Bussemaker: vrouw te veel afhankelijk van man

[Bertiel]

mijn vrouw werkt met schipperskinderen, die net naar schoolkomen (3 tot 6).
Ze zijn behoorlijk bijdehand, zelfstandig, rauwdouwers etc, maar dat zijn nog niet de kinderen die al op een internaat zitten.
Ik heb er nog wel wat connecties, ik zal het eens navragen.

[Lilian1975]

Op BSO is het wat dat betreft minder huiselijke.

Dat zijn voor mij de grote verschillen. En ik heb met dit alleen proberen aan te geven waarin voor mij de ongelijkwaardigheid zit tussen kinderopvang met 4 maanden en het schippersinternaat. Je kunt dat gewoon niet met elkaar vergelijken. M.i.

Ook in Nederland kiezen steeds meer schippers voor huis aan wal en geen internaat. ( ook onder reformatorische schippers is die tendens er). In het buitenland kennen ze dat helemaal niet ( of praktisch niet) gezinnen die wonen aan boord. Dat heeft vooral te maken met dat de manier van varen is veranderd. Nu liggen schepen vaak bij terminals. Wordt er vaker langer op het buitenland gevaren.... waardoor het praktischer is om een huis aan wal te hebben met gezin. Tegelijkertijd is er daar een andere ontwikkeling bijgekomen. Waar het aantal echtscheidingen voorheen in deze groep laag lag, bijna niet voorkwam. Ook onder niet christelijke schippers. Zie je dat weekeind huwelijken net als bij internationale vrachtverkeer etc. Onder druk komt te liggen op bepaalde punten. Bij allemaal? Nee. Maar wel opvallend! Dus wat dat betreft is het niet alleen positief huis aan wal. Echtscheidings gevolgen voor kinderen zijn altijd ingrijpend en beschadigen!
En laat nu juist dat ook een ontwikkeling zijn bij walkinderen die al langer aan de gang is. Wat heeft dat ons uit bijbels oogpunt te zeggen?

@merel . Je kunt het tegenwoordige internaten niet meer vergelijken met kostschool en internaten van vroeger. Het is veel meer huisvrouwen en persoonlijker dan de plaatjes die we kennen van vroeger. Ook is er geen wetenschappelijk onderzoek dat dat onderbouwd. Waar wel onderzoek naar gedaan in zijn de jeugdzorg instellingen etc. Maar daar heb je al in de basis met gedragsproblematiek te maken. De situatie in Nederland wbt schippersinternaat is uniek in de wereld.

Wbt de bijbelse onderbouwing is niet 1 op 1 uit de Schrift te halen. Wel indirect. De schippersouders zijn langer samen fulltime betrokken op de opvoeding itt tot walkinderen. En ook de vakanties en weekeinden later. Het is een zeer hechte gemeenschap. Ook dat is Bijbels. Het is anders dan bij walkinderen. Die wellicht weer op andere punten dichterbij staan.

Jij mist echt het punt van discussie en springt van de hak op de tak
- Het gaat om de werkende ouder. Uit de reactie van sommigen in dit topic is het bijna onaanvaardbaar dat ik 4 dagen in de week werk. Dat schijn ik te doen voor eigen eer en glorie. Terwijl schippersouders 40 weken per jaar hun kinderen niet meemaken. Hoe kan je een kind emotioneel en godsdienstig opvoeden als je zo weinig betrokken bent op hun leven? De basisdingen kunnen wel aangeleerd worden, maar een kind dat vanaf 6 jaar voor het merendeel ergens anders woont zal zijn emotionele zorgen en vragen niet meer gaan delen met de ouders. Het is dus veel breder dan de achterstanden op school.
- Daarnaast vraag ik mij af in hoeverre de kinderen de eerste 6 jaar van hun leven door het wonen op een schip beperkt worden in het opgroeien. Het opgroeien houdt meer in dan spelen benedendeks. Het gaat om de wereld verkennen buiten, steentjes zoeken, klimmen in bomen, voetballen met buurkinderen, stukje fietsen en de normale interactie met anderen buiten de vertrouwde omgeving.
- Zita weer dat schipperskinderen vrijwel allemaal een moeilijke relatie hebben met hun ouders. Door de week leven deze kinderen hun eigen leven met wisselende pedagogisch medewerkers. Kinderen worden heel vroeg zelfstandig. Ik vraag mij wel af of zij emotioneel weerbaar zijn.

Jij vergelijkt een BSO en kinderopvang steeds met een schippersinternaat. Deze zijn niet te vergelijken. Op een kinderopvang zijn kinderen een beperkt aantal uren per dag aanwezig. De meeste kinderen gaan 2 of 3 dagen per week naar een opvang. Dat is niet te vergelijken met een internaat waar kinderen 40 weken per jaar 5 dagen in de week verblijven.

Ik ga niet op jouw persoonlijke situatie in. Maar vergelijk het met het algemene.

Ik heb nu al 3 keer uitgelegd dat de basis, de eerste zes levensjaren totaal anders is. Daar ga jij en anderen continue aan voorbij! De kinderen die ik opvang van werkende ouders zijn er gemiddeld van 8 tot 5! Niet 2 of 3 uurtjes.
De tot zes jaar aan boord is echt een sterke meerwaarde.

Daarnaast is de vergelijking bso met internaat gewoonweg niet te maken. Dat heb ik ook gezegd. Alleen al omdat ook het huidige internaat meer en gezinssituatie nabootst dan een bso.

En ja, ik zou mijn kinderen nooit naar het internaat hebben kunnen sturen. Maar de tijd dat ze samen zijn is echt kwaliteit meer en dieper. Ook dat heb ik al 3 keer aan proberen te geven. ( de dagen dat ze vrij zijn zitten niet volgepropt met sociale verplichtingen, sportactiviteiten met van alles en nog wat.

Verder zou ik je aanraden eens te kijken hoe een schippersgezin echt leeft. Er wordt bewust gezocht naar momenten dat kinderen, ook peuters met andere kinderen zijn. Er zijn speciale walscholen waar ze, al is het maar een paar uurtjes heen kunnen. Een walbezoek met boodschappen en andere dingen wordt gecombineerd met ergens spelen.

Als de oudere kinderen naar internaat gebracht worden. Spelen de jongsten al weer met andere schipperskinderen.

Ik zou zeggen. Draai eens een poosje met schippersgezinnen mee. Er gaat een wereld voor je open

De ontwikkelingen van kinderen worden nauwgezet gevold. Op alle ontwikkelingsgebieden. Ze lopen niet achter! T.o.v. walkinderen.

Is het alleen positief? Heus niet.

@Maanenschijn. Door het werk binnen de schipperswereld ben ik wat genuanceerder gaan denken over hoe het daar wordt gedaan. En zie echt dingen waar wij als walmensen wat van kunnen leren. Vanuit het werk met kinderen weet ik ook dat veel gedragsproblematiek ontstaat vanuit hechtingsproblemen waar de kiem in de eerste uren wordt gelegd. Op een of andere manier kwamen bepaalde gedragsproblemen minder voor dan bij dezelfde groep walkinderen. Komt het helemaal niet voor? Nee dat zeg ik niet.

Voor de rest zitten we allemaal vanuit onze eigen ervaringen dit te bespreken en te beoordelen. Wat dat betreft is er weinig echt wetenschappelijk onderzocht 't.o.v VO leeftijd. Wat onderzocht is 't.o.v. basisschool is, is dat ze niet achterlopen, niet meer gedragsproblematiek is etc. Meer kan ik er niet van maken.

Is het iets wat ik zelf zou kunnen? Nee, ik weet dat ik mijn kinderen ( en veel schippersmoeders laten ook tranen) niet mijn kinderen achter had kunnen laten. Maar niet omdat het slecht zou zijn. Maar omdat ik ze zou missen!

@JPM dank je wel! Jij geeft beter weer wat ik kennelijk niet duidelijk genoeg deed....

[Maanenschijn]

En weer, ook door JPM word de principiële vraag vermeden. I rest my case.

[merel]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Precies en dat is precies de discussie waar omheen gedraaid wordt. Waarom wordt dit wel geaccepteerd in reformatorische kringen en werkt een vrouw in de zorg, politiek, advocatuur, onderwijs voor eigen eer en glore. Een slaaf van het geld werd het zelfs door sommigen genoemd.

[Edelweiss]

Bedankt JPM voor je waardevolle bijdrage.

Eén zinnetje sprong er het meest uit voor mij.

(...) We vierden verjaardagen, zaten op ouderavonden (...)

Waren jullie dan in de positie om vrachten om die ouderavonden heen te plannen, of moesten jullie ook wel eens van echt ver komen? En lukte dat werkelijk echt altijd?

Dit vraag ik zonder oordeel, overigens, maar met pure interesse.
Ik heb zelf veel schippers in de familie, en wij hadden regelmatig hun kinderen in het weekend omdat pa en ma te ver weg lagen om 'even' heen en weer te rijden of nog even gauw een vrachtje hadden aangenomen.

Dan is het natuurlijk prachtig dat de vormende jaren aan boord worden doorgebracht, maar in de puberteit ging dat echt wel eens flink mis. Hoe deden jullie dat, als ik dat vragen mag?
Want ik kom uit een situatie dat het mijn moeder was die dan het meisje troostte bij haar eerste menstruatie, en mijn vader die een mannengesprek had met de jongen. Dan is een telefoontje met vader en moeder natuurlijk meer dan niets, maar dat is geen arm om je schouder.

[JPM]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

[Zeeuw]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Ik hoor toch vooral 'ik gebruik heel veel redenen, bewogen hart, afhankelijk etc om toch de keuze te maken als vrouw te werken en mijn kinderen voor grote delen van hun jonge leven uit huis te plaatsen'.

[merel]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

[DDD]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Precies en dat is precies de discussie waar omheen gedraaid wordt. Waarom wordt dit wel geaccepteerd in reformatorische kringen en werkt een vrouw in de zorg, politiek, advocatuur, onderwijs voor eigen eer en glore. Een slaaf van het geld werd het zelfs door sommigen genoemd.

Het zijn maar enkelingen die zoiets roepen. Wim Anker is natuurlijk totaal niet representatief. Er zijn een heleboel verstandige mensen in de refowereld, die er heel anders over denken.

[JPM]

Bedankt JPM voor je waardevolle bijdrage.

Eén zinnetje sprong er het meest uit voor mij.

(...) We vierden verjaardagen, zaten op ouderavonden (...)

Waren jullie dan in de positie om vrachten om die ouderavonden heen te plannen, of moesten jullie ook wel eens van echt ver komen? En lukte dat werkelijk echt altijd?

Dit vraag ik zonder oordeel, overigens, maar met pure interesse.
Ik heb zelf veel schippers in de familie, en wij hadden regelmatig hun kinderen in het weekend omdat pa en ma te ver weg lagen om 'even' heen en weer te rijden of nog even gauw een vrachtje hadden aangenomen.

Dan is het natuurlijk prachtig dat de vormende jaren aan boord worden doorgebracht, maar in de puberteit ging dat echt wel eens flink mis. Hoe deden jullie dat, als ik dat vragen mag?
Want ik kom uit een situatie dat het mijn moeder was die dan het meisje troostte bij haar eerste menstruatie, en mijn vader die een mannengesprek had met de jongen. Dan is een telefoontje met vader en moeder natuurlijk meer dan niets, maar dat is geen arm om je schouder.

Nee, we konden niet altijd overal bij zijn. Soms waren we te ver weg voor een ouderavond of een belangrijk moment. En dat was zeker moeilijk. Een telefoontje is dan inderdaad geen arm om je schouder.
Maar we probeerden er te zijn waar en wanneer het maar kon.

Onze kinderen groeiden op met andere schipperskinderen. Ze vonden herkenning, vriendschap en steun bij elkaar, een soort tweede familie. En ja, het ging heus wel eens mis in de puberteit. Onze zoons hebben ook echt hun streken gehad, en daarover voerden we soms gesprekken onderweg, of aan boord zodra het kon.

Ik kijk terug op een mooie en kostbare periode van ons leven. Tegelijk heb ik ook de nodige schrijnende situaties aan de wal gezien. Elke gezinssituatie heeft zijn eigen zorgen en uitdagingen – geen enkele vorm is vanzelf ideaal. Maar liefde, trouw en verantwoordelijkheid kennen veel vormen.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

[Zeeuw]

Bedankt JPM voor je waardevolle bijdrage.

Eén zinnetje sprong er het meest uit voor mij.

(...) We vierden verjaardagen, zaten op ouderavonden (...)

Waren jullie dan in de positie om vrachten om die ouderavonden heen te plannen, of moesten jullie ook wel eens van echt ver komen? En lukte dat werkelijk echt altijd?

Dit vraag ik zonder oordeel, overigens, maar met pure interesse.
Ik heb zelf veel schippers in de familie, en wij hadden regelmatig hun kinderen in het weekend omdat pa en ma te ver weg lagen om 'even' heen en weer te rijden of nog even gauw een vrachtje hadden aangenomen.

Dan is het natuurlijk prachtig dat de vormende jaren aan boord worden doorgebracht, maar in de puberteit ging dat echt wel eens flink mis. Hoe deden jullie dat, als ik dat vragen mag?
Want ik kom uit een situatie dat het mijn moeder was die dan het meisje troostte bij haar eerste menstruatie, en mijn vader die een mannengesprek had met de jongen. Dan is een telefoontje met vader en moeder natuurlijk meer dan niets, maar dat is geen arm om je schouder.

Nee, we konden niet altijd overal bij zijn. Soms waren we te ver weg voor een ouderavond of een belangrijk moment. En dat was zeker moeilijk. Een telefoontje is dan inderdaad geen arm om je schouder.
Maar we probeerden er te zijn waar en wanneer het maar kon.

Onze kinderen groeiden op met andere schipperskinderen. Ze vonden herkenning, vriendschap en steun bij elkaar, een soort tweede familie. En ja, het ging heus wel eens mis in de puberteit. Onze zoons hebben ook echt hun streken gehad, en daarover voerden we soms gesprekken onderweg, of aan boord zodra het kon.

Ik kijk terug op een mooie en kostbare periode van ons leven. Tegelijk heb ik ook de nodige schrijnende situaties aan de wal gezien. Elke gezinssituatie heeft zijn eigen zorgen en uitdagingen – geen enkele vorm is vanzelf ideaal. Maar liefde, trouw en verantwoordelijkheid kennen veel vormen.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Je laatste zinnen kloppen. Maar zoals Merel en ik, en anderen, eerder aangaven: in de basis is het geen antwoord op de vraag. Waarom maak je als moeder de keuze mee te gaan met de man en niet bij de kinderen te blijven? Dit doet bv de vrouw van een internationaal chauffeur ook niet.

Het is van mij overigens geen oordeel, ieder moet vooral zijn/haar eigen keuzes maken, maar het lijkt nu alsof je allerlei zaken aanroert die iets proberen te rechtvaardigen en het topic begon vooral met de vragen over al dan niet werken van de vader en moeder.

[MGG]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Precies en dat is precies de discussie waar omheen gedraaid wordt. Waarom wordt dit wel geaccepteerd in reformatorische kringen en werkt een vrouw in de zorg, politiek, advocatuur, onderwijs voor eigen eer en glore. Een slaaf van het geld werd het zelfs door sommigen genoemd.

Zoals ik al zei het is een kwestie waar mensen aan gewend zijn. Over 50 jaar wordt het misschien heel anders gewogen.

[MGG]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Want? Als JPM niks tegen werkende vrouwen en BSO heeft, dan valt het prima samen met de bijdragen.

[JPM]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Wij kozen niet voor het varen omwille van eer, geld of gemak. Het is een bestaansvorm waarin je als gezin leeft, werkt en afhankelijk bent van de HEERE. In dat leven is het internaat niet een gemakkelijke uitweg, maar soms de enige verantwoorde manier om kinderen stabiliteit te bieden terwijl ouders hun werk (als zelfstandig ondernemer) uitvoeren.
Ik voelde dagelijks de verantwoordelijkheid als moeder. Het was voor mij geen lichtvaardige keuze.

De Bijbel vraagt van ouders om hun kinderen op te voeden in de vreze des HEEREN, maar Hij geeft ons geen blauwdruk voor elke situatie. Denk aan Mozes, die in zijn jonge jaren door anderen werd verzorgd, maar toch gevormd werd tot Gods knecht. Denk aan de vrouw uit Spreuken 31, die werkte én haar huis bestuurde met eer.

Daarom geloof ik dat het niet draait om de vorm waarin een gezin leeft, maar om de gezindheid waarmee ouders hun kinderen liefhebben, dragen en geestelijk toerusten, in afhankelijkheid van God.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

[MGG]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Wij kozen niet voor het varen omwille van eer, geld of gemak. Het is een bestaansvorm waarin je als gezin leeft, werkt en afhankelijk bent van de HEERE. In dat leven is het internaat niet een gemakkelijke uitweg, maar soms de enige verantwoorde manier om kinderen stabiliteit te bieden terwijl ouders hun werk (als zelfstandig ondernemer) uitvoeren.
Ik voelde dagelijks de verantwoordelijkheid als moeder. Het was voor mij geen lichtvaardige keuze.

De Bijbel vraagt van ouders om hun kinderen op te voeden in de vreze des HEEREN, maar Hij geeft ons geen blauwdruk voor elke situatie. Denk aan Mozes, die in zijn jonge jaren door anderen werd verzorgd, maar toch gevormd werd tot Gods knecht. Denk aan de vrouw uit Spreuken 31, die werkte én haar huis bestuurde met eer.

Daarom geloof ik dat het niet draait om de vorm waarin een gezin leeft, maar om de gezindheid waarmee ouders hun kinderen liefhebben, dragen en geestelijk toerusten, in afhankelijkheid van God.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Wel werd bewust gekozen om na het ontvangen van de kinderzegen te blijven varen. Weegt de passie voor het werk zo zwaar?