Het nut van levensbeschrijvingen of: hoe om te gaan met populariteit

[BSH]

Ik pakte net het bewuste boek (de autobiografie) erbij om eens te kijken hoe hij met deze episode omging. Omdat het boek is opgedeeld in hoofdstukken op basis van jaartallen, is dat gemakkelijk. Onder "1939-1946, Blinde ogen geopend" wordt nauwelijks iets over de oorlog vermeld. Ik lees er het volgende:

"Toch had ik een zekere drang om boven mijn vrienden uit te groeien. Door zelfstudie wilde ik een grote plaats in de maatschappij verwerven. Zo meende ik een geslaagd mens te worden. Alle middelen daartoe zijn dan toegestaan. Hoe bitter is het als de Heere daar later op terugkomt en laat zien hoe fel-vijandig men is tegen God en Zijn Woord. Als de Heere de mens laat doorgaan, zal hij verstikken in zijn zonde en dwaasheid. Dat de Heere hem niet wegveegt van voor Zijn aangezicht wordt later als een wonder ervaren. In het licht daarvan is het niet toegestaan te roemen over de diepten van een mensenbestaan. Gods Woord spreekt van een ruisende kuil en modderig slijk. Wat door genade als zonde wordt ontdekt, is een oorzaak van diepe smart en walging. Wee mijner, dat ik zo gezondigd heb.
(...) Wat ervaren werd als ramp en tegenspoed, verlies en schande, was een oorzaak dat ik niet steeds dieper zou wegzinken in de poel van het verderf. (...). Zo leefde ik tot april 1944. In de diepste zin een leven zonder God. Maar daar moest ik aan ontdekt worden."

Hierna verhaalt hij van zijn omkering. Ik denk dat je dit deel als schuldbekentenis moet lezen. Maar misschien zoek ik er teveel in.

Het citaat zou ook op een keurig kerkmens van toepassing zijn, die zichzelf als zondaar leert kennen. Ik denk dat iets dergelijks in menig levensbeschrijving kan terug vinden.

Ik kan dit niet zozeer als een specifieke schuldbekentenis lezen. Al geeft het vast een mild gevoel om dat wel te doen.

Je kan het ook positief duiden: Wij beseffen nu pas wat hij echt bedoelde.

En wellicht was de genadeloosheid in het beoordelen van andermans fouten waar onze gezindte bekend om staat die hem heeft doen zwijgen. Want wij zijn heel goed in het na 80 jaar nog naar boven halen van andermans fouten uit jonge jaren. Waardoor vele tollenaren en zondaren zich niet thuis voelen in de gereformeerde gezindte.

[Maanenschijn]

Ik pakte net het bewuste boek (de autobiografie) erbij om eens te kijken hoe hij met deze episode omging. Omdat het boek is opgedeeld in hoofdstukken op basis van jaartallen, is dat gemakkelijk. Onder "1939-1946, Blinde ogen geopend" wordt nauwelijks iets over de oorlog vermeld. Ik lees er het volgende:

"Toch had ik een zekere drang om boven mijn vrienden uit te groeien. Door zelfstudie wilde ik een grote plaats in de maatschappij verwerven. Zo meende ik een geslaagd mens te worden. Alle middelen daartoe zijn dan toegestaan. Hoe bitter is het als de Heere daar later op terugkomt en laat zien hoe fel-vijandig men is tegen God en Zijn Woord. Als de Heere de mens laat doorgaan, zal hij verstikken in zijn zonde en dwaasheid. Dat de Heere hem niet wegveegt van voor Zijn aangezicht wordt later als een wonder ervaren. In het licht daarvan is het niet toegestaan te roemen over de diepten van een mensenbestaan. Gods Woord spreekt van een ruisende kuil en modderig slijk. Wat door genade als zonde wordt ontdekt, is een oorzaak van diepe smart en walging. Wee mijner, dat ik zo gezondigd heb.
(...) Wat ervaren werd als ramp en tegenspoed, verlies en schande, was een oorzaak dat ik niet steeds dieper zou wegzinken in de poel van het verderf. (...). Zo leefde ik tot april 1944. In de diepste zin een leven zonder God. Maar daar moest ik aan ontdekt worden."

Hierna verhaalt hij van zijn omkering. Ik denk dat je dit deel als schuldbekentenis moet lezen. Maar misschien zoek ik er teveel in.

Het citaat zou ook op een keurig kerkmens van toepassing zijn, die zichzelf als zondaar leert kennen. Ik denk dat iets dergelijks in menig levensbeschrijving kan terug vinden.

Ik kan dit niet zozeer als een specifieke schuldbekentenis lezen. Al geeft het vast een mild gevoel om dat wel te doen.

Je kan het ook positief duiden: Wij beseffen nu pas wat hij echt bedoelde.

En wellicht was de genadeloosheid in het beoordelen van andermans fouten waar onze gezindte bekend om staat die hem heeft doen zwijgen. Want wij zijn heel goed in het na 80 jaar nog naar boven halen van andermans fouten uit jonge jaren. Waardoor vele tollenaren en zondaren zich niet thuis voelen in de gereformeerde gezindte.

Ervaar jij onze gezindte als zo genadeloos? Ik heb dat beeld niet zo. Er wordt vooral veel gezwegen is mijn indruk, toegedekt omdat we zelf geen haar beter zijn.

Het meeste reuring geeft dat na een periode van zwijgen er toch zaken openbaar komen. Dat geeft ongemak.

Het is niet moeilijk daar een paar voorbeelden bij te vinden, waaronder de opening van deze archieven.

Een aantal jaren geleden sloot zich een oudere vrouw aan bij onze gemeente. Haar jeugd was vol zonden. Hoe heerlijk is het te vernemen dat ze mag getuigen dat (ook) die zonden haar vergeven zijn.

[huisman]

Ik pakte net het bewuste boek (de autobiografie) erbij om eens te kijken hoe hij met deze episode omging. Omdat het boek is opgedeeld in hoofdstukken op basis van jaartallen, is dat gemakkelijk. Onder "1939-1946, Blinde ogen geopend" wordt nauwelijks iets over de oorlog vermeld. Ik lees er het volgende:

"Toch had ik een zekere drang om boven mijn vrienden uit te groeien. Door zelfstudie wilde ik een grote plaats in de maatschappij verwerven. Zo meende ik een geslaagd mens te worden. Alle middelen daartoe zijn dan toegestaan. Hoe bitter is het als de Heere daar later op terugkomt en laat zien hoe fel-vijandig men is tegen God en Zijn Woord. Als de Heere de mens laat doorgaan, zal hij verstikken in zijn zonde en dwaasheid. Dat de Heere hem niet wegveegt van voor Zijn aangezicht wordt later als een wonder ervaren. In het licht daarvan is het niet toegestaan te roemen over de diepten van een mensenbestaan. Gods Woord spreekt van een ruisende kuil en modderig slijk. Wat door genade als zonde wordt ontdekt, is een oorzaak van diepe smart en walging. Wee mijner, dat ik zo gezondigd heb.
(...) Wat ervaren werd als ramp en tegenspoed, verlies en schande, was een oorzaak dat ik niet steeds dieper zou wegzinken in de poel van het verderf. (...). Zo leefde ik tot april 1944. In de diepste zin een leven zonder God. Maar daar moest ik aan ontdekt worden."

Hierna verhaalt hij van zijn omkering. Ik denk dat je dit deel als schuldbekentenis moet lezen. Maar misschien zoek ik er teveel in.

Het citaat zou ook op een keurig kerkmens van toepassing zijn, die zichzelf als zondaar leert kennen. Ik denk dat iets dergelijks in menig levensbeschrijving kan terug vinden.

Ik kan dit niet zozeer als een specifieke schuldbekentenis lezen. Al geeft het vast een mild gevoel om dat wel te doen.

Je kan het ook positief duiden: Wij beseffen nu pas wat hij echt bedoelde.

En wellicht was de genadeloosheid in het beoordelen van andermans fouten waar onze gezindte bekend om staat die hem heeft doen zwijgen. Want wij zijn heel goed in het na 80 jaar nog naar boven halen van andermans fouten uit jonge jaren. Waardoor vele tollenaren en zondaren zich niet thuis voelen in de gereformeerde gezindte.

Als iemand met oprechte schuldbelijdenis spreekt over de zonden van zijn jonkheid ervaar ik onze gezindte niet als genadeloos.
Omdat in deze casus hij het lidmaatschap van de NSB, de opstelling van zijn vrouw en haar familie nooit benoemd heeft weten wij ook niet of hij deze zaken als zonde zag en er stevig afstand van heeft genomen. Dat is voor mij het probleem.

[pierre27]

Ik pakte net het bewuste boek (de autobiografie) erbij om eens te kijken hoe hij met deze episode omging. Omdat het boek is opgedeeld in hoofdstukken op basis van jaartallen, is dat gemakkelijk. Onder "1939-1946, Blinde ogen geopend" wordt nauwelijks iets over de oorlog vermeld. Ik lees er het volgende:

"Toch had ik een zekere drang om boven mijn vrienden uit te groeien. Door zelfstudie wilde ik een grote plaats in de maatschappij verwerven. Zo meende ik een geslaagd mens te worden. Alle middelen daartoe zijn dan toegestaan. Hoe bitter is het als de Heere daar later op terugkomt en laat zien hoe fel-vijandig men is tegen God en Zijn Woord. Als de Heere de mens laat doorgaan, zal hij verstikken in zijn zonde en dwaasheid. Dat de Heere hem niet wegveegt van voor Zijn aangezicht wordt later als een wonder ervaren. In het licht daarvan is het niet toegestaan te roemen over de diepten van een mensenbestaan. Gods Woord spreekt van een ruisende kuil en modderig slijk. Wat door genade als zonde wordt ontdekt, is een oorzaak van diepe smart en walging. Wee mijner, dat ik zo gezondigd heb.
(...) Wat ervaren werd als ramp en tegenspoed, verlies en schande, was een oorzaak dat ik niet steeds dieper zou wegzinken in de poel van het verderf. (...). Zo leefde ik tot april 1944. In de diepste zin een leven zonder God. Maar daar moest ik aan ontdekt worden."

Hierna verhaalt hij van zijn omkering. Ik denk dat je dit deel als schuldbekentenis moet lezen. Maar misschien zoek ik er teveel in.

Mooi aangehaald Job, toen ik dit alles las moest ik er ook aan denken. Ook die zonden van indertijd zijn gereinigd door Zijn bloed! Dit staat natuurlijk niet in die dossiers.

[-DIA-]

Leven en werk van ds. P. Blok verschijnt binnenkort. https://www.gebrkoster.nl/de-woestijnre ... n-bijwoner

Ik vind de combinatie van de bescheidenheid van de titel en de ronkende aanbeveling van de uitgever wat met elkaar in tegenspraak.

Daarnaast vind ik het eerlijk gezegd erg ongemakkelijk wanneer een persoon een eigen levensbeschrijving voorbereidt. Ik kan daar geen sluitende Bijbelse rechtvaardiging voor vinden. Mocht de tegenwerping zijn: hij heeft immers veel van de Heere geleerd en veel kinderen des Heeren ontmoet veel van die ontmoetingen zijn al uitvoerig beschreven in uitgaven als "Uit de opperzaal". Hoe denken anderen daarover?

Ik heb er zeker gedachten over, en ik denk, eerlijk gezegd, dat veel weer vergeten lijkt, en we niet meer opmerken wat schijn en zijn is. Over het algemeen, merk op, zijn boeken die zulke zaken in het licht stellen voor de modernere godsdienst vaak meteen verdacht. Waarom? Ik denk dat men er dan iets in leest wat niet te ontkennen is, maar wat de meeste godsdienstigheid van vandaag toch mist. En ik denk dat die mensen daar liever ook niet mee geconfronteerd willen worden.
En zo men deze boeken toch leest, dan worden ze, zo we ook wel eens opmerken door een andere bril gelezen, zodat die lezers er niet jaloers op kunnen worden, en eerder verontwaardig denken: Wat een hoogmoed.
Neem me niet kwalijk, maar zo lijken deze boeken soms wel over te komen, als je zo van links tot rechts de reacties hoort en leest in onze gezindte.

[Forummer]

Ik pakte net het bewuste boek (de autobiografie) erbij om eens te kijken hoe hij met deze episode omging. Omdat het boek is opgedeeld in hoofdstukken op basis van jaartallen, is dat gemakkelijk. Onder "1939-1946, Blinde ogen geopend" wordt nauwelijks iets over de oorlog vermeld. Ik lees er het volgende:

"Toch had ik een zekere drang om boven mijn vrienden uit te groeien. Door zelfstudie wilde ik een grote plaats in de maatschappij verwerven. Zo meende ik een geslaagd mens te worden. Alle middelen daartoe zijn dan toegestaan. Hoe bitter is het als de Heere daar later op terugkomt en laat zien hoe fel-vijandig men is tegen God en Zijn Woord. Als de Heere de mens laat doorgaan, zal hij verstikken in zijn zonde en dwaasheid. Dat de Heere hem niet wegveegt van voor Zijn aangezicht wordt later als een wonder ervaren. In het licht daarvan is het niet toegestaan te roemen over de diepten van een mensenbestaan. Gods Woord spreekt van een ruisende kuil en modderig slijk. Wat door genade als zonde wordt ontdekt, is een oorzaak van diepe smart en walging. Wee mijner, dat ik zo gezondigd heb.
(...) Wat ervaren werd als ramp en tegenspoed, verlies en schande, was een oorzaak dat ik niet steeds dieper zou wegzinken in de poel van het verderf. (...). Zo leefde ik tot april 1944. In de diepste zin een leven zonder God. Maar daar moest ik aan ontdekt worden."

Hierna verhaalt hij van zijn omkering. Ik denk dat je dit deel als schuldbekentenis moet lezen. Maar misschien zoek ik er teveel in.

Het citaat zou ook op een keurig kerkmens van toepassing zijn, die zichzelf als zondaar leert kennen. Ik denk dat iets dergelijks in menig levensbeschrijving kan terug vinden.

Ik kan dit niet zozeer als een specifieke schuldbekentenis lezen. Al geeft het vast een mild gevoel om dat wel te doen.

Je kan het ook positief duiden: Wij beseffen nu pas wat hij echt bedoelde.

En wellicht was de genadeloosheid in het beoordelen van andermans fouten waar onze gezindte bekend om staat die hem heeft doen zwijgen. Want wij zijn heel goed in het na 80 jaar nog naar boven halen van andermans fouten uit jonge jaren. Waardoor vele tollenaren en zondaren zich niet thuis voelen in de gereformeerde gezindte.

Als iemand met oprechte schuldbelijdenis spreekt over de zonden van zijn jonkheid ervaar ik onze gezindte niet als genadeloos.
Omdat in deze casus hij het lidmaatschap van de NSB, de opstelling van zijn vrouw en haar familie nooit benoemd heeft weten wij ook niet of hij deze zaken als zonde zag en er stevig afstand van heeft genomen. Dat is voor mij het probleem.

Mijn ervaring is dat er wel verschil is tussen de gewone gemeenteleden en de ambtsdragers. Laatstgenoemde denken toch wat vaker schematisch (binnen het kerkverband van ds P Blok) en kunnen derhalve soms wat moeilijker met genade en vergeving omgaan. Gewone gemeenteleden hechten vaak meer waarde aan authenticiteit en openheid.

[Hoopvol]

Het citaat zou ook op een keurig kerkmens van toepassing zijn, die zichzelf als zondaar leert kennen. Ik denk dat iets dergelijks in menig levensbeschrijving kan terug vinden.

Ik kan dit niet zozeer als een specifieke schuldbekentenis lezen. Al geeft het vast een mild gevoel om dat wel te doen.

Je kan het ook positief duiden: Wij beseffen nu pas wat hij echt bedoelde.

En wellicht was de genadeloosheid in het beoordelen van andermans fouten waar onze gezindte bekend om staat die hem heeft doen zwijgen. Want wij zijn heel goed in het na 80 jaar nog naar boven halen van andermans fouten uit jonge jaren. Waardoor vele tollenaren en zondaren zich niet thuis voelen in de gereformeerde gezindte.

Als iemand met oprechte schuldbelijdenis spreekt over de zonden van zijn jonkheid ervaar ik onze gezindte niet als genadeloos.
Omdat in deze casus hij het lidmaatschap van de NSB, de opstelling van zijn vrouw en haar familie nooit benoemd heeft weten wij ook niet of hij deze zaken als zonde zag en er stevig afstand van heeft genomen. Dat is voor mij het probleem.

Mijn ervaring is dat er wel verschil is tussen de gewone gemeenteleden en de ambtsdragers. Laatstgenoemde denken toch wat vaker schematisch (binnen het kerkverband van ds P Blok) en kunnen derhalve soms wat moeilijker met genade en vergeving omgaan. Gewone gemeenteleden hechten vaak meer waarde aan authenticiteit en openheid.

Ik denk dat dat komt omdat ambtsdragers het gevoel hebben dat ze het schijn en het zijn moeten onderscheiden. Een gewoon gemeentelid hoeft dit niet.

[Erskinees]

"Het rechtbankverslag [over de internering van P. Blok] staat al jaren openbaar online", schreef de auteur van het RD-artikel. Kennen jullie dat verslag?

Ik ben hier ook wel benieuwd naar.
Heft iemand een linkje?

Deze is vermoedelijk geanonimiseerd. Je zou dan online uitgebreid moeten zoeken met andere zoekwoorden, dan komt het vast vanzelf naar boven.

[pierre27]

Je kan het ook positief duiden: Wij beseffen nu pas wat hij echt bedoelde.

En wellicht was de genadeloosheid in het beoordelen van andermans fouten waar onze gezindte bekend om staat die hem heeft doen zwijgen. Want wij zijn heel goed in het na 80 jaar nog naar boven halen van andermans fouten uit jonge jaren. Waardoor vele tollenaren en zondaren zich niet thuis voelen in de gereformeerde gezindte.

Als iemand met oprechte schuldbelijdenis spreekt over de zonden van zijn jonkheid ervaar ik onze gezindte niet als genadeloos.
Omdat in deze casus hij het lidmaatschap van de NSB, de opstelling van zijn vrouw en haar familie nooit benoemd heeft weten wij ook niet of hij deze zaken als zonde zag en er stevig afstand van heeft genomen. Dat is voor mij het probleem.

Mijn ervaring is dat er wel verschil is tussen de gewone gemeenteleden en de ambtsdragers. Laatstgenoemde denken toch wat vaker schematisch (binnen het kerkverband van ds P Blok) en kunnen derhalve soms wat moeilijker met genade en vergeving omgaan. Gewone gemeenteleden hechten vaak meer waarde aan authenticiteit en openheid.

Ik denk dat dat komt omdat ambtsdragers het gevoel hebben dat ze het schijn en het zijn moeten onderscheiden. Een gewoon gemeentelid hoeft dit niet.

Los van het onderwerp denk ik dat dit een redelijk goede eigenschap is bij de pastorale taken.

[Bertiel]

De mens ziet aan wat voor ogen is.
En verder heeft de DL er ook wat over gezegd, jammer dat dit in veel kerken niet wordt gehanteerd, en er enkel iets voor waar wordt gehouden als een predikant of ouderling "het kan overnemen"...

Terug naar het onderwerp, mijn ouders (niet gg, geen enkele connectie met de gg ook niet in hun jeugd), wisten ook dat ds Blok bij de NSB had gezeten. Als het al zo wijd en zijd verbreidt was, snap ik nog minder dat je daar geen woord over wil zeggen in een autobiografie die naar je dood en die van je vrouw pas uitkomt.

[DDD]

Ik denk dat dat komt omdat ambtsdragers het gevoel hebben dat ze het schijn en het zijn moeten onderscheiden. Een gewoon gemeentelid hoeft dit niet.

Los van het onderwerp denk ik dat dit een redelijk goede eigenschap is bij de pastorale taken.

Daar begrijp ik niets van. De geesten onderscheiden, is wel een taak voor ambtsdragers. Maar onderscheiden tussen 'schijn' en 'zijn' voor zover ik weet niet. Staat daar iets over in de Bijbel?

[refo]

Ik heb ds Blok een poosje meegemaakt. Op Flakkee noemde men hem een heerser. En pastorale gaven had hij totaal niet.

[pierre27]

Ik heb ds Blok een poosje meegemaakt. Op Flakkee noemde men hem een heerser. En pastorale gaven had hij totaal niet.

Ik heb persoonlijk geheel andere ervaringen met hem!

[-DIA-]

Ik heb ds Blok een poosje meegemaakt. Op Flakkee noemde men hem een heerser. En pastorale gaven had hij totaal niet.

Heb je hem ook wel eens in zijn hart mogen zien? Wie was dan de minste van alle heiligen? Daar lag de 'strijd' met zijn broer, ds. M. Blok. Beide konden het elkaar niet gewonnen geven wie de grootste der zondaren was. Ik geloof zeker, dat een mens die door God is ontdekt nooit de andere het hierin gewonnen zal geven. En weet u, deze prediker wist de persoonlijke doorleving van het als de grootste der zondaren te zijn opgezocht, niet om iets uit hem, maar alleen door de vrije soevereine verkiezing door God.
Misschien mogen we ook nog iets noemen ter waarschuwing.

In Davids psalm, 1 Kronieken 16, en in Psalm 105:15, lezen we: Tast Mijn gezalfden niet aan, en doet Mijn profeten geen kwaad.
De profeet voert met deze woorden God in, toesprekende de koningen en overheden, hen belastende dat zij wel toezien zouden Zijn knechten niet te beschadigen.
Dat is, die tot Mijn dienst geheiligd zijn. Hier wordt vooreerst gesproken van Abraham, Izak en Jakob, onder dewelke ook andere profeten en dienaren Gods te verstaan zijn.
Abraham wordt een profeet genoemd.

[Terri]

Los van de persoon ds Blok, je hebt mensen die juist goede ervaringen hebben met dominante persoonlijkheden, omdat deze voor hen een uitstraling hebben die ze positief duiden.
Dat merkt overigens de persoon in kwestie ook en zal dan ook minder scherp deze persoon bejegenen. Er is hiërarchie, met wederzijdse ( onbewust soms) goedkeuring.
Daarentegen heb je ook personen die juist een aversie hebben tegen pittige enigszins autoritaire persoonlijkheden en dat geeft dan juist botsing en wederzijdse frictie.
Interessant onderwerp hoor, karakters