Alleen

[Herman]

Ik begon gisteren in een boek te lezen en daar werd begonnen met een citaat van ds. F. Bakker: "in de grond der zaak staan we alleen."

Ik zit daar wat over te peinzen. En eigenlijk vind ik dat een heel trieste constatering. Dat bedoel ik niet omdat ik niet aanvoel dat veel mensen in eenzaamheid en ook in geestelijke eenzaamheid lijken door te brengen. Ik denk dat dit een uitspraak is die te weinig oog heeft voor het collectief en de liefdeband die christenen onderling hebben.

Welke waarde kunnen we daar aan toekennen? Zijn er Bijbelse gegevens die we hierbij in rekening kunnen brengen? Zijn we in de grond der zaak echt alleen?

[Bertiel]

ik geloof een gemeenschap der heiligen, is het eerste wat in me opkomt.

Hoewel het hier ten dele is, en er altijd eenzaamheid kan zijn in gezin, werk of kerk, dan geloof ik dat de stelling te boud is.
Maar bijbelse onderbouwing kan ik niet zo heel snel naar boven toveren, to be continued

[Zeeuw]

Ik begon gisteren in een boek te lezen en daar werd begonnen met een citaat van ds. F. Bakker: "in de grond der zaak staan we alleen."

Ik zit daar wat over te peinzen. En eigenlijk vind ik dat een heel trieste constatering. Dat bedoel ik niet omdat ik niet aanvoel dat veel mensen in eenzaamheid en ook in geestelijke eenzaamheid lijken door te brengen. Ik denk dat dit een uitspraak is die te weinig oog heeft voor het collectief en de liefdeband die christenen onderling hebben.

Welke waarde kunnen we daar aan toekennen? Zijn er Bijbelse gegevens die we hierbij in rekening kunnen brengen? Zijn we in de grond der zaak echt alleen?

Wordt er in de basis niet mee bedoeld 'als het gaat om je zaligheid, dan is het tussen jou en God en kunnen mensen je niks bieden?'

[DDD]

Is de kern van het Evangelie nu juist niet dat God met ons is, in Christus?

Ik begrijp dat het een kwestie van definitie is, maar het zou mijn definitie niet zijn.

[advocaat]

Het lijkt me dat Zeeuw de juiste richting aangeeft. Ook ga ik ervanuit dat Herman niet uitgaat van een alverzoening of een algemene verzoening.
Zinvol nadenken over de betreffende zin vraagt dan de context en de inhoud van de woorden:
1 de zaak,
2 de grond daarvan.


Terzijde: alleen zijn is niet gelijk aan eenzaam zijn. Dat zijn heel verschillende zaken.

[Dodo]

Maar wat is de context van het citaat? Staat een mens alleen als het gaat om contact met andere mensen? Daar zit volgens mij wel wat in namelijk. Uiteindelijk kun je elkaar nooit helemaal aanvoelen, of doorgronden.

[Herman]

Het lijkt me dat Zeeuw de juiste richting aangeeft. Ook ga ik ervanuit dat Herman niet uitgaat van een alverzoening of een algemene verzoening.
Zinvol nadenken over de betreffende zin vraagt dan de context en de inhoud van de woorden:
1 de zaak,
2 de grond daarvan.

Terzijde: alleen zijn is niet gelijk aan eenzaam zijn. Dat zijn heel verschillende zaken.

Over het eerste. Ik zou wel wat meer argumenten horen voor de collectieve aspecten van de werking van het Evangelie, zoals bijvoorbeeld het karakter van het geloof van de vier vrienden die de verlamde naar Jezus brachten.

Als je in de grond der zaak alleen bent, dan ben je wat mij betreft ook eenzaam. Want dan wordt je helemaal op jezelf teruggeworpen. Misschien moet ik die conclusie niet trekken, maar ik kan de uitspraak (op dit moment even) niet anders lezen en dus haar in haar uiterste consequentie door redeneren.

[Herman]

Maar wat is de context van het citaat? Staat een mens alleen als het gaat om contact met andere mensen? Daar zit volgens mij wel wat in namelijk. Uiteindelijk kun je elkaar nooit helemaal aanvoelen, of doorgronden.

Ik wilde titel en auteur er even erbuiten laten, maar het gaat over het gebed.

[helma]

Ik weet de context niet, maar ergens snap ik het wel als hij bedoelt dat het tussen God en je ziel zó persoonlijk is dat het inderdaad 'alleen tegenover God' is. Je kan nog zulke goede geestelijke vriendschappen hebben maar je geestelijke strijd, je gebedsleven je hele innerlijk is toch iets iets wat je 'alleen' ervaart.

[Job]

Ik weet de context niet, maar ergens snap ik het wel als hij bedoelt dat het tussen God en je ziel zó persoonlijk is dat het inderdaad 'alleen tegenover God' is. Je kan nog zulke goede geestelijke vriendschappen hebben maar je geestelijke strijd, je gebedsleven je hele innerlijk is toch iets iets wat je 'alleen' ervaart.

Mooie aanleiding om die kostelijke gebedsgestalten weer eens uit de kast te halen voor de context. Ds. F. Bakker verwoordt het zo: Onze diepste eenzaamheid bestaat eigenlijk hierin, dat we God missen. Sinds de paradijspoort achter ons gesloten is, gaan we onze weg alleen. Alleen in het leven en zeker in het sterven. In de zwaarste slagen hebben we geen toevlucht; we kunnen elkaar ook niet helpen als straks de grote slag valt.

Vervolgens beschrijft hij de eenzaamheid van de binnenkamer, "de verborgen omgang met de God in het gebedsleven van een kind van God". Hij sluit het hoofdstuk af met: (...) want het is te zien als iemand bij de Heere geweest is. Wat een zalige tijden. De tijden van die eenzaamheid. Daar wordt geschonken wat de wereld niet geven kan. Iemand zegt op zijn sterfbed dat hij straks geen onbekende God zal ontmoeten. Waar heeft hij doe God leren kennen? In de binnenkamer.

Zelf moest ik aan deze twee teksten denken: 20 Toen stond Job op, en scheurde zijn mantel, en schoor zijn hoofd, en viel op de aarde, en boog zich neder; 21 En hij zeide: Naakt ben ik uit mijner moeders buik gekomen, en naakt zal ik daarhenen wederkeren. De HEERE heeft gegeven, en de HEERE heeft genomen; de Naam des HEEREN zij geloofd! 22 In dit alles zondigde Job niet, en schreef Gode niets ongerijmds toe, Job 1. Je komt alleen en met niets, en je gaat alleen, met niets. Tenzij je, net als Job, het geloof in Zijn Naam hebt.

En deze tekst sluit erbij aan: Want wij hebben niets in de wereld gebracht; het is openbaar dat wij ook niet kunnen iets daaruit dragen, 1 Timotheüs 6. Weliswaar gaat dat over bezit, maar dat vind ik ook wel tekenend voor eenzaamheid. We omringen ons met zóveel: mensen, spullen, huizen. Maar niets van dat al baat ons in het gericht.

[advocaat]

Het lijkt me dat Zeeuw de juiste richting aangeeft. Ook ga ik ervanuit dat Herman niet uitgaat van een alverzoening of een algemene verzoening.
Zinvol nadenken over de betreffende zin vraagt dan de context en de inhoud van de woorden:
1 de zaak,
2 de grond daarvan.

Terzijde: alleen zijn is niet gelijk aan eenzaam zijn. Dat zijn heel verschillende zaken.

Over het eerste. Ik zou wel wat meer argumenten horen voor de collectieve aspecten van de werking van het Evangelie, zoals bijvoorbeeld het karakter van het geloof van de vier vrienden die de verlamde naar Jezus brachten.

Als je in de grond der zaak alleen bent, dan ben je wat mij betreft ook eenzaam. Want dan wordt je helemaal op jezelf teruggeworpen. Misschien moet ik die conclusie niet trekken, maar ik kan de uitspraak (op dit moment even) niet anders lezen en dus haar in haar uiterste consequentie door redeneren.

Het eerste punt laat ik liggen. Enerzijds omdat hierover het nodige op het forum is te vinden en anderzijds omdat een verhandeling over het geloof niet past binnen het onderwerp. Inhoudelijke geeft de bijdrage van @Job al voldoende antwoord.

Blijft het tweede. Alleen zijn is de situatie waarin er geen andere personen aanwezig zijn. Dat kan zelfs heel erg aangenaam zijn. Het is dus niet per definitie een verkeerde zaak. Het behoeft ook niet te leiden tot eenzaamheid.
Eenzaamheid is een gebrek aan verbondenheid met anderen. Deze verbondenheid is noodzakelijk om het evenwicht in de persoonlijkheid gestalte te geven en in stand te houden. Elk mens heeft effectieve spiegels van de naaste nodig. Zo is er onder ouderen veel eenzaamheid, omdat de effectieve spiegels wegvallen. Er is geen herkenbare ondergrond in waarden en normen meer. Veel gepraat, maar niets gedeeld. Niet alleen, heel eenzaam.

Echter de meeste eenzaamheid ontstaat door uitsluiting en verbanning. Betrokkene wordt dan de facto van zijn mens-zijn afgesneden. Hij/zij niet op zichzelf terugvallen, omdat de betreffende persoon geen deel meer uitmaakt van de menselijke/religieuze samenleving. Dergelijke personen zien hun ondergang voor zich en komen vaak tot zelfdestructie.

Het gebruik van verbanning vraagt daaruit om uitzonderlijke zorgvuldigheid en moet altijd de poort openhouden voor weder opname. Lijkt me een aandachtspunt.

[Floppy]

Ik begon gisteren in een boek te lezen en daar werd begonnen met een citaat van ds. F. Bakker: "in de grond der zaak staan we alleen."
...

Joseph Ratzinger schreef in zijn werk "Dood en Eeuwig Leven" (en ik sluit me daar geheel bij aan):

De mens is niet enkel zichzelf, of juister: hij is zichzelf in anderen, met anderen door anderen. Wanneer anderen hem vervloeken of zegenen, hem vergeven of zijn schuld in liefde omvormen, maakt dat deel uit van zijn eigen bestemming.

[Delftenaar]

Ook als kerk hou je vaak onbedoeld eenzaamheid in stand.

Zo kan er bijvoorbeeld koffiedrinken na de dienst zijn om het onderlinge contact te bevorderen.
Goed initiatief. Vaak zie je dan wel dezelfde personen alleen met een bekertje koffie in de hand staan. Over de reden waarom ga ik nu niet psychologiseren: het is er. Om een of andere reden legt niet iedereen even makkelijk contact met een ander.

Op een gegeven moment slaan die mensen de koffie over.
Eenzaamheid zie je zo als kerk niet.

[Herman]

Mooie aanleiding om die kostelijke gebedsgestalten weer eens uit de kast te halen voor de context. Ds. F. Bakker verwoordt het zo: Onze diepste eenzaamheid bestaat eigenlijk hierin, dat we God missen. Sinds de paradijspoort achter ons gesloten is, gaan we onze weg alleen. Alleen in het leven en zeker in het sterven. In de zwaarste slagen hebben we geen toevlucht; we kunnen elkaar ook niet helpen als straks de grote slag valt.

Het is niet goed dat de mens alleen is. Dat is een besluit wat God heeft gegeven in het paradijs en dat kunnen we dus als een scheppingsgave ziet. Ondanks dat we na de zondeval leven, is dat toch een aspect van Gods algemene goedheid dat we vast moeten houden.

In de herschepping zien we ook dat God relaties hersteld. Dus waar we eenzaam kunnen zijn (of in wezen alleen) is het toch ook zo dat God ons broeders en zusters geeft. Jezus zelf is de oudste broeder. De onvruchtbare zet Hij in een huisgezin.

Naar mijn idee is de gedachte 'in de grond der zaak zijn we alleen' een bijzonder gevolg van de individualistische kijk om de mens.

Het scheelt toch ontzettend veel of we onze geliefde vaarwel wensen bij het sterfbed in de wetenschap dat we ze slechts voorgaan, of dat we dat typeren als 'deze reis moet je alleen maken'.

Ik kan er niet onderuit dat dit een beknellende gedachte is die een grote onwaarheid maskeert. Of hooguit een waarheid bevestigd van onze gevallen staat.

[Posthoorn]

Dat laatste bedoelt ds. Bakker kennelijk ook, als ik het verband lees.