memento schreef:Ik blijf ten alle tijden de promotie van alle gebruik van maatregelen die de gevolgen van een nog te begane zonde alvast verzachten of voorkomen, afwijzen. Hiermee verlaag je de drempel voor het doen van de zonde, al is het natuurlijk al triest genoeg als alleen de negatieve gevolgen de reden zijn om een zonde niet te doen...
Ik kan bij mij niet het gevoel onttrekken hier met een kille, van-achter-een-bureau-verzonnen non-oplossing van doen te hebben.
In theorie heb je misschien gelijk, maar het gaat mij om de
praktijk. En de
praktijk wijst uit, dat met het vingertjes zwaaien niet heel veel uithaalt en dat stelletjes - ondanks alle waarschuwingen - gemeenschap met elkaar hebben. Dat is geen reden om niet met dat vingertje te zwaaien, integendeel, maar we moeten ook toe naar oplossingen die in de
praktijk de schade beperken. Het is daarbij kiezen tussen twee kwaden:
1) mensen hebben vaker gemeenschap met elkaar, dankzij de voorbehoedsmiddelen
2) een groeiende groep alleenstaande tienermoeders, jonge mensen wier leven kapot is gemaakt; kinderen die niet in een gezond gezin opgroeien, met alle gevolgen van dien.
Hoewel een onmogelijke keuze (maar hier op aarde hebben we dankzij de zonde nu eenmaal met onmogelijke keuzes te maken), zou ik hierbij kiezen voor optie 2.
[hr]
Overigens lijkt het me voor de discussie zinnig om onderscheid te maken tussen:
- serieuze verkeringen, waarin de de partners (dankzij heel begrijpelijke redenen) een misstap begaan;
- tienerverkeringen, waarin de partners nog jong, en naief hun seksualiteit aan het ontdekken zijn.