Heilig Avondmaal/voorbereiding zoals het vanaf het begin was...

[Lilian1975]

Wie van het forum wil of kan wat meer vertellen over de praktijk van het H.A. in de vroege christelijke kerk/ eerste gemeenten. Ik durf die vraag hier te stellen omdat er ook zijn die hier wat meer over gelezen hebben en misschien zelfs theologisch geschoolden hier zitten die dit vast wel eens in hun opleiding "geleerd" hebben. . Ik heb wel mijn ideeën. Maar kloppen ze wel?

En dan ben ik vooral benieuwd naar hoe functioneerde het zelfonderzoek. Of was dat iets wat het hele christenleven bevatte en niet specifiek H.A. Of kende men dat helemaal niet? Ik ben er altijd vanuit gegaan dat H.A wekelijks was. Of misschien zelfs wel bij elke samenkomst? ( dus vaker per week?).

De achtergrond van deze vraag:
Vaak wordt gezegd juist in de week van voorbereiding wordt je zo aangevochten.
Toch lees je daar niet echt concreet iets over in bijv de NT brieven. Dat mensen speciaal aangevochten worden met het Heilig Avondmaal. Dat Paulus daar bijvoorbeeld pastoraal op in gaat. De aanvechting krijgt in onze tijd vaak juist rondom H.A. een centraal iets in de prediking. (Feit, geen oordeel of dat goed of juist is) De mens met zijn aanvechtingen.... . En soms ook verward met twijfel. Zonder dat het verschil echt uitgelegd wordt. Ik zeg uitdrukkelijk dat het ware geloof zeker aangevochten wordt. Maar de achterliggende vraag is voor mij: hoe functioneert het in prediking en in combinatie met H.A. is daar verandering in opgetreden 't.o.v. de eerste gemeenten, of misschien zelfs vanaf het aller eerste begin bij de instelling vh H.A. )

Is aanvechting vooral in het kader van het Heilig Avondmaal. Of is dat breder? (dat denk ik, aanvechting niet specifiek met Heilig Avondmaal, maar wel in het geloofsleven algemeen)

Ik hoop dat ik zo duidelijk ben.

P.S. het gaat mij niet om discussie aanvechting/twijfel. Maar feiten. Kende de vroegchristelijke kerk zelfonderzoek. En zo ja hoe functioneerde dat? En hoe zou het komen dat zelfs Paulus, daar niet specifiek op ingaat in relatie tot het H.A.

Een interessant maar lang artikel van Liuwe Westra:
https://www.theologie.nl/hoe-functionee ... ge-kerk-2/

Dank ik ga het eens lezen vandaag/vanavond

[Zeeuw]

Oké, wat is dan de reden waarom we vandaag de dag niet iedere week HA hebben? Terug naar Calvijn. Die schrijft in zijn Institutie dat wekelijks de diensten gepaard moeten gaan met o.a. het avondmaal. Een paar jaar later draaide hij dit al terug en ging over tot maandelijks. Om uiteindelijk weer wat later over te gaan tot 4x per jaar. Wat was voor hem de reden? Hij zag een oppervlakkigheid opkomen bij de kerkgangers. Hij was wel nog steeds van mening dat het iedere week moest gehouden worden, maar vanwege de zwakheid van de mens deed hij het niet. Vandaar dat ik aangeef dat ik niet twijfel aan de diepgang van Calvijn zelf, maar dat er een oppervlakkigheid gaat ontstaan wanneer het veel vaker gevierd word.

De raad van Genève wilde niet vaker, maar het was niet wat Calvijn voor ogen had. Het was een compromis. Dat is wat anders dat hij bang voor oppervlakkigheid was. Maar ik geef eerlijk toe dat ik niet precies weet hoe het gegaan is. Belangrijker is wat gebeurde er in de eerste gemeenten? Wat kunnen we in de Bijbel lezen?

En dan nogmaals de vraag: wat maakt dat het bij de wekelijkse avondmaal bij de eerste christenen geen sprake was van oppervlakkigheid? Dat Paulus niet waarschuwt. Was dat er toen niet? Waren dat andere christenen met andere neigingen?

En als we daarbij nog eens in beschouwing nemen dat later de frequentie verminderd werd doordat men een andere visie op H.A. kreeg? En kan je de link ik leggen naar dat ipv Christus centraal staat de mens met zijn gevoelens en ervaringen op zijn minst nadrukkelijker een plek heeft gekregen in de prediking?

En daarbij ook nog eens de opdracht van Jezus: doe dit tot Mijn gedachtenis zo vaak als je kunt....

Dat zijn vragen die ik nog heb.

Niet dat ik zeg avondmaal moet iedere week. Maar is wat er nu gebeurt dan wel de bedoeling?

De uitleg in de studieBijbel geeft alleen een regelmaat aan. Niet zo vaak als je kunt. Er staat 'zo vaak als je het doet'. Dat is iets anders als 'dat je kunt'.

Het drinken van de beker drukt de verbondenheid uit van de gelovige met Jezus’ bloed en bevestigt zijn deelhebben aan Jezus’ dood en opstanding en daarmee aan de verzoening die Jezus bewerkt heeft. Ook bij de beker horen wij de opdracht ‘doet dit (tot Mijn gedachtenis)’ gevolgd door ‘zo dikwijls jullie die drinken’. Dit laatste wijst erop dat de viering van de 'maaltijd van de Heer' regelmatig moet plaatsvinden.

Klopt ging wel erg vrij vertalen... maar zo vaak als je kunt was bij de eerste christenen iedere week. Hebben wij die opdracht van Jezus minder vaak nodig? Het teken en zegel?

Hebben wij die opdracht minder vaak nodig? Daar kun je alle kanten mee op. Nog even en je doet het iedere dag, vervolgens bij iedere maaltijd etc. Ik denk inderdaad wel dat het speciale eraf gaat als iets (heel) vaak gebeurt. Of dat goed of niet goed is durf ik niet zo te zeggen. De huidige 4 keer per jaar geven wel iedere keer een uitzien en een voeding. Dat zou met meerdere keren nog steeds zo zijn denk ik, maar iedere week zou dat wel anders maken.

[Lilian1975]

De raad van Genève wilde niet vaker, maar het was niet wat Calvijn voor ogen had. Het was een compromis. Dat is wat anders dat hij bang voor oppervlakkigheid was. Maar ik geef eerlijk toe dat ik niet precies weet hoe het gegaan is. Belangrijker is wat gebeurde er in de eerste gemeenten? Wat kunnen we in de Bijbel lezen?

En dan nogmaals de vraag: wat maakt dat het bij de wekelijkse avondmaal bij de eerste christenen geen sprake was van oppervlakkigheid? Dat Paulus niet waarschuwt. Was dat er toen niet? Waren dat andere christenen met andere neigingen?

En als we daarbij nog eens in beschouwing nemen dat later de frequentie verminderd werd doordat men een andere visie op H.A. kreeg? En kan je de link ik leggen naar dat ipv Christus centraal staat de mens met zijn gevoelens en ervaringen op zijn minst nadrukkelijker een plek heeft gekregen in de prediking?

En daarbij ook nog eens de opdracht van Jezus: doe dit tot Mijn gedachtenis zo vaak als je kunt....

Dat zijn vragen die ik nog heb.

Niet dat ik zeg avondmaal moet iedere week. Maar is wat er nu gebeurt dan wel de bedoeling?

De uitleg in de studieBijbel geeft alleen een regelmaat aan. Niet zo vaak als je kunt. Er staat 'zo vaak als je het doet'. Dat is iets anders als 'dat je kunt'.

Het drinken van de beker drukt de verbondenheid uit van de gelovige met Jezus’ bloed en bevestigt zijn deelhebben aan Jezus’ dood en opstanding en daarmee aan de verzoening die Jezus bewerkt heeft. Ook bij de beker horen wij de opdracht ‘doet dit (tot Mijn gedachtenis)’ gevolgd door ‘zo dikwijls jullie die drinken’. Dit laatste wijst erop dat de viering van de 'maaltijd van de Heer' regelmatig moet plaatsvinden.

Klopt ging wel erg vrij vertalen... maar zo vaak als je kunt was bij de eerste christenen iedere week. Hebben wij die opdracht van Jezus minder vaak nodig? Het teken en zegel?

Hebben wij die opdracht minder vaak nodig? Daar kun je alle kanten mee op. Nog even en je doet het iedere dag, vervolgens bij iedere maaltijd etc. Ik denk inderdaad wel dat het speciale eraf gaat als iets (heel) vaak gebeurt. Of dat goed of niet goed is durf ik niet zo te zeggen. De huidige 4 keer per jaar geven wel iedere keer een uitzien en een voeding. Dat zou met meerdere keren nog steeds zo zijn denk ik, maar iedere week zou dat wel anders maken.

Dus de eerste christenen waren ander soort christen? Plus hoe kan het speciale eraf gaan als het in waar geloof gebeurt? Blijft het geen wonder?

[Zeeuw]

De uitleg in de studieBijbel geeft alleen een regelmaat aan. Niet zo vaak als je kunt. Er staat 'zo vaak als je het doet'. Dat is iets anders als 'dat je kunt'.

Het drinken van de beker drukt de verbondenheid uit van de gelovige met Jezus’ bloed en bevestigt zijn deelhebben aan Jezus’ dood en opstanding en daarmee aan de verzoening die Jezus bewerkt heeft. Ook bij de beker horen wij de opdracht ‘doet dit (tot Mijn gedachtenis)’ gevolgd door ‘zo dikwijls jullie die drinken’. Dit laatste wijst erop dat de viering van de 'maaltijd van de Heer' regelmatig moet plaatsvinden.

Klopt ging wel erg vrij vertalen... maar zo vaak als je kunt was bij de eerste christenen iedere week. Hebben wij die opdracht van Jezus minder vaak nodig? Het teken en zegel?

Hebben wij die opdracht minder vaak nodig? Daar kun je alle kanten mee op. Nog even en je doet het iedere dag, vervolgens bij iedere maaltijd etc. Ik denk inderdaad wel dat het speciale eraf gaat als iets (heel) vaak gebeurt. Of dat goed of niet goed is durf ik niet zo te zeggen. De huidige 4 keer per jaar geven wel iedere keer een uitzien en een voeding. Dat zou met meerdere keren nog steeds zo zijn denk ik, maar iedere week zou dat wel anders maken.

Dus de eerste christenen waren ander soort christen? Plus hoe kan het speciale eraf gaan als het in waar geloof gebeurt? Blijft het geen wonder?

Ze leefden in een andere tijd. Heb jij de afgelopen tijd al je spullen verkocht, de opbrengst aan de voeten van je kerkenraad gelegd en ben je met al je geloofsgenoten samen gaan wonen en heb je alles gedeeld?
Dat laatste mag je zelf over nadenken. Neem bv de Israelieten en het wonder van het manna in ogenschouw erbij.

[HersteldHervormd]

Dus jullie beweren dat er flink word gedwaald binnen álle reformatorische kerken?
Ik heb niet zo'n zin in een discussie rondom de doop, die is er al genoeg geweest.

Er ligt op z'n minst een tegenstrijdigheid.
Zowel het doen van openbare belijdenis als het laten dopen van kinderen, vraagt om een waar geloof.
Er bestaan geen formulieren die niet-gelovigen of niet-bekeerden aanspreken. En ook niet alleen een verstandelijk instemmen zonder zelf de toepassing te mogen weten.
Doop (ook de kinderdoop) en avondmaal staan op 1 lijn en in de formulieren gaat het om hetzelfde geloof, daar is geen onderscheid in.

Ik denk zelf dat de praktijk gegroeid is dat het doen van belijdenis en het laten dopen van kinderen, onderschat is (een verstandelijk instemmen is voldoende om het te mogen (laten) doen) en het avondmaal overschat is, in bepaalde kerken waar slechts 1 of 2% van de gemeente deelneemt aan het heilig avondmaal.

Er is geen tegenstrijdigheid bij God. Het is heel duidelijk, alleen wij maken het moeilijk en krom door zonden. Dat is het bestaan op de aarde helaas. Als je doordraaft in de eis die er ligt kom je inderdaad uit op een dopen alleen bij geloof of dat alleen gelovigen ouders mogen dopen. Je ziet, vooral in het OT, dat veel mensen (Israël) in het verbond betrokken waren, terwijl dat zeker niet allemaal gelovigen waren. Ik denk zeker dat je het verbond en indirect daarmee ook de doop niet moet onderschatten maar ook niet overschatten. Het is ook wel naïef om te denken dat alle reformatorische kerken dwalen omdat in principe iedereen zijn of haar kind mag laten dopen, soms zelfs zonder belijdenis. Dat is echt iets anders dan de gang naar het HA. Dat ligt onderscheiden. Maar soms zijn er mensen die doordraven hierin. En ik snap het nog ook; ik zie namelijk ook dat lijdzaamheid heel erg gevaarlijk is, maar dat betekent niet dat je aan de andere kant van het bootje moet gaan hangen.

[Bertiel]

Lag de gang bij het Pascha ook onderscheiden?

[elbert]

De uitleg in de studieBijbel geeft alleen een regelmaat aan. Niet zo vaak als je kunt. Er staat 'zo vaak als je het doet'. Dat is iets anders als 'dat je kunt'.

Het feit dat het Heilig Avondmaal een maaltijd is, heeft ons iets te zeggen. Het is wel vreemd (en uiterst ongezond) als we maar eens in de 3 maanden een gewone maaltijd tot ons zouden nemen, waarom zouden we dat van deze geestelijke maaltijd wel gewoon vinden? We zijn geestelijk zo zwak dat we zouden verwachten dat we de geestelijke maaltijd ook vaker tot ons nemen dan nu het geval is, simpelweg omdat we dat nodig hebben. Daarom denk ik wel iets te begrijpen van het pleidooi van Calvijn om het avondmaal veel vaker te houden dan nu gebruikelijk is in de gereformeerde gezindte. Het avondmaal is inderdaad het sacrament van de regelmaat en zou toch zeker niet in de eerste plaats een sacrament van de uitzondering moeten zijn.
Ik begrijp ook wel: elke week is misschien wat veel vanuit een praktisch oogpunt, maar eens in de maand i.p.v. eens per 3 maanden is misschien een goede tussenoplossing.

[merel]

Klopt ging wel erg vrij vertalen... maar zo vaak als je kunt was bij de eerste christenen iedere week. Hebben wij die opdracht van Jezus minder vaak nodig? Het teken en zegel?

Hebben wij die opdracht minder vaak nodig? Daar kun je alle kanten mee op. Nog even en je doet het iedere dag, vervolgens bij iedere maaltijd etc. Ik denk inderdaad wel dat het speciale eraf gaat als iets (heel) vaak gebeurt. Of dat goed of niet goed is durf ik niet zo te zeggen. De huidige 4 keer per jaar geven wel iedere keer een uitzien en een voeding. Dat zou met meerdere keren nog steeds zo zijn denk ik, maar iedere week zou dat wel anders maken.

Dus de eerste christenen waren ander soort christen? Plus hoe kan het speciale eraf gaan als het in waar geloof gebeurt? Blijft het geen wonder?

Ze leefden in een andere tijd. Heb jij de afgelopen tijd al je spullen verkocht, de opbrengst aan de voeten van je kerkenraad gelegd en ben je met al je geloofsgenoten samen gaan wonen en heb je alles gedeeld?
Dat laatste mag je zelf over nadenken. Neem bv de Israelieten en het wonder van het manna in ogenschouw erbij.

Bedoel je hiermee dat als christenen niet alle bezittingen weggeven zij ook niets mogen vinden over een wekelijks avondmaal?

Ik denk juist dat Lilian hier een heel terecht punt heeft. En evl ook.

[Zeeuw]

Hebben wij die opdracht minder vaak nodig? Daar kun je alle kanten mee op. Nog even en je doet het iedere dag, vervolgens bij iedere maaltijd etc. Ik denk inderdaad wel dat het speciale eraf gaat als iets (heel) vaak gebeurt. Of dat goed of niet goed is durf ik niet zo te zeggen. De huidige 4 keer per jaar geven wel iedere keer een uitzien en een voeding. Dat zou met meerdere keren nog steeds zo zijn denk ik, maar iedere week zou dat wel anders maken.

Dus de eerste christenen waren ander soort christen? Plus hoe kan het speciale eraf gaan als het in waar geloof gebeurt? Blijft het geen wonder?

Ze leefden in een andere tijd. Heb jij de afgelopen tijd al je spullen verkocht, de opbrengst aan de voeten van je kerkenraad gelegd en ben je met al je geloofsgenoten samen gaan wonen en heb je alles gedeeld?
Dat laatste mag je zelf over nadenken. Neem bv de Israelieten en het wonder van het manna in ogenschouw erbij.

Bedoel je hiermee dat als christenen niet alle bezittingen weggeven zij ook niets mogen vinden over een wekelijks avondmaal?

Ik denk juist dat Lilian hier een heel terecht punt heeft. En evl ook.

Nee, dat bedoel ik niet. Lilian stelt een suggestieve vraag, daarop geef ik antwoord.

[Zeeuw]

De uitleg in de studieBijbel geeft alleen een regelmaat aan. Niet zo vaak als je kunt. Er staat 'zo vaak als je het doet'. Dat is iets anders als 'dat je kunt'.

Het feit dat het Heilig Avondmaal een maaltijd is, heeft ons iets te zeggen. Het is wel vreemd (en uiterst ongezond) als we maar eens in de 3 maanden een gewone maaltijd tot ons zouden nemen, waarom zouden we dat van deze geestelijke maaltijd wel gewoon vinden? We zijn geestelijk zo zwak dat we zouden verwachten dat we de geestelijke maaltijd ook vaker tot ons nemen dan nu het geval is, simpelweg omdat we dat nodig hebben. Daarom denk ik wel iets te begrijpen van het pleidooi van Calvijn om het avondmaal veel vaker te houden dan nu gebruikelijk is in de gereformeerde gezindte. Het avondmaal is inderdaad het sacrament van de regelmaat en zou toch zeker niet in de eerste plaats een sacrament van de uitzondering moeten zijn.
Ik begrijp ook wel: elke week is misschien wat veel vanuit een praktisch oogpunt, maar eens in de maand i.p.v. eens per 3 maanden is misschien een goede tussenoplossing.

'Als je maar eens per maand een gewone maaltijd tot je zou nemen is dat wel vreemd en uiterst ongezond'. Dan kom je dus tot dezelfde conclusie. Eens per week overigens ook. Dus die gevolgtrekking klopt simpelweg niet.
Ik ben overigens geen verdediger van eens per 3 maanden, maar begrijp de keuze ook weer wel.

[ejvl]

Er is geen tegenstrijdigheid bij God. Het is heel duidelijk, alleen wij maken het moeilijk en krom door zonden. Dat is het bestaan op de aarde helaas. Als je doordraaft in de eis die er ligt kom je inderdaad uit op een dopen alleen bij geloof of dat alleen gelovigen ouders mogen dopen. Je ziet, vooral in het OT, dat veel mensen (Israël) in het verbond betrokken waren, terwijl dat zeker niet allemaal gelovigen waren. Ik denk zeker dat je het verbond en indirect daarmee ook de doop niet moet onderschatten maar ook niet overschatten. Het is ook wel naïef om te denken dat alle reformatorische kerken dwalen omdat in principe iedereen zijn of haar kind mag laten dopen, soms zelfs zonder belijdenis. Dat is echt iets anders dan de gang naar het HA. Dat ligt onderscheiden. Maar soms zijn er mensen die doordraven hierin. En ik snap het nog ook; ik zie namelijk ook dat lijdzaamheid heel erg gevaarlijk is, maar dat betekent niet dat je aan de andere kant van het bootje moet gaan hangen.

Het doopformulier veronderstelt gelovige ouders. Als zodanig worden zij aangesproken en worden de doopvragen beantwoord.
Binnen de reformatorische kerken is naar mijn weten ook het afleggen van de belijdenis een vereiste met uitzondering van de PKN zeg ik uit m'n hoofd maar dat kan ik mishebben.
Ook het afleggen van de belijdenis, vereist een waar geloof.

Daar zit mijns inziens de tegenstrijdigheid. De doop is niet op grond van het geloof van de ouders maar op grond van Gods verbond.
Ouders kunnen hun kind dus niet in ongeloof laten dopen maar mogen het ook niet ongedoopt laten.

Het geloof wat daar vanuit, veronderstelt, wordt, is hetzelfde als nodig is voor het heilig avondmaal.

[Marco]

Dus jullie beweren dat er flink word gedwaald binnen álle reformatorische kerken?
Ik heb niet zo'n zin in een discussie rondom de doop, die is er al genoeg geweest.

Er ligt op z'n minst een tegenstrijdigheid.
Zowel het doen van openbare belijdenis als het laten dopen van kinderen, vraagt om een waar geloof.
Er bestaan geen formulieren die niet-gelovigen of niet-bekeerden aanspreken. En ook niet alleen een verstandelijk instemmen zonder zelf de toepassing te mogen weten.
Doop (ook de kinderdoop) en avondmaal staan op 1 lijn en in de formulieren gaat het om hetzelfde geloof, daar is geen onderscheid in.

Ik denk zelf dat de praktijk gegroeid is dat het doen van belijdenis en het laten dopen van kinderen, onderschat is (een verstandelijk instemmen is voldoende om het te mogen (laten) doen) en het avondmaal overschat is, in bepaalde kerken waar slechts 1 of 2% van de gemeente deelneemt aan het heilig avondmaal.

Er is geen tegenstrijdigheid bij God. Het is heel duidelijk, alleen wij maken het moeilijk en krom door zonden. Dat is het bestaan op de aarde helaas. Als je doordraaft in de eis die er ligt kom je inderdaad uit op een dopen alleen bij geloof of dat alleen gelovigen ouders mogen dopen. Je ziet, vooral in het OT, dat veel mensen (Israël) in het verbond betrokken waren, terwijl dat zeker niet allemaal gelovigen waren. Ik denk zeker dat je het verbond en indirect daarmee ook de doop niet moet onderschatten maar ook niet overschatten. Het is ook wel naïef om te denken dat alle reformatorische kerken dwalen omdat in principe iedereen zijn of haar kind mag laten dopen, soms zelfs zonder belijdenis. Dat is echt iets anders dan de gang naar het HA. Dat ligt onderscheiden. Maar soms zijn er mensen die doordraven hierin. En ik snap het nog ook; ik zie namelijk ook dat lijdzaamheid heel erg gevaarlijk is, maar dat betekent niet dat je aan de andere kant van het bootje moet gaan hangen.

Dat is niet naïef. Dopen zonder geloof is een dwaling. Maar het probleem zit daar niet, het zit meer in: wanneer is er sprake van 'zonder geloof'. En dat is een andere discussie, die meer het topic over hypercalvinisme raakt: hoe komt het dat er ineens in plaats van een tweedeling een driedeling zou zijn: in Christus (gelovend) tegenover buiten Christus (niet gelovend) wordt ineens aangevuld met smaken als 'wel willend maar niet kunnend', 'niet de vrijmoedigheid hebbend om' om er een paar te noemen (ook dat is een andere discussie).

Vanuit de reformatie is ook altijd de gedachte geweest dat de middelen - en juíst het avondmaal bedoeld zijn voor de zwakke gelovigen. Huisbezoek was in eerste instantie bedoeld om eventuele moeilijkheden daartoe uit de weg te ruimen (vooraf) en om de vreugde van dat avondmaal te vieren (achteraf), en daarom sterk gekoppeld aan het avondmaal. Dat betekende dus trouwens ook: wekelijks huisbezoek..

In de loop van de tijd is daar de sleur in gekomen, en kon je je afvragen of alle avondmaalsgangers echt konden getuigen van een levend geloof, hoe zwak ook. En dat is nog zo, als het vanzelfsprekend is dat alle belijdende leden aangaan (dat zou wel moeten, maar nooit vanzelfsprekend).

Wanneer slechts één of twee procent van de gemeente deelneemt aan het Heilig Avondmaal is dat dus geen overschatting van het Avondmaal. Het Avondmaal is een heilig sacrament, waarin het Woord op een zichtbare manier wordt bediend, en dat kan je niet snel overschatten. Maar de doelgroep moet je niet op de verkeerde manier beperken. De doelgroep wordt in DL hoofdstuk 1, artikel 16 precies genoemd. En daarbij óók wie níet tot die doelgroep behoren, en die daar door zelfonderzoek achter kunnen of moeten komen.

[elbert]

'Als je maar eens per maand een gewone maaltijd tot je zou nemen is dat wel vreemd en uiterst ongezond'. Dan kom je dus tot dezelfde conclusie. Eens per week overigens ook. Dus die gevolgtrekking klopt simpelweg niet.
Ik ben overigens geen verdediger van eens per 3 maanden, maar begrijp de keuze ook weer wel.

Het Heilig Avondmaal is als sacrament ook een zichtbare Woordverkondiging. Het Woord hebben we elke dag nodig, het sacrament regelmatig. Ik denk dat we het daar wel over eens zijn. Het avondmaal hoeft dus ook niet elke week gevierd te worden, maar ik snap het ongemak wel bij eens in de 3 maanden of nog minder vaak.

[Zeeuw]

'Als je maar eens per maand een gewone maaltijd tot je zou nemen is dat wel vreemd en uiterst ongezond'. Dan kom je dus tot dezelfde conclusie. Eens per week overigens ook. Dus die gevolgtrekking klopt simpelweg niet.
Ik ben overigens geen verdediger van eens per 3 maanden, maar begrijp de keuze ook weer wel.

Het Heilig Avondmaal is als sacrament ook een zichtbare Woordverkondiging. Het Woord hebben we elke dag nodig, het sacrament regelmatig. Ik denk dat we het daar wel over eens zijn. Het avondmaal hoeft dus ook niet elke week gevierd te worden, maar ik snap het ongemak wel bij eens in de 3 maanden of nog minder vaak.

Dus de vergelijking met een gewone maaltijd die je maakte ging eigenlijk al mank?

'Niet elke week, maar iedere 3 maanden is ongemakkelijk'. Dan kom je uit inderdaad op eens per maand, maar ook daar zullen de meningen ongetwijfeld weer over verschillen. Al vind ik het ook wel mooi. Misschien dat een paar van onze gemeenteleden hier wel meelezen , benieuwd naar hun mening hierover.

[elbert]

Dus de vergelijking met een gewone maaltijd die je maakte ging eigenlijk al mank?

'Niet elke week, maar iedere 3 maanden is ongemakkelijk'. Dan kom je uit inderdaad op eens per maand, maar ook daar zullen de meningen ongetwijfeld weer over verschillen. Al vind ik het ook wel mooi. Misschien dat een paar van onze gemeenteleden hier wel meelezen , benieuwd naar hun mening hierover.

Ik vind niet dat de vergelijking met een gewone maaltijd mank gaat. Het Woord is geestelijk voedsel, het avondmaal is dat ook, maar dan als zichtbare Woordverkondiging. Als zodanig is het avondmaal "specialer" dan de gewone woordverkondiging (een soort plaatje bij de preek om het maar iets minder eerbiedig te zeggen), maar het is ook weer niet bedoeld om iets uitzonderlijks te zijn. Zo is het volgens de Schrift immers niet bedoeld. Daaruit leren we dat de christenen volhardende waren in de breking van het brood tijdens hun bijeenkomsten (Hand. 2:42). Dat duidt niet op "af en toe", maar "geregeld".