Gebruiken bij begrafenissen (uit: GG)

[Bertiel]

bij ons aan het begin altijd wel votum, geen groet, en zegenbede uit de avondzang aan het einde van het kerkelijke gedeelte.

[helma]

Ik weet van een CGK predikant die begraven werd vanuit een GG gebouw. De familie was pijnlijk getroffen dat de kist in de hal moest blijven staan. Ik begreep dat wel.

Zoiets weet je vooraf. Dat de familie het pijnlijk vind begrijp ik, maar zij kiezen de locatie.

Ik weet niet of Helma het over dezelfde situatie heeft, maar ik ken een vergelijkbare casus. Daarbij was het niet zo dat de familie dat vooraf wist. In eerste instantie was er toestemming, toen de rouwkaarten verstuurd waren (met locatie en datum) en er dus niets anders meer geregeld kon worden, mocht het ineens toch niet meer.

Ja, we bedoelen hetzelfde.

[Roos2018]

Ik vind het niet zo'n best teken als dominees veel praten bij rituele momenten. Het avondmaal is precies hetzelfde.

Het wordt vaak gekwebbel. Daar ben ik niet op tegen, maar niet op ieder moment is het gepast.

Ik schrok wel van dit citaat uit het artikel, maar dat hoort misschien niet helemaal in dit draadje:

Een artikel (DL 1, 17, DDD) dat voor een aantal ouders meer betekenis had dan de doop van hun kind.
„Ja, dat vond ik apart. Ik kwam het met name tegen bij ouders uit de Gereformeerde Gemeenten. Daar wordt nogal verschillend gedacht over de doop, waardoor er betrekkelijk weinig waarde wordt gehecht aan dit sacrament. Meerdere ouders spraken over bijzondere bevestigingen die nodig waren geweest om hen tot zekerheid over de bestemming van hun kind te brengen. Een predikant die er licht in kreeg, een tante bij wie een tekst op het hart werd gebonden, een bekeerde vrouw die droomde over de pottenbakker, bekend uit Jeremia 18… Dat ken ik in mijn eigen traditie niet. Ik vind het ook moeilijk om die verhalen te duiden. Zijn het echt ingevingen vanuit de hemel, of is de wens de vader van de gedachte?
Ik wil die bijzondere openbaringen niet wegwuiven, maar het wordt allemaal wel erg subjectief. Persoonlijk baseer ik me liever op wat God Zelf zegt in Zijn Woord en de vastheid van Zijn verbond. Een eyeopener was voor mij het royale spreken van Wilhelmus à Brakel over dit onderwerp in de ”Redelijke Godsdienst”, een boek dat ik voorheen alleen van naam kende. Voor mijn scriptie heb ik ook de boekjes van ds. A. Schot en ds. M.A. Kempeneers over de bestemming van jonggestorven kinderen van christenouders gelezen. Tot dat moment had ik het idee dat de Gereformeerde Gemeenten behoorlijk dicht bij de kring van Bewaar het Pand liggen, maar het onderscheid is beduidend groter dan ik meende. Het is meer dan een accentverschil.”

Overigens staat het standpunt van ds. Schot op nogal gespannen voet met de belijdenis, dus ik vind niet dat je dat zomaar mag generaliseren naar de gehele GG.

Ik heb het meegemaakt dat ons kindje overleed. Dat is zeer heftig. Ik kende God toen nog niet en leefde midden in de zonden. Toch was God zo genadig om mij te laten weten dat ons kindje bij Hem was, door me midden in de nacht naar een Bijbelgedeelte te leiden, waarna geen twijfel meer mogelijk was. We waren vacant, dus een consulent deed de begrafenis. Er was slechts 1 kort telefoontje van tevoren, en ik durfde er niets over te delen. De consulent deed zijn best, dat was te merken. Maar tijdens de begrafenis werd het in het midden gelaten, ik heb dat best moeilijk gevonden. Zelfs een poosje getwijfeld of de consulent wel een goede knecht van God was, als God het hem niet had laten weten. Later mocht ik dat loslaten, God heeft het Zelf gezegd en dan geeft het niet hoe mensen er over denken. Hij wist dat ik in een omgeving verkeerde waarin er niet vanuit gegaan wordt dat jong gestorven kinderen naar God mogen komen. Dus Hij liet het me in Zijn genade weten.

Jaren later, toen ik Hem leerde kennen, gebruikte Hij hetzelfde hoofdstuk. Hij wist dat ik in een omgeving verkeerde waarin genade niet zomaar geaccepteerd wordt, dus gaf Hij me een dubbele bevestiging zodat geen twijfel mogelijk was. Wat een genade dat niet alleen mijn kindje, maar ook ik nu bij Hem mag horen.

Dank voor het delen @Forummer.
Moedig om het te delen en teer om dit te lezen.
Moge de Heere God je vertroosting en ondersteuning geven in je verdere leven!
Warme groet, Roos.

[Terri]

Ik heb het meegemaakt dat ons kindje overleed. Dat is zeer heftig. Ik kende God toen nog niet en leefde midden in de zonden. Toch was God zo genadig om mij te laten weten dat ons kindje bij Hem was, door me midden in de nacht naar een Bijbelgedeelte te leiden, waarna geen twijfel meer mogelijk was. We waren vacant, dus een consulent deed de begrafenis. Er was slechts 1 kort telefoontje van tevoren, en ik durfde er niets over te delen. De consulent deed zijn best, dat was te merken. Maar tijdens de begrafenis werd het in het midden gelaten, ik heb dat best moeilijk gevonden. Zelfs een poosje getwijfeld of de consulent wel een goede knecht van God was, als God het hem niet had laten weten. Later mocht ik dat loslaten, God heeft het Zelf gezegd en dan geeft het niet hoe mensen er over denken. Hij wist dat ik in een omgeving verkeerde waarin er niet vanuit gegaan wordt dat jong gestorven kinderen naar God mogen komen. Dus Hij liet het me in Zijn genade weten.

Jaren later, toen ik Hem leerde kennen, gebruikte Hij hetzelfde hoofdstuk. Hij wist dat ik in een omgeving verkeerde waarin genade niet zomaar geaccepteerd wordt, dus gaf Hij me een dubbele bevestiging zodat geen twijfel mogelijk was. Wat een genade dat niet alleen mijn kindje, maar ook ik nu bij Hem mag horen.

Ik had nog geen gelegenheid gehad om te reageren.
Wilde dat toch even doen, zeker als iemand zoiets kwetsbaars deelt.
Ik proef regelmatig verdriet uit je postings.
Ik wens je vrede toe.

[helma]

Ja, ik sluit me erbij aan.

[DDD]

Eens. En veel dank voor ook deze bijdrage.