Homoseksualiteit

[Valcke]

En verder: het klopt dat wij in dit onderwerp niet dezelfde uitgangspunten hebben. Dat heb ik ook duidelijk op dit forum gemeld, maar ik wil dat niet uitdragen. Dat is niet onoprecht. Dat is ook geen masker. Dat is een kwestie van christelijke gehoorzaamheid.

1. Niet uitdragen betekent m.i. stoppen met discussiëren over dit onderwerp. Het z.g. "meedenken" met anderen "vanuit dezelfde basis" kan gewoon niet, als je die basis zelf niet hebt. M.i. heeft ook niemand daar behoefte aan, en dat is inmiddels ook duidelijk door diverse personen uitgesproken.
2. Ik vind het bizar om dan van christelijke gehoorzaamheid te spreken. Je stelt je bewust actief op in dit topic. Het zou van meer oprechtheid en gehoorzaamheid getuigen, wanneer je dan de discussie in dit topic niet voert, evenals andere topics (zoals t.a.v. het vrouw in het ambt) waarin je je mening niet kunt uitdragen omdat die tegen de forumlijn ingaat.

Wat ik in ieder geval constateer, is dat de gradaties in zonde-oordelen heel vaak meer met de onderbuik dan met een zindelijke interpretatie van de heilige schrift te maken hebben. En dat zie ik ook op dit forum. Daar leg ik graag duidelijk de vinger bij, ook in het belang van zoveel andere naamloze Roberts, die als God het niet verhoedt, zich buiten het koninkrijk van God stellen, omdat ze zich daar door mensen als Scheepsbel en HHR toe gedrongen voelen.

En dan ga je dus toch gewoon je mening uitdragen...
De postings van Scheepsbel en HRR ervaar ik juist als heel zinvol, evenals van Maanenschijn, Huisman, Helma, Lilian1975 en anderen.
Maar wanneer jij en anderen inderdaad de discussie op grond van Schrift en belijdenis frustreren met gemaskeerde postings en verhullend taalgebruik, is het wel heel moeilijk om met elkaar meer diepgang te bereiken. Hoewel ik zie dat sommigen daar toch goed in slagen (gelukkig).

[Valcke]

Trouwens: ik lees ook de bijzondere posts van Job, Edelweiss en Helma met veel belangstelling en grote waardering.

[DDD]

En verder: het klopt dat wij in dit onderwerp niet dezelfde uitgangspunten hebben. Dat heb ik ook duidelijk op dit forum gemeld, maar ik wil dat niet uitdragen. Dat is niet onoprecht. Dat is ook geen masker. Dat is een kwestie van christelijke gehoorzaamheid.

1. Niet uitdragen betekent m.i. stoppen met discussiëren over dit onderwerp. Het z.g. "meedenken" met anderen "vanuit dezelfde basis" kan gewoon niet, als je die basis zelf niet hebt. M.i. heeft ook niemand daar behoefte aan, en dat is inmiddels ook duidelijk door diverse personen uitgesproken.
2. Ik vind het bizar om dan van christelijke gehoorzaamheid te spreken. Je stelt je bewust actief op in dit topic. Het zou van meer oprechtheid en gehoorzaamheid getuigen, wanneer je dan de discussie in dit topic niet voert, evenals andere topics (zoals t.a.v. het vrouw in het ambt) waarin je je mening niet kunt uitdragen omdat die tegen de forumlijn ingaat.

Wat ik in ieder geval constateer, is dat de gradaties in zonde-oordelen heel vaak meer met de onderbuik dan met een zindelijke interpretatie van de heilige schrift te maken hebben. En dat zie ik ook op dit forum. Daar leg ik graag duidelijk de vinger bij, ook in het belang van zoveel andere naamloze Roberts, die als God het niet verhoedt, zich buiten het koninkrijk van God stellen, omdat ze zich daar door mensen als Scheepsbel en HHR toe gedrongen voelen.

En dan ga je dus toch gewoon je mening uitdragen...
De postings van Scheepsbel en HRR ervaar ik juist als heel zinvol, evenals van Maanenschijn, Huisman, Helma, Lilian1975 en anderen.
Maar wanneer jij en anderen inderdaad de discussie op grond van Schrift en belijdenis frustreren met gemaskeerde postings en verhullend taalgebruik, is het wel heel moeilijk om met elkaar meer diepgang te bereiken. Hoewel ik zie dat sommigen daar toch goed in slagen (gelukkig).

Dat zijn wij dan niet helemaal eens. Op een heleboel punten is er namelijk wel overeenstemming. En ik zie alle reden om hier iets van te vinden. Bovendien druk ik mij mijns inziens niet verhullend, maar heel duidelijk uit. Dat is in ieder geval de bedoeling.

Een heel ander probleem is, dat jij niet akkoord bent met de forumregels. Jij probeert te beargumenteren dat deze onjuist en inconsistent zijn, door nu het standpunt in te nemen dat meepraten op zo'n manier niet mogelijk zou zijn. Ik ga daar niet inhoudelijk op in, want discussiëren over de forumregels en het moderatiebeleid is niet toegestaan. Maar het spreekt mijns inziens vanzelf dat je uitstekend kunt meepraten over een onderwerp als de kinderdoop, ook als je daar op onderdelen niet iets anders over denkt. Ik noem bewust een ander onderwerp, omdat ik niet kan beoordelen of ik dat uitstekend kan en dat oordeel is ook niet aan mij.

Bovendien zijn er ook mensen die mijn mening wel waarderen. Mijns inziens is dat eveneens op verschillende manieren uitgesproken (en dat hoor ik soms ook via een e-mailbericht).

Tenslotte valt die laatste opmerking, waar jij een probleem mee hebt, gehéél binnen de forumuitgangspunten.

Zo kan ik helma bijvoorbeeld wijzen op de kanttekeningen inzake de door haar genoemde teksten uit 1 Kor 5.

Vervolgens zal ik proberen me weer een beetje in te houden, want het zou ontzettend jammer zijn als discussie over mij een zinnig gesprek verstoort.

[advocaat]

En dan hebben andere mensen er vaak ook nog een oordeel over welke keus je maakt. Dat zou niet mee moeten spelen maar dat raakt je wel. En dat maakt ook vaak eenzaam.

Dat is toch volstrekt logisch. Een dergelijk besluit raakt uiteraard alle direct betrokkenen.
Het besluit wordt, als het goed is, genomen voor Gods aangezicht, maar evengoed voor het aangezicht van de (kerkelijke) gemeente.

[merel]

Dank je Job. (En Edelweiss ook)
Ik kan me er ook in vinden.
Ziende op de bewogenheid en de zondaarsliefde van Christus zal er altijd het verlangen zijn de kwetsbare band vast te houden en je hart te laten spreken.
En altijd het gebed om bekering. (Voor welke zonde dan ook he...want er wordt nu 1 zonde besproken, maar er zijn veel andere zondige keuzes waarvoor hetzelfde geldt.

Wat ik ingewikkeld vind is toch het punt van "acceptatie" / gewenning als er wél sprake is van een relatie.
En dan in het licht van o.a 1 Kor 5.
Wat betekent vers 11,13 hierin.
Is er dan verschil in benadering als het gaat om gelovigen of ongelovigen. Zie vers 12, 2 Thes.3: 6,14

Is er verschil of het in je gezin is of daarbuiten? (Gekoppeld aan de vlg vraag)

Zie je het openhouden van de deur voor de partner hetzelfde als de partner dan beschouwen als schoonkind? Hoe doe je dat met familieaangelegenheden, -foto's e.d.
Want kan je stoppen bij stap 1?
En hoe vaak kaart je het dan nog aan dat het zonde is? Elk bezoek, 1x in de maand, 1x per...noem maar op. Gá je dan het gesprek nog aan?
En treedt er dan niet wél gewenning op in elk geval bij de volgende generatie binnen je gezin die het als een normaal gegeven gaat zien dat twee mensen van hetzelfde geslacht bij elkaar horen.

En bij welke zonde stopt je 'openstelling'?
De vergelijking in dit topic ging vooral de kant op van wat meer geaccepteerde zonden, maar je zou de weging ook de andere kant op kunnen laten gaan.
Wat als polygamie genormaliseerd wordt..en dat duurt heus niet lang meer. Ontvang je dan 2 parners van je kind?


Ik verwacht niet op iedere vraag een antwoord, uiteindelijk zal iedere betrokken ouder voor Gods aangezicht zelf een keus móeten maken. Maar ik wil wel laten merken dat er, mijns inziens, geen mákkelijke keus gemaakt kan worden. Wélke keus je ook maakt; het levert veel pijn en verdriet op. Bij állemaal binnen je gezin. Zeker als de ene daarin meent een andere keus te moeten maken dan een ander zou doen.
Het is een keus die je alleen biddend en worstelend kán maken.
Het gaat om Gods eer. Het gaat om de ziel van je kind. Het gaat om de liefdesband met je kind. En soms kost het je je kind.. en/of een deel van je gezin.
Hóe kan je kiezen? En...hoe kan je níet kiezen....

En dan hebben andere mensen er vaak ook nog een oordeel over welke keus je maakt. Dat zou niet mee moeten spelen maar dat raakt je wel. En dat maakt ook vaak eenzaam.

Vooral jouw laatste zin grijpt mij aan. Dat vind ik heel verdrietig voor jou.

Hetgeen @edelweis heeft aangegeven is denk ik de basis. Het betreffende kind weet hoe jij erover denkt en weet waarschijnlijk ook dat jij voor hem/jaar bidt. Te pas en te onpas dit onderwerp ter sprake brengen lijkt mij inziens niet de juiste weg. Dat levert vooral wrevel op en dan wordt het niet tot Gods eer.

Ik zou zelf mijn deur open houden voor het betreffende kind en zijn/haar partner. Dat is niet het instemmen met de zonde, maar een deur open houden voor een zondig kind. Als het geloof/onderwerp ter sprake komt, kan er ruimte zijn om dit met het kind te blijven bespreken. Laat merken dat je voor het kind bidt en bespreek dit vooral een of een met het kind en niet in een grotere groep.

Een volgende generatie zal inderdaad vaker geconfronteerd worden met dit kind en partner. Dat vraagt ook tact en wijsheid van ouders en in dit geval opa en oma om dit als het ter sprake komt uit te leggen. Uit eigen ervaring weet ik dat het kwartje omtrent de relatie pas in een later stadium gaat vallen, rond de tiener leeftijd. Voor die tijd werd gedacht dat het een goede vriendin was in plaats van partner.

[Job]

Bedankt @Edelweiss en @Helma. Wat een leed, hè. Het klopt wat je zegt Helma: eenvoudige oplossingen zijn er niet, en dat zal niet komen ook zolang de situatie duurt. Werkelijk een smoorkruis dat hele gezinnen in stilte bezighoudt. Ik zou jongeren die ermee worstelen wel gunnen jouw post en die van Edelweiss te lezen om te zien wat de oprechte en liefdevolle worsteling is "vanaf de andere zijde".

Ik merk wel dat het heel goed voor mij is om hier zo bewust over na te 'moeten' denken. Ook al zal de realiteit altijd weerbarstiger zijn; een beginnende mening hierover vormen is nuttig. Eigenlijk ben ik bang dat de meeste ouders 'overvallen' worden door zo'n aankondiging en dat er dan tijdens zo'n eerste gesprek grote wonden worden geslagen vanuit een primaire emotie. Omdat elk woord er in deze kwesties toe doet zou het zonde zijn als de eerste confrontatie onherstelbaar is. Ik hoop dat kerkenraden en schoolbesturen in het kielzog van Bijbels Beraad zouden willen nadenken over actieve gedachten- en meningsvorming hierover.

Maar ook confronteert het mezelf wel dat ik in gedachten toch een onderscheid maak. Over het tolereren van de ene zonde vind ik het blijkbaar nodig om veel actiever na te denken dan over de andere. Dat is wel dubieus.

Ten slotte mogen we wel een muur van gebed vormen rondom alle gezinnen die dit aangaat, ook al kennen we ze niet.

[Lilian1975]

Dank je Job. (En Edelweiss ook)
Ik kan me er ook in vinden.
Ziende op de bewogenheid en de zondaarsliefde van Christus zal er altijd het verlangen zijn de kwetsbare band vast te houden en je hart te laten spreken.
En altijd het gebed om bekering. (Voor welke zonde dan ook he...want er wordt nu 1 zonde besproken, maar er zijn veel andere zondige keuzes waarvoor hetzelfde geldt.

Wat ik ingewikkeld vind is toch het punt van "acceptatie" / gewenning als er wél sprake is van een relatie.
En dan in het licht van o.a 1 Kor 5.
Wat betekent vers 11,13 hierin.
Is er dan verschil in benadering als het gaat om gelovigen of ongelovigen. Zie vers 12, 2 Thes.3: 6,14

Is er verschil of het in je gezin is of daarbuiten? (Gekoppeld aan de vlg vraag)

Zie je het openhouden van de deur voor de partner hetzelfde als de partner dan beschouwen als schoonkind? Hoe doe je dat met familieaangelegenheden, -foto's e.d.
Want kan je stoppen bij stap 1?
En hoe vaak kaart je het dan nog aan dat het zonde is? Elk bezoek, 1x in de maand, 1x per...noem maar op. Gá je dan het gesprek nog aan?
En treedt er dan niet wél gewenning op in elk geval bij de volgende generatie binnen je gezin die het als een normaal gegeven gaat zien dat twee mensen van hetzelfde geslacht bij elkaar horen.

En bij welke zonde stopt je 'openstelling'?
De vergelijking in dit topic ging vooral de kant op van wat meer geaccepteerde zonden, maar je zou de weging ook de andere kant op kunnen laten gaan.
Wat als polygamie genormaliseerd wordt..en dat duurt heus niet lang meer. Ontvang je dan 2 parners van je kind?


Ik verwacht niet op iedere vraag een antwoord, uiteindelijk zal iedere betrokken ouder voor Gods aangezicht zelf een keus móeten maken. Maar ik wil wel laten merken dat er, mijns inziens, geen mákkelijke keus gemaakt kan worden. Wélke keus je ook maakt; het levert veel pijn en verdriet op. Bij állemaal binnen je gezin. Zeker als de ene daarin meent een andere keus te moeten maken dan een ander zou doen.
Het is een keus die je alleen biddend en worstelend kán maken.
Het gaat om Gods eer. Het gaat om de ziel van je kind. Het gaat om de liefdesband met je kind. En soms kost het je je kind.. en/of een deel van je gezin.
Hóe kan je kiezen? En...hoe kan je níet kiezen....

En dan hebben andere mensen er vaak ook nog een oordeel over welke keus je maakt. Dat zou niet mee moeten spelen maar dat raakt je wel. En dat maakt ook vaak eenzaam.

Ja Helma, heel terecht. Deze vragen. En ook je observatie wat betreft de eenzaamheid. Ik voor mijzelf bekijk het maar steeds opnieuw. Wat vraagt deze nieuwe situatie van mijn handelen? Bij elke situatie. (Wat ik wel merk is ook al ontvang je bijvoorbeeld de ongeoorloofde gescheiden en opnieuw gehuwde direct naaste. Maar ook samenwonende familieleden.etc. Er blijft altijd een soort interne verwijdering/ beetje bevreemdend gevoel zeg maar. Soms letterlijk, soms is er weer meer contact later. Maar afstand blijft. De band is niet zo nauw als het anders geweest zou zijn?Juist ook na de eerlijke gesprekken. Die je niet continue voert. Het vreemd voelen blijft. Net als met (on)geloof. Je kunt het er niet inpompen. Wij kunnen niet overtuigen. Wel getuigen van de levende hoop die in ons is. En zij weten heel goed hoe je erover denkt. Wat ze wel.zien is hoe jij leeft bij de woorden die je zegt. Dat het geen lege huls is. Of ze vinden je een beetje vreemd, dat kan ook. Dat jij vanuit het weten wie je zelf bent en Wie Christus voor jou is handelt. Niet de naaste veroordelend, maar de zonde. Echt gewenning? Bij mij niet althans. Je zus, je vader, je moeder je kind heb je lief. Maar niet de zonde. Juist misschien ook omdat in deze gevallen vaak ook geen verbinding van het hart is zeg maar mbt het geloof en dat is toch vaak in de heel concrete gevallen. (In mijn pers. gevallen). Ervaar je die scheiding. Ook al zit je aan dezelfde tafel. En dat gevoel heb je bijv. ook met de uiterlijke godsdienst... mensen etc. Ook dat zijn zondaren. Het ongeloof (=zonde) wijs je af. Maar de mens ontvang je... om juist in het duister een lichtend licht te zijn. Wat is te zien van Gods werk in ons. Is dat ook niet in bovenstaande gevallen? Ook in die gevallen voel je ergens soort afstand. ( en dan moet je jezelf onderzoeken of die afstand komt omdat je een hoogmoedige gelovige bent of dat het de situatie is)

En dan is het daarnaast voor mijzelf beschamend. Hoe vaak bid je voor hen. Zoveel jaar later. Leg je deze zorgen nadat het zo"gewoon", is voor Zijn aangezicht? Dan zie je ook een soort lauwheid optreden. Het zo gewend zijn aan de bevreemding.

[Valcke]

En dan hebben andere mensen er vaak ook nog een oordeel over welke keus je maakt. Dat zou niet mee moeten spelen maar dat raakt je wel. En dat maakt ook vaak eenzaam.

Dat is toch volstrekt logisch. Een dergelijk besluit raakt uiteraard alle direct betrokkenen.
Het besluit wordt, als het goed is, genomen voor Gods aangezicht, maar evengoed voor het aangezicht van de (kerkelijke) gemeente.

Advocaat, met alle respect: dit vind ik toch niet passend. Het gaat hier om heel tere vragen m.b.t. de omgang tussen ouders en kind (of anderen).
En misschien is de situatie wel heel anders dan jij nu veronderstelt - want de oordelen van mensen gaan beide kanten op.
Deze verantwoordelijkheid behoort te liggen waar deze ligt, namelijk bij de betrokkenen.
En laten we er maar ver van wegblijven om over anderen hierin te oordelen. Dat geldt al helemaal wanneer er nu posters aan het woord zijn die e.e.a. zelf meemaken.

[advocaat]

En dan hebben andere mensen er vaak ook nog een oordeel over welke keus je maakt. Dat zou niet mee moeten spelen maar dat raakt je wel. En dat maakt ook vaak eenzaam.

Dat is toch volstrekt logisch. Een dergelijk besluit raakt uiteraard alle direct betrokkenen.
Het besluit wordt, als het goed is, genomen voor Gods aangezicht, maar evengoed voor het aangezicht van de (kerkelijke) gemeente.

Advocaat, met alle respect: dit vind ik toch niet passend. Het gaat hier om heel tere vragen m.b.t. de omgang tussen ouders en kind (of anderen).
En misschien is de situatie wel heel anders dan jij nu veronderstelt - want de oordelen van mensen gaan beide kanten op.
Deze verantwoordelijkheid behoort te liggen waar deze ligt, namelijk bij de betrokkenen.
En laten we er maar ver van wegblijven om over anderen hierin te oordelen. Dat geldt al helemaal wanneer er nu posters aan het woord zijn die e.e.a. zelf meemaken.

@Valcke, ik begrijp de reactie. Ook kan ik me voorstellen dat mijn bijdrage(n) afstandelijk of ongevoelig overkomen. Dat is niet mijn bedoelen.
Maar ik houd mijn geestelijk- en gevoelsleven liever voor mezelf en uit me daarom meer in objectieve dan persoonlijke of gevoelsmatige bewoordingen.

Uiteraard ben ik het met je eens dat het om heel tere zaken gaat. Die zijn daarom niet minder wezenlijk of belangrijk. Wel is het zo dat deze zaken sterk bepaald worden door emoties, omstandigheden en stemmingen. Elke situatie is zo uniek en persoonsgebonden dat op het forum niet verwacht mag worden dat er omvattende antwoorden te geven zijn. Wel een delen van ervaringen. Reden waarom ik bewust niet op die postings heb gereageerd. Ik heb deze ervaringen niet.

Waarom heb ik vanmiddag dan wel gereageerd en waar gaat het me om.
Heel specifiek werd ik geraakt door het ongenoegen van Helma dat ook anderen een mening hebben, die kenbaar maken, wat dan zou leiden tot eenzaamheid.
Ik kan me daar veel bij voorstellen en ik denk ook dat het veelvuldig voorkomt. Maar zou dat het laatste woord zijn of mogen zijn? Nee!
De forummers zijn leden van een kerkelijke gemeenschap. De kinderen zijn de gemeente voorgesteld bij de doop en als zodanig ook kinderen der gemeente. De gemeente is daarom ook medeverantwoordelijk. Dit zijn zaken die niet ergens achteraf binnenskamers blijven. Het zijn zaken die de gehele gemeente raken. Vandaar mijn opmerking dat het besluit ook genomen wordt voor het oog van de gemeente. Die krijgt er namelijk een taak bij.
De gemeente oefent toch gemeenschap onder elkaar? Nu bestaat dat gemeenschap oefenen volgens mij niet in gezellig koffiedrinken na de preek, of de preek gezamenlijk langs de meetlat te leggen. De opdracht aan de gemeente is: Draagt elkanders lasten. Zo behoren dergelijke zaken de gemeente gezegd te worden en behoort de gemeente rond die persoon, dat gezin te (gaan) staan.
Waar dat niet gebeurd? Ja, dat kan mij raken. Maar ook het op voorhand neigen naar eenzaamheid. Dat onthoud de gemeente haar medeverantwoordelijkheid.

Ik hoop hiermee mijn reactie duidelijker gemaakt te hebben.

[helma]

'Ongenoegen' is wel een groter woord dan ik bedoelde. Zie het meer als een verzuchting. En ik denk/merk dat het ook twee kanten kent.

Mensen vinden iets van de keuze die je maakt. Dat is ook begrijpelijk. Maar soms wordt er een oordeel geveld zonder dat er ooit gevraagd is waarom je tot een bepaalde keuze bent gekomen. Alsof je een keus zomaar uit je mouw hebt geschud en voor de makkelijkste weg hebt gekozen. Wat nog de vraag is wat de 'makkelijkste' weg is.

In het geval dat je het niet accepteert wordt er gezegd: als je echt van je kind houdt dan wil je dat je kind gelukkig is. Dan kies je voor de liefde en het geluk van het kind.
Een ander meent snel de conclusie te kunnen trekken: als je Gods Woord serieus neemt dan kan je het natuurlijk niet accepteren. Punt.
In beide situaties kan je te makkelijk over de pijn en het verdriet van ouders oordelen.

Ik ervaar dat zelf vaak als een stukje eenzaam verdriet. Maar voor anderen geldt dat misschien helemaal niet.

[Konijntje]

Jammer dat je deze woorden uitspreekt. Als ik mij niet vergis, heb ik eens gelezen dat je ambtsdrager bent. Dan zijn deze woorden een ambtsdrager onwaardig.

Als christen heb je zorg te dragen voor veiligheid. Juist ook voor broeders en zusters die een kruis dragen. Die zich wellicht al alleen voelen. De wereld snapt niet dat ze celibatair door het leven gaan. En vanuit de kerk krijg je te horen: dat gezeur over sociale veiligheid.

Het is wel degelijk jouw en mijn plicht om zorg te dragen dat alle mensen, ook die met een andere geaardheid, zich veilig en gehoord voelen in de kerk. En dat noemen we geen gezeur. Dan nemen we serieus.

Tenslotte nog dit: een ervaring van jouw zoon kan uiteraard niet leidend zijn in deze discussie. De koster in mijn kerk is bijvoorbeeld veroordeeld voor incest. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alle kosters incest hebben gepleegd. Of dat alle hetero's incest plegen.

Overigens waardeer ik jouw bijdragen vaak. Ik verbaas mij daarom ook dat de nuance dit keer ontbreekt.

Nu heb je het over mensen die homo zijn en celebitair leven, dat is een ander verhaal dan degenen waar het over gaat in de desbetreffende podcasts en berichten, dat zijn in zonde levende homo,s dat is walgelijk. Wat maakt dat je zo in de bres springt voor deze mensen? Dat deed lot in Sodom ook niet hoor ja alleen voor een eventuele waargelovige bad hij, en die waren er niet, alle homoseksuelen en andere in zonde levende mensen werden vernietigd, als Nederland niet veranderd kan dat zo weer gebeuren.

Ik heb weinig op met de manier waarop Robbert Rodenburg zijn boodschap brengt. Toch denk ik dat hij wel een aantal punten terecht naar voren brengt:
- Een (on)veilig klimaat op (middelbare) scholen voor kinderen die een andere geaardheid hebben;
- Een taboe sfeer, waardoor kinderen zelfs aan vertrouwenspersonen (waaronder hun ouders) niet durven aan te geven dat ze een andere geaardheid hebben.
Ik vind dat bijzonder triest.

Ik heb het overigens ook in mijn kring meegemaakt:
- Een neefje wat lange tijd overspannen is geweest. Een aardige en sociale jongen. Later bleek dat hij homo was. De overspannenheid werd mede veroorzaakt doordat hij er met niemand over sprak. Dat is best bijzonder, want hij was een open en sociaal persoon;
- Mijn vriend van mij is homo. Pas na vele jaren heeft hij het mij verteld. Ik was de eerste aan wie hij het vertelde. Niemand uit zijn omgeving, ook zijn ouders, wisten het niet. Het raakte mij dat iemand die iedere zondag trouw in de Ger. Gem. zit, iedere zondag de preken beluisterd, maar toch met niemand over zijn problemen durfde te vertellen. Voor de omgeving een sociale man.

Van beide mannen heb ik soortgelijke opmerkingen gehoord: een uiterst lastige periode op de middelbare school en een taboe om er over te spreken. Ik vind het uiterst kwalijk dat dat binnen onze gezindte mogelijk is.

Het is jammer dat zo'n uitzending van Robbert Rodenburg een averechts effect heeft. Waar je hoopt op meer openheid tot gesprek, merk je juist dat (voor)oordelen worden bevestigd, stellingen worden ingenomen (en met hand en tand worden verdedigd).

Wat zou die openheid bewerkstelligen denk je? Dan heeft de satan zijn zin? Vreemd dat je zoveel mensen kent met deze keuze, wij wonen in een seculiere omgeving, ik ken niemand die dit is, of er in ieder geval niet mee te koop loopt of zich uit zoals men in die docu doen voorkomen, God verbied deze vreselijke zonde kijk naar Sodom en Gomorra, wanneer dringt dat tot je door? Ik krijg het idee dat er hier homo,s zitten op dit forum die zich keihard aan het profileren zijn.

Lees je wel wat ik schrijf? Want je beticht mij van dingen, die ik eerder al heb toegelicht (waaronder het afwijzen van homoseksuele zonden).

En waarom communiceer je op zo'n nare en botte manier? Ik heb mijn mening toegelicht en je walst er over heen, zonder ook maar in te gaan op mijn punten.

[Konijntje]

Het zou ook helpen in de discussie als we beter lezen wat er staat en open blijven staan voor de positieve grondhouding die de meesten in dit topic hebben. Soms worden bijdragen heel anders uitgelegd dan ze zijn bedoeld.

Verder eens met DDD.

Precies dit.

[Scheepsbel]

Het zou ook helpen in de discussie als we beter lezen wat er staat en open blijven staan voor de positieve grondhouding die de meesten in dit topic hebben. Soms worden bijdragen heel anders uitgelegd dan ze zijn bedoeld.

Verder eens met DDD.

Precies dit.

Dat er hier zogenaamde christenen zitten die deze vreselijke zonde toestaan of hier met zijde handschoenen mee omgaan is walgelijk. Ik verklaar enkel vanuit de bijbel hoe Gods woord hier over spreekt, jij vind mij bot? Dan vind je Gods woord ook nog, en daar neem ik afstand van. De laatste keer dat ik dit uitleg, ik keur geen mensen af maar het gedrag van die mensen, God kan elk mens bekeren ongeacht de zonde, maar de zonde Haat hij en als God je veranderd in een nieuw mens en zijn. Bruid dan neem je vanzelf afstand van deze zonde. Hier laat ik het bij, er zijn teveel progressieve niet Christenen hier aan het strijden voor de zonde. Verder vind ik het fijn zoals Valcke verwoord daar sta ik achter.

[merel]

Begrijp jij ook dat je met deze toon ook veel worstelende mensen wegzet?

[Valcke]

Begrijp jij ook dat je met deze toon ook veel worstelende mensen wegzet?

Dat weet ik niet. Er zijn zeker worstelende mensen die homofiele relaties op Bijbelse gronden afkeuren en daarnaar willen leven. Er waren destijds ook worstelende mensen die blij waren met de Nashville-verklaring van een aantal jaren geleden. We moeten t.a.v. wat Gods Woord zegt duidelijk zijn én tegelijk de mensen die met hun gevoelens worstelen met liefde en begrip tegemoet treden. En ongetwijfeld heeft het daar vaak aan ontbroken; dat zal zeker het geval zijn. Daar moet zeker lering uit getrokken worden.
Maar wat Scheepsbel signaleert en wat ik ook herken, is dat sommigen die duidelijkheid t.a.v. Gods Woord helemaal niet erkennen, en dat niet als een uitgangspunt willen hanteren in deze discussies. Dat is inderdaad een herkenbaar patroon. Als ik terugblader in dit topic (tot 2014) zie ik wat dit betreft best schokkende uitspraken, ook van mensen die nu aan de discussie deelnemen.