Oorspronkelijk gepost door Pim
Misschien moet je je (verborgen?) agenda even openbaar maken, Matthijs.
Wat wil je duidelijk maken?
dat dit de theologie is, waar geen biet van klopt.
Dit schreef ik pas geleden in een topic in eigen bewoordingen en kreeg naar mijn hoofd geslingerd: Matthijs, van jouw theologie klopt geen biet!
Het eerste citaat komt nogmaals, uit het boek waar dit onderwerp overgaat. Luther zegt, dat ieder mens hier iets van gaat krijgen te beleven, wanneer hij geestelijk God gaat ontmoeten.
Er zijn personen hier, die noemen dat voorwaarden, maar Luther schrijft er wel anders over.
Oorspronkelijk gepost door Matthijs
Er zijn personen hier, die noemen dat voorwaarden, maar Luther schrijft er wel anders over.
OK. Dus dan zijn er personen waarvan jij denkt dat ze het niet eens zijn met Luther. En nu?
Heeft dit wezenlijke consequenties? Als je deze typische trek van Luther niet deelt, ga je dan tegen Gods Woord in? En tegen onze belijdenisgeschriften? Zo ja, maak je punt! We moeten m.i. wel proberen over de kern te spreken.
Hartelijke groet,
Pim.
Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
Dit stukje kreeg ik onder ogen over het geloof en de zekerheid:
Geloof
Over het vertrouwen, hetgeen voornamelijk het wezen des geloofs is:
"Wat het vertrouwen betreft, hetwelk het andere deel des geloofs is; dat is een verzekerdheid des harten, steunende op de beloften Gods, die in het Evangelie geopenbaard zijn, welke een christen heeft, dat al zijn zonden om Christus' wil vergeven zijn. Dit scheidt het zaligmakend geloof van alle andere soorten van geloof, want de duivel gelooft ook, maar hij heeft geen vertrouwen op de genade Gods, maar hij beeft, Jac.2:19. Zo geloven ook veel mensen, dat Christus de Zaligmaker is, ja let wel sommigen schijnen ook te vertrouwen dat Hij hun Zaligmaker is, maar hun vertrouwen is niet gefundeerd op Gods beloften, zoals die in het Evangelie geopenbaard zijn, maar steunt alleen op een sterke inbeelding van hun hersenen, die hun tenslotte begeeft, omdat het maar voor een tijd is, Luc.8:13, en hen beschaamd laat, Matth.7:21. Het ware vertrouwen ontstaat dus uit de bijzondere toe-eigening van de beloften Gods ter zaligheid in Christus gedaan, zoals die in het Evangelie geopenbaard zijn, als namelijk het gelovig gemoed de beloften der zaligheid in Christus zó aanmerkt en aanneemt, alsof die in het bijzonder tot hem zelf gezegd waren, en wel zodanig, dat hij die aan zijn hart min of meer opdringt, dan of God in 't bijzonder en bij name hem toesprak en hem dit of dat beloofde en daardoor zijn ziel daarmee troostte. Zo maakt hij door deze bijzondere toe-eigening zich eigen, wat God in het algemeen in Zijn Woord voorstelt en beloofd heeft. Deze toe-eigening is het die ons deel aan Christus doet hebben; daarmee grijpen wij Christus aan en worden zo nauw met Hem verenigd, dat Hij de onze en wij de Zijne worden, Gal.2:20 en kanttek. Gal.2:16, zodat ook al Zijn verdiensten de onzen worden en daaruit ontstaat al dat vertrouwen, waar wij hier nu over spreken, zoals de apostel ons dat leert, dat wij hebben vrijmoedigheid en de toegang met vertrouwen door het geloof aan Hem, Ef.3:12".
Heeft dit wezenlijke consequenties? Als je deze typische trek van Luther niet deelt, ga je dan tegen Gods Woord in? En tegen onze belijdenisgeschriften? Zo ja, maak je punt! We moeten m.i. wel proberen over de kern te spreken.
Hoe dacht Calvijn erover?
Citaat uit boek zekerheid en geloof blz. 97 en 98
Harinck: Het doel van de wet is om de zondaar tot geloof in Christus te brengen. In dit opzicht spreekt Calvijn menigmaal over de door de wet gewerkte ootmoed als een voorbereiding voor het geloof
Clavijn: Elders (Gal. 3:19) leert hij dat de wet gegeven is om de overtredingen, namelijk opdat ze de mensen zou overtuigen van hun verdoemenis en daardoor zou verootmoedigen. Verder, omdat dit de ware en enige voorbereiding is om Christus te zoeken
(...)
Harinck: We kunnen stellen dat Calvijn nadrukkelijk leert dat de wet voorbereidend is voor het geloof in Christus. De zondaar moet alle aanmatiging afleggen, wil hij waarlijk in Christus zijn zaligheid zoeken. Zonder zelfkennis en verslagenheid over de zonden kunnen wij de genade van Christus niet ontvangen.
Calvijn: Want nooit zullen wij voldoende op Hem vertrouwen, tenzij wij geheel en al onszelf wantrouwen; nooit zullen wij in Hem voldoende onze harten opheffen, tenzij zij eerst ternedergeworpen zijn in onszelf; nooit zullen wij in Hem voldoende ons troosten, tenzij wij in onszelf mistroostig zijn. Wij zijn dus geschikt om de genade Gods aan te grijpen en te behouden, wanneer wij het vertrouwen op onszelf geheel en al weggeworpen hebben en alleen vertrouwen op de gewisheid Zijner goedheid , wanneer wij (zoals Augustinus zegt) onze eigen verdiensten vergeten en Christus gaven omhelzen.
Wezenlijke consequenties? Ja, ik ben er van overtuigd van wel, daarom zet ik het hier ook neer. Niet om te pesten of mijn gelijk te krijgen, maar omdat het mijns inziens van eeuwigheids belang is.
Ik zou me schuldig voelen als ik het niet zou doen.
We kunnen elkaar met vele theologen om de oren slaan. Een tijdgenoot van Teelinck was Koelman die eveneens mooie dingen schreef in zijn 'natuur en gronden van het geloof', maar houdt vast aan Gods Woord en die zegt tot u, jouw en mij 'geloof in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden, u en uw huis' en 'indien gij met uw mond zult belijden den Heere Jezus, en met uw hart geloven, dat God Hem uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden.'
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Matthijs, ik begrijp je gevoelens, maar Calvijn schrijf eveneens 'zonder Godskennis geen zelfkennis'. Het is een wonder nooit te doorgronden, maar wél de enige grond van onze troost, dat alleen die zalig worden die hebben mogen zien met de ogen van het geloof wie ze zelf en wie Hij is.
Een aanrader is het boekje van de Reuver over de drie stukken bij Luther, Calvijn en Kohlbrugge.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Matthijs, ik begrijp je gevoelens, maar Calvijn schrijf eveneens 'zonder Godskennis geen zelfkennis'. Het is een wonder nooit te doorgronden, maar wél de enige grond van onze troost, dat alleen die zalig worden die hebben mogen zien met de ogen van het geloof wie ze zelf en wie Hij is.
Een aanrader is het boekje van de Reuver over de drie stukken bij Luther, Calvijn en Kohlbrugge.
ja, dat weet ik ook wel, maar daarmee loochent hij dat andere niet, wat hij schrijft voor het komen tot Hem Die dé Weg en hét Leven is.
Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
We kunnen elkaar met vele theologen om de oren slaan. Een tijdgenoot van Teelinck was Koelman die eveneens mooie dingen schreef in zijn 'natuur en gronden van het geloof', maar houdt vast aan Gods Woord en die zegt tot u, jouw en mij 'geloof in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden, u en uw huis' en 'indien gij met uw mond zult belijden den Heere Jezus, en met uw hart geloven, dat God Hem uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden.'
mee eens, maar ook van harte eens met de citaten? Van dat vreemde werk van God én van Zijn gewone/eigenlijke werk , moeten wij harte kennis van hebben.
Er is denk ik bij niemand bezwaar om het ontdekkende werk van de Wet het profetisch werk van Christus te noemen. Het probleem ontstaat pas als mensen deze redenering aangrijpen om leven te veronderstellen voor het leven in Christus en dat gebeurt maar veel te veel.
Laten we het zuiver houden en bijbels. Dit Woord leert ons dat het leven alleen in Hem te vinden is. Hij is de Deur; Hij is het levende Water. Hoe Hij dat doet is voor ieder mens weer anders maar het grondpatroon is wel dit dat de mens weet wij hijzelf is en wie Hij is.
Stel je nou eens voor. Een mens met veel schuld of ter dood veroordeeld zit in de gevangenis. Hij weet dat hij gratie krijgt bij een schuldbekentenis. Hij gaat door de knieën, belijdt dat hij doodschuldig is. Hij hoort de vrijspraak aan en mag gaan. Op grond van wat? Op grond van een 'vreemde' gerechtigheid. Iemand anders heeft voor hem de schuld volbracht. Zullen we nu eens die man gaan vragen waar zijn hart vol van is? Wat denk je? Over zijn leven in de gevangenis? Over zijn schuldbekentenis? Nee, zijn hart loopt over om te roemen in hem die de schuld voor hem volbracht heeft. Daar ligt zijn liefde. Is het dan niet vreemd dat vele mensen het dáár niet over willen hebben? Er moet gesproken worden over het 'gevangen' zijn, dat is een écht teken van leven! Geloof je dat?
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Er is denk ik bij niemand bezwaar om het ontdekkende werk van de Wet het profetisch werk van Christus te noemen. Het probleem ontstaat pas als mensen deze redenering aangrijpen om leven te veronderstellen voor het leven in Christus en dat gebeurt maar veel te veel.
Laten we het zuiver houden en bijbels. Dit Woord leert ons dat het leven alleen in Hem te vinden is. Hij is de Deur; Hij is het levende Water. Hoe Hij dat doet is voor ieder mens weer anders maar het grondpatroon is wel dit dat de mens weet wij hijzelf is en wie Hij is.
Stel je nou eens voor. Een mens met veel schuld of ter dood veroordeeld zit in de gevangenis. Hij weet dat hij gratie krijgt bij een schuldbekentenis. Hij gaat door de knieën, belijdt dat hij doodschuldig is. Hij hoort de vrijspraak aan en mag gaan. Op grond van wat? Op grond van een 'vreemde' gerechtigheid. Iemand anders heeft voor hem de schuld volbracht. Zullen we nu eens die man gaan vragen waar zijn hart vol van is? Wat denk je? Over zijn leven in de gevangenis? Over zijn schuldbekentenis? Nee, zijn hart loopt over om te roemen in hem die de schuld voor hem volbracht heeft. Daar ligt zijn liefde. Is het dan niet vreemd dat vele mensen het dáár niet over willen hebben? Er moet gesproken worden over het 'gevangen' zijn, dat is een écht teken van leven! Geloof je dat?
ja, ik begrijp je helemaal Niek, maar ik zie het gevaar, dat men de Wet nu alleen de functie gaat geven als leefregel der dankbaarheid, terwijl het ook nog een functie, waar ds. P. de Vries afgelopen weken overgeschreven heeft in het Hervormde Kerkblad.
Ik weet ook, dat ontdekking absoluut geen leven genoemd mag worden. Maar het hoort er wel bij. De weeen voor de wedergeboorte. Luther noemde dat dus, Gods vreemde werk.
Ik vind het ook fout dat als men zich schuldig en doemwaardig voelt, dat ze dat leven gaan noemen. Het leven is alleen te vinden in Christus omdat Hij het Leven is.
Moeten we dan eerst in onszelf zoeken naar een toeleidende weg? Nee, maar naar de Weg! (en dat je Hem moet zoeken, mag ook al bijna niet meer gezegd worden).
Waarom kom je altijd weer op hetzelfde onderwerp terug?
Volgens mij beaamt een ieder dat er zonde/ellende kennis vooraf gaat aan de eerste omhelzing, ongeacht de maat en de diepte ervan. Wat is dan je probleem eigenlijk?
Waarom kom je altijd weer op hetzelfde onderwerp terug?
Volgens mij beaamt een ieder dat er zonde/ellende kennis vooraf gaat aan de eerste omhelzing, ongeacht de maat en de diepte ervan. Wat is dan je probleem eigenlijk?
Waarom kom je altijd weer op hetzelfde onderwerp terug?
Volgens mij beaamt een ieder dat er zonde/ellende kennis vooraf gaat aan de eerste omhelzing, ongeacht de maat en de diepte ervan. Wat is dan je probleem eigenlijk?
nee, dat beaamt niet iedereen!
Ok, maar zoals jij ermee omgaat stel je het toch min of meer voorwaardelijk, en men begrijp drommels goed wat daar de schadleijke gevolgen van zijn.
