GB lijkt steeds meer op de vroegere GKv

[Johann Gottfried Walther]

Vandaar al mijn reactie van een poosje geleden: Wat is nu daadwerkelijk de GB? Een concrete vraag.

Ook dat werd gecanceld.

Maargoed, uiteindelijk heeft de topicstarter het over de rechterflank van de PKN. Zowel dominee als gemeente.

We kunnen taalkundig gaan mieren, maar dat leidt alleen maar af van waar het daadwerkelijk om gaat. Echt heel veel inhoudelijke, goed onderbouwde argumenten heb ik nog niet gezien.

Het heeft niets met taal te maken. Het gaat er om dat de Gereformeerde Bond niets van doen heeft met gemeentes, enkel met hun leden.

En zoals ik al eerder aangaf, dit topic heeft een titel. Maar waar komen de Bond en de voormalige GKV bij elkaar? Dat is nog steeds niet helder gemaakt.

Oké, dan passen we de topicnaam (speciaal voor jou) aan: Rechterflank PKN lijkt steeds meer op de vroegere GKV.
In mijn ogen is het de tendens van de rechterflank van de PKN die steeds meer neigt naar bijvoorbeeld een GKV. Het lijkt er een beetje op dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Een tijd terug was de GKV modern, maar wel ergens nog gereformeerd. Daar heeft een duidelijke verschuiving plaatsgevonden tot wat het nu is. De rechterkant van de PKN lijkt precies eenzelfde richting op te gaan. Modern, maar gereformeerd is het nu nog, maar je ziet dit al hier en daar verschuiven.

Dat klopt! En meerdere herkennen het, maar sommige blijven roepen dat er niets aan de hand is....

[Tiberius]

Welke Bijbeltekst of -gedeelte spreekt David precies tegen?

David niet, maar de gehele Schrift spreekt zichzelf nooit tegen. Ik weet dat er een boek bestaat waarin schijnbate tegenstrijdigheden staan en worden verklaard.
Maar hier ging het over de vergelijking met het spreken tot overledenen. Daar houden nu aan vast. Dat andere zult u zeker ook wel weten. Of u mag overgegaan zijn tot het kritisch Bijbellezen van vandaag de dag, maar we geloven van u betere dingen.

Ik bedoel: tegen welke tekst gaat David in als hij tegen Jonathan en Absalom spreekt?

Hij gaat nergens tegenin, of had u Jonathan bedoeld? Ik had in de gedachten dat hij sprak, Absalom, mijn zoon Absalom, of ik voor u gestorven ware.
Overigens, als dat het geval was, had u de feil kunnen opmerken, daar er nergens spraken in deze zin van Jonathan.

Wat Jonathan betreft: Zie 2 Samuël 1:26 (https://bijbel-statenvertaling.com/stat ... muel/1/#26)
En Absalom: 2 Samuël 18:33 (https://bijbel-statenvertaling.com/stat ... uel/18/#33)

Maar in welke Bijbeltekst staat dat David (of iemand anders) niet tegen overledenen mag spreken?

[HersteldHervormd]

Je mag best roepen dat er niks aan de hand is. Er zijn hier vast forummers die dat daadwerkelijk vinden. Het is dan wel handig om dat gewoon te onderbouwen.

[Bourdon16]

Ik zie echt wel veranderingen en verschuivingen maar de vergelijking met specifiek de GKv begrijp ik ook niet zo.

[-DIA-]

Niet alleen het spreken tot overledenen, maar ook in het algemeen tot wat geen God is, als Geesten, zo bijvoorbeeld Saul, toen hij wist dat hij verworpen was, en de Heere hem niet meer antwoordde.
Ik kan het niet anders zien.

[Tiberius]

Niet alleen het spreken tot overledenen, maar ook in het algemeen tot wat geen God is, als Geesten, zo bijvoorbeeld Saul, toen hij wist dat hij verworpen was, en de Heere hem niet meer antwoordde.
Ik kan het niet anders zien.

Het maakt mij niet zo veel uit hoe jij het ziet, het gaat mij om een Bijbeltekst, omdat je zegt dat de Bijbel zichzelf anders tegenspreekt.
Mijn vraag is: welke Bijbeltekst bedoel je?

[Hendrikus]

Wat opmerkelijke vernieuwingen/veranderingen/verschuivingen
die we niet gewend waren binnen de kerken die zich rekenen tot de GB, en nu wel ingang vinden:

Een vrij recente en opvallende vernieuwing, waar ik maar niet aan kan wennen, is dat er i.p.v. een rouwdienst een 'dankdienst voor het leven' wordt gehouden. Ik acht dit geen goede ontwikkeling.

Het Woord moet tot de levenden worden gesproken, en daarvoor is het overlijden van een dierbare een goed moment tot bezinning. Daarom zou zo'n dienst in het teken moeten staan van de vergankelijkheid van ons aller leven. Dat het een aansporing mocht zijn tot bekering.

Verder is ook nieuw, wat me ook tegenstaat, dat er, wat in reformatorische kerken altijd verboden is geweest, en nog altijd, dat er tot de overledene wordt gesproken alsof hij het nog hoort.
Gisteren hebben we beide (dankdienst en het spreken tot de overledene) nog weer meegemaakt.

Het is maar goed dat jij niet in de Bijbelse tijd geleefd hebt. Onder de Joden is een van de onderdelen van een begrafenis al vanouds de eulogy. Daarin worden goede en dankbare dingen gezegd over de overledene. De meeste begrafenissen van Gods kinderen uit de Schrift zijn dus meer een dankdienst voor het leven geweest dan de kille, onpersoonlijke rouwdiensten zoals dat onder ons gaat waarin allerlei uitingen verboden zijn en het alleen om de Woorverkondiging gaat. Overigens ben ik zeker geen tegenstander van Woordverkondiging in de begrafenis, ik vind het prachtig dat dit zo centraal staat in onze gezindte. Maar enig persoonlijk element acht ik niet verkeerd. Het is jammer dat kerkenraden soms zulke uitgebreide protocollen hebben waarin ieder persoonlijk element uit de begrafenis wordt geweigerd. Al denk ik dat kerkenraden in de GB aardig flexibel zijn, en tot een zekere grens is dat positief.

Kerkordelijk is een uitvaart geen ambtelijke dienst, maar een familiebijeenkomst. Dat dit feit in bepaalde kringen wordt genegeerd en dat kerkenraden precies menen te kunnen voorschrijven hoe een rouwdienst moet verlopen, of er wel of niet gezongen wordt, enzovoort, dat is een eigenmachtig aanpassen van de kerkorde.

Anderzijds is het ook wel weer zo dat de familiebijeenkomst die een uitvaart in principe is, in andere kringen ook wel gestalte krijgt in een vorm waarvan ik me afvraag: waarom doe je dit eigenlijk nog in de kerk? Want met kerk en godsdienst heeft het dan niet zoveel meer van doen, het is een herdenking van de overledene en weinig meer dan dat.

Het toespreken van de overledene alsof hij/zij er nog bij is, staat mij ook tegen: dat ben ik volledig met DIA eens.

[huisman]

Wat opmerkelijke vernieuwingen/veranderingen/verschuivingen
die we niet gewend waren binnen de kerken die zich rekenen tot de GB, en nu wel ingang vinden:

Een vrij recente en opvallende vernieuwing, waar ik maar niet aan kan wennen, is dat er i.p.v. een rouwdienst een 'dankdienst voor het leven' wordt gehouden. Ik acht dit geen goede ontwikkeling.

Het Woord moet tot de levenden worden gesproken, en daarvoor is het overlijden van een dierbare een goed moment tot bezinning. Daarom zou zo'n dienst in het teken moeten staan van de vergankelijkheid van ons aller leven. Dat het een aansporing mocht zijn tot bekering.

Verder is ook nieuw, wat me ook tegenstaat, dat er, wat in reformatorische kerken altijd verboden is geweest, en nog altijd, dat er tot de overledene wordt gesproken alsof hij het nog hoort.
Gisteren hebben we beide (dankdienst en het spreken tot de overledene) nog weer meegemaakt.

Het is maar goed dat jij niet in de Bijbelse tijd geleefd hebt. Onder de Joden is een van de onderdelen van een begrafenis al vanouds de eulogy. Daarin worden goede en dankbare dingen gezegd over de overledene. De meeste begrafenissen van Gods kinderen uit de Schrift zijn dus meer een dankdienst voor het leven geweest dan de kille, onpersoonlijke rouwdiensten zoals dat onder ons gaat waarin allerlei uitingen verboden zijn en het alleen om de Woorverkondiging gaat. Overigens ben ik zeker geen tegenstander van Woordverkondiging in de begrafenis, ik vind het prachtig dat dit zo centraal staat in onze gezindte. Maar enig persoonlijk element acht ik niet verkeerd. Het is jammer dat kerkenraden soms zulke uitgebreide protocollen hebben waarin ieder persoonlijk element uit de begrafenis wordt geweigerd. Al denk ik dat kerkenraden in de GB aardig flexibel zijn, en tot een zekere grens is dat positief.

Kerkordelijk is een uitvaart geen ambtelijke dienst, maar een familiebijeenkomst. Dat dit feit in bepaalde kringen wordt genegeerd en dat kerkenraden precies menen te kunnen voorschrijven hoe een rouwdienst moet verlopen, of er wel of niet gezongen wordt, enzovoort, dat is een eigenmachtig aanpassen van de kerkorde.

Anderzijds is het ook wel weer zo dat de familiebijeenkomst die een uitvaart in principe is, in andere kringen ook wel gestalte krijgt in een vorm waarvan ik me afvraag: waarom doe je dit eigenlijk nog in de kerk? Want met kerk en godsdienst heeft het dan niet zoveel meer van doen, het is een herdenking van de overledene en weinig meer dan dat.

Het toespreken van de overledene alsof hij/zij er nog bij is, staat mij ook tegen: dat ben ik volledig met DIA eens.

Kijk eens aan. Ben het zowaar helemaal eens met jou.

[MGG]

Wat opmerkelijke vernieuwingen/veranderingen/verschuivingen
die we niet gewend waren binnen de kerken die zich rekenen tot de GB, en nu wel ingang vinden:

Een vrij recente en opvallende vernieuwing, waar ik maar niet aan kan wennen, is dat er i.p.v. een rouwdienst een 'dankdienst voor het leven' wordt gehouden. Ik acht dit geen goede ontwikkeling.

Het Woord moet tot de levenden worden gesproken, en daarvoor is het overlijden van een dierbare een goed moment tot bezinning. Daarom zou zo'n dienst in het teken moeten staan van de vergankelijkheid van ons aller leven. Dat het een aansporing mocht zijn tot bekering.

Verder is ook nieuw, wat me ook tegenstaat, dat er, wat in reformatorische kerken altijd verboden is geweest, en nog altijd, dat er tot de overledene wordt gesproken alsof hij het nog hoort.
Gisteren hebben we beide (dankdienst en het spreken tot de overledene) nog weer meegemaakt.

Het is maar goed dat jij niet in de Bijbelse tijd geleefd hebt. Onder de Joden is een van de onderdelen van een begrafenis al vanouds de eulogy. Daarin worden goede en dankbare dingen gezegd over de overledene. De meeste begrafenissen van Gods kinderen uit de Schrift zijn dus meer een dankdienst voor het leven geweest dan de kille, onpersoonlijke rouwdiensten zoals dat onder ons gaat waarin allerlei uitingen verboden zijn en het alleen om de Woorverkondiging gaat. Overigens ben ik zeker geen tegenstander van Woordverkondiging in de begrafenis, ik vind het prachtig dat dit zo centraal staat in onze gezindte. Maar enig persoonlijk element acht ik niet verkeerd. Het is jammer dat kerkenraden soms zulke uitgebreide protocollen hebben waarin ieder persoonlijk element uit de begrafenis wordt geweigerd. Al denk ik dat kerkenraden in de GB aardig flexibel zijn, en tot een zekere grens is dat positief.

Kerkordelijk is een uitvaart geen ambtelijke dienst, maar een familiebijeenkomst. Dat dit feit in bepaalde kringen wordt genegeerd en dat kerkenraden precies menen te kunnen voorschrijven hoe een rouwdienst moet verlopen, of er wel of niet gezongen wordt, enzovoort, dat is een eigenmachtig aanpassen van de kerkorde.

Anderzijds is het ook wel weer zo dat de familiebijeenkomst die een uitvaart in principe is, in andere kringen ook wel gestalte krijgt in een vorm waarvan ik me afvraag: waarom doe je dit eigenlijk nog in de kerk? Want met kerk en godsdienst heeft het dan niet zoveel meer van doen, het is een herdenking van de overledene en weinig meer dan dat.

Het toespreken van de overledene alsof hij/zij er nog bij is, staat mij ook tegen: dat ben ik volledig met DIA eens.

Dit is enkel het geval als de familie de kerkenraad vraagt om een kerkgebouw te mogen lenen en/of een dominee vraagt om voor te gaan. De familie is de vragende partij en een kerkenraad/dominee kunnen vanzelfsprekend onder voorwaarden een verzoek toestaan. Waarom is dit een aanpassing van de kerkorde?

[Ararat]

Niet alleen het spreken tot overledenen, maar ook in het algemeen tot wat geen God is, als Geesten, zo bijvoorbeeld Saul, toen hij wist dat hij verworpen was, en de Heere hem niet meer antwoordde.
Ik kan het niet anders zien.

Het maakt mij niet zo veel uit hoe jij het ziet, het gaat mij om een Bijbeltekst, omdat je zegt dat de Bijbel zichzelf anders tegenspreekt.
Mijn vraag is: welke Bijbeltekst bedoel je?

Ik vermoed dat DIA als bron een stukje tekst uit het zonderegister in het formulier van het Heilig Avondmaal in gedachten heeft ("verstorven heiligen", engelen, andere schepselen aanroepen).

Maar dat is geen Bijbeltekst. Zelf heb ik er nooit zo diep over nagedacht, dus ben wel benieuwd naar een evt Bijbelse onderbouwing.

[Tiberius]

Niet alleen het spreken tot overledenen, maar ook in het algemeen tot wat geen God is, als Geesten, zo bijvoorbeeld Saul, toen hij wist dat hij verworpen was, en de Heere hem niet meer antwoordde.
Ik kan het niet anders zien.

Het maakt mij niet zo veel uit hoe jij het ziet, het gaat mij om een Bijbeltekst, omdat je zegt dat de Bijbel zichzelf anders tegenspreekt.
Mijn vraag is: welke Bijbeltekst bedoel je?

Ik vermoed dat DIA als bron een stukje tekst uit het zonderegister in het formulier van het Heilig Avondmaal in gedachten heeft ("verstorven heiligen", engelen, andere schepselen aanroepen).

Maar dat is geen Bijbeltekst. Zelf heb ik er nooit zo diep over nagedacht, dus ben wel benieuwd naar een evt Bijbelse onderbouwing.

Aanroepen mag natuurlijk helemaal niet, maar daar gaat het hier niet over.
Ik ben ook wel benieuwd naar de Bijbeltekst.

[Johann Gottfried Walther]

Ik zie echt wel veranderingen en verschuivingen maar de vergelijking met specifiek de GKv begrijp ik ook niet zo.

Je mag het ook met iets anders of een andere kerk vergelijken.
Je herkent in ieder geval de (/een aantal) veranderingen en verschuivingen.

[DDD]

Ik was zondagmorgen nog in een gematigde GB-gemeente. En daar kwam in de preek wel degelijk de vraag aan de orde of de gemeenteleden ook écht een schaap van de goede Herder zijn, of dat we toch behoren bij 'de schare'.

Meer in het algemeen herken ik het niet echt.

[Johann Gottfried Walther]

Ik was zondagmorgen nog in een gematigde GB-gemeente. En daar kwam in de preek wel degelijk de vraag aan de orde of de gemeenteleden ook écht een schaap van de goede Herder zijn, of dat we toch behoren bij 'de schare'.

Meer in het algemeen herken ik het niet echt.

Wat is een gematigde GB-gemeente?
En ken jij de Gereformeerde Bond goed dan?

[-DIA-]

Niet alleen het spreken tot overledenen, maar ook in het algemeen tot wat geen God is, als Geesten, zo bijvoorbeeld Saul, toen hij wist dat hij verworpen was, en de Heere hem niet meer antwoordde.
Ik kan het niet anders zien.

Het maakt mij niet zo veel uit hoe jij het ziet, het gaat mij om een Bijbeltekst, omdat je zegt dat de Bijbel zichzelf anders tegenspreekt.
Mijn vraag is: welke Bijbeltekst bedoel je?

Ik vermoed dat DIA als bron een stukje tekst uit het zonderegister in het formulier van het Heilig Avondmaal in gedachten heeft ("verstorven heiligen", engelen, andere schepselen aanroepen).

Maar dat is geen Bijbeltekst. Zelf heb ik er nooit zo diep over nagedacht, dus ben wel benieuwd naar een evt Bijbelse onderbouwing.

Aanroepen mag natuurlijk helemaal niet, maar daar gaat het hier niet over.
Ik ben ook wel benieuwd naar de Bijbeltekst.

Maar kunt u ook uitleggen wat het wezenlijke verschil is? We hebben alles in richting radicaal af te wijzen.