Dit weekend zat ik weer eens klem. Heb vannacht zitten worstelen in gebed. Ik zat allerlei bijbelse voorbeelden te zoeken waardoor ik gerust zou kunnen slapen, maar ik durfde ze niet op mij toe te passen. Ik voelde me er te onwaardig voor. Te zondig.
Vanmorgen meteen de bijbel gepakt als laatste hoop en tja...
Onze beenderen zijn verdord, en onze verwachting is verloren, wij zijn afgesneden. Daarom, profeteer en zeg tot hen: Zo zegt de Heere HEERE: Ziet, Ik zal uw graven openen, en zal ulieden uit uw graven doen opkomen, o Mijn volk! en Ik zal u brengen in het land Israels.
En gij zult weten, dat Ik de HEERE ben, als Ik uw graven zal hebben geopend, en als Ik u uit uw graven zal hebben doen opkomen, o Mijn volk! En Ik zal Mijn Geest in u geven, en gij zult leven, en Ik zal u in uw land zetten; en gij zult weten, dat Ik, de HEERE, [dit] gesproken en gedaan heb, spreekt de HEERE.
Ik lees vaak de bijbel door eerst in gebed mijn hart voor Hem uit te storten en dan gewoonweg de bijbel te pakken en open te slaan. Dit was de tekst waar mijn oog op viel. Ik was uiteraart uitermate verheugd dat ik nog mocht bestaan voor de Heere en Zijn beloften waren/zijn een grote troost. En dat druk ik nog zwak uit.
Waar ik mee zit is dat mijn leven lijkt te gaan langs het gevoel alles weer verpest te hebben, in de rats te zitten en dan vervolgens door God weer er uit geholpen worden en troost te krijgen.
1. Op een gegeven moment zou ik toch een leven moeten krijgen dat ik niet elke keer weer zo diep zou moeten vallen dat ik ten diepste wanhoop aan mijzelf en stiekum ook aan God?
2. Deze tekst is voor onbekeerden. Ik kan absoluut niet zeggen dat dit de eerste keer is dat God zo tot mij spreekt. Mag ik het dan wel op mijzelf toepassen? Al vanaf mijn vroegste jaren leef ik zo met God. Is dat niet in tegenspraak met teksten zoals Hebr. 6 waarin staat dat een bekeerde/wedergeborene die eenmaal het licht heeft gezien en valt niet nog een keer bekeerd kan worden?
Beleving - ik weet geen betere topictitel
Kaw,
In meer dan één tekst in het Nieuwe Testament schrijft Paulus over zijn persoonlijke ellende. Als hij het goede wil doen, doet hij het kwade. Uiteindelijk noemt hij zichzelf een ellendig mens. Je zou een kenmerk van het geloof kunnen noemen dat de duivel probeert de gelovige ten val te brengen. Je zou je zorgen moeten maken als het niet gebeurt..
Je hoeft je over de tekst die je aanhaalt uit Hebreeën niet echt zorgen te maken. Die gaat niet over twijfelen, niet over hard verloochenen.
Lees bijvoorbeeld het laatste hoofdstuk van Mattheüs nog maar eens. Sommige discipelen twijfelden, maar toch kwam Jezus naar hen - allemaal - toe en gaf ze de zendingsopdracht en beloften mee. Lees het avondmaalsformulier nog maar eens door. Dit alles wordt ons niet voorgehouden om ons alle moed te ontnemen, alsof alleen zij die zonder zonden zijn... Lees het liefst de 'onderliggende' teksten er bij (mocht je geen versie hebben met tekstverwijzingen erbij, kijk dan even ophttp://www.gkv.nl/main.asp?strItemDescription= ... tItemID=16 - daar staat een hertaalde versie met tekstverwijzingen, kan de 'oude' even niet vinden).
Probeer vooral niet in je eigen beleving te blijven. Het hangt niet van je beleving af. Het gaat om de belofte. Ook in je slechte momenten mag je daarop vertrouwen (als het weten en het beleven eens uit elkaar loopt).
Edit: Ruzie met het linkje.. Kies http://www.gkv.nl/main.asp?intTreeviewID=245 en dan avondmaalsformulier I
In meer dan één tekst in het Nieuwe Testament schrijft Paulus over zijn persoonlijke ellende. Als hij het goede wil doen, doet hij het kwade. Uiteindelijk noemt hij zichzelf een ellendig mens. Je zou een kenmerk van het geloof kunnen noemen dat de duivel probeert de gelovige ten val te brengen. Je zou je zorgen moeten maken als het niet gebeurt..
Je hoeft je over de tekst die je aanhaalt uit Hebreeën niet echt zorgen te maken. Die gaat niet over twijfelen, niet over hard verloochenen.
Lees bijvoorbeeld het laatste hoofdstuk van Mattheüs nog maar eens. Sommige discipelen twijfelden, maar toch kwam Jezus naar hen - allemaal - toe en gaf ze de zendingsopdracht en beloften mee. Lees het avondmaalsformulier nog maar eens door. Dit alles wordt ons niet voorgehouden om ons alle moed te ontnemen, alsof alleen zij die zonder zonden zijn... Lees het liefst de 'onderliggende' teksten er bij (mocht je geen versie hebben met tekstverwijzingen erbij, kijk dan even ophttp://www.gkv.nl/main.asp?strItemDescription= ... tItemID=16 - daar staat een hertaalde versie met tekstverwijzingen, kan de 'oude' even niet vinden).
Probeer vooral niet in je eigen beleving te blijven. Het hangt niet van je beleving af. Het gaat om de belofte. Ook in je slechte momenten mag je daarop vertrouwen (als het weten en het beleven eens uit elkaar loopt).
Edit: Ruzie met het linkje.. Kies http://www.gkv.nl/main.asp?intTreeviewID=245 en dan avondmaalsformulier I
Laatst gewijzigd door Marco op 22 okt 2007, 10:14, 1 keer totaal gewijzigd.
Bedankt voor je reactie Marco,Marco schreef:Probeer vooral niet in je eigen beleving te blijven. Het hangt niet van je beleving af. Het gaat om de belofte. Ook in je slechte momenten mag je daarop vertrouwen (als het weten en het beleven eens uit elkaar loopt).
Ik weet dat ik eigenlijk in een fout trap waarvan ikzelf altijd de grootste hameraar ben op dit forum om dit te doen, namelijk niet je beleving, maar het eigendom van Jezus Christus.
Toch heb je niet altijd je gevoelens onder controle en ik denk dat het op zijn tijd zinnig is om je geloof eens beproeft te hebben. Ik heb de afgelopen tijd een periode gehad dat ik niet echt in afhankelijkheid van de Heere heb geleefd en zo kom je wel weer in de afhankelijkheid terecht.
-
Ballerina
Waar ik mee zit is dat mijn leven lijkt te gaan langs het gevoel alles weer verpest te hebben, in de rats te zitten en dan vervolgens door God weer er uit geholpen worden en troost te krijgen.
Dit is wel de waarheid, we hebben ook alles verpest. Daarom is onze enige troost Jezus Christus voor ons gekomen om alle zonden te betalen. Wil je je ook laten troosten en Zijn troost aannemen?
Deze tekst is voor onbekeerden. Ik kan absoluut niet zeggen dat dit de eerste keer is dat God zo tot mij spreekt. Mag ik het dan wel op mijzelf toepassen? Al vanaf mijn vroegste jaren leef ik zo met God. Is dat niet in tegenspraak met teksten zoals Hebr. 6 waarin staat dat een bekeerde/wedergeborene die eenmaal het licht heeft gezien en valt niet nog een keer bekeerd kan worden?
Wedergeboorte is eenmalig Kaw, maar je bekeren moet je iedere dag door je natuur die neigt naar het kwade. Ik denk dat je het daarom zeker op jezelf mag toepassen, maar ook omdat je je vragen voorlegt aan de Here God en daarna Zijn Woord laat spreken. God antwoordt door Zijn Woord.
Dit is wel de waarheid, we hebben ook alles verpest. Daarom is onze enige troost Jezus Christus voor ons gekomen om alle zonden te betalen. Wil je je ook laten troosten en Zijn troost aannemen?
Deze tekst is voor onbekeerden. Ik kan absoluut niet zeggen dat dit de eerste keer is dat God zo tot mij spreekt. Mag ik het dan wel op mijzelf toepassen? Al vanaf mijn vroegste jaren leef ik zo met God. Is dat niet in tegenspraak met teksten zoals Hebr. 6 waarin staat dat een bekeerde/wedergeborene die eenmaal het licht heeft gezien en valt niet nog een keer bekeerd kan worden?
Wedergeboorte is eenmalig Kaw, maar je bekeren moet je iedere dag door je natuur die neigt naar het kwade. Ik denk dat je het daarom zeker op jezelf mag toepassen, maar ook omdat je je vragen voorlegt aan de Here God en daarna Zijn Woord laat spreken. God antwoordt door Zijn Woord.
Misschien een schrale troost: alle gelovigen worstelen ermee dat ze niet in staat zijn om te leven zoals God het bedoeld heeft. Dat is pijnlijk, omdat je het zo graag wilt en God lief hebt.
Maar je ontneemt jezelf de troost als je je niet eenvoudig laat rusten op het offerwerk van Christus. Leg alles steeds weer voor Hem neer en vertrouw erop dat Hij je zonden heeft weggenomen, omdat Hij dat beloofd heeft. Ook al voel je er niets bij.
Ik weet het, dit moet ik mezelf ook steeds voorhouden, we zijn zo snel geneigd om onszelf weer wat op te knappen. Zien op Jezus is het enige antwoord.
Maar je ontneemt jezelf de troost als je je niet eenvoudig laat rusten op het offerwerk van Christus. Leg alles steeds weer voor Hem neer en vertrouw erop dat Hij je zonden heeft weggenomen, omdat Hij dat beloofd heeft. Ook al voel je er niets bij.
Ik weet het, dit moet ik mezelf ook steeds voorhouden, we zijn zo snel geneigd om onszelf weer wat op te knappen. Zien op Jezus is het enige antwoord.
Kaw,
ik begrijp exact wat je bedoel. Vraag elke keer in het gebed of je geloof sterker/groter mag worden. Dat is een van de belangrijkste dingen die je moet vragen.
Ik heb altijd alles voor God neer mogen leggen in het gebed. Zeker als je het ergens moeilijk mee heb ga je ook meer en vuriger bidden. En dan mag je ook vaak troost ontvangen daarna en versterkt worden, maar dit is altijd maar van korte duur.
Zolang je dat gevoel heb is er weinig aan de hand, maar zodra het weg is ga je weer redeneren en dan gaat het verkeerd.
Je krijgt verkeerde gedachte van God, je gaat weer in jezelf zoeken of je iets kan verbeteren zodat je wat aangenamer wordt voor God en je loopt zo altijd vast met jezelf omdat er altijd dingen zijn die niet deugen ( en noem alle dingen maar op die in je opkomen op dat moment).
Wij toetsen onze relatie met God op dat moment aan ons gevoel.
In vele boeken wordt daarop gewezen dat dit niet goed is, en toch doen we het iedere keer, ik betrap mij er ook iedere keer op.
Daar ik dit ook wel wist probeerde ik daar vanaf te komen en meer op Gods Woord te vertrouwen, en iedere keer viel ik toch weer terug op het gevoel, het lukte me gewoonweg niet.
Dat kwam omdat ik er nooit om gebeden had, ik heb altijd geprobeerd om mezelf daaruit op te trekken en dat lukt nooit.
Het is en blijft een gave van God en daar moet je om vragen ( en beoefenen uiteraard). Sinds ik dat heb mogen doen merk ik zeer zeker dat ik meer kan vertrouwen op Gods Woord alleen, en niet meer zo afhankelijk ben van mijn gevoel ( ook niet altijd hoor maar dit moet ook groeien ).
Ik hoop dat je hier wat aan heb, want ik weet hoe benauwd het kan zijn en bijna altijd komt de gedachte in je op dat je bang bent geen kind van God te zijn.
ik begrijp exact wat je bedoel. Vraag elke keer in het gebed of je geloof sterker/groter mag worden. Dat is een van de belangrijkste dingen die je moet vragen.
Ik heb altijd alles voor God neer mogen leggen in het gebed. Zeker als je het ergens moeilijk mee heb ga je ook meer en vuriger bidden. En dan mag je ook vaak troost ontvangen daarna en versterkt worden, maar dit is altijd maar van korte duur.
Zolang je dat gevoel heb is er weinig aan de hand, maar zodra het weg is ga je weer redeneren en dan gaat het verkeerd.
Je krijgt verkeerde gedachte van God, je gaat weer in jezelf zoeken of je iets kan verbeteren zodat je wat aangenamer wordt voor God en je loopt zo altijd vast met jezelf omdat er altijd dingen zijn die niet deugen ( en noem alle dingen maar op die in je opkomen op dat moment).
Wij toetsen onze relatie met God op dat moment aan ons gevoel.
In vele boeken wordt daarop gewezen dat dit niet goed is, en toch doen we het iedere keer, ik betrap mij er ook iedere keer op.
Daar ik dit ook wel wist probeerde ik daar vanaf te komen en meer op Gods Woord te vertrouwen, en iedere keer viel ik toch weer terug op het gevoel, het lukte me gewoonweg niet.
Dat kwam omdat ik er nooit om gebeden had, ik heb altijd geprobeerd om mezelf daaruit op te trekken en dat lukt nooit.
Het is en blijft een gave van God en daar moet je om vragen ( en beoefenen uiteraard). Sinds ik dat heb mogen doen merk ik zeer zeker dat ik meer kan vertrouwen op Gods Woord alleen, en niet meer zo afhankelijk ben van mijn gevoel ( ook niet altijd hoor maar dit moet ook groeien ).
Ik hoop dat je hier wat aan heb, want ik weet hoe benauwd het kan zijn en bijna altijd komt de gedachte in je op dat je bang bent geen kind van God te zijn.
Het gekke is dat ik in mijn hart daar nooit over twijfel. Het is meer het gevoel dat ik er strikt genomen aan hoor te twijfelen ofzo?Kees schreef:Ik hoop dat je hier wat aan heb, want ik weet hoe benauwd het kan zijn en bijna altijd komt de gedachte in je op dat je bang bent geen kind van God te zijn.
Ik vind het moeilijk uit te leggen.
Je mist eigenlijk de vrede en vrijmoedigheid met God als ik het goed begrijpt?
Laat ik het zo proberen te zeggen. Op dat moment zijn we denk ik het rechte zicht op wie God is kwijt. We kijken naar onze zonden ( die er altijd zullen blijven) en dan voelen we ons zoals je zelf al zegt onwaardig.
Kaw, en dit weet je zelf ook wel alleen we doen het iedere keer weer omdat we zelf wat willen doen, stop met het zoeken in jezelf.
Het zit zo diep in ons mensen dat we zelf wat willen doen om bij God wat aangenamer te worden, al is het maar voor 1%.
Alles is in Christus, totaal niets uit ons. En overal lees je dit maar ertoe gebracht worden en het beleven is een heel andere zaak.
Voor je gevoel zal ik nu een open deur intrappen maar in de grond zit het hem toch daarin.
Vraag er maar om of het je gegeven mag worden want ook hierin blijven we in onszelf ploeteren en proberen we ons iedere keer te 'verbeteren' en dan kom je er nooit uit.
Laat ik het zo proberen te zeggen. Op dat moment zijn we denk ik het rechte zicht op wie God is kwijt. We kijken naar onze zonden ( die er altijd zullen blijven) en dan voelen we ons zoals je zelf al zegt onwaardig.
Kaw, en dit weet je zelf ook wel alleen we doen het iedere keer weer omdat we zelf wat willen doen, stop met het zoeken in jezelf.
Het zit zo diep in ons mensen dat we zelf wat willen doen om bij God wat aangenamer te worden, al is het maar voor 1%.
Alles is in Christus, totaal niets uit ons. En overal lees je dit maar ertoe gebracht worden en het beleven is een heel andere zaak.
Voor je gevoel zal ik nu een open deur intrappen maar in de grond zit het hem toch daarin.
Vraag er maar om of het je gegeven mag worden want ook hierin blijven we in onszelf ploeteren en proberen we ons iedere keer te 'verbeteren' en dan kom je er nooit uit.
Toch ook maar even een reactie.
Soms moet het net uit aan de andere zijde. Hoe vaak hebben we niet de idee, dat we moeten blijven rondlopen met een niet of totaal nog niet ingevuld formulier:
Dit moet ik nog meemaken, dat heb ik nog niet begrepen. Zus moet nog aan mij gebeuren, zo moet ik me nog leren gedragen. Enz. enz.
Hoewel het dan om geestelijke zaken gaan, die zo op het oog niets wettisch hebben en er niet op gericht zijn om als goede werken voor God te kunnen worden neergelegd, in de praktijk werkt de hele opsomming van zaken, "die een waar kind van God moet kennen en bevinden" vaak toch als een checklist, die ons zwaarmoedig maakt, omdat er nooit aan te voldoen is.
Het net dus uit aan de andere zijde!
Misschien verrassend, maar ik wil hier wijzen op de realiteit en waarde van het Godsgemis. Ik bedoel: er zijn vele oude en diepe stemmen in het christendom (die je mystiek zou kunnen noemen), die reppen van de stilte, de leegte, het godsgemis als een belangrijke geestelijke staat. Men spreekt wel van "een wolk van niet weten". Dat wil zeggen, dat je wel omringd wordt (het is geen kaal niets, geen modern kil nihilisme), maar je kunt nooit precies de vinger leggen op dat wat jou omgeeft. Het is een gemis. Een verlangen, een diep van binnen brandende heimwee of herinnering. De Psalmen hebben dit gemis heel krachtig verwoord. Lege handen, maar geen leeg hart.
Toch is dit gemis geen vloek, geen verdoemenis, geen oordeel. Hoewel het met schuld gepaard kan gaan, is er iets in dit gemis, wat ons op de been houdt. Zoals iemand naar zijn geliefde kan verlangen. De term bruidsmystiek (Hooglied) wordt hier voor gebruikt.
Dit gemis is de ervaring van enerzijds de enorme kloof tussen God en mens: de mens kan God niet kennen. Anderzijds is het een uitdrukking van een constante kracht die op onze ziel wordt uitgeoefend. De stilte, de weinige geestelijke ervaringen, het godsgemis kan op die manier toch onder woorden worden gebracht als een onophoudelijk vertrouwen, dat we bemind worden.
Zo worden we bevrijd van de checklist, die moet aangeven hoezeer we al op de weg gevorderd zijn en vallen we in die moeilijke periode van zwijgen van God, van afwezigheid en stilte toch niet ten prooi aan de wanhoop en de uitzichtsloosheid.
Eenvoudige tekenen uit het dagelijkse leven gaan steeds meer betekenis krijgen. Ubi caritas et amor, deus ibi est (waar genade en liefde is, daar is God).
Zo wordt een gelovige sterk. Hij leert wachten op den morgen, den morgen ach wanneer!
Maar dat wachten is geen toestand van wanhoop, vervloeking of alleen maar schuldigverklaring. Dat wachten is al rijk aan verlangen, liefde en reikhalzend uitzien.
Dus: wie aanloopt tegen het bitse oordeel, dat hij / zij helemaal geen echt geloof heeft of dat hij / zij zich van alles inbeeldt, mag toegeven, dat hij inderdaad geen stem van God gehoord heeft, geen visioen, geen openbaring, geen bijzondere bevindingen van God heeft ervaren, maar hij / zij mag toch vertrouwend zeggen: ik wacht op God! En daarin schuilt al zoveel troost. We zien al iets, terwijl we toch niets waarnemen. In de stilte van de afwezigheid van God, mag er toch al gesproken worden van de verwachting dat God ons niet vergeet, dat Hij ons liefheeft en dat Hij niet vergeefs op Zich laat wachten. Zo wordt de definitie van geloven toch waar voor iemand, die zich op geen enkele godservaring kan beroemen.
"De bruidegom komt" en dat wordt gezegd in de stikdonkere nacht.
[ Een poging om het mystieke element in het gereformeerd protestantisme (de bevinding) weer voorbij de leerstelligheid van "standenleer en voorwaardelijke prediking" te trekken.]
gravo
Soms moet het net uit aan de andere zijde. Hoe vaak hebben we niet de idee, dat we moeten blijven rondlopen met een niet of totaal nog niet ingevuld formulier:
Dit moet ik nog meemaken, dat heb ik nog niet begrepen. Zus moet nog aan mij gebeuren, zo moet ik me nog leren gedragen. Enz. enz.
Hoewel het dan om geestelijke zaken gaan, die zo op het oog niets wettisch hebben en er niet op gericht zijn om als goede werken voor God te kunnen worden neergelegd, in de praktijk werkt de hele opsomming van zaken, "die een waar kind van God moet kennen en bevinden" vaak toch als een checklist, die ons zwaarmoedig maakt, omdat er nooit aan te voldoen is.
Het net dus uit aan de andere zijde!
Misschien verrassend, maar ik wil hier wijzen op de realiteit en waarde van het Godsgemis. Ik bedoel: er zijn vele oude en diepe stemmen in het christendom (die je mystiek zou kunnen noemen), die reppen van de stilte, de leegte, het godsgemis als een belangrijke geestelijke staat. Men spreekt wel van "een wolk van niet weten". Dat wil zeggen, dat je wel omringd wordt (het is geen kaal niets, geen modern kil nihilisme), maar je kunt nooit precies de vinger leggen op dat wat jou omgeeft. Het is een gemis. Een verlangen, een diep van binnen brandende heimwee of herinnering. De Psalmen hebben dit gemis heel krachtig verwoord. Lege handen, maar geen leeg hart.
Toch is dit gemis geen vloek, geen verdoemenis, geen oordeel. Hoewel het met schuld gepaard kan gaan, is er iets in dit gemis, wat ons op de been houdt. Zoals iemand naar zijn geliefde kan verlangen. De term bruidsmystiek (Hooglied) wordt hier voor gebruikt.
Dit gemis is de ervaring van enerzijds de enorme kloof tussen God en mens: de mens kan God niet kennen. Anderzijds is het een uitdrukking van een constante kracht die op onze ziel wordt uitgeoefend. De stilte, de weinige geestelijke ervaringen, het godsgemis kan op die manier toch onder woorden worden gebracht als een onophoudelijk vertrouwen, dat we bemind worden.
Zo worden we bevrijd van de checklist, die moet aangeven hoezeer we al op de weg gevorderd zijn en vallen we in die moeilijke periode van zwijgen van God, van afwezigheid en stilte toch niet ten prooi aan de wanhoop en de uitzichtsloosheid.
Eenvoudige tekenen uit het dagelijkse leven gaan steeds meer betekenis krijgen. Ubi caritas et amor, deus ibi est (waar genade en liefde is, daar is God).
Zo wordt een gelovige sterk. Hij leert wachten op den morgen, den morgen ach wanneer!
Maar dat wachten is geen toestand van wanhoop, vervloeking of alleen maar schuldigverklaring. Dat wachten is al rijk aan verlangen, liefde en reikhalzend uitzien.
Dus: wie aanloopt tegen het bitse oordeel, dat hij / zij helemaal geen echt geloof heeft of dat hij / zij zich van alles inbeeldt, mag toegeven, dat hij inderdaad geen stem van God gehoord heeft, geen visioen, geen openbaring, geen bijzondere bevindingen van God heeft ervaren, maar hij / zij mag toch vertrouwend zeggen: ik wacht op God! En daarin schuilt al zoveel troost. We zien al iets, terwijl we toch niets waarnemen. In de stilte van de afwezigheid van God, mag er toch al gesproken worden van de verwachting dat God ons niet vergeet, dat Hij ons liefheeft en dat Hij niet vergeefs op Zich laat wachten. Zo wordt de definitie van geloven toch waar voor iemand, die zich op geen enkele godservaring kan beroemen.
"De bruidegom komt" en dat wordt gezegd in de stikdonkere nacht.
[ Een poging om het mystieke element in het gereformeerd protestantisme (de bevinding) weer voorbij de leerstelligheid van "standenleer en voorwaardelijke prediking" te trekken.]
gravo
Lees eens op http://www.theologienet.nl.
Bij Theodorus Avinck 'Praktikale Verhandelingen' deel 1 en dan met name hoofdstuk 6 t/m 9 over het geloof.
Tis maar een tip maar ik heb daar heel veel van mogen leren.
Denk dat het toch zeker betrekking heeft op wat Kaw bedoelt.
Bij Theodorus Avinck 'Praktikale Verhandelingen' deel 1 en dan met name hoofdstuk 6 t/m 9 over het geloof.
Tis maar een tip maar ik heb daar heel veel van mogen leren.
Denk dat het toch zeker betrekking heeft op wat Kaw bedoelt.
Ik heb die twijfel ook niet, Kaw. Het hoort ook niet bij het geloof. Lees maar hoe de bijbel spreekt over twijfel, kleingeloof ed.Kaw schreef:Het gekke is dat ik in mijn hart daar nooit over twijfel. Het is meer het gevoel dat ik er strikt genomen aan hoor te twijfelen ofzo?Kees schreef:Ik hoop dat je hier wat aan heb, want ik weet hoe benauwd het kan zijn en bijna altijd komt de gedachte in je op dat je bang bent geen kind van God te zijn.
Ik vind het moeilijk uit te leggen.
Mensen die menen dat een gelovige moet twijfelen hebben niet zoveel van het geloof begrepen.
-
Bert Mulder
- Berichten: 9099
- Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
- Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
- Contacteer:
Volop instemmendZosinus schreef:Mooi.gravo schreef:Toch ook maar even een reactie.
[...]
gravo
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
