenissen, nog eens in een preek, een vorm van afgodendienst horen noemen !, en in deze was ik het hartelijk met hem eens.

Veel bekeringsgeschiedenissen kom je ook in de Bijbel niet tegen,
En als je ze al tegen komt, netzoals bij onze oudvaders, dan wordt het heel eenvoudig opgetekend en dan wordt er werkelijk van de mens en zijn bevindingen afgewezen naar Hem die de bekering werkt.
Dan geen opsomming van welke gezelschappen door het hele land ze wel niet bezochten, door welke kinderen van God ze wel niet overgenomen werden en ook niet welke correspondentie banden zij hadden met welke dominee's en uit welke kerkverbanden, al deze informatie is nl totaal niet van belang.
Het gaat om het werk Gods in het leven , en daarvan mag getuigd en geschreven worden , maar in het beschrijven van allerlei
's mensen bevindingen past grote terughoudendheid.

Dit neemt zeker niet weg dat er natuurlijk wel mooie boekjes zijn waar het werkelijk om Gods werk gaat, maar helaas staat heel vaak de mens centraal.

Mede om deze reden heb ik wat moeite met het blad Oude Paden, ondanks de soms lezenswaardige artikelen.

[Jager]

Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Deze opmerking is suggestief, en als ik de suggestie juist versta, dan is je bewering ongeveer zo dat het een mens niet geoorloofd is zijn eigen bekeringsgeschiedenis te schrijven. Sterker nog: met dát hij zijn eigen egodocument schrijft, valt hij door de mand, hij heeft alleen zichzelf op het oog.

Ik denk dat je de suggestie niet juist verstaat, Herman. Ik lees Freeks opmerking zo, dat we kunnen volstaan met het eigenhandig opgestelde levensverhaal van 'de schipper', en dat daaraan niet nog meer hagiografiën ( ) hoeven te worden toegevoegd. Al denk ik niet dat die bewering in alle gevallen opgaat.

[Marco]

En toch.. Bekering, bekeringsgeschiedenissen. Alsof bekering een eenmalige gebeurtenis is. En je daarna niet meer bekeerd hoeft te worden.
En over bekeerd worden: Word je bekeerd of bekeer je je?
Ik heb op biblija.net eens gezocht op 'bekeert' en 'bekeer'. Totaal 53 resultaten. Eén keer was er sprake van bekeerd worden door de Here, één keer van 'wie een zondaar bekeert', en éénenvijftig keer was in welke vorm dan ook sprake van 'bekeer(t) u'.

Daarmee is op zich nog niet zoveel gezegd, want zonder de Geest zul je dat niet kunnen doen. Wel kan je je afvragen wat de zin is van het lezen of schrijven van bekeringsgeschiedenissen. Want de boodschap is heel simpel: Bekeer je!
Dagelijks en volledig.

[freek]

Mensverheerlijking. Binnen onze gezindte speelt de vraag vaker: moet God niet aan Zijn eer komen? Waarbij gedoeld wordt Hem te rechtvaardigen (nav 1e deel HC) Ik ga verder aan de inhoud daarvan voorbij. Niettemin is het een goed bijbels geluidt, dat de eer van God het meest gelegen is in de bekering van zondaren. Die genade 'verheerlijkt' een mens, om er even een woordspeling tegen aan te gooien. Een bekeringsgeschiedenis moet je dan ook niet lezen met het oog op wat de mens beleefde, maar wat God die mens heeft laten beleven. Het tegen elkaar uitspelen van God en mens in het werk der bekering, vind ik dus niet juist. Evenmin placht ik hiermee de mens eer te geven.

Misschien heb je gelijk. Maar dan vraag ik me wel af waarom de bekeringsverhaaltjes zo populair zijn, en men doorgaans de boeken met een meer bezinnend karakter laat liggen. Toen ik aan iemand die dit soort bekeringsgeschiedenisjes verslindt, de 'Galatenbrief' van Luther gaf, kreeg ik het terug met de mededeling: te saai en te moeilijk. We lezen kennelijk liever smeuige verhaaltjes over Mientjes, Koosjes en Jaantjes dan stichtelijke werken die Gods Woord pas werkelijk verheerlijken. En dat vind ik triest.

Het zou gaan om verhalen van mensen die 'midden in de wereld leefden', 'op en top goddeloos'. Deze opmerking las ik -waarschijnlijk ten onrechte- in verband met Geense, en hoewel ik van hem niets gelezen heb, heb ik wel begrepen dat hij zijn hele leven niet in een kroeg is geweest. Laat staat in een bordeel. 'Midden in de wereld' is in de tale Kanaäns volgens mij een uitdrukking dat ze eerst in de doodsstaat verkeerden en om God noch gebod gaven en niet een uitdrukking van iemand die zich aan alle mogelijke zonden heeft schuldig gemaakt. Ook al plaatste dr. Graafland kanttekeningen bij de belijdenissen van deze mensen, dat ze 'de aller, allerzwaarste zonden' hadden gedaan, terwijl duidelijk is dat ze in het openbare leven nog geen vlieg kwaad deden.

Nou, zoals Mastenbroek Geense schetst, was het een man die overal graag kwam, behalve in de kerk. Hij ging op zondag jagen en stropen en had een afkeer van de kerk. Natuurlijk zal ie in het openbare leven geen vlieg kwaad gedaan hebben, maar dat bedoelde ik er niet mee. De gemiddelde bekeringsgeschiedenis beschrijft toch wel het verhaal van mensen die innerlijk en uiterlijk geheel vervreemdt zijn van de kerk en het geloof.

'Ultrabijzonder'. Het ontbreekt mij momenteel aan overzicht om dit krachtig te weerspreken. In een van de bekeringsgeschiedenissen vind een boer een bladzijde van een boek, die hij vervolgens leest en dat blijkt dan aanleiding te zijn tot. Een bijzonder middel. Dat zeker.

Ja, misschien dat deze uitdrukking een beetje té was.

Maatstaf. Dit is een juiste opmerking, als hij gemaakt wordt over dat deel van de geschiedenissen die niet in overeenstemming met het Woord zijn. Dat kan ik zo snel niet ontkrachten of bevestigen.

Bekeringsgeschiedenissen fungeren wel degelijk als maatstaf. Zij het niet om andermans bekering aan af te meten, dan toch wel om iemands dagelijkse leven af te meten aan de normen van 'Gods oude volk'. Nog vorige week had ik een discussie met iemand, die nota bene naar dit boekje van Geense verwees om een bepaalde gewoonte af te keuren. 'Want Gods oude volk heeft daar geen behoefte meer aan. Kijk maar naar Jan Geense'. Verder heb ik al meerdere - goed gereformeerde - preken figuurlijk in de prullenbak zien belanden omdat de luisteraars het altijd anders geleerd hadden van Gods oude volk. En dan krijg je echt discussies in de geest van: Gods Woord zegt dat wel, maar Gods volk leert het wel anders. En dit soort opmerkingen zie je hier op het forum al.

Verder heeft die man zijn levensverhaal zélf op papier gestelt, moet dat niet gewoon genoeg zijn?

Deze opmerking is suggestief, en als ik de suggestie juist versta, dan is je bewering ongeveer zo dat het een mens niet geoorloofd is zijn eigen bekeringsgeschiedenis te schrijven. Sterker nog: met dát hij zijn eigen egodocument schrijft, valt hij door de mand, hij heeft alleen zichzelf op het oog.
Nu, deze moderne reformatorische kritische houding hoeft niet verkeerd te zijn, echter wordt er hier niet op een eerlijke manier met de bronnen omgegaan. Luister eerst zelf naar de reden waarom die man, en die mensen schreven.

Zie de posting van Jager. Je hebt me idd begrepen. Net als Aritha ook zegt: zijn eigen levensbeschrijving moet voldoende zijn.

De ontstaangeschiedenis van die egodocumenten komt hierop neer, dat eigenlijk alleen maar schriftelijk is vastgelegd wat zij hun leven lang op gezelschappen en andere ontmoetingen over de weg van God met hun ziel mondeling hebben uitgedragen (De uitdrukking 'zóó stereotype' is daarom objectief juist, omdat in de orale traditie door de tale kanaäns alles op elkaar is gaan lijken). Bij sommigen ontstond het verlangen hun verhaal vast te leggen op papier. Als ik mij het juist herinner, dan hebben zij zelf hun eigen werkjes niet uitgegeven. Dat gebeurde meestal door nabestaanden op grond van een volgeschreven schriftje uit het nachtkastje.

Natuurlijk. Ik wil ook helemaal niks af doen aan de autobiografische levensbeschrijvingen. Want wie ben ik eigenlijk? Maar waarom zit het gros van onze gereformeerde gezindte te smullen van dit soort levensbeschrijvingen? Ik twijfel wel eens aan de oprechte bedoelingen als men tegelijkertijd elke vorm van bijbelbestudering onnodig, overbodig of te moeilijk vind.

Verder hebben er gewoon mensen de behoefte gevoeld om getuigenis te geven van datgene wat de Heere van hen betekend heeft door middel van het opschrijven van een verhaal. Ik kan geen kwaad in zien, ik kan er wel allerlei kwaad bij bedenken, maar dan kijk je ergens niet positief-kritisch naar, maar negatief-kritisch en op dat laatste wordt je door iedereen overal (niet alleen hier) afgerekend als incorrect.

Eens.

[jakobmarin]

Mastenbroek heeft heel veel van zulke mensverheerlijkende boekjes:

- De schipper van de Eben-Haëzer
- Leven en werk van ds.J.D.Barth
- Met langheid der dagen verzadigd (‘Vrouw Heemskerk’ (1888-1998) uit Katwijk aan Zee was geen bijzondere vrouw; wel had zij bijzondere genade van de Heere ontvangen. )
- Uit het diensthuis uitgeleid (Het veelbewogen leven van Franciscus Adrianus van Achter)
- Gewassen in de Bloedfontein (Anna Ruit-de Wachter (1867-1961), beter bekend als ‘vrouw Ruit’ was in de vorige eeuw een bekende onder Gods volk (...))
- Sleuteldragers (over kosters)
- Vroegrijpe vrucht (Enkele bijzonderheden over het leven en sterven van Arie van der Spek te Moerkapelle (1931-1946)).
etc. etc.


Wat mij betreft allemaal overbodige lectuur