Ontwikkelingen HHK

[Refojongere]

Beste Cyrillus,

Ik kan het met je eens zijn, ware het niet dat Paulus bijvoorbeeld in Efeze begint met een lofzang op de uitverkiezing. Hij richt zich weldegelijk vaak tot de kern van de gemeente.

[refomart]

Nog even over de preken van Calvijn: ik denk inderdaad dat hij de gemeente ziet als 'verbondsgemeente' en niet zozeer als gelovigen. Hij 'geeft' wel iets, maar gaat er niet van uit dat het ook 'aangenomen' wordt of is. Dat geeft aan zijn preken in mijn ogen dan ook iets afstandelijks. Er is geen vertrouwelijke band tussen de prediker en de gelovigen, maar de prediker staat op afstand van de gemeente.

Ik denk dat Calvijn in zijn preken dezelfde Calvijn is als in zijn Bijbelverklaring. Onderstaand zijn verklaring inzake de aanspraak van de gemeente te Korinthe. Dan blijkt dat Calvijn dat ziet als gericht op de gelovigen. Naar het zuchtbare zijn er wel meer personen in die gemeente, maar ze behoren niet tot de gemeente.

Calvijn over ! Kor 1: 2
Aan de gemeente Gods, die te Korinthe is.
Het kon wonder schijnen, waarom hij die menigte der mensen noemt een gemeente Gods, waarin zo vele gebreken waren, dat de duivel daar meer het rijk ingenomen had dan God.
Het is zeker, dat hij niet de Corinthiërs heeft willen vleien: want hij spreekt uit de Geest Gods, welke niet pleegt te vleien. Maar, zal iemand zeggen, hoedanige gedaante der gemeente blijft daar nog onder zo vele besmetting?
Ik antwoord, dewijl hem van de Heere gezegd was: Vrees niet, ik heb hier veel volks, zo heeft hij, deze belofte gedachtig zijnde, weinigen goeden deze eer aangedaan, dat hij in die grote menigte
van ongeschikte mensen bekende een gemeente Gods te zijn. Bovendien, hoewel daar vele gebreken waren ingekomen, en ook vele verdervingen, zowel in de leer als in de zeden, toch waren er nog sommige tekenen der ware gemeente gebleven.
Deze plaats is zorgvuldig aan te merken, opdat wij in deze wereld met zoeken een gemeente, die zonder enige rimpel of smet is, of, wat wij niet terstond deze titel aan alle vergadering benemen, waarin wij niet alle ding zien naar onze begeerte. Want dit is een gevaarlijke verzoeking en kwelling, dat men acht daar geen gemeente te zijn, waar geen volkomen zuiverheid gezien wordt. Want zo wie hiermede bevangen is, die moet ten laatste van alle anderen afwijken, en zichzelven schijnen alleen in de wereld heilig geworden te zijn ; of moet met weinige hypocrieten een afzonderlijke sekte instellen.
Wat oorzaak had dan Paulus, om te Korinthe een gemeente te bekennen?
Te weten, omdat hij de leer des Evangelies, de doop, en het avondmaal des Heeren bij hen zag, uit welke tekenen de gemeente behoort geacht te worden. Want hoewel sommigen waren begonnen
aan de wederopstanding te twijfelen, nochtans dewijl deze dwaling niet het ganse lichaam had bevangen, zo wordt daarom de naam van gemeente, noch de waarheid van hen niet weggenomen. En hoewel daar enige feil gekomen was in de bediening des avondmaals, de tucht en eerbaarheid zeer vervallen was, hoewel zij de eenvoudigheid des Evangelies verachtende, aan uitwendige pralerij en versiering zich overgegeven hadden, en door der dienaren eergierigheid veelszins gedeeld waren, nochtans dewijl zij de fundamentele leer behielden, God alleen bij hen aangeroepen en aangebeden werd in Christus' naam, dewijl zij het betrouwen hunner zaligheid in Christus stelden, en niet een ganselijk verdorven dienst hadden, zo bleef daar ook mede een gemeente.
Daarom, waar de dienst Gods geheel is, en die grondleer blijft, waarvan ik gesproken heb, daar zullen wij zonder zwarigheid achten een gemeente te zijn.

De geheiligden in Christus Jezus, geroepen heiligen.
De weldaden Gods, waarmede zij versierd waren, verhaalt hij hun als bijwijze van een verwijt, zo zij zich tenminste niet wederom dankbaar bewijzen. Want wat kon daar schandelijker zijn, dan de apostel te verwerpen, door wiens dienst en arbeid zij tot een eigen volk Gods afgezonderd waren? Intussen heeft hij met deze twee Woorden verklaard, wie men voor ware leden der gemeente moet
achten, en wie eigenlijk tot derzelver gemeenschap dienen. Want zo gij niet met heiligheid des levens u bewijst een Christen te zijn, zo moogt gij misschien onder de gemeente schuilen, maar zult nochtans van de gemeente niet zijn.

[Posthoorn]

Eerlijk gezegd bevestigt dit stuk mijn gedachten over hoe Calvijn een gemeente ziet:

"Daarom, waar de dienst Gods geheel is, en die grondleer blijft, waarvan ik gesproken heb, daar zullen wij zonder zwarigheid achten een gemeente te zijn."

Calvijn gaat niet uit van de gelovigen in de gemeente, maar van hoe de gemeente in haar geheel functioneert. Als leer en sacramenten e.d. in orde zijn, mag je van een gemeente spreken, volgens Calvijn.

[Refojongere]

Calvijn spreekt van de grondleer die zij behielden, ondanks dwalingen in de leer in de praktijk. Ik vertaal het zo: ook al zijn er die in de fundamentele stukken dwalen, zolang de fundamentele leer gebracht wordt is het een gemeente Gods. Vraag is wat fundamenteel is. Actueel t.a.v. vrouw in het ambt, maar ook ontbreken van separerende prediking. Zijn dat fundamentele stukken als we afgaan op Calvijn? Het hervormde denken zegt dat de kerk er dan nochtans is. Maar in de praktijk van het plaatselijke gemeenteleven ligt dat toch weer anders, ook bij PKN-GB gemeenten.

[Cyrillus]

Interessant dat telkens als Calvijns benadering naar voren wordt gebracht, het zo stil blijft ineens...

[Refojongere]

Zwijgen is toestemmen toch? In elk geval kan het ook positief geduid worden: dat het stof tot nadenken geeft alvorens men reageert of instemt.

[pierre27]

Interessant dat telkens als Calvijns benadering naar voren wordt gebracht, het zo stil blijft ineens...

Leuk om de mogelijke redenen langs te gaan waarom mensen ineens zo stil blijven....

[JanRap]

Interessant dat telkens als Calvijns benadering naar voren wordt gebracht, het zo stil blijft ineens...

@Cyrillus, Dat klopt wel een beetje wat u constateert. Ik zat ook stilletjes te bedenken: Nog nooit heb ik zulke reformatorische taal op refoforum gelezen. Ik vind het ontzettend fijn als mensen zich de moeite veroorloven om stukken uit Calvijn te citeren. Het zou de reformatorische gezindte enorm helpen, temidden van alle kerkelijke verwarring ook, om zich op Calvijn te oriëteren. Temeer om dat heel ons kerkelijk leven ( belijdenissen, formulieren) op Calvijnse leest is geschoeid. En gevaar voor mensverheerlijking valt mee. Calvijn deed niets anders dan de Schriften openen

[Posthoorn]

Interessant dat telkens als Calvijns benadering naar voren wordt gebracht, het zo stil blijft ineens...

Huh? Volgens mij gaan diverse personen, waaronder ik, erop in.
Overigens: Calvijn is niet het einde van alle tegenspraak, hè.

[Cyrillus]

Beste Cyrillus,

Ik kan het met je eens zijn, ware het niet dat Paulus bijvoorbeeld in Efeze begint met een lofzang op de uitverkiezing. Hij richt zich weldegelijk vaak tot de kern van de gemeente.

Dus hij schrijft een brief aan de gemeente, maar die is dan niet aan alle gemeenteleden gericht? Kan ik me niet voorstellen.

[refomart]

Calvijn spreekt van de grondleer die zij behielden, ondanks dwalingen in de leer in de praktijk. Ik vertaal het zo: ook al zijn er die in de fundamentele stukken dwalen, zolang de fundamentele leer gebracht wordt is het een gemeente Gods.

Dat laatste zegt Calvijn niet. Hij zegt dat waar de bediening van de grondleer is, er geacht kan worden een gemeente te zijn. Het gemeente zijn ligt dus niet in de personen, maar in de bediening van de leer. Vervolgens geeft Calvijn aan wie tot die gemeente behoren, nl. de geheiligden. De overigen schuilen, maar behoren niet tot de gemeente.

Uit het stuk van Calvijn kan dus absoluut niet worden afgeleid dat Calvijn zou betogen dat ook ongelovigen tot de gemeente behoren.
Zo kan ook uit het stuk van Calvijn worden afgeleid dat afwijkingen van de leer der zaligheid dan maar te accepteren zouden zijn.
Op dat punt is Calvijn ook glashelder en laat hij het volgende geluid horen.

Daarom moeten wij ons met het woord "eendracht" geen zand in de ogen laten strooien door hen, die ons van de zuivere belijdenis van het Evangelie trachten af te voeren. Wat moeten wij dan doen? Wij moeten zeker naar vrede verlangen en met inspanning van alle krachten daarnaar streven. Beter echter is het dat desnoods de hemel en de aarde ineenstorten, dan dat enige schade aan de godsvrucht de prijs zou zijn, die hiervoor betaald wordt.

Zonder twijfel koesteren zij de hoop, dat de kerken, die de zuivere leer van Christus omhelsd hebben - als zij eenmaal van de rechte weg zijn afgeweken en zich op het een of andere punt hebben laten omkopen - er gemakkelijk toe zullen komen om vervolgens ook het goede, dat zij. nog overgehouden hebben, te laten verloren gaan. En hierin vergissen zij zich stellig niet. Dit immers is de zeer rechtvaardige vorm, waarin de wraak van God zich gewoonlijk openbaart: degenen, die willens en wetens toelaten, dat Zijn heilige waarheid door leugenachtige voorstellingen bezoedeld wordt, worden van het bezit van een zo groot goed geheel en al beroofd. Het geldt hier immers een zaak van zo uitzonderlijke waarde, dat hetgeen naar menselijke schatting het kostbaarste is, te duur betaald wordt, wanneer men het verwerft ten koste van haar allerkleinste vermindering.

Het is echter wonderlijk, dat sommigen zo lichtzinnig - of moet ik zeggen "onzinnig" - zijn, dat zij aan hetgeen door dergelijke lieden gezegd wordt, geloof hechten. Het is mij natuurlijk niet onbekend door welke overwegingen zij zich laten leiden: wanneer zij nu een weinig toegeven, zo redeneren zij, zullen zij later, wanneer zich de gelegenheid voordoet, grotere vorderingen
maken. Waar zal echter die gelegenheid, waarmee zij zich vleien, eensklaps vandaan komen? Ik zie nu, dat zij van de weg afwijken. Hetgeen wij dus moeten hopen is niets minder dan dit, dat zij al dwalende hun doel zullen bereiken. Het staat echter veel meer te vrezen, dat God hen zal tegemoet treden om hen voor een zo trouweloze afval te straffen door ook de helft, die zij bewaren, van hen weg te nemen.

Ik stem wel toe, dat het van groot belang is, als de algehele vernieuwing van de leer der godzaligheid niet terstond op één dag tot stand kan worden gebracht, dat wij althans de voornaamste stukken daarvan ontvangen.
Hierbij dient dan echter niet uit het oog te worden verloren, dat wij zonder ophouden moeten blijven streven naar hetgeen er nog aan ontbreekt. Wanneer de Zoon van God ons echter de volledige leer van Zijn Evangelie te genieten heeft gegeven, welk een schandelijke heiligschennis is het dan om deze bij verdrag zo te verminken, dat wij er slechts een deel van behouden.
Laat ons echter, gedachtig aan de vermaning van Paulus, voortgaan Christus en Zijn Evangelie de eer te geven, hetzij door het leven hetzij door de dood.
Laat ons, wat er ook moge geschieden, in onze harten ons vast voornemen om nooit het oor te lenen aan enige vredesvoorwaarden, waarbij de zuivere waarheid Gods en menselijke verzinsels door elkaar worden vermengd.

[Refojongere]

Dank. Ik ga erover nadenken.

[Cyrillus]

Interessant dat telkens als Calvijns benadering naar voren wordt gebracht, het zo stil blijft ineens...

Huh? Volgens mij gaan diverse personen, waaronder ik, erop in.
Overigens: Calvijn is niet het einde van alle tegenspraak, hè.

Wie de schoen past :-)

[Cyrillus]

Calvijn spreekt van de grondleer die zij behielden, ondanks dwalingen in de leer in de praktijk. Ik vertaal het zo: ook al zijn er die in de fundamentele stukken dwalen, zolang de fundamentele leer gebracht wordt is het een gemeente Gods.

Dat laatste zegt Calvijn niet. Hij zegt dat waar de bediening van de grondleer is, er geacht kan worden een gemeente te zijn. Het gemeente zijn ligt dus niet in de personen, maar in de bediening van de leer. Vervolgens geeft Calvijn aan wie tot die gemeente behoren, nl. de geheiligden. De overigen schuilen, maar behoren niet tot de gemeente.

Uit het stuk van Calvijn kan dus absoluut niet worden afgeleid dat Calvijn zou betogen dat ook ongelovigen tot de gemeente behoren.
Zo kan ook uit het stuk van Calvijn worden afgeleid dat afwijkingen van de leer der zaligheid dan maar te accepteren zouden zijn.
Op dat punt is Calvijn ook glashelder en laat hij het volgende geluid horen.

Daarom moeten wij ons met het woord "eendracht" geen zand in de ogen laten strooien door hen, die ons van de zuivere belijdenis van het Evangelie trachten af te voeren. Wat moeten wij dan doen? Wij moeten zeker naar vrede verlangen en met inspanning van alle krachten daarnaar streven. Beter echter is het dat desnoods de hemel en de aarde ineenstorten, dan dat enige schade aan de godsvrucht de prijs zou zijn, die hiervoor betaald wordt.

Zonder twijfel koesteren zij de hoop, dat de kerken, die de zuivere leer van Christus omhelsd hebben - als zij eenmaal van de rechte weg zijn afgeweken en zich op het een of andere punt hebben laten omkopen - er gemakkelijk toe zullen komen om vervolgens ook het goede, dat zij. nog overgehouden hebben, te laten verloren gaan. En hierin vergissen zij zich stellig niet. Dit immers is de zeer rechtvaardige vorm, waarin de wraak van God zich gewoonlijk openbaart: degenen, die willens en wetens toelaten, dat Zijn heilige waarheid door leugenachtige voorstellingen bezoedeld wordt, worden van het bezit van een zo groot goed geheel en al beroofd. Het geldt hier immers een zaak van zo uitzonderlijke waarde, dat hetgeen naar menselijke schatting het kostbaarste is, te duur betaald wordt, wanneer men het verwerft ten koste van haar allerkleinste vermindering.

Het is echter wonderlijk, dat sommigen zo lichtzinnig - of moet ik zeggen "onzinnig" - zijn, dat zij aan hetgeen door dergelijke lieden gezegd wordt, geloof hechten. Het is mij natuurlijk niet onbekend door welke overwegingen zij zich laten leiden: wanneer zij nu een weinig toegeven, zo redeneren zij, zullen zij later, wanneer zich de gelegenheid voordoet, grotere vorderingen
maken. Waar zal echter die gelegenheid, waarmee zij zich vleien, eensklaps vandaan komen? Ik zie nu, dat zij van de weg afwijken. Hetgeen wij dus moeten hopen is niets minder dan dit, dat zij al dwalende hun doel zullen bereiken. Het staat echter veel meer te vrezen, dat God hen zal tegemoet treden om hen voor een zo trouweloze afval te straffen door ook de helft, die zij bewaren, van hen weg te nemen.

Ik stem wel toe, dat het van groot belang is, als de algehele vernieuwing van de leer der godzaligheid niet terstond op één dag tot stand kan worden gebracht, dat wij althans de voornaamste stukken daarvan ontvangen.
Hierbij dient dan echter niet uit het oog te worden verloren, dat wij zonder ophouden moeten blijven streven naar hetgeen er nog aan ontbreekt. Wanneer de Zoon van God ons echter de volledige leer van Zijn Evangelie te genieten heeft gegeven, welk een schandelijke heiligschennis is het dan om deze bij verdrag zo te verminken, dat wij er slechts een deel van behouden.
Laat ons echter, gedachtig aan de vermaning van Paulus, voortgaan Christus en Zijn Evangelie de eer te geven, hetzij door het leven hetzij door de dood.
Laat ons, wat er ook moge geschieden, in onze harten ons vast voornemen om nooit het oor te lenen aan enige vredesvoorwaarden, waarbij de zuivere waarheid Gods en menselijke verzinsels door elkaar worden vermengd.

"Dat laatste zegt Calvijn niet." Dat zegt Calvijn juist wel (dat het een gemeente Gods is), alleen hij beschrijft dat er verschil is: er zijn echte leden en "wie eigenlijk tot derzelver gemeenschap dienen". Calvijn verklaart dus juist in het stukje dat Paulus de gemeente terecht een gemeente Gods noemt, ook al waren er vele gebreken ("Het kon wonder schijnen, waarom hij die menigte der mensen noemt een gemeente Gods, waarin zo vele gebreken waren, dat de duivel daar meer het rijk ingenomen had dan God")..

[J.C. Philpot]

Volgens mij heeft dit niet zo veel meer te maken met "Ontwikkelingen HHK".