Refo,refo schreef:
Als je niets te zeggen hebt, zeg dan ook niets.
Wat goed dat jij in één zin kan weergeven wat ik bedoel. Dank je wel!
Het moe(s)t je gegeven worden
ik denk dat we het bij het vetgedrukte moeten houden: IK wilde niet met mijn verharde en diepzondig hart........Kaw schreef:Die vrouw had moeten zeggen: "Ik heb er om gevraagd, maar ik in mijn zondige natuur wilde ten diepste niet en God heeft het niet gegeven"? Was het dan goed geweest?
Moderatorbericht:
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Kun je nagaan hoe zinloos het is als je daar dan ook weer een reactie op geeft... :mrgreen:Erasmiaan schreef:En wat is dan nog zinlozer? Juist, reageren op een zinloze reactie op een zinloze column...Josephus schreef:Nog zinlozer dan een zinloze column is reageren op een zinloze column... :roll:Ander schreef:Kortom, zinloze column. Er zijn zinvollere zaken om ons mee bezig te houden.
And so on... and so on...
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
Tjonge, dan zal dit wel het toppunt zijn van zinloosheid :mrgreen:Erasmiaan schreef:En wat is dan nog zinlozer? Juist, reageren op een zinloze reactie op een zinloze column...Josephus schreef:Nog zinlozer dan een zinloze column is reageren op een zinloze column... :roll:Ander schreef:Kortom, zinloze column. Er zijn zinvollere zaken om ons mee bezig te houden.
Ik weet, mijn Verlosser leeft
of zie IK het verkeerd??Rens schreef:ik denk dat we het bij het vetgedrukte moeten houden: IK wilde niet met mijn verharde en diepzondig hart........Kaw schreef:Die vrouw had moeten zeggen: "Ik heb er om gevraagd, maar ik in mijn zondige natuur wilde ten diepste niet en God heeft het niet gegeven"? Was het dan goed geweest?
Moderatorbericht:
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
-
Toeschouwer
- Berichten: 951
- Lid geworden op: 19 jul 2004, 22:47
Dit las ik op Gereformeerd Gezind Forum
Quote:
Gij geeft het uw beminden in de slaap,
Dat was ook de reden dat die boerenknecht altijd sliep in de kerk.
Maar serieus, we kennen allemaal wel min of meer de Bijbel. En we weten ook wel teksten te plukken om ons gelijk te halen.
Er is een taalgebruik dat in sommige kringen geliefd is. Ik zeg er niks van zolang het ook maar daadwerkelijk beleefd en doorleefd wordt.
Nu weet ik niet of er op deze site moeders zijn. Maar stel je voor moeder heeft de maaltijd bereid. Dat klinkt simpel. Maar de moeders kunnen wel vertellen wat daar allemaal bij komt kijken.
Stel je nu eens voor dat de tafelgenoten één voor één tegen moeder zeggen: ik ben het niet waard ook maar één hap van uw maaltijd te nuttigen.
Wee die mens die de Zoon van God, het Brood des levens, veracht.
En ik weet echt wel: Want Mijn volk heeft twee boosheden begaan; Mij, den Springader des levenden waters, hebben zij verlaten, om zichzelven bakken uit te houwen, gebroken bakken, die geen water houden.
Quote:
Gij geeft het uw beminden in de slaap,
Dat was ook de reden dat die boerenknecht altijd sliep in de kerk.
Maar serieus, we kennen allemaal wel min of meer de Bijbel. En we weten ook wel teksten te plukken om ons gelijk te halen.
Er is een taalgebruik dat in sommige kringen geliefd is. Ik zeg er niks van zolang het ook maar daadwerkelijk beleefd en doorleefd wordt.
Nu weet ik niet of er op deze site moeders zijn. Maar stel je voor moeder heeft de maaltijd bereid. Dat klinkt simpel. Maar de moeders kunnen wel vertellen wat daar allemaal bij komt kijken.
Stel je nu eens voor dat de tafelgenoten één voor één tegen moeder zeggen: ik ben het niet waard ook maar één hap van uw maaltijd te nuttigen.
Wee die mens die de Zoon van God, het Brood des levens, veracht.
En ik weet echt wel: Want Mijn volk heeft twee boosheden begaan; Mij, den Springader des levenden waters, hebben zij verlaten, om zichzelven bakken uit te houwen, gebroken bakken, die geen water houden.
Ik kan het niet nalaten om even een reactie te geven op het dramatische verhaaltje van Grace.
Het is een leuk voorbeeld van een verhaal, dat zorgvuldig gecomponeerd is rond de altijd weer terugkerende vragen van vele bevindelijke christenen.
Hun bevindelijkheid gebiedt hen immers om het heil (of althans: de tekenen van echtheid of de vruchten van het heil) in zichzelf te zoeken. Uiteindelijk is er maar één criterium dat de doorslag geeft voor zekerheid dat het heil hen toekomt: en dat is de ervaring van het goddelijk ingrijpen in het eigen hart en in eigen leven (bevindelijkheid). Er moet dus ooit een moment komen, dat men in zichzelf aan kan wijzen: dit of dat is echt van God. Daarom ziet men zo op zichzelf, doet zo geduriglijk aan zelfonderzoek, worstelt men zo, graaft men nog dieper in zichzelf en probeert men kenmerken van het waarachtige werk van God in zichzelf terug te vinden. Eigenlijk paradoxaal: wat men anderen verwijt (namelijk, dat zij het heil niet buiten zichzelf zoeken) doet men zelf wel. Het heil wordt zogezegd pas openbaar, zichtbaar en kenbaar, wanneer men er zelf een specifieke ervaring mee heeft. Dit luistert erg nauw. Men moet zichzelf nauwkeurig onderzoeken, want de kans op vergissingen is erg groot.
Nu terug naar het verzonnen verhaal, dat Grace heeft gepost.
De tante worstelt klaarblijkelijk met dezelfde vragen. Enerzijds zegt ze, dat ze er veel om gevraagd heeft, maar anderzijds moet ze toegeven, dat ze het nog niet ontvangen heeft. Zij staat model voor veel christenen, die het pad der bevinding krijgen aangereikt. Natuurlijk is 'tante' wel een christen. Ze is er haar hele leven mee bezig geweest. Wat er hier gebeurt is, dat zij zich niet heeft kunnen ontworstelen aan de rigide criteria die aan de bevindingskenmerken worden gesteld. Die lat lag veel te hoog. Er bleef haar niet veel anders over dan te herhalen wat haar altijd was meegedeeld namelijk: God moet het doen. Daarin is de teleurstelling, wanhoop en berusting te horen, die te maken heeft met de rigide eisen, die de bevindelijken stellen aan het 'echt kind van God zijn'. Besef wel, dat deze zinsnede 'God moet het doen' zo ongeveer de enige zekerheid was, die 'tante' nog had. Elke stap verder zou genadeloos worden afgestraft als een hoogmoedige, oppervlakkige, arminiaanse, eigenwillige, op de zaak vooruitlopende, ongerechtvaardigde, onwettige en een Gode onwelgevallige houding. Tante keek wel uit!
De bevindelijke vorm van geloof kent een enorme schaduwzijde namelijk: wat te doen, wanneer alle of enkele van de broodnodige bevindingen nu niet worden gevonden? Dat staat men met lege handen. De praktijk van de rigide bevindelijkheid is natuurlijk, dat men bijna geen enkele ervaring nog durft goed te keuren als een van God afkomstig werk. En in de praktijk zijn het veelal de smalende en afkeurende oordelen over het vermeende werk van God, waarmee mensen weer terug naar huis en nar hun binnenkamer worden gestuurd. Allemaal niet echt. Allemaal inbeelding. Allemaal eigen werk. Allemaal gestolen. Allemaal gehuicheld. Allemaal zelfbedrog. Van buiten ingeklommen.
Ergo, het credo kan, als antwoord op al die negatieve reacties en ontkenningen alleen nog maar zijn: 'God moet het doen'.
Ik zou het, in tegenstellig tot de schrijver van het verhaaltje, dat Grace heeft gepost, willen opnemen voor 'tante'.
Want wat gebeurt er nu. Nu tante er niet meer is, dient zij als afschrikwkkend voorbeeld. Zij wordt zonder blikken of blozen veroordeeld. Zij is een gruweliijke ongelovige, zo lees ik. Dus deze fictieve vrouw (hoewel zij helaas model staat voor zeer veel bevindelijken die door zichzelf en door anderen 'te licht' bevonden zijn) wordt niet alleen tijdens haar leven geplaagd door een gedwongen uitzichtsloos en op niets uitlopend zelfonderzoek, ook haar goede naam en eer wordt na haar dood nog eens te grabbel gegooid. Mensen, van wie wordt aangenomen (!) dat ze onbekeerd gestorven zijn, worden door de bevindelijken zonder enige terughoudendheid met pek en veren overgoten. Het zal je tante maar wezen.
Hoewel we het hier over een fictief iemand hebben, zouden we ons toch kunnen verplaatsen in mensen zoals zij.
Wie weet hoezeer zij geworsteld heeft om aan die rigide eisen te vodoen. Wie weet hoezeer ze elk sprankje van goddelijk leven in zichzelf onder druk van een verstikkende kenmerkenprediking steeds weer heeft moeten ontkennen. Wie weet hoe angstig ze is geweest en wie weet hoezeer die angst haar aan de grond heeft vastgenageld, bang als ze was om zich dingen toe te eigenen, die haar niet zouden toekomen.
En wat een lachertje is dat onderscheid tussen 'God moet het doen' en 'God moest het doen'. Om het maar heel cru te zeggen: Tante krijgt een geweldige rotschop onder d'r zitvlak nu ze dood is. Bij leven is haar niets anders verteld, dan dat God het moet doen en nu ze dood is (en nu het in de ogen van de schrijver te laat is) wordt haar opeens nageroepen, dat God het wel degelijk gedaan heeft, maar dat ze zich daar van af heeft gewend.
Wat een kletskoek. Let wel: het gaat hier om het levenmakende, ware zaligmakende werk van God. Dat is het waarvan 'tante' zegt: God moet het doen.
En nu zegt zo'n opgeblazen verhaaltjesschrijver opeens, dat God dit wel degelijk gedaan heeft (ik kan me namelijk niet anders voorstellen, dan dat de schrijver ook hier het ware zaligmakende werk van God bedoelt). Immers met de uitdrukking 'God moest het doen' verplaatst hij deze eis naar het verleden en suggereert hij, dat God het inderdaad vroeger moest doen, maar nu niet meer (omdat Hij het klaarblijkelijk intussen al gedaan heeft).
En 'tante' wordt er weer van beschuldigd, dat ze dat niet heeft gewaardeerd (dat is in mijn ogen de rotschop).
Wat de schrijver hier doet is plotseling, nu 'tante' dood is, de spelregels veranderen. Tijdens haar leven mocht tante niets anders zeggen, dan haar voorgangers zeiden: namelijk God moet het doen. Maar na haar dood, als het te laat is, wordt er ineens gezegd: ja, maar tante, heb je dan nooit in de gaten gehad, dat God het al gedaan heeft!
HAD DAT DAN TIJDENS HAAR LEVEN TEGEN 'TANTE' GEZEGD !! zeg ik dan.
Maar ja, dat kon natuurlijk niet. Bevindelijken gaan niet zomaar ineens zeggen, dat God het ware zaligmakende werk in iemands leven heeft verricht (...'dat gaat zo maar niet'...).
Kortom, de schrijver zou zich beter consequent kunnen opstellen en zeggen, dat God deze mens ('tante') helaas niet heeft begenadigd in plaats van te suggereren, dat God haar wel heeft begenadigd, maar dat het onwederstandelijke werk van God toch door 'tante' werd weerstaan.
Ik neem een andere positie is. Ik zou graag met dezelfde stelligheid als waarmee 'tante' door iedereen hier ter helle wordt gedragen en wordt veroordeeld, voor haar willen pleiten en de zekerheid willen uitspreken, dat juist zulke geplaagde mensen, die na hun dood nog worden nagetrapt, de mensen zijn van wie God alle tranen van de ogen wil afwissen.
Hoewel we het hier hebben over een fictief iemand, zouden we toch kunnen denken aan velen, die hetzelfde lot als tante hebben ondergaan. Daarom zeg ik even stellig:
'tante' is in de hemel. Daar kunnen de vuile neefjes haar niet langer bezoedelen.
[ Eigenlijk vermoed ik wel, dat Gods humor zo ongeveer werkt: al die stalen gezichten, die zo somber hun onbekeerd gewaande broeders en zuster begraven, worden opeens geconfronteerd met de totaal andere werkelijkheid van God, die de armen, behoeftigen en misdeelden van de straat raapt: de laatsen zullen de eersten worden. Ja, ja, als dat nu eens concreet wordt, staan we nog raar te kijken ]
gravo
Het is een leuk voorbeeld van een verhaal, dat zorgvuldig gecomponeerd is rond de altijd weer terugkerende vragen van vele bevindelijke christenen.
Hun bevindelijkheid gebiedt hen immers om het heil (of althans: de tekenen van echtheid of de vruchten van het heil) in zichzelf te zoeken. Uiteindelijk is er maar één criterium dat de doorslag geeft voor zekerheid dat het heil hen toekomt: en dat is de ervaring van het goddelijk ingrijpen in het eigen hart en in eigen leven (bevindelijkheid). Er moet dus ooit een moment komen, dat men in zichzelf aan kan wijzen: dit of dat is echt van God. Daarom ziet men zo op zichzelf, doet zo geduriglijk aan zelfonderzoek, worstelt men zo, graaft men nog dieper in zichzelf en probeert men kenmerken van het waarachtige werk van God in zichzelf terug te vinden. Eigenlijk paradoxaal: wat men anderen verwijt (namelijk, dat zij het heil niet buiten zichzelf zoeken) doet men zelf wel. Het heil wordt zogezegd pas openbaar, zichtbaar en kenbaar, wanneer men er zelf een specifieke ervaring mee heeft. Dit luistert erg nauw. Men moet zichzelf nauwkeurig onderzoeken, want de kans op vergissingen is erg groot.
Nu terug naar het verzonnen verhaal, dat Grace heeft gepost.
De tante worstelt klaarblijkelijk met dezelfde vragen. Enerzijds zegt ze, dat ze er veel om gevraagd heeft, maar anderzijds moet ze toegeven, dat ze het nog niet ontvangen heeft. Zij staat model voor veel christenen, die het pad der bevinding krijgen aangereikt. Natuurlijk is 'tante' wel een christen. Ze is er haar hele leven mee bezig geweest. Wat er hier gebeurt is, dat zij zich niet heeft kunnen ontworstelen aan de rigide criteria die aan de bevindingskenmerken worden gesteld. Die lat lag veel te hoog. Er bleef haar niet veel anders over dan te herhalen wat haar altijd was meegedeeld namelijk: God moet het doen. Daarin is de teleurstelling, wanhoop en berusting te horen, die te maken heeft met de rigide eisen, die de bevindelijken stellen aan het 'echt kind van God zijn'. Besef wel, dat deze zinsnede 'God moet het doen' zo ongeveer de enige zekerheid was, die 'tante' nog had. Elke stap verder zou genadeloos worden afgestraft als een hoogmoedige, oppervlakkige, arminiaanse, eigenwillige, op de zaak vooruitlopende, ongerechtvaardigde, onwettige en een Gode onwelgevallige houding. Tante keek wel uit!
De bevindelijke vorm van geloof kent een enorme schaduwzijde namelijk: wat te doen, wanneer alle of enkele van de broodnodige bevindingen nu niet worden gevonden? Dat staat men met lege handen. De praktijk van de rigide bevindelijkheid is natuurlijk, dat men bijna geen enkele ervaring nog durft goed te keuren als een van God afkomstig werk. En in de praktijk zijn het veelal de smalende en afkeurende oordelen over het vermeende werk van God, waarmee mensen weer terug naar huis en nar hun binnenkamer worden gestuurd. Allemaal niet echt. Allemaal inbeelding. Allemaal eigen werk. Allemaal gestolen. Allemaal gehuicheld. Allemaal zelfbedrog. Van buiten ingeklommen.
Ergo, het credo kan, als antwoord op al die negatieve reacties en ontkenningen alleen nog maar zijn: 'God moet het doen'.
Ik zou het, in tegenstellig tot de schrijver van het verhaaltje, dat Grace heeft gepost, willen opnemen voor 'tante'.
Want wat gebeurt er nu. Nu tante er niet meer is, dient zij als afschrikwkkend voorbeeld. Zij wordt zonder blikken of blozen veroordeeld. Zij is een gruweliijke ongelovige, zo lees ik. Dus deze fictieve vrouw (hoewel zij helaas model staat voor zeer veel bevindelijken die door zichzelf en door anderen 'te licht' bevonden zijn) wordt niet alleen tijdens haar leven geplaagd door een gedwongen uitzichtsloos en op niets uitlopend zelfonderzoek, ook haar goede naam en eer wordt na haar dood nog eens te grabbel gegooid. Mensen, van wie wordt aangenomen (!) dat ze onbekeerd gestorven zijn, worden door de bevindelijken zonder enige terughoudendheid met pek en veren overgoten. Het zal je tante maar wezen.
Hoewel we het hier over een fictief iemand hebben, zouden we ons toch kunnen verplaatsen in mensen zoals zij.
Wie weet hoezeer zij geworsteld heeft om aan die rigide eisen te vodoen. Wie weet hoezeer ze elk sprankje van goddelijk leven in zichzelf onder druk van een verstikkende kenmerkenprediking steeds weer heeft moeten ontkennen. Wie weet hoe angstig ze is geweest en wie weet hoezeer die angst haar aan de grond heeft vastgenageld, bang als ze was om zich dingen toe te eigenen, die haar niet zouden toekomen.
En wat een lachertje is dat onderscheid tussen 'God moet het doen' en 'God moest het doen'. Om het maar heel cru te zeggen: Tante krijgt een geweldige rotschop onder d'r zitvlak nu ze dood is. Bij leven is haar niets anders verteld, dan dat God het moet doen en nu ze dood is (en nu het in de ogen van de schrijver te laat is) wordt haar opeens nageroepen, dat God het wel degelijk gedaan heeft, maar dat ze zich daar van af heeft gewend.
Wat een kletskoek. Let wel: het gaat hier om het levenmakende, ware zaligmakende werk van God. Dat is het waarvan 'tante' zegt: God moet het doen.
En nu zegt zo'n opgeblazen verhaaltjesschrijver opeens, dat God dit wel degelijk gedaan heeft (ik kan me namelijk niet anders voorstellen, dan dat de schrijver ook hier het ware zaligmakende werk van God bedoelt). Immers met de uitdrukking 'God moest het doen' verplaatst hij deze eis naar het verleden en suggereert hij, dat God het inderdaad vroeger moest doen, maar nu niet meer (omdat Hij het klaarblijkelijk intussen al gedaan heeft).
En 'tante' wordt er weer van beschuldigd, dat ze dat niet heeft gewaardeerd (dat is in mijn ogen de rotschop).
Wat de schrijver hier doet is plotseling, nu 'tante' dood is, de spelregels veranderen. Tijdens haar leven mocht tante niets anders zeggen, dan haar voorgangers zeiden: namelijk God moet het doen. Maar na haar dood, als het te laat is, wordt er ineens gezegd: ja, maar tante, heb je dan nooit in de gaten gehad, dat God het al gedaan heeft!
HAD DAT DAN TIJDENS HAAR LEVEN TEGEN 'TANTE' GEZEGD !! zeg ik dan.
Maar ja, dat kon natuurlijk niet. Bevindelijken gaan niet zomaar ineens zeggen, dat God het ware zaligmakende werk in iemands leven heeft verricht (...'dat gaat zo maar niet'...).
Kortom, de schrijver zou zich beter consequent kunnen opstellen en zeggen, dat God deze mens ('tante') helaas niet heeft begenadigd in plaats van te suggereren, dat God haar wel heeft begenadigd, maar dat het onwederstandelijke werk van God toch door 'tante' werd weerstaan.
Ik neem een andere positie is. Ik zou graag met dezelfde stelligheid als waarmee 'tante' door iedereen hier ter helle wordt gedragen en wordt veroordeeld, voor haar willen pleiten en de zekerheid willen uitspreken, dat juist zulke geplaagde mensen, die na hun dood nog worden nagetrapt, de mensen zijn van wie God alle tranen van de ogen wil afwissen.
Hoewel we het hier hebben over een fictief iemand, zouden we toch kunnen denken aan velen, die hetzelfde lot als tante hebben ondergaan. Daarom zeg ik even stellig:
'tante' is in de hemel. Daar kunnen de vuile neefjes haar niet langer bezoedelen.
[ Eigenlijk vermoed ik wel, dat Gods humor zo ongeveer werkt: al die stalen gezichten, die zo somber hun onbekeerd gewaande broeders en zuster begraven, worden opeens geconfronteerd met de totaal andere werkelijkheid van God, die de armen, behoeftigen en misdeelden van de straat raapt: de laatsen zullen de eersten worden. Ja, ja, als dat nu eens concreet wordt, staan we nog raar te kijken ]
gravo
Ik denk dat het klopt wat je schrijft, gravo. Dat houdt me ook al een hele poos bezig.
De column zou evenwel aan kracht winnen als het taalgebruik hier en daar aangepast werd. Hoewel? Ach, wat maakt het eigenlijk uit.
Die rotschop wordt niet echt gegeven. Er wordt gewoon niet meer over tante gepraat. Nog slechts een foto in het album rest. Dus misschien toch een schop.
De column zou evenwel aan kracht winnen als het taalgebruik hier en daar aangepast werd. Hoewel? Ach, wat maakt het eigenlijk uit.
Die rotschop wordt niet echt gegeven. Er wordt gewoon niet meer over tante gepraat. Nog slechts een foto in het album rest. Dus misschien toch een schop.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Op grond waarvan?gravo schreef:Daarom zeg ik even stellig:
'tante' is in de hemel.
Nee, gravo, ik geloof niet in een onbewuste wedergeboorte.
Gods kinderen zullen na dit leven echt geen onbekende God ontmoeten. In dit leven gevoelen ze reeds het beginsel van de eeuwige vreugde.
Klopt, maar dat doet Hij in dit leven, niet erna. Daar kunnen we geen enkele Bijbels grond voor vinden: in de plaats, waar de boom valt, daar zal hij wezen.gravo schreef:(...) God, die de armen, behoeftigen en misdeelden van de straat raapt: de laatsen zullen de eersten worden. Ja, ja, als dat nu eens concreet wordt, staan we nog raar te kijken ]
Je hebt adoptiefkinderen. Die weten precies wanneer ze in het gezin opgenomen zijn. Je hebt ook kinderen die in een gezin geboren zijn. Die weten echt niet bewust wanneer ze in het gezin zijn opgenomen. Toch is geboorte genoeg om de naam van de vader te krijgen. Het zou toch raar zijn als we eigen kinderen dezelfde ervaring willen laten meemaken als adoptiefkinderen? Dat zou de omgekeerde wereld zijn.
Tante is inderdaad in de hemel. Ze kende God wel. De God van het Woord. Want het Woord is God. Dus als dat je probleem is?
En wie zegt er dat God dat doet na het leven? Dat maak je er zelf weer van.
Tante is inderdaad in de hemel. Ze kende God wel. De God van het Woord. Want het Woord is God. Dus als dat je probleem is?
En wie zegt er dat God dat doet na het leven? Dat maak je er zelf weer van.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
-
J.C. Philpot
- Berichten: 10142
- Lid geworden op: 22 dec 2006, 15:08
In God's gezin zijn er alleen maar adoptiekinderen, want van nature zijn we geen kinderen van God.refo schreef:Je hebt adoptiefkinderen. Die weten precies wanneer ze in het gezin opgenomen zijn. Je hebt ook kinderen die in een gezin geboren zijn. Die weten echt niet bewust wanneer ze in het gezin zijn opgenomen.
Ef 1,5
Die ons te voren verordineerd heeft tot aanneming tot kinderen, door Jezus Christus, in Zichzelven, naar het welbehagen van Zijn wil. (aanneming tot kinderen = adoptie)