Zonderling schreef:memento schreef:Volgens mij is het meer verwarring over hetgeen bedoelt wordt met de term wedergeboorte, dan inhoudelijk...
Ik denk dat er inhoudelijk een groot verschil is (en nu heb ik het niet specifiek over de discussie met Tiberius).
Waar onze belijdenisgeschriften inwendige roeping (of wedergeboorte in enge zin), geloof, rechtvaardigmaking en wedergeboorte (in ruime zin) bij elkaar houden, maken anderen er verschillende standen die afzonderlijk en volgtijdelijk worden ondervonden of beleefd.
Sommigen koppelen dat dan ook nog eens aan de beleving van de 'feestdagen' van Kerst tot Pinksteren.
Tevens wordt geleerd dat de Drie Personen afzonderlijk en achtereenvolgens moeten worden gekend. Terwijl de Schrift leert dat God (drie-enig) gekend wordt in Christus.
Wat betreft de standen, denk ik dat die voor een curieuselijk onderzoekende wetenschapper, te herkennen zijn. Tenminste, als je een aantal bekeringen vergelijkt, zie je al snel veel overeenkomsten in belevingen. De vraag is of je zo moet gaan wroeten in een mensenleven. Net zoals een zaadje dood kan gaan als je het steeds uit de aarde haalt om te kijken of er al worteltjes aanzitten, zo ook geestelijk. Geef de Geest de tijd om Zijn werk te doen, als Hij het was die werkte zullen we snel genoeg de vruchten zien, en zal de persoon in kwestie die vruchten snel genoeg ervaren, omdat hij gedreven wordt Christus te omhelzen.
Echter, de grote vraag is wat je met die standen doet. Ik denk dat die standen voor de omgeving, en pastorale zorgers, tot een stille blijdschap mogen wezen, omdat het wijst op mogelijk (geestelijk) leven.
Aan de andere kant heeft degene die die standen ervaart, weinig aan het onderkennen ervan. Ja, het weten dat je die stand ervaart, en daarin getroost te worden vanuit de prediking, is zelfs gevaarlijk, omdat het troost en rust geeft buiten Christus Jezus. Slechts de bevindelijke overgave aan Christus is het enige zekere kenmerk van een waar geloof!
Kortom: Ik wil niet het bestaan van standen en overeenkomsten in de bekeringswegen ontkennen, maar acht tegelijkertijd dat het vanuit pastoraal oogpunt niet wijs is (hetzij in de prediking, hetzij in persoonlijke gesprekken) deze toe te passen op degenen die zich in zo'n stand bevind. Het dient immers geen enkel nut (er ligt geen troost in), en de gevaren zijn daarentegen wel duidelijk aanwezig (nl. dat men troost en rust vind buiten Christus).
Daarom: Alleen Christus! Hij is het enige doel en kenmerk van ons geloof! Christus is alles, en in Hem hebben wij alles!
----------------
PS> Ik acht dat je het gezelsschaps-spreken over het beleven van de feestdagen, en over het gescheiden leren kennen van de 3 Personen, in het licht moet zien van de weg tót het omhelzen van Christus (een weg waarvan we niet met
zekerheid kunnen zeggen of zij tot haar doel zal leiden). Daarom wil ik dit niet afwijzen (althans, op bevindelijk vlak, dogmatisch is het natuurlijk een gruwelijke dwaling).
