Erg he! Die wereldliefde, en die eigenliefde. Ik ellendig mens...helma schreef: het is zo lastig allemaal. Gelukkig, God zij dank, mag ik weten in Christus te zijn. Dat de Heere me niet aanziet ik wie ik ben, en wie ik blijf, maar dat Hij me, uit genade, aanziet in het Borgwerk van Christus. En ik kan met al die muizenissen bij Hem terecht.
Dan stort ik mezelf voor Hem uit; ik voel me zó mislukt! Ik wéét dat ik waardevol ben in Zijn ogen, dat Hij me niet aanziet wie ik ben in mezelf. ik wil de leugens van satan niet geloven.
Ik voel me zo vaak schuldig, dat ik niet ben die ik zou móeten zijn. Dat ik niet getrouw ben, zo onvruchtbaar, zo laks, zo opga in de dingen van alledag. Dat ik zo vaak geen zelfdiscipline heb.
Gelukkig dat de Heere getrouw is en het werk van Zijn handen nooit laat varen, want anders!
"Indien wij ontrouw zijn, Hij blijft getrouw; Hij kan Zichzelven niet verloochenen."
Ja, dat is het moeilijke. Zolang je je 'happy' voelt, lijkt het makkelijk te moeten kunnen, en als je dan weer in een dal zit, is het onweerstaanbaar...ik voel me schuldig over het eetprobleem; ik wéét dat mijn Lichaam een tempel is van de Heilige Geest en ik prop het vol met calorieën zodat mijn gezondheid eronder lijdt (rugklachten bijvoorbeeld). ik neem me ernstig voor te stóppen met (vr)eten en dat lukt zolang ik me 'happy' voel. Maar dat móet toch kunnen? ik moet toch gewoon 'nee' kunnen zeggen?
Ik wil mezelf 'accepteren' zoals ik ben; maar als ik in de spiegel kijk heb ik de neiging een lange neus naar mezelf te maken. en daar voel ik me dan vervolgens weer schuldig over.......
Misschien inderdaad zoals Lydianne zegt, de oorzaak van de 'dippen' opzoeken? Anti-depressiva onderdrukken vaak eerder gevoelens of vlakken deze weg, maar nemen niet echt de oorzaak weg.
Heel veel sterkte!
