Een dominee kan voor zichzelf er moeite mee hebben of degene die hij begraaft wel een kind van God is. Dan zeggen we in onze kringen. We laten het maar liggen. Vaak zijn dat troosteloze begrafenissen. We hebben iemand niet naar de laatste rustplaats gebracht. En als we inleven waar een onbekeerde na de dood is, dan rouwen wij als degene die geen hoop hebben.AartJan schreef:Wat bedoel je hier precies mee?Verder wil ik nog opmerken, het is beter dat een dominee er een te veel mee neemt, dan een te weinig.
Dat laten liggen van zelfs avondmaalgangers, wat ik enige tijd geleden nog in ridderkerk heb mee gemaakt, is een etterend kwaad.
Nu is er enige tijd geleden bij ons een avondmaalganger begraven. Jaren ging hij al aan het avondmaal. Aan het einde van zijn leven was hij erg dement. Toen de ds hem begroef werd er niets over de toekomst van deze man gezegd. Er werd niet verteld wat het lot is van de rechtvaardige. En dat is een gemiste kans. Een dienaar des woords moet alle mogelijkheden aangrijpen om goed van een gewillige God te spreken. Nu deze kans heeft hij misschien door zijn eigen onvrijmoedigheid laten schieten. En dat is jammer, want Gods eer is in het geding. Hij had er wel alle kansen toe. Want een gesprek met de kerkenraad of famillie had hem kunnen vertellen dat deze man al jaren de gang naar Zijn avondmaal ging. Volgens onze belijdenissen moeten we mensen houden voor een rechtvaardige totdat het tegendeel blijkt.
Ik bedoel er dus mee te zeggen, dat de eer van God er mee in het geding is. De Heere zal nooit iemand verwijten dat hij te goed van Hem en Zijn werk heeft gesproken.
