Herziene Statenvertaling

[Johann Gottfried Walther]

Klopt, mijn kinderen lezen buiten school geen letter. Soms onder 'bedreiging' een artikel in de krant of een boek. Ik vind hun woordenschat ook zwaar onder de maat. En dan zitten zij nog op het VWO en gymnasium.

VWO of gymnasium heb ik nooit gedaan, wel veel gelezen, en ook veel degelijke preken gehoord/gelezen, daardoor heb ik wel een grote woordenschat.

[refo]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Nee, het ligt aan de voorbeelden die ontbreken. In plaats dat predikanten ootmoed tonen als ze niet hun gelijk krijgen, beginnen ze een nieuw kerkverband. Zo verdwijnt het woord uit het kerkelijke vocabulaire. Hoe zou het thuisfront moeten uitleggen wat het is?

[GerefGemeente-lid]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Nee, het ligt aan de voorbeelden die ontbreken. In plaats dat predikanten ootmoed tonen als ze niet hun gelijk krijgen, beginnen ze een nieuw kerkverband. Zo verdwijnt het woord uit het kerkelijke vocabulaire. Hoe zou het thuisfront moeten uitleggen wat het is?

Dat is natuurlijk onzin. Ter rechterzijde is er de afgelopen 50 jaar één landelijke scheuring geweest, de oprichting van de HHK niet meegerekend, en verder nog wat plaatselijke scheuringen.

Ik denk dat het vooral komt doordat er vandaag de dag weinig verootmoediging meer gevonden wordt. Men wil vooral op de eigen troon zitten en denkt zelf alles beter te weten. En dan maakt het niet uit in welke flank je bent grootgebracht of kerkelijk toe behoort.

[merel]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Hoe dan? Als de boeken op de lagere school het niveau niet ontstijgen van 'dagboek van een muts/ loser' en 'de waanzinnige boomhut' en de gemiddelde juf zelf ook weinig leest. Waar leert een kind dat lezen leuk is?
Daarnaast is de catechese van de HGJB van niveau Jip en Janneke.

[merel]

Klopt, mijn kinderen lezen buiten school geen letter. Soms onder 'bedreiging' een artikel in de krant of een boek. Ik vind hun woordenschat ook zwaar onder de maat. En dan zitten zij nog op het VWO en gymnasium.

VWO of gymnasium heb ik nooit gedaan, wel veel gelezen, en ook veel degelijke preken gehoord/gelezen, daardoor heb ik wel een grote woordenschat.

Ik lees ook graag. Mijn kinderen daarentegen vrijwel geen letter. De gekregen boeken van de afgelopen jaren staan netjes in hun kast, helaas.

[Ambtenaar]

Ik denk dat het vooral komt doordat er vandaag de dag weinig verootmoediging meer gevonden wordt. Men wil vooral op de eigen troon zitten en denkt zelf alles beter te weten. En dan maakt het niet uit in welke flank je bent grootgebracht of kerkelijk toe behoort.

Zeg je dat ook tegen mensen die volhardend zijn in het voorschrijven van de SV aan anderen?

[Bertiel]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Nee, het ligt aan de voorbeelden die ontbreken. In plaats dat predikanten ootmoed tonen als ze niet hun gelijk krijgen, beginnen ze een nieuw kerkverband. Zo verdwijnt het woord uit het kerkelijke vocabulaire. Hoe zou het thuisfront moeten uitleggen wat het is?

Dat is natuurlijk onzin. Ter rechterzijde is er de afgelopen 50 jaar één landelijke scheuring geweest, de oprichting van de HHK niet meegerekend, en verder nog wat plaatselijke scheuringen.

Ik denk dat het vooral komt doordat er vandaag de dag weinig verootmoediging meer gevonden wordt. Men wil vooral op de eigen troon zitten en denkt zelf alles beter te weten. En dan maakt het niet uit in welke flank je bent grootgebracht of kerkelijk toe behoort.

Fijn dat je spiegel niet beslagen was.

[Maanenschijn]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Ik heb soms het idee dat alle onbekendheid met woorden op het thuisfront geschoven wordt. Maar het is net als een vreemde taal: die moet je oefenen.

Ik heb ooit Russisch geleerd. Maar als ik het nu moet praten valt dat niet mee. Als ik er weer een weekje ben en op die manier mij in de woorden train, lukt het weer aardig.

Dus: als de kinderen de hele dag moeilijke woorden horen en thuis in de taal van de Bijbel gesproken wordt zal het best gaan.
Maar die gezinnen ken ik niet.

[Lilian1975]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Ik heb soms het idee dat alle onbekendheid met woorden op het thuisfront geschoven wordt. Maar het is net als een vreemde taal: die moet je oefenen.

Ik heb ooit Russisch geleerd. Maar als ik het nu moet praten valt dat niet mee. Als ik er weer een weekje ben en op die manier mij in de woorden train, lukt het weer aardig.

Dus: als de kinderen de hele dag moeilijke woorden horen en thuis in de taal van de Bijbel gesproken wordt zal het best gaan.
Maar die gezinnen ken ik niet.

Klopt. Het zit niet meer in het dagelijks taalgebruik. Niet in de literatuur due ze lezen, als ze lezen. Ik ken die gezinnen ook niet.

Het is hier al problematisch met gezegden . Mijn man en ik gebruiken die nog veel. Vaak onbewust. De jongste van ons ( heeft ze echt wel met Nederlands geleerd) kan er echt helemaal niets mee.

Tegelijkertijd is soms ook weer verrassend welke worden bij benadering wel begrepen worden.

[HersteldHervormd]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Ik heb soms het idee dat alle onbekendheid met woorden op het thuisfront geschoven wordt. Maar het is net als een vreemde taal: die moet je oefenen.

Ik heb ooit Russisch geleerd. Maar als ik het nu moet praten valt dat niet mee. Als ik er weer een weekje ben en op die manier mij in de woorden train, lukt het weer aardig.

Dus: als de kinderen de hele dag moeilijke woorden horen en thuis in de taal van de Bijbel gesproken wordt zal het best gaan.
Maar die gezinnen ken ik niet.

Het lijkt me niet dat je keer op keer moet leren wat de feitelijke betekenis is van ootmoed toch?
Geestelijk gezien uiteraard wel, maar volgens mij bedoel je dat nu niet toch?

[GerefGemeente-lid]

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Nee, het ligt aan de voorbeelden die ontbreken. In plaats dat predikanten ootmoed tonen als ze niet hun gelijk krijgen, beginnen ze een nieuw kerkverband. Zo verdwijnt het woord uit het kerkelijke vocabulaire. Hoe zou het thuisfront moeten uitleggen wat het is?

Dat is natuurlijk onzin. Ter rechterzijde is er de afgelopen 50 jaar één landelijke scheuring geweest, de oprichting van de HHK niet meegerekend, en verder nog wat plaatselijke scheuringen.

Ik denk dat het vooral komt doordat er vandaag de dag weinig verootmoediging meer gevonden wordt. Men wil vooral op de eigen troon zitten en denkt zelf alles beter te weten. En dan maakt het niet uit in welke flank je bent grootgebracht of kerkelijk toe behoort.

Fijn dat je spiegel niet beslagen was.

Precies, vandaar ook mijn laatste zin. Het geldt in de eerste plaats voor mezelf.

Als je verlegen bent om de eer en de zaak des Heeren, in eigen leven en dat van anderen, dan mag je ook gelovig verwachten dat het Woord des Heeren kracht doet. En ja, zeker ook door de oude beproefde Statenvertaling. Veroordeel ik daarmee anderen? Geenszins! Maar als er in vele zaken zo de nadruk ligt op het bevel en de eis van geloof en bekering en we geloven dit van harte, zou Hij het dan ook niet dwars door menselijke onvermogens heen willen doen? Ik geloof volmondig van wel!

Zijn naam is heilig en geducht!
De vijand beeft op Zijn gerucht!
Maar 's HEEREN vrees zal altoos wezen
't begin der wijsheid; wien Gods hand
die doet betrachten, heeft verstand.
Zijn naam blijft eeuwiglijk geprezen!
Psalm 111: 5 (berijmd)

[HersteldHervormd]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Nee, het ligt aan de voorbeelden die ontbreken. In plaats dat predikanten ootmoed tonen als ze niet hun gelijk krijgen, beginnen ze een nieuw kerkverband. Zo verdwijnt het woord uit het kerkelijke vocabulaire. Hoe zou het thuisfront moeten uitleggen wat het is?

Dat lijkt me wat ver gezocht, maar inderdaad, het goede voorbeeld geven zal goed doen. Maar ik vraag me af of ze dat goeddoen dan ook zelf koppelen aan ootmoed. Ook dat moet je uitgelegd worden lijkt me. Daarnaast is ootmoed niet alleen iets op ambtelijk gebied toch? Volgens mij is het ook iets wat in ieders hart zou moeten leven.

[Maanenschijn]

Ik herinner me een kamp van groep 8 waar het ging over Psalm 139. Het onderwerp was 'zelfbeeld'
Ook toen wisten de meeste kinderen niet hoe ze het woord 'vreselijk' moesten interpreteren. Ze dachten dat het iets negatiefs was.

Ik merk aan mezelf dat ik echt te gauw denk dat ze het wel snappen.
Ik gebruikte in een gesprek onlangs 'verootmoedigend' en was geschokt dat dat een onbekend woord was voor adolescenten met Havo-achtergrond. Om te testen werd het vervolgens op een JV avond gevraagd en inderdaad wist vrijwel niemand wat het betekende. Ik vond dat echt schokkend. Ootmoed is toch echt wel een belangrijk kernwoord wat mijns inziens in veel preken genoemd wordt.

Maar ligt dat dan niet in de eerste plaats aan het thuisfront? En wat te denken van de zondagse prediking, onderwijs op de basisschool en eventuele catechese?

Ik heb soms het idee dat alle onbekendheid met woorden op het thuisfront geschoven wordt. Maar het is net als een vreemde taal: die moet je oefenen.

Ik heb ooit Russisch geleerd. Maar als ik het nu moet praten valt dat niet mee. Als ik er weer een weekje ben en op die manier mij in de woorden train, lukt het weer aardig.

Dus: als de kinderen de hele dag moeilijke woorden horen en thuis in de taal van de Bijbel gesproken wordt zal het best gaan.
Maar die gezinnen ken ik niet.

Het lijkt me niet dat je keer op keer moet leren wat de feitelijke betekenis is van ootmoed toch?
Geestelijk gezien uiteraard wel, maar volgens mij bedoel je dat nu niet toch?

Ja, dat bedoel ik wel. Omdat ootmoed in het dagelijks spraakgebruik gewoon niet voorkomt. Het is een woord uit de Bijbel, een woord uit de preek. Daarom heeft het wel een bekende klank, maar is de betekenis niet vanzelfsprekend. En zo is het met veel woorden. Het is net zoals ik vraag om jou (als voorbeeld) een parabool te tekenen aan de hand van een wiskundige vergelijking. Dat heb je misschien best goed gekunnen, maar moet je nu na jaren diep over nadeken hoe dat zat.

[Marco]

Als je verlegen bent om de eer en de zaak des Heeren, in eigen leven en dat van anderen, dan mag je ook gelovig verwachten dat het Woord des Heeren kracht doet. En ja, zeker ook door de oude beproefde Statenvertaling. Veroordeel ik daarmee anderen? Geenszins! Maar als er in vele zaken zo de nadruk ligt op het bevel en de eis van geloof en bekering en we geloven dit van harte, zou Hij het dan ook niet dwars door menselijke onvermogens heen willen doen? Ik geloof volmondig van wel!

Zijn naam is heilig en geducht!
De vijand beeft op Zijn gerucht!
Maar 's HEEREN vrees zal altoos wezen
't begin der wijsheid; wien Gods hand
die doet betrachten, heeft verstand.
Zijn naam blijft eeuwiglijk geprezen!
Psalm 111: 5 (berijmd)

Dat is een mooi antwoord, maar de vraag is anders. God kan werken hoe Hij wil, wanneer Hij wil en in wie Hij wil. Of wij Hem eren of niet. Maar dat betekent nog niet, dat wij er niet over na hoeven te denken, hoe wij Hem het beste kunnen eren, en met welke vertaling wij dat het beste kunnen doen.

Deze post komt - ook al is hij niet bewust zo bedoeld, daar ben ik van overtuigd - toch nog wel veroordelend over. Want de vraag komt omhoog, of zij die de Statenvertaling niet aanhangen dan níet gelovig verwachten dat het Woord des Heeren kracht doet. Nogmaals: dat was de vraag niet.

Tegelijk: je noemt de Statenvertaling de 'oude beproefde' Statenvertaling. En dat is waar. Maar tegelijk staat juist dit onderwerp vol van voorbeelden waarin de Statenvertaling verkeerd begrepen wordt, en in dat opzicht een proef niet doorstaat (of dat nou aan de vertaling ligt of aan de luisteraar).

[GerefGemeente-lid]

Tot zover mijn stokpaardje;-)

Zo. Nou jij weer.
https://youtu.be/hGwazNsxSzw?si=Sxoz5LB4z_TesvbO