Gelezen, gedacht, gehoord...

[Lilian1975]

Maar is dat wel zo onschuldig als het lijkt of hoe er vaak over gepraat wordt?

Ik kan Schrift met Schrift vergelijken. Maar zie dan nergens staan dat ze aangevochten, al twijfelend naar Elisabeth gaat....bijvoorbeeld.

En nogmaals er zaten echt ook mooie en bevindelijk bijbelse lijnen in de verdere preek hoor.

In het voorbeeld wat jij geeft lijkt het er meer op dat de dominee zich is gaan voorstellen hoe het ongeveer gegaan zal zijn (wat natuurlijk altijd gebaseerd is op eigen inlevingsvermogen) op de momenten die de Bijbel niet beschrijft en daar even wat tijd van de preek mee vult.

Persoonlijk vind ik verschil zitten tussen aanvullen met hoe de weg eruit zag ( misschien) of wat dan ook voor concrete dingen die je uit bronnen kan halen. Als dat je een bijbelse figuur, allerlei geestelijke aanvechtingen toebedeeld waar de Schrift hier niet over spreekt, maar wat we zo gewoon en behaaglijk zijn gaan vinden. Vanuit onszelf redenerend. Hoe zuiver is dat? En daarom mijn vraag ; is het wel.zo "onschuldig"?
Wanneer valt iets onder aan het Woord toe of afdoen? Waarom niet gewoon laten staan de overgave die Maria liet zien. Rotsvaste vertrouwen. Dat haar naar Elisabeth deed gaan?

Waarom direct alleen twijfel toebedelen terwijl aanvechtingen in de Schrift ook veel diverser zijn? Maar waar hier nogmaals niet over gesproken wordt?

Ze ging nb als jong, ongetrouwd meisje ( 14 /16 jaar) een reis van pakweg 100 km maken! Alleen hé? Direct? Ook in die tijd niet zonder gevaren!

Waarom niet de lijn dat het gelovig horen van het Woord, reactie geeft. Net als de herders...

Waarom zou de Heere dit " bedenken" niet in Zijn Woord hebben laten opnemen? Omdat het er niet was? En het misschien ook helemaal niet zo positief is hoe wij er over zijn gaan spreken?

[helma]

Eens met Lilian. We hebben genoeg aan Gods Woord zelf.

[Job]

Vanuit een wat milder perspectief (niet dat ik het daarmee meteen goedkeur): als je denkt vanuit de overtuiging dat een waar geloof een aangevochten geloof is, dan is het logisch om te denken dat Maria's geloof ook aangevochten zal zijn.

Het probleem wordt wel groot als dat vervolgens vanuit het vermoeden van Maria's aangevochten geloof de stelling dat waar geloof een aangevochten geloof wordt onderbouwd. Want dan is de cirkel rond.

Betrek je dat "wat milder" op mijn post? Want wij zeggen toch precies hetzelfde?

[KDD]

...

Ze ging nb als jong, ongetrouwd meisje ( 14 /16 jaar) een reis van pakweg 100 km maken! Alleen hé? Direct? Ook in die tijd niet zonder gevaren!

...

Hoeveel inlegkunde zit hierin? Zomaar een vraag.

[Lilian1975]

...

Ze ging nb als jong, ongetrouwd meisje ( 14 /16 jaar) een reis van pakweg 100 km maken! Alleen hé? Direct? Ook in die tijd niet zonder gevaren!

...

Hoeveel inlegkunde zit hierin? Zomaar een vraag.

Niets. Afstand kan je zo narekenen. Leeftijd is algemeen bekend. En in de Schrift staat niet dat ze met anderen die reis maakte.

[Henk J]

Persoonlijk vind ik verschil zitten tussen aanvullen met hoe de weg eruit zag ( misschien) of wat dan ook voor concrete dingen die je uit bronnen kan halen. Als dat je een bijbelse figuur, allerlei geestelijke aanvechtingen toebedeeld waar de Schrift hier niet over spreekt, maar wat we zo gewoon en behaaglijk zijn gaan vinden. Vanuit onszelf redenerend. Hoe zuiver is dat? En daarom mijn vraag ; is het wel.zo "onschuldig"?
Wanneer valt iets onder aan het Woord toe of afdoen? Waarom niet gewoon laten staan de overgave die Maria liet zien. Rotsvaste vertrouwen. Dat haar naar Elisabeth deed gaan?

Waarom direct alleen twijfel toebedelen terwijl aanvechtingen in de Schrift ook veel diverser zijn? Maar waar hier nogmaals niet over gesproken wordt?

Ze ging nb als jong, ongetrouwd meisje ( 14 /16 jaar) een reis van pakweg 100 km maken! Alleen hé? Direct? Ook in die tijd niet zonder gevaren!

Waarom niet de lijn dat het gelovig horen van het Woord, reactie geeft. Net als de herders...

Waarom zou de Heere dit " bedenken" niet in Zijn Woord hebben laten opnemen? Omdat het er niet was? En het misschien ook helemaal niet zo positief is hoe wij er over zijn gaan spreken?

Op zich ben ik het eens hoor maar ik vind dit soort inlegkunde veel minder erg dan wat Ad Anker hiervoor een keer beschreef. Het één sluit het ander denk ik ook niet uit. Het was een lange reis, des te helderder blijkt haar geloofsvertrouwen. Aanvechtingen suggereren vind ik een wat lastiger punt, de Schrift staat vol met gelovigen die op allerlei momenten aanvechtingen beleven, het is mijns inziens een logische gevolgtrekking dat niet elke aanvechting beschreven is terwijl die er wel geweest kan zijn. Andersom kan dat ook voor geloofszekerheid gelden. Maar misschien is het beter om aan de veilige kant te blijven op dat gebied.

[Mannetje]

Vanuit een wat milder perspectief (niet dat ik het daarmee meteen goedkeur): als je denkt vanuit de overtuiging dat een waar geloof een aangevochten geloof is, dan is het logisch om te denken dat Maria's geloof ook aangevochten zal zijn.

Het probleem wordt wel groot als dat vervolgens vanuit het vermoeden van Maria's aangevochten geloof de stelling dat waar geloof een aangevochten geloof wordt onderbouwd. Want dan is de cirkel rond.

Betrek je dat "wat milder" op mijn post? Want wij zeggen toch precies hetzelfde?

Het woord 'tijdvulling' zou ik niet gebruiken

[refo]

...

Ze ging nb als jong, ongetrouwd meisje ( 14 /16 jaar) een reis van pakweg 100 km maken! Alleen hé? Direct? Ook in die tijd niet zonder gevaren!

...

Hoeveel inlegkunde zit hierin? Zomaar een vraag.

Niets. Afstand kan je zo narekenen. Leeftijd is algemeen bekend. En in de Schrift staat niet dat ze met anderen die reis maakte.

Als je de belofte hebt dat je de moeder des Heeren wordt kan er onderweg niets gebeuren.

[Posthoorn]

Nou... ik ben met lezen bij de geschiedenis van Jacob. Die had de belofte dat de HEERE met hem zou zijn als hij terug zou keren naar Kanaän, maar hij toch doodsbenauwd voor Ezau.

[Lilian1975]

Persoonlijk vind ik verschil zitten tussen aanvullen met hoe de weg eruit zag ( misschien) of wat dan ook voor concrete dingen die je uit bronnen kan halen. Als dat je een bijbelse figuur, allerlei geestelijke aanvechtingen toebedeeld waar de Schrift hier niet over spreekt, maar wat we zo gewoon en behaaglijk zijn gaan vinden. Vanuit onszelf redenerend. Hoe zuiver is dat? En daarom mijn vraag ; is het wel.zo "onschuldig"?
Wanneer valt iets onder aan het Woord toe of afdoen? Waarom niet gewoon laten staan de overgave die Maria liet zien. Rotsvaste vertrouwen. Dat haar naar Elisabeth deed gaan?

Waarom direct alleen twijfel toebedelen terwijl aanvechtingen in de Schrift ook veel diverser zijn? Maar waar hier nogmaals niet over gesproken wordt?

Ze ging nb als jong, ongetrouwd meisje ( 14 /16 jaar) een reis van pakweg 100 km maken! Alleen hé? Direct? Ook in die tijd niet zonder gevaren!

Waarom niet de lijn dat het gelovig horen van het Woord, reactie geeft. Net als de herders...

Waarom zou de Heere dit " bedenken" niet in Zijn Woord hebben laten opnemen? Omdat het er niet was? En het misschien ook helemaal niet zo positief is hoe wij er over zijn gaan spreken?

Op zich ben ik het eens hoor maar ik vind dit soort inlegkunde veel minder erg dan wat Ad Anker hiervoor een keer beschreef. Het één sluit het ander denk ik ook niet uit. Het was een lange reis, des te helderder blijkt haar geloofsvertrouwen. Aanvechtingen suggereren vind ik een wat lastiger punt, de Schrift staat vol met gelovigen die op allerlei momenten aanvechtingen beleven, het is mijns inziens een logische gevolgtrekking dat niet elke aanvechting beschreven is terwijl die er wel geweest kan zijn. Andersom kan dat ook voor geloofszekerheid gelden. Maar misschien is het beter om aan de veilige kant te blijven op dat gebied.

Toch heb ik geen antwoord in hoeverre is dit toedoen of afdoen aan de Schrift?
Is heel veel inlegkunde (eigen gedachten) toedoen aan de Schrift?
Een "klein" beetje inlegkunde (eigen gedachten) toedoen aan de Schrift?
Maakt de Schrift Zelf onderscheid tussen beetje en heel erg toedoen aan de Schrift als meer of minder erg?
Zomaar wat vragen....

[parsifal]

Als de Bijbel iets niet vertelt, moet je het geen prominente plaats in de preek geven. Het kan best helpen om een situatie te schetsen om geschiedenissen beter te begrijpen, maar er is een reden dat sommige dingen niet in de Bijbel staan.

En als je als dominee soms dan al na een kwartier aan het amen toebent, dan zij dat zo.

[refo]

Nou... ik ben met lezen bij de geschiedenis van Jacob. Die had de belofte dat de HEERE met hem zou zijn als hij terug zou keren naar Kanaän, maar hij toch doodsbenauwd voor Ezau.

Dat heb ik altijd al vreemd gevonden. Net als dat vluchten van David voor Saul.

[Lilian1975]

Nou... ik ben met lezen bij de geschiedenis van Jacob. Die had de belofte dat de HEERE met hem zou zijn als hij terug zou keren naar Kanaän, maar hij toch doodsbenauwd voor Ezau.

De belofte hebben ontvangen èn door of in geloof eruit of bij leven! ?

Daar draait het bij mij ook om. Dat als de Bijbel niet over twijfelen spreekt ( Maria) dat ook niet moet doen. Door het geloof zag ze uit naar de belofte van de komst van haar Zaligmaker. En dan moeten we maar geen ongeloof toeschrijven als daar niet over gesproken wordt. Of de indruk wekken dat geloof in zichzelf twijfelend is... omdat we er mmaar vanuit gaan dat ze al direct twijfelt. ( dat is misschien voor mij het toedoen of afdoen aan Gods Woord, omdat we iets menen te herkennen bij de mensen... )
Waar de Schrift er wel over spreekt (bv Jacob) zie je dat ze niet door het geloof zien op de beloften. In feite ongeloof. En toch zoekt God hem weer op! Maar hij krijgt wel een flinke "tik". ( het is nl helemaal niet positief twijfel...) En wordt weer op het "spoor" gezet door God.

[Henk J]

Toch heb ik geen antwoord in hoeverre is dit toedoen of afdoen aan de Schrift?
Is heel veel inlegkunde (eigen gedachten) toedoen aan de Schrift?
Een "klein" beetje inlegkunde (eigen gedachten) toedoen aan de Schrift?
Maakt de Schrift Zelf onderscheid tussen beetje en heel erg toedoen aan de Schrift als meer of minder erg?
Zomaar wat vragen....

Vind ik een lastige hoor. Zondag benoemde onze dominee dat bij Zacharias het laatste wat hij zei voordat hij moest zwijgen een vraag in ongeloof was en het eerste wat hij zei was een lofzang op de Heere. Daaruit trok de dominee de conclusie dat een tijd van straf soms ook dichter bij de Heere kan brengen, dat hoeven niet de slechtste tijden te zijn. Is dat dan ook inlegkunde? Dat lijkt mij niet.

[Lilian1975]

Toch heb ik geen antwoord in hoeverre is dit toedoen of afdoen aan de Schrift?
Is heel veel inlegkunde (eigen gedachten) toedoen aan de Schrift?
Een "klein" beetje inlegkunde (eigen gedachten) toedoen aan de Schrift?
Maakt de Schrift Zelf onderscheid tussen beetje en heel erg toedoen aan de Schrift als meer of minder erg?
Zomaar wat vragen....

Vind ik een lastige hoor. Zondag benoemde onze dominee dat bij Zacharias het laatste wat hij zei voordat hij moest zwijgen een vraag in ongeloof was en het eerste wat hij zei was een lofzang op de Heere. Daaruit trok de dominee de conclusie dat een tijd van straf soms ook dichter bij de Heere kan brengen, dat hoeven niet de slechtste tijden te zijn. Is dat dan ook inlegkunde? Dat lijkt mij niet.

Nee. Maar zie mijn post hierboven... misschien dat het dan duidelijker is.