Generale Synode Christelijke Gereformeerde Kerken 2024

[JanRap]

Wat mij betreft, benaderen de CGK wel de ideale kerk. Zij het dat het geharrewar minder ideaal is.

@ DDD, Daar kan ik wel een beetje inkomen. Denk vooral aan hun theologische ligging in het algemeen. Zij wensen te staan in de lijn van de Reformatie en zijn altijd bewaard gebleven voor een iegen theologie. Eerlijk gezegd vond ik ze ( opgevoed in de GG in Ned) altijd wel een beetje optimistisch. Wij waren somberder. In ons mensbeeld, in de visie op de beloften van het evangelie. Als ik aan de CGK denk, dan denk ik altijd aan de Beknopte Gereformeerde Dogmatiek van van Genderen en Velema. Wat een evenwicht en tevens een hoog C- gehalte. ( Calvijn). Ik heb wel eens van insiders gehoord dat ze die dogmatiek tegenwoordig niet meer gebruiken. Ze zouden nu de Christelijke Dogmatiek van Kooi en vd. Brink doceren. Vind ik ( met alle respect voor hun wijsheid en hun mooie taalgebruik) een enorme verarming en een voorzichtig vragend en tastend opstapje naar, laat ik het maar eerlijk zeggen, een vrijere hermeneutiek.

[Michaels]

Wat mij betreft, benaderen de CGK wel de ideale kerk. Zij het dat het geharrewar minder ideaal is.

Wat een utopie

[Michaels]

@ DDD, Daar kan ik wel een beetje inkomen. Denk vooral aan hun theologische ligging in het algemeen. Zij wensen te staan in de lijn van de Reformatie en zijn altijd bewaard gebleven voor een iegen theologie. Eerlijk gezegd vond ik ze ( opgevoed in de GG in Ned) altijd wel een beetje optimistisch. Wij waren somberder. In ons mensbeeld, in de visie op de beloften van het evangelie. Als ik aan de CGK denk, dan denk ik altijd aan de Beknopte Gereformeerde Dogmatiek van van Genderen en Velema. Wat een evenwicht en tevens een hoog C- gehalte. ( Calvijn). Ik heb wel eens van insiders gehoord dat ze die dogmatiek tegenwoordig niet meer gebruiken. Ze zouden nu de Christelijke Dogmatiek van Kooi en vd. Brink doceren. Vind ik ( met alle respect voor hun wijsheid en hun mooie taalgebruik) een enorme verarming en een voorzichtig vragend en tastend opstapje naar, laat ik het maar eerlijk zeggen, een vrijere hermeneutiek.

Dat is een goede, maar ook pijnlijke opmerking — eentje die helaas vaker voorkomt dan je zou hopen in kerkelijke gemeenschappen, zeker binnen de christelijk gereformeerde traditie (en andere reformatorische kerken ook). Er kunnen verschillende oorzaken zijn waarom een christelijk gereformeerde kerk of gemeente uit elkaar groeit.

1. Verschillende visies op theologie
Binnen de Christelijk Gereformeerde Kerken (CGK) bestaat al langere tijd een spanningsveld tussen meer behoudende en meer open/missionaire stromingen. Denk aan thema's zoals:
Hoe strikt men de belijdenis moet volgen
Hoe men omgaat met vrouw-in-ambt of homoseksualiteit
Hoe de eredienst wordt vormgegeven (liturgie, muziek, prediking)
Deze verschillen kunnen leiden tot diepe verdeeldheid.

2. Culturele en maatschappelijke veranderingen
De samenleving verandert snel, en gemeenten verschillen in hoe ze daarmee omgaan. Sommigen zoeken aansluiting bij de tijdgeest (bijv. moderne muziek, andere vormen van gemeenschap), terwijl anderen juist terug willen naar een meer ‘ouderwetse’ vorm van kerk-zijn. Dat verschil kan gaan schuren, zeker als het om kernwaarden lijkt te gaan.

3. Persoonlijke conflicten en leiderschap
Soms zijn het niet eens grote theologische kwesties, maar spanningen tussen voorgangers, kerkenraden of gemeenteleden. Als conflicten niet goed worden uitgepraat of hersteld, kan dat leiden tot splitsing of een sluimerend gevoel van vervreemding.

4. Landelijke ontwikkelingen
Soms speelt er iets in de bredere kerkelijke context (bijv. besluiten op synodes) waar een plaatselijke gemeente niet achter staat. Dat kan zorgen voor frustratie en zelfs leiden tot uittreding of aansluiting bij andere denominaties zoals de GKV, NGK, HHK, enz.

5. Generatiekloof
Jongere generaties willen vaak op een andere manier geloven of kerk-zijn beleven dan oudere generaties. Als daar geen ruimte voor is, kunnen jongeren zich verwijderen van de gemeente — of een nieuwe groep vormen met een eigen invulling.
Het is extra schrijnend, omdat de CGK juist altijd veel nadruk heeft gelegd op eenheid in het geloof, onder het gezag van Schrift en belijdenis. Maar zelfs die gemeenschappelijke basis blijkt in de praktijk niet altijd genoeg om verschillen te overbruggen.

6. Het zou mooi zijn als ieder individuelen Christelijk Gereformeerde kerkganger zich zou afvragen: ‘bij welke broeder kerk pas ik het beste’ en vervolgens de overstap nemen.

Maar helaas is nummer 6 ook een utopie.

[huisman]

Ook in de NGK is er tweedracht rond het thema homoseksualiteit. Het laatste besluit van de NGK gooit op dit thema ook echt een wissel om. Verbazend dat er geen weerstand is gekomen uit de CGK/NGK samenwerkingsgemeenten tegen dit verregaande besluit.

https://rd.nl/artikel/1104173

https://rd.nl/artikel/1104172

[Herman]

Goed dat ze dit debat openen, maar wel rijkelijk laat, ná een besluit.

[helma]

Ds CP de Boer, citaat uit RD

Een predikant uit de Gereformeerde Gemeenten mailde me onlangs om me wijsheid toe te wensen vanwege de situatie in mijn kerkverband. Ik mailde hem terug: „We bidden vaak dat de Heere bijeen zal brengen wat bijeen hoort. Maar zou het kunnen dat we veel moeten verliezen wat ons dierbaar is als de Heere dat gebed verhoort?”
Dat is wel pijnlijk en toch bid ik erom. Veel is me dierbaar, maar als we dat moeten loslaten om bij elkaar te komen, dan heb ik dat ervoor over.

[Herman]

Ik voel met erg ongelukkig bij zulke citaten. Het toekomstige verdriet (op aarde dan) zal niet van meer of minder gewicht zijn dan het huidige. Nu lijkt een toekomende eenheid een soort van ideaal te zijn, maar ik vrees dat het een utopie is.

[helma]

Het artikel was uit mijn hart gegrepen

[MGG]

Ik voel met erg ongelukkig bij zulke citaten. Het toekomstige verdriet (op aarde dan) zal niet van meer of minder gewicht zijn dan het huidige. Nu lijkt een toekomende eenheid een soort van ideaal te zijn, maar ik vrees dat het een utopie is.

Een utopie omdat veel mensen weinig of zelfs niks willen opgeven en beter, zuiverder, zwaarder of lichter zijn dan andere. Maar zonder ideaal hadden de PKN, NGK en GG niet bestaan.

[Michaels]

Ds CP de Boer, citaat uit RD

Een predikant uit de Gereformeerde Gemeenten mailde me onlangs om me wijsheid toe te wensen vanwege de situatie in mijn kerkverband. Ik mailde hem terug: „We bidden vaak dat de Heere bijeen zal brengen wat bijeen hoort. Maar zou het kunnen dat we veel moeten verliezen wat ons dierbaar is als de Heere dat gebed verhoort?”
Dat is wel pijnlijk en toch bid ik erom. Veel is me dierbaar, maar als we dat moeten loslaten om bij elkaar te komen, dan heb ik dat ervoor over.

Wat je schrijft raakt aan iets heel dieps en eerlijks. Het gebed dat de Heere „bijeen zal brengen wat bijeen hoort” klinkt vaak hoopvol, maar jij laat hier zien dat het ook een weg van verlies en loutering kan zijn. Je vraagt je niet alleen af wat het betekent om bijeen gebracht te worden, maar ook wat het kan kosten — en dat getuigt van geestelijke volwassenheid en overgave.

Je zinsnede „Veel is me dierbaar, maar als we dat moeten loslaten om bij elkaar te komen, dan heb ik dat ervoor over” is bijzonder krachtig. Het is een bereidheid om iets achter te laten, juist omwille van iets groters — eenheid, gehoorzaamheid, misschien zelfs een diepere gemeenschap in Christus. Dat doet denken aan de woorden van de Heere Jezus zelf: „Wie zijn leven verliest om Mijnentwil, die zal het vinden.”
Ben je daar echt toe bereid, je kerkelijke denominatie incluis?

[helma]

Ik voel met erg ongelukkig bij zulke citaten. Het toekomstige verdriet (op aarde dan) zal niet van meer of minder gewicht zijn dan het huidige. Nu lijkt een toekomende eenheid een soort van ideaal te zijn, maar ik vrees dat het een utopie is.

Het is toch hetzelfde verlangen als het gebed van Jezus Zelf als Hij bidt in Johannes 17
21 Opdat zij allen één zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn, opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt.
22 En Ik heb hun de heerlijkheid gegeven, die Gij Mij gegeven hebt, opdat zij één zijn, gelijk als Wij één zijn:
23 Ik in hen, en Gij in Mij; opdat zij volmaakt zijn in één, en opdat de wereld bekenne dat Gij Mij gezonden hebt, en hen liefgehad hebt, gelijk Gij Mij liefgehad hebt.

Tot 3x toe benoemt Hij het en ook het gevolg wordt herhaald: opdat de wereld gelooft dat Gij Mij gezonden hebt.

[Herman]

Ik voel met erg ongelukkig bij zulke citaten. Het toekomstige verdriet (op aarde dan) zal niet van meer of minder gewicht zijn dan het huidige. Nu lijkt een toekomende eenheid een soort van ideaal te zijn, maar ik vrees dat het een utopie is.

Het is toch hetzelfde verlangen als het gebed van Jezus Zelf als Hij bidt in Johannes 17

Ja, maar de omstandigheden zijn natuurlijk volledig anders. En dan maakt dit bijzonder. Want wat zou ds. De Boer schrijven aan een Arminiaans gezinde predikant uit verder bijbelgetrouwe evangelische kringen? Of wat aan een Augustijnse pastoor van katholieke snit?

[helma]

Het ging in het artikel ook over accentverschillen. Niet over wezenlijke verschillen.

[Michaels]

Durven we ons eigen verlies onder ogen te zien als we bidden dat de Heere bijeen zal brengen wat bijeen hoort?

Het klinkt als een vroom en vredelievend gebed, en velen zullen het beamen — zeker in tijden van kerkelijke verdeeldheid, wanneer de pijn van verwijdering voelbaar wordt. Maar laten we eerlijk zijn: dit gebed is allesbehalve onschuldig. Als we werkelijk geloven dat de Heere onze verdeeldheid kan overwinnen, dan moeten we ook geloven dat Hij dat niet altijd op een manier doet die ons uitkomt.

Want wie bepaalt eigenlijk wat bijeen hoort? En op wiens voorwaarden? Als we bidden om eenheid, bidden we dan om de bekering van de ander — of zijn we bereid om zélf te verliezen wat ons lief is?

Dat is de ongemakkelijke waarheid waar we liever omheen praten. Eenheid klinkt mooi, zolang het ons niets kost. Zolang het onze standpunten, onze tradities, onze kerkvormen niet raakt. Maar de geschiedenis leert dat geestelijke vernieuwing vaak gepaard gaat met pijn. Met het afleggen van vertrouwde zekerheden. Met het erkennen dat ook wij vast kunnen zitten in menselijke structuren die ooit heilzaam waren, maar nu een belemmering vormen.

Iemand schreef het onlangs: „Veel is me dierbaar, maar als we dat moeten loslaten om bij elkaar te komen, dan heb ik dat ervoor over.” Dat klinkt misschien nobel, maar het is in de eerste plaats confronterend voor mezelf. Want het roept de vraag op: wat ben ik bereid los te laten, als de Heere werkelijk verhoort wat ik bid?

Wie durft deze vraag eerlijk onder ogen te zien? Of houden we liever vast aan onze 'eigen' vormen van gelijk? Aan onze liturgie, onze kerkstructuur, onze theologische accenten? Er is niks mis met liefde voor traditie — integendeel — maar als die liefde sterker is dan ons verlangen naar eenheid in Christus, dan is het tijd voor zelfonderzoek.

De roep om eenheid is geen pleidooi voor oppervlakkige harmonie of vrijblijvende samenwerking. Het is een oproep tot kruisdragen. Tot het sterven aan onszelf, aan onze controle, aan onze voorkeuren. Pas daar, aan het kruis, ontstaat werkelijke eenheid. Niet georganiseerd, maar geschonken. Niet gebouwd, maar geboren — uit Geest en waarheid.

Dus ja, laten we blijven bidden dat de Heere bijeen zal brengen wat bijeen hoort. Maar laten we tegelijk de moed hebben om te vragen: Heere, wat moet ík verliezen, als U dat gebed verhoort?

[DDD]

Ik denk voor zover ik dat gebed zo heb gehoord, dat vrijwel altijd bedoeld is: wat volgens mij bijeen hoort.

Dus zo pijnlijk zal het niet bedoeld zijn.

En verder denk ik soms: je hebt geen idee wat je zegt. Als ik de kerkpolitiek zo eens van een afstand gadesla, dan zou ik niet graag willen dat God bijeenbrengt wat bijeen hoort, want dan blijft er van ons leven nog maar heel weinig over, naar ik vrees. Al kan God op allerlei manieren werken.

Ik heb liever dat mensen bidden om zelf de juiste stappen te zetten.