Tweede diensten (uit: Synode CGK 2024)

[merel]

Ben ik de enige die daar een error van zou krijgen? Een drukke dienst, een gezamenlijke maaltijd, ook nog zondagschool voor de kinderen en een tweede dienst luitsteren.

Nee hoor, zou ik ook krijgen denk ik. Een drukke zondag vind ik helemaal niet prettig.
De vraag die je wel kunt stellen is, welke activiteiten krijgen prioriteit? Als er door allerlei familiebezoek geen tijd meer is voor de tweede dienst denk ik dat de prioriteiten wel verkeerd liggen.
Maar misschien zie jij dat anders?

Wij plannen vrijwel nooit wat op de zondagen en familie woont niet in de buurt.

[huisman]

Gisteren hadden wij een opdraagdienst in een behoudende, multiculturele gemeente. Aansluitend werd ons een maaltijd aangeboden door de kerk.

Daarna haasten om op tijd te zijn voor de zondagsschool en om half 4 waren we thuis.

De avonddienst heb ik thuis geluisterd.

Ben ik de enige die daar een error van zou krijgen? Een drukke dienst, een gezamenlijke maaltijd, ook nog zondagschool voor de kinderen en een tweede dienst luitsteren.

Nee hoor, zou ik ook hebben. Wij hebben de zondagen altijd bewust als gezinsdagen gehouden. Daar pasten de 2 diensten prima in. Verder geen visite of andere activiteiten.
Nu het nest leeg is vind ik ruimte om op de zondagavond nog een preek te luisteren. Gisteravond een mooie CGK preek gehoord vanaf een GG kansel.

[Maanenschijn]

De prediking is een belangrijk onderdeel en middel tot bekering en geloof. Bij Uitstek de zondag is daar geschikt voor. Of het aantal diensten bijdraagt aan de kwaliteit is natuurlijk beste een legitieme vraag. Er zijn delen in de wereld waar er één dienst per zondag is, vaak een lange dienst met meerdere preken, afgewisseld met andere liturgische elementen.

Veelal is de invulling van de kerkdiensten ook ontstaand oor praktische overwegingen: de aftand tot de kerk, een stukje omzien naar elkaar (samen eten), de (on)mogelijkheden om elkaar door de week ook te zien. Dat maakt dat de zondag voor een groot deel in het teken staat van prediking, zingen en ontmoeting in de vorm van één lange dienst.
In de Rooms-katholieke traditie zijn er meerdere, vaak korte diensten per week. Kortom: het aantal diensten is vaak ontstaan vanuit een traditie. En dat lijkt mij prima. In Geneve, in de tijd van Calvijn, waren er veel diensten, veelal ook leerdiensten en onderwijs gedurende de week. In de Gereformeerde traditie is dit ontwikkeld naar doorgaans twee diensten per zondag, waarbij de tweede dienst een leerdienst is.

Waar we in deze tijd niet aan ontkomen is een bezinning op de hoeveelheid informatie die tot ons komt. Ik denk dat de docenten hier kunnen beamen dat concentratie en informatieopname door leerlingen negatief beïnvloed worden door het gebruik van social media en een drukke agenda. Dat is voor de oudere generatie niet veel minder. Een herbezinning op deze media, maar ook op het aanbod van informatie (wat een preek in zeker zin ook is) mag daarom best plaats vinden. Naast de herbezinning op ons drukke bestaan. Hoewel ik zelf ervaar hoe lastig het is daarin verandering aan te brengen.

Ik vind het net te makkelijk om te verwijzen naar de tijd van de reformatie en nadere reformatie als bloeitijd van de kerk en dat op te hangen aan het aantal kerkdiensten. Voor gelovigen en zoekende zielen was er niet veel meer dan de wekelijkse diensten. Veel mensen konden niet lezen of hadden de beschikbaarheid over goede onderwijzende boeken. Soms stond De Redelijke Godsdienst van vader Brakel in de kast, maar daar bleef het vaak bij. Als ik nu hoor van een toenemende belangstelling van jeugd voor het geloof is dat niet zelden ingegeven door wat online beschikbaar is of door het meenemen van anderen naar een gebeds- of bijbelstudiegroep.

Ik persoonlijk zou het niet erg vinden om om één dienst te hebben, meerdere preken te horen, afgewisseld met zang en ontmoeting een aantal uren door te brengen en daarna de rust van de zondag te ervaren en tijd te hebben in het gezin en met een goed boek.

[Bourdon16]

Gisteren hadden wij een opdraagdienst in een behoudende, multiculturele gemeente. Aansluitend werd ons een maaltijd aangeboden door de kerk.

Daarna haasten om op tijd te zijn voor de zondagsschool en om half 4 waren we thuis.

De avonddienst heb ik thuis geluisterd.

Ben ik de enige die daar een error van zou krijgen? Een drukke dienst, een gezamenlijke maaltijd, ook nog zondagschool voor de kinderen en een tweede dienst luitsteren.

Nee hoor, dat krijg ik zelf ook. Gelukkig was het een uitzondering.

[merel]

@ maandenschijn Dat laatste zou mij ook meer aanspreken.

[MidMid]

't Is een groot goed dat in de Reformatorische gezindte de verkondiging een hoge plaats inneemt als (hoofd)onderdeel van het samenkomen. Waar het mij in de oorspronkelijke discussie om was te doen, was dat in mijn lezen over de eerste gemeenten en de gemeenten in de periode van de Vroege Kerk naast de verkondiging ook andere elementen als essentieel gezien werden voor het gemeente-zijn. Te beginnen bij de Heere Jezus zelf, wordt over de kring van de gemeenschap in familietermen gesproken. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet op basis van een biologische bloedband, maar verbonden in het bloed van Christus. Vanaf het vroege begin heeft het samen vormgeven van die gemeenschap een grote plek in genomen in het kerk-zijn.

Door de tijd heen is dit element minder en minder geworden. Kerk-zijn verwordt tot lidmaatschap. Een kerkdienst tot vooral een talig moment waarbij we elkaar voroal proberen te bereiken in het hart, via het hoofd. De ontmoeting en het echt samen gemeenschap zijn, het familie zijn, ervaar ik in veel mindere mate. Mijn opmerking over het wel of niet hebben van de tweede dienst had deels te maken met bovenstaande gevoelen.

Kerk zijn is meer dan samen diensten beleggen. Hoe belangrijk en waardevol die momenten ook zijn. Kerk zijn is samen het hele leven delen, in al zijn volheid! Een zondag zo hervormen dat die twee elementen van onderwijs en gemeenschap zijn, meer in balans komen, strijdt voor mij niet met hoe de Bijbel mij het gemeenteleven tekent. Ik zou zelfs eerder zeggen dat het dichter komt bij hoe ik het in de Bijbel lees.

Is er een gebrek aan kennis? Ja, vast en zeker. Moet dat via een tweede dienst worden opgelost in 2025? Nee, dat denk ik niet. Juist met alle pedagogische kennis die er heden ten dage is, is er veel voor te zeggen om meer naar niveau en leeftijd te differentiëren. Alleen daar botsen gevoelens en belangen. Zie de wat mij betreft verwante discussie over vertalingen. Traditie en doel komen in conflict met elkaar. Wil je daaruit komen, zul je eerst samen moet nadenken over wat kerk-zijn is en betekent in het licht van de Schrift en hoe dat vertaald kan worden naar 2025.

Zoals eerder gedeeld. Mijn zondag zou bij voorkeur één dienst kennen. En niet met meerdere preken zoals hierboven gesuggereerd. Besef goed dat je daarmee pedagogisch op één niveau blijft (aan)spreken. Leg degelijk onderwijs neer. Spreek er samen over en laat er verwerking zijn van het gehoorde voor denkers en doeners, beide! Vier samen het leven door te eten en tijd door te brengen. Ooit heb ik een lans willen breken voor het koffiedrinken als liturgisch moment, helaas snapte men mij niet daarin. Maar daar bij de koffie gebeurt iets wezenlijks van wat kerk-zijn voor mij is.

Kortom kerk-zijn is zoveel meer dan twee diensten beleggen. Het is onder Gods zegen samen leven.

[huisman]

't Is een groot goed dat in de Reformatorische gezindte de verkondiging een hoge plaats inneemt als (hoofd)onderdeel van het samenkomen. Waar het mij in de oorspronkelijke discussie om was te doen, was dat in mijn lezen over de eerste gemeenten en de gemeenten in de periode van de Vroege Kerk naast de verkondiging ook andere elementen als essentieel gezien werden voor het gemeente-zijn. Te beginnen bij de Heere Jezus zelf, wordt over de kring van de gemeenschap in familietermen gesproken. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet op basis van een biologische bloedband, maar verbonden in het bloed van Christus. Vanaf het vroege begin heeft het samen vormgeven van die gemeenschap een grote plek in genomen in het kerk-zijn.

Door de tijd heen is dit element minder en minder geworden. Kerk-zijn verwordt tot lidmaatschap. Een kerkdienst tot vooral een talig moment waarbij we elkaar voroal proberen te bereiken in het hart, via het hoofd. De ontmoeting en het echt samen gemeenschap zijn, het familie zijn, ervaar ik in veel mindere mate. Mijn opmerking over het wel of niet hebben van de tweede dienst had deels te maken met bovenstaande gevoelen.

Kerk zijn is meer dan samen diensten beleggen. Hoe belangrijk en waardevol die momenten ook zijn. Kerk zijn is samen het hele leven delen, in al zijn volheid! Een zondag zo hervormen dat die twee elementen van onderwijs en gemeenschap zijn, meer in balans komen, strijdt voor mij niet met hoe de Bijbel mij het gemeenteleven tekent. Ik zou zelfs eerder zeggen dat het dichter komt bij hoe ik het in de Bijbel lees.

Is er een gebrek aan kennis? Ja, vast en zeker. Moet dat via een tweede dienst worden opgelost in 2025? Nee, dat denk ik niet. Juist met alle pedagogische kennis die er heden ten dage is, is er veel voor te zeggen om meer naar niveau en leeftijd te differentiëren. Alleen daar botsen gevoelens en belangen. Zie de wat mij betreft verwante discussie over vertalingen. Traditie en doel komen in conflict met elkaar. Wil je daaruit komen, zul je eerst samen moet nadenken over wat kerk-zijn is en betekent in het licht van de Schrift en hoe dat vertaald kan worden naar 2025.

Zoals eerder gedeeld. Mijn zondag zou bij voorkeur één dienst kennen. En niet met meerdere preken zoals hierboven gesuggereerd. Besef goed dat je daarmee pedagogisch op één niveau blijft (aan)spreken. Leg degelijk onderwijs neer. Spreek er samen over en laat er verwerking zijn van het gehoorde voor denkers en doeners, beide! Vier samen het leven door te eten en tijd door te brengen. Ooit heb ik een lans willen breken voor het koffiedrinken als liturgisch moment, helaas snapte men mij niet daarin. Maar daar bij de koffie gebeurt iets wezenlijks van wat kerk-zijn voor mij is.

Kortom kerk-zijn is zoveel meer dan twee diensten beleggen. Het is onder Gods zegen samen leven.

Als ik dit zo lees moet ik toch denken aan 2 Timotheüs 4 : 1-5. Weten we nog het belang van de prediking. Hoe worden mensen die van nature dood zijn in de misdaden en de zonden levendgemaakt.
Denk dat ons verschil is de gemeentebeschouwing. Jij lijkt uit te gaan van een gemeente die bestaat uit ‘levende’ christenen. Ik ga uit van Johannes 3 : 3 en van gemeenten zoals beschreven in Openbaring 2 en 3. De Heilige Geest gebruikt het Woord en de verkondiging om zondaren van dood levend te maken. Gaat de prediking zachtjes door de achterdeur de kerk uit door steeds minder en steeds korter te preken doen wij geen recht aan wat Gods Woord ons zegt.
Is er honger naar het Woord, is er honger naar het Brood des levens of kan een gezamenlijke maaltijd onze honger stillen.

Ik besef dat ik chargeer maar dat doe ik met opzet om zo ons verschil duidelijk te maken. Eigenlijk vind ik dit verschil ernstiger dat ons verschil over v&a.

Verder doe jij nogal tekort aan de ‘traditionele’ kerken. Hun doordeweekse activiteiten zijn vaak druk bezocht en veelkleurig in aanbod.

[MidMid]

't Is een groot goed dat in de Reformatorische gezindte de verkondiging een hoge plaats inneemt als (hoofd)onderdeel van het samenkomen. Waar het mij in de oorspronkelijke discussie om was te doen, was dat in mijn lezen over de eerste gemeenten en de gemeenten in de periode van de Vroege Kerk naast de verkondiging ook andere elementen als essentieel gezien werden voor het gemeente-zijn. Te beginnen bij de Heere Jezus zelf, wordt over de kring van de gemeenschap in familietermen gesproken. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet op basis van een biologische bloedband, maar verbonden in het bloed van Christus. Vanaf het vroege begin heeft het samen vormgeven van die gemeenschap een grote plek in genomen in het kerk-zijn.

Door de tijd heen is dit element minder en minder geworden. Kerk-zijn verwordt tot lidmaatschap. Een kerkdienst tot vooral een talig moment waarbij we elkaar voroal proberen te bereiken in het hart, via het hoofd. De ontmoeting en het echt samen gemeenschap zijn, het familie zijn, ervaar ik in veel mindere mate. Mijn opmerking over het wel of niet hebben van de tweede dienst had deels te maken met bovenstaande gevoelen.

Kerk zijn is meer dan samen diensten beleggen. Hoe belangrijk en waardevol die momenten ook zijn. Kerk zijn is samen het hele leven delen, in al zijn volheid! Een zondag zo hervormen dat die twee elementen van onderwijs en gemeenschap zijn, meer in balans komen, strijdt voor mij niet met hoe de Bijbel mij het gemeenteleven tekent. Ik zou zelfs eerder zeggen dat het dichter komt bij hoe ik het in de Bijbel lees.

Is er een gebrek aan kennis? Ja, vast en zeker. Moet dat via een tweede dienst worden opgelost in 2025? Nee, dat denk ik niet. Juist met alle pedagogische kennis die er heden ten dage is, is er veel voor te zeggen om meer naar niveau en leeftijd te differentiëren. Alleen daar botsen gevoelens en belangen. Zie de wat mij betreft verwante discussie over vertalingen. Traditie en doel komen in conflict met elkaar. Wil je daaruit komen, zul je eerst samen moet nadenken over wat kerk-zijn is en betekent in het licht van de Schrift en hoe dat vertaald kan worden naar 2025.

Zoals eerder gedeeld. Mijn zondag zou bij voorkeur één dienst kennen. En niet met meerdere preken zoals hierboven gesuggereerd. Besef goed dat je daarmee pedagogisch op één niveau blijft (aan)spreken. Leg degelijk onderwijs neer. Spreek er samen over en laat er verwerking zijn van het gehoorde voor denkers en doeners, beide! Vier samen het leven door te eten en tijd door te brengen. Ooit heb ik een lans willen breken voor het koffiedrinken als liturgisch moment, helaas snapte men mij niet daarin. Maar daar bij de koffie gebeurt iets wezenlijks van wat kerk-zijn voor mij is.

Kortom kerk-zijn is zoveel meer dan twee diensten beleggen. Het is onder Gods zegen samen leven.

Als ik dit zo lees moet ik toch denken aan 2 Timotheüs 4 : 1-5. Weten we nog het belang van de prediking. Hoe worden mensen die van nature dood zijn in de misdaden en de zonden levendgemaakt.
Denk dat ons verschil is de gemeentebeschouwing. Jij lijkt uit te gaan van een gemeente die bestaat uit ‘levende’ christenen. Ik ga uit van Johannes 3 : 3 en van gemeenten zoals beschreven in Openbaring 2 en 3. De Heilige Geest gebruikt het Woord en de verkondiging om zondaren van dood levend te maken. Gaat de prediking zachtjes door de achterdeur de kerk uit door steeds minder en steeds korter te preken doen wij geen recht aan wat Gods Woord ons zegt.
Is er honger naar het Woord, is er honger naar het Brood des levens of kan een gezamenlijke maaltijd onze honger stillen.

Ik besef dat ik chargeer maar dat doe ik met opzet om zo ons verschil duidelijk te maken. Eigenlijk vind ik dit verschil ernstiger dat ons verschil over v&a.

Verder doe jij nogal tekort aan de ‘traditionele’ kerken. Hun doordeweekse activiteiten zijn vaak druk bezocht en veelkleurig in aanbod.

Of het een verschil is in gemeentebeschouwing dat weet ik niet. Wel in wat een preek is. In verschillende bewoordingen lees ik bij jou daarover 'zondaren van dood levend te maken'. Maar voor mij is de verkondiging veel meer. En de Bijbel leert daar zeker ook meer over. Lees de brieven er maar op na. Naast de oproep die klinkt, is er veel te vinden over het praktisch gemeente-zijn. Over hoe je een gemeenschap vormgeeft en daaraan leiding geeft. Verkondiging is zoveel meer dan de enkele focus die jij hier aanbrengt.
En nee, niet heel de gemeente bestaat uit 'levende christenen'. Maar uitgaan van het omgekeerde dat de 'levende christenen' de minderheid zouden vormen, staat voor mij verder af van de richting die de Bijbel wijst. (Daar zie ik overigens een lijn naar ons korte eerdere wisselen over lege of volle avondmaalstafels.)

Daarnaast maak je voor mij een valse tegenstelling tussen 'honger naar het Brood des levens' en 'een gezamenlijke maaltijd [voor het stillen van] onze honger'. Als er in de Schriften één is die veel van maaltijden gebruik heeft gemaakt is het de Heere Jezus zelf. Heel het Evangelie naar Lukas door is er het eten en drinken, uitlopend op het bekende verwijt 'een vraatzuchtig mens en drinker, een vriend van tollenaars en zondaars [te zijn].'

[Johann Gottfried Walther]

Ik begrijp sommige mensen echt niet, waarom ze zo tegen een tweede dienst zijn.
Alles in 1 dienst willen proppen en dan een erg korte preek zou ik zeker als verarming zien.
Juist twee diensten zorgt voor minder druk.

[rhadders]

Eens met wat Midmid schrijft. De formele eredienst was, in bijbelse tijden, maar een relatief klein onderdeel van de ‘onderlinge samenkomsten’. Die waren vooral informeel van aard. Ik zou dat graag meer terug zien in onze diensten. Meer interactie en spontaniteit, in plaats van het éénrichtingsverkeer vanaf de kansel. Maar dat vinden wij als protestanten maar eng, ik hoor dan al snel broeders roepen dat onze God een God van orde is

Voor wat betreft de tweede dienst: die kan tot zegen zijn, maar op het moment dat we gaan doen als ware het een bijbelse verplichting, zijn wij niet heel wijs bezig.

[huisman]

't Is een groot goed dat in de Reformatorische gezindte de verkondiging een hoge plaats inneemt als (hoofd)onderdeel van het samenkomen. Waar het mij in de oorspronkelijke discussie om was te doen, was dat in mijn lezen over de eerste gemeenten en de gemeenten in de periode van de Vroege Kerk naast de verkondiging ook andere elementen als essentieel gezien werden voor het gemeente-zijn. Te beginnen bij de Heere Jezus zelf, wordt over de kring van de gemeenschap in familietermen gesproken. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet op basis van een biologische bloedband, maar verbonden in het bloed van Christus. Vanaf het vroege begin heeft het samen vormgeven van die gemeenschap een grote plek in genomen in het kerk-zijn.

Door de tijd heen is dit element minder en minder geworden. Kerk-zijn verwordt tot lidmaatschap. Een kerkdienst tot vooral een talig moment waarbij we elkaar voroal proberen te bereiken in het hart, via het hoofd. De ontmoeting en het echt samen gemeenschap zijn, het familie zijn, ervaar ik in veel mindere mate. Mijn opmerking over het wel of niet hebben van de tweede dienst had deels te maken met bovenstaande gevoelen.

Kerk zijn is meer dan samen diensten beleggen. Hoe belangrijk en waardevol die momenten ook zijn. Kerk zijn is samen het hele leven delen, in al zijn volheid! Een zondag zo hervormen dat die twee elementen van onderwijs en gemeenschap zijn, meer in balans komen, strijdt voor mij niet met hoe de Bijbel mij het gemeenteleven tekent. Ik zou zelfs eerder zeggen dat het dichter komt bij hoe ik het in de Bijbel lees.

Is er een gebrek aan kennis? Ja, vast en zeker. Moet dat via een tweede dienst worden opgelost in 2025? Nee, dat denk ik niet. Juist met alle pedagogische kennis die er heden ten dage is, is er veel voor te zeggen om meer naar niveau en leeftijd te differentiëren. Alleen daar botsen gevoelens en belangen. Zie de wat mij betreft verwante discussie over vertalingen. Traditie en doel komen in conflict met elkaar. Wil je daaruit komen, zul je eerst samen moet nadenken over wat kerk-zijn is en betekent in het licht van de Schrift en hoe dat vertaald kan worden naar 2025.

Zoals eerder gedeeld. Mijn zondag zou bij voorkeur één dienst kennen. En niet met meerdere preken zoals hierboven gesuggereerd. Besef goed dat je daarmee pedagogisch op één niveau blijft (aan)spreken. Leg degelijk onderwijs neer. Spreek er samen over en laat er verwerking zijn van het gehoorde voor denkers en doeners, beide! Vier samen het leven door te eten en tijd door te brengen. Ooit heb ik een lans willen breken voor het koffiedrinken als liturgisch moment, helaas snapte men mij niet daarin. Maar daar bij de koffie gebeurt iets wezenlijks van wat kerk-zijn voor mij is.

Kortom kerk-zijn is zoveel meer dan twee diensten beleggen. Het is onder Gods zegen samen leven.

Als ik dit zo lees moet ik toch denken aan 2 Timotheüs 4 : 1-5. Weten we nog het belang van de prediking. Hoe worden mensen die van nature dood zijn in de misdaden en de zonden levendgemaakt.
Denk dat ons verschil is de gemeentebeschouwing. Jij lijkt uit te gaan van een gemeente die bestaat uit ‘levende’ christenen. Ik ga uit van Johannes 3 : 3 en van gemeenten zoals beschreven in Openbaring 2 en 3. De Heilige Geest gebruikt het Woord en de verkondiging om zondaren van dood levend te maken. Gaat de prediking zachtjes door de achterdeur de kerk uit door steeds minder en steeds korter te preken doen wij geen recht aan wat Gods Woord ons zegt.
Is er honger naar het Woord, is er honger naar het Brood des levens of kan een gezamenlijke maaltijd onze honger stillen.

Ik besef dat ik chargeer maar dat doe ik met opzet om zo ons verschil duidelijk te maken. Eigenlijk vind ik dit verschil ernstiger dat ons verschil over v&a.

Verder doe jij nogal tekort aan de ‘traditionele’ kerken. Hun doordeweekse activiteiten zijn vaak druk bezocht en veelkleurig in aanbod.

Of het een verschil is in gemeentebeschouwing dat weet ik niet. Wel in wat een preek is. In verschillende bewoordingen lees ik bij jou daarover 'zondaren van dood levend te maken'. Maar voor mij is de verkondiging veel meer. En de Bijbel leert daar zeker ook meer over. Lees de brieven er maar op na. Naast de oproep die klinkt, is er veel te vinden over het praktisch gemeente-zijn. Over hoe je een gemeenschap vormgeeft en daaraan leiding geeft. Verkondiging is zoveel meer dan de enkele focus die jij hier aanbrengt.
En nee, niet heel de gemeente bestaat uit 'levende christenen'. Maar uitgaan van het omgekeerde dat de 'levende christenen' de minderheid zouden vormen, staat voor mij verder af van de richting die de Bijbel wijst. (Daar zie ik overigens een lijn naar ons korte eerdere wisselen over lege of volle avondmaalstafels.)

Daarnaast maak je voor mij een valse tegenstelling tussen 'honger naar het Brood des levens' en 'een gezamenlijke maaltijd [voor het stillen van] onze honger'. Als er in de Schriften één is die veel van maaltijden gebruik heeft gemaakt is het de Heere Jezus zelf. Heel het Evangelie naar Lukas door is er het eten en drinken, uitlopend op het bekende verwijt 'een vraatzuchtig mens en drinker, een vriend van tollenaars en zondaars [te zijn].'

Toch blijft Paulus ook in zijn brieven gedrongen door de liefde van Christus en wetende de schrik des Heeren hetzelfde zeggen namelijk: Laat u met God verzoenen. Dat blijft toch het Kruisevangelie en dat moet verkondigd worden want vijf waren wijs en vijf waren dwaas. Waakt dan!
Natuurlijk is het goed om ook bijvoorbeeld n.a.v. 1 Korinthe 5 uit te leggen waarom onze vrouwen met gedekt hoofd de eredienst bijwonen. Of n.a.v. 1 Timotheüs 2 : 9 - 15 uit te leggen waarom vrouwen geen ambten kunnen bekleden en dat Paulus zijn argument grond op de orde van de schepping en de orde van de zondeval en dit dus niet een tijdgebonden voorschrift is.

Zo maar willekeurig een paar voorbeelden….. (krijg er vast een boel terug )

[Refojongere]

Eens met wat Midmid schrijft. De formele eredienst was, in bijbelse tijden, maar een relatief klein onderdeel van de ‘onderlinge samenkomsten’. Die waren vooral informeel van aard. Ik zou dat graag meer terug zien in onze diensten. Meer interactie en spontaniteit, in plaats van het éénrichtingsverkeer vanaf de kansel. Maar dat vinden wij als protestanten maar eng, ik hoor dan al snel broeders roepen dat onze God een God van orde is

Voor wat betreft de tweede dienst: die kan tot zegen zijn, maar op het moment dat we gaan doen als ware het een bijbelse verplichting, zijn wij niet heel wijs bezig.

Noem mij 1 gemeente in Nederland die van twee diensten naar 1 is gegaan en daarna is gaan groeien en bloeien?

In de Reformatietijd had men meerdere keren per week een samenkomst. En dat is nog zo in bijv Zuid-Korea.

[huisman]

Eens met wat Midmid schrijft. De formele eredienst was, in bijbelse tijden, maar een relatief klein onderdeel van de ‘onderlinge samenkomsten’. Die waren vooral informeel van aard. Ik zou dat graag meer terug zien in onze diensten. Meer interactie en spontaniteit, in plaats van het éénrichtingsverkeer vanaf de kansel. Maar dat vinden wij als protestanten maar eng, ik hoor dan al snel broeders roepen dat onze God een God van orde is

Voor wat betreft de tweede dienst: die kan tot zegen zijn, maar op het moment dat we gaan doen als ware het een bijbelse verplichting, zijn wij niet heel wijs bezig.

Natuurlijk joh. Per week 1 preekje van 20 minuten is meer dan genoeg, we weten immers alles al

[Herman]

Eens met wat Midmid schrijft. De formele eredienst was, in bijbelse tijden, maar een relatief klein onderdeel van de ‘onderlinge samenkomsten’.

Het beeld van de tempeldienst is anders juist zéér formeel. De bediening van de verzoening komt sinds die tijden tot ons doordat Jezus zijn discipelen de opdracht gaf juist dat te proclameren.

Wat als ze niet op pad waren gegaan om te preken? Hadden de christenen dan nog steeds theekransjes in kleine kring in Jeruzalem belegd?

[MidMid]

Even kijkend naar de laatste paar reacties... Hoe kan je hier nu serieus van gedachten wisselen over een onderwerp wanneer alles in het extreme of belachelijke wordt getrokken? Of refoforum is bedoeld voor gesprek en discussie, om elkaar te verrijken en te stimuleren tot gedachte- en meningsvorming, of het is een plek waar vooral op één manier gedacht mag worden. En alles wat niet daarmee strookt, wordt of belachelijk gemaakt of zo in het extreme getrokken dat je tegen een karikatuur moet argumenteren.

Je kan het er allemaal best mee oneens zijn. Maar ik signaleer breder (ook in de Reformatorische gezindte) vragen bij de hedendaagse invulling van de zondag. Kerken worden daarin vooral preekschuren in plaats van ontmoetingsruimten waar de Heere en in Zijn licht ook de gemeente elkaar ontmoet. Prima, wat mij betreft. Maar doe nu niet alsof dat model één op één uit de Schriften weg komt lopen en daarbij geen legitieme vragen gesteld mogen worden.

Discussiëren op bovenstaande wijze heeft geen enkele zin en doet geen recht aan gevoelens van diverse mensen die hier reageren.