Omgang met elkaar in de christelijke gemeente

[Ad Anker]

Ik heb gisteren een preek geluisterd van ds. Rijsdijk in Hervormd Montfoort — volgens mij van vorige week zondagmorgen. Daarin ging het over hoe de gemeente behoort om te gaan met de kerkenraad. Dat zij binnen bepaalde kaders leidinggeeft aan de gemeente, en dat gehoorzaamheid aan hen vereist is. Dat betekent ook dat we met hun zwakheden geduld moeten hebben.

Het belangrijkste punt voor mij was dat het broeders in Christus zijn. Zo hebben we de mannen van de kerkenraad te zien: als deel van de gemeente, als één lichaam. Er is dus een basis voor verbinding, en die basis ligt in Christus. Dat besef brengt verdraagzaamheid, liefde en mededogen voort.

Nu is dat in onze gezindte — zeg ik voorzichtig — toch enigszins losgelaten. Belijdenis wordt niet altijd meer afgelegd op basis van een waar geloof. Kerkenraadsbanken worden deels bezet door mannen die geen heilszekerheid kennen. Er is weinig verbinding en erkenning, vooral wanneer je wat kritisch bent of een afwijkend standpunt hebt.

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dat is toch wel anders dan wat we vaak gewend zijn. Maar welke gezamenlijke basis — die zorgt voor erkenning en verbinding — is er dan voor hen die deel uitmaken van een gemeente waar belijdenis wordt afgelegd op grond van een historisch geloof, en waar broeders kerkenraadslid worden terwijl ze ervan getuigen Christus niet te kennen als hun persoonlijke Zaligmaker?

Ik ben benieuwd naar jullie visie.

[Mistig]

Ik heb gisteren een preek geluisterd van ds. Rijsdijk in Hervormd Montfoort — volgens mij van vorige week zondagmorgen. Daarin ging het over hoe de gemeente behoort om te gaan met de kerkenraad. Dat zij binnen bepaalde kaders leidinggeeft aan de gemeente, en dat gehoorzaamheid aan hen vereist is. Dat betekent ook dat we met hun zwakheden geduld moeten hebben.

Het belangrijkste punt voor mij was dat het broeders in Christus zijn. Zo hebben we de mannen van de kerkenraad te zien: als deel van de gemeente, als één lichaam. Er is dus een basis voor verbinding, en die basis ligt in Christus. Dat besef brengt verdraagzaamheid, liefde en mededogen voort.

Nu is dat in onze gezindte — zeg ik voorzichtig — toch enigszins losgelaten. Belijdenis wordt niet altijd meer afgelegd op basis van een waar geloof. Kerkenraadsbanken worden deels bezet door mannen die geen heilszekerheid kennen. Er is weinig verbinding en erkenning, vooral wanneer je wat kritisch bent of een afwijkend standpunt hebt.

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dat is toch wel anders dan wat we vaak gewend zijn. Maar welke gezamenlijke basis — die zorgt voor erkenning en verbinding — is er dan voor hen die deel uitmaken van een gemeente waar belijdenis wordt afgelegd op grond van een historisch geloof, en waar broeders kerkenraadslid worden terwijl ze ervan getuigen Christus niet te kennen als hun persoonlijke Zaligmaker?

Ik ben benieuwd naar jullie visie.

Dit is iets waar ik al jaren heel erg mee worstel. Ook is het een groot onderdeel van mijn gebed. Kerkenraadsleden die belijden de Heere niet te kennen, hoe kan dat? Over het algemeen bespreek ik dit ook niet met anderen, omdat dit al snel over personen gaat. Dat is op dit forum wat makkelijker.

Het is me al vaker opgevallen dat juist zij die de Heere wel (ruimhartig) durven te belijden (of ze nou wat linkser of wat rechtser georiënteerd zijn), vaak wel een stuk milder zijn naar anderen/elkaar.

Het heeft me zelfs al eens doen overwegen mijn kerkverband te doen verlaten, maar ik denk niet dat het goed is.

Je kunt van deze kerkenraadsleden ook niet verwachten dat zij geestelijk leiding geven aan de gemeente. Wat mag ik dan wel van hen verwachten? Ik weet het oprecht niet.

[MGG]

Ik heb gisteren een preek geluisterd van ds. Rijsdijk in Hervormd Montfoort — volgens mij van vorige week zondagmorgen. Daarin ging het over hoe de gemeente behoort om te gaan met de kerkenraad. Dat zij binnen bepaalde kaders leidinggeeft aan de gemeente, en dat gehoorzaamheid aan hen vereist is. Dat betekent ook dat we met hun zwakheden geduld moeten hebben.

Het belangrijkste punt voor mij was dat het broeders in Christus zijn. Zo hebben we de mannen van de kerkenraad te zien: als deel van de gemeente, als één lichaam. Er is dus een basis voor verbinding, en die basis ligt in Christus. Dat besef brengt verdraagzaamheid, liefde en mededogen voort.

Nu is dat in onze gezindte — zeg ik voorzichtig — toch enigszins losgelaten. Belijdenis wordt niet altijd meer afgelegd op basis van een waar geloof. Kerkenraadsbanken worden deels bezet door mannen die geen heilszekerheid kennen. Er is weinig verbinding en erkenning, vooral wanneer je wat kritisch bent of een afwijkend standpunt hebt.

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dat is toch wel anders dan wat we vaak gewend zijn. Maar welke gezamenlijke basis — die zorgt voor erkenning en verbinding — is er dan voor hen die deel uitmaken van een gemeente waar belijdenis wordt afgelegd op grond van een historisch geloof, en waar broeders kerkenraadslid worden terwijl ze ervan getuigen Christus niet te kennen als hun persoonlijke Zaligmaker?

Ik ben benieuwd naar jullie visie.

Dit is iets waar ik al jaren heel erg mee worstel. Ook is het een groot onderdeel van mijn gebed. Kerkenraadsleden die belijden de Heere niet te kennen, hoe kan dat? Over het algemeen bespreek ik dit ook niet met anderen, omdat dit al snel over personen gaat. Dat is op dit forum wat makkelijker.

Het is me al vaker opgevallen dat juist zij die de Heere wel (ruimhartig) durven te belijden (of ze nou wat linkser of wat rechtser georiënteerd zijn), vaak wel een stuk milder zijn naar anderen/elkaar.

Het heeft me zelfs al eens doen overwegen mijn kerkverband te doen verlaten, maar ik denk niet dat het goed is.

Je kunt van deze kerkenraadsleden ook niet verwachten dat zij geestelijk leiding geven aan de gemeente. Wat mag ik dan wel van hen verwachten? Ik weet het oprecht niet.

Ik denk dat het nogal uitmaakt of het ouderlingen of diakenen zijn. Waarbij ik mij ook afvraag of niet teveel onderwerpen door de brede kerkenraad worden opgepakt. Voor mijn gevoel horen veel taken bij de ouderlingen, maar ik zou dit moeten uitzoeken.

[Bertiel]

dat onderscheidt maakt het formulier niet

[Mistig]

Ik denk dat het nogal uitmaakt of het ouderlingen of diakenen zijn. Waarbij ik mij ook afvraag of niet teveel onderwerpen door de brede kerkenraad worden opgepakt. Voor mijn gevoel horen veel taken bij de ouderlingen, maar ik zou dit moeten uitzoeken.

Ik ken eigenlijk alleen de voorbeelden dat dit (enkele) diakenen betreft.

[CvD]

Ik begrijp helemaal wat jij bedoelt Ad.
Ik worstel hier zelf ook vaak mee. Over het ambt van ouderling wordt zwaar een gewichtig gedacht, een dat is het ambt ook. Want als ouderling ligt er een zware taak op je om de gemeente te onderwijzen. Dus ja zeker moeten zij kennis hebben van het geestelijk leven. Hoe zouden ze iemand kunnen onderwijzen als ze zelf niet eens weten waar het eigenlijk ten diepste omgaat.
Komen we bij het ambt van diaken daar kan iedereen voor op de lijst. Terwijl ook daar in de Bijbelse opgaven doorklinkt mannen met genade en gaven.
Er zijn namelijk vele gemeentes waar men soms maar1 ouderling heeft, of zelfs geen vooral op de rechterflank van reformatorisch Nederland.
Deze mensen nemen de taken van de ouderlingen waar. Dus ook die moeten eigenlijk geestelijke mensen zijn.
Het andere probleem is de ambtsdragers verkiezing, ds Lamain zegt ergens in een boekje. De meeste koehandel wordt bedreven als er verkiezingen zijn. Wie wil jij op de lijst, wie wil jij, maar die wil ik niet. En uit eindelijk kiest men iemand waar we beide mee door de deur zouden kunnen.
Een dat zie vaak terug tegen de zitten kandidaten worden vaak zulke zwakke tegen kandidaten gesteld dat je al weet dat het een uitgespeelde zaak.
Moeten er echt nieuwe bij komen dan hebben ze een lijstje van schoolbestuur/jongeren vereniging enz. Kortom altijd de bekende namen waarvan je afvraagt. Waarom staat die nu nooit op de lijst of die mensen die aan het Heilig Avondmaal gaan bijv die staan er niet op.
Een als je dan alles eerlijk bekijkt zouden dit wel wat oorzaken kunnen zijn waardoor het gezag een respect voor het ambt wegebt.
Een ja dat doet als het recht is je pijn een verdriet omdat je eigenlijk merkt het gaat niet goed zo.
Een ja je mag de kerkenraad daar zeker op aanspreken, alleen wordt je vaak weg geduwd als kritisch of een vijand van de waarheid.
Want denk je dat we zomaar wat doen krijg je als antwoord,of het mag van de kerkorden.
Dus ja er zijn vele denk die hier mee worstelen.

[merel]

Hoe rijmen jullie onbekeerde ambtsdragers met 1 Timotheus 3 vers 6? Hierin staat aangegeven dat het zelfs geen pasbekeerde mag zijn.

[Inwoner]

Hoe rijmen jullie onbekeerde ambtsdragers met 1 Timotheus 3 vers 6? Hierin staat aangegeven dat het zelfs geen pasbekeerde mag zijn.

De discussie is wat mij betreft helder en het standpunt, mede gezien het door Merel aangehaalde hoofdstuk helder.

Het praktische gevolg is echter dat er nog al wat (kleinere) gemeenten zijn, waar, met het oog op bovenstaande, de ambten niet vervuld kunnen worden. Dat is een praktisch gegeven (daar hoeven we dus wat mij betreft niet over te discussiëren). De vervolgvraag is dan: heeft zo'n gemeente geen bestaansrecht meer?

[merel]

Ik mag toch hopen dat in elke gemeente bekeerde mensen zijn. Zo niet, dan is er iets ernstig mis met de verkondiging.

[Inwoner]

Ik mag toch hopen dat in elke gemeente bekeerde mensen zijn. Zo niet, dan is er iets ernstig mis met de verkondiging.

Niet alle bekeerde mensen zijn direct geschikt als ambtsdrager voor een gemeente..

[merel]

Ik mag toch hopen dat in elke gemeente bekeerde mensen zijn. Zo niet, dan is er iets ernstig mis met de verkondiging.

Niet alle bekeerde mensen zijn direct geschikt als ambtsdrager voor een gemeente..

Dat klopt, ik begrijp alleen dan niet waarom men onbekeerde mensen dan wel geschikt vindt. Die zouden juist helemaal niet geschikt mogen zijn.

[CvD]

Ik mag toch hopen dat in elke gemeente bekeerde mensen zijn. Zo niet, dan is er iets ernstig mis met de verkondiging.

Niet alle bekeerde mensen zijn direct geschikt als ambtsdrager voor een gemeente..

Dat klopt, ik begrijp alleen dan niet waarom men onbekeerde mensen dan wel geschikt vindt. Die zouden juist helemaal niet geschikt mogen zijn.

In principe mag niemand onbekeerd blijven. Maar ik begrijp jou vraag wel een ,en net wat inwoner zegt niet iedereen is geschikt hier voor.
Een dat maakt het denk dus zo ingewikkeld.

[Maanenschijn]

Het kleingeloof en het ongeloof is gemeengoed (geworden) in onze kerken. Ik ben bang door deels een jarenlang ontbreken van een ruim aanbod van genade en opwas (opvoeding) in de genade in de prediking. Daarbij blijft ook de Bijbel (en de bijbelstudie) dicht.

Genade voor schuld en verzoening uit genade moet zonder restricties worden aangeboden. Maar ook geloofsopvoeding, een geloofsleven in heiligmaking, geloofszekerheid is nodig. Als we weer terug gaan naar deze basis, ben ik er van overtuigd dat ook kerkenraadsbanken weer gevuld gaan worden met mensen die de kudde kunnen leiden en weiden.

Dat kerkenraadsleden (ouderlingen in het bijzonder) geen geloofszekerheid kennen is een gevolg van geesteloosheid en een aanklacht tegen de prediking en huisgodsdienst. Het is dan beter om niet een ‘status quo’ te creëren, maar de kerkenraadsbank leeg te laten bij gebrek aan (bijbles)geschikte mannen en als aanklacht richting de gemeente.

[Bertiel]

Scherp analyse ik ben het hier denk ik ook wel mee eens.
De kerkenraadsleden bij ons zonder zekerheid hadden/hebben ouders die bij de eikenbomen hoorden. Ik denk dat zo’n duidelijke bekering/ geloofsleven in het voorgeslacht vaak ook tot onzekerheid (kan) leiden.

[Bertiel]

Daarnaast (zie topic gereformeerde gemeenten ) wordt er vaak als enige vrucht de verslagenheid van hart genoemd (juist ook in prediking) en is er voor de vele andere vruchten geen aandacht. De opwas van de genade zal zo weinig aandacht krijgen